Ik ga het nu eens serieus aanpakken..

[marleendenarend]

Ben het overal ronduit mee eens Behalve met:

Als je paard iets al goed kent en op een fijne dag besluit beide middelvingers naar je op te steken in een bijzondere poging tegen je te zeggen, ja lieve voer-betaler ik houd heel veel van je maar vandaag kun je mijn rug op. Dan kun je best je fases verhogen naar de gewenste druk tot je lieve geldverslindende arrogante (maar toch oh zo lieve) paard eventueel bereid zou zijn, zijn kont uit je gezicht te halen.

Verderop schrijf je hoe ik dat ook zie:

Wanneer ze niet mee denkt dan is er iets. Dan is ze ergens bang voor, dan heeft ze honger (dan kun je echt niet opletten), dan sta ik incongruent te zijn, dan doe ik voor de zoveelste keer dezelfde oefening, enz. En in alle gevallen waarin ik het gevoel heb dat ik daar iets aan kan doen, doe ik dat eerst en dan kijk ik weer naar Poca. Mooi om te zien, in 99% van de gevallen heeft Poca gelijk.

De enige reden voor druk willen opleggen is in de situatie die Mark Rashid beschreef:
"There is only one rule: don't run over me!"
Dan zal ik doen wat nodig is om te voorkomen dat ik onder de voet gelopen wordt.

Je beschrijft het allemaal erg mooi en ook erg herkenbaar!

[Marianne]

Roos...mee eens, eens, eens!!!
Nu vlieg ik weg, heb onderweg weer fijne wat om over na te denken!

[Hanneke1980]

Marianne mag ik vragen wat je van plan bent?
Alleen het horsenality profiel gaan gebruiken en toepassen bij je paarden of beginnen met het level 1(ik kan het mis hebben maar was je daar al niet eens mee begonnen?) en verder geraken in de levels?

Ik lees ook jouw verhalen over Irwin of lange teugelen a la Piet Bakker. Ik heb je verhalen over je lesjuf gelezen en ik weet dat je geinteresseerd bent in de klasieke dressuur (toch?)
Hoe zie jij dit alles, ga je een combinatie proberen te maken met Parelli, of ga je gewoon verder met waar je mee bezig was en hou je het profiel van beide paarden in gedachten?

[trea]

Maar is druk opleggen niet 'de belofte' dat uiteindelijk wel slaan zal volgen als je paard niet reageert? "Klassiek' druk opleggen heeft toch alleen maar zin als je ook de druk vergroot als je paard niet reageert en pas stopt bij die hoeveelheid druk die je paard niet wil/kan verdragen (soms dus ook slaan)?

Vraag ik me even af

Al geef je wel aan dat het voor JOU niet betekent dat je gaat slaan. In het algemeen betekent werken met druk volgens mij dus wel soms ook slaan.

Door andere dingen te doen. Do the opposite, the unexpected, draai je bijv. om, doe eens (letterlijke) stap achterwaarts, stop met vragen en begin opnieuw (misschien was ik niet duidelijk genoeg?), reward the slightest try.. zoiets.
Ik zie niet in, waarom je, als je eenmaal begint met druk opleggen, je daar ook niet plotseling mee kan stoppen. Waarom doorgaan tot het gevraagde wordt uitgevoerd?

Ik wil een relatie creeeren waarbij mijn paard er zelf voor kiest graag bij mij te zijn omdat ik een fijn mens voor haar ben. Ik ben vroeger wel eens geslagen. Ik weet mij heel goed te herinneren dat het slaan geen enkele keer heeft bijgedragen aan een blijere Roos die liever bij haar vader wilde zijn. Ik deed het omdat ik wist wat er zou gebeuren als ik het niet zou doen. Ik heb jaren in angst geleefd als ik thuis kwam en zag dat de auto van mijn vader er stond. (omdat ik heel veel van mijn paps houd, wil ik graag even melden dat we tegenwoordig heel fijn met elkaar om gaan, we veel van elkaar houden en in vrije wil heel veel voor elkaar doen. Want niets verandert aan wat er vroeger gebeurd is.)

Jammer dat je je eigen verleden en je interpretatie daarvan beschrijft als een voorbeeld van jouw relatie met paarden. Het is je goed recht om zo te denken natuurlijk, maar nu doe je het voorkomen of Poca daar ook zo over denkt. In mijn ogen is dit nogal antropomorfistisch gedacht.
Als ik kijk naar het kuddeverband hier, is Enya het paard waarbij iedereen graag wil zijn. Allemaal voelen ze zich heel fijn en veilig bij Enya en vechten om een plaatsje naast haar. Of dat is om te eten, te slapen, te staan of te spelen.. Enya is de favoriet. Toch zie ik haar regelmatig de andere paarden op hun nummer zetten. Meestal niet zachtzinning. Waarom zijn de andere paarden dan niet bang voor haar? Paarden interpreteren anders. Een terechte fase is geen reden tot angst.

Wat ik overigens zo jammer vind, is dat hier op dit forum, ondanks alle nieuwe theoriën omtrent parelli, en zoveel mensen deze theorie kennen en beheersen, er tóch nog over wordt gedacht dat parelli en fases synoniem staan aan slaan.

En waarom wordt uit het L&HB-pakket nou juist dat ene stukje opgenoemd van het slaan? Het is slechts een arrow naast de andere 500 arrows die je aangeboden worden. Probeer dan gewoon 1 van de andere arrows, als die ene je geen lekker gevoel geeft. Je hoeft niet te slaan.

Parelli heeft een catching game. Paard vangt baas. Prachtig principe. Parelli zegt dat hij zijn paard nooit gaat halen. Oke, dat kan. Als je paard naar je toe komt, is dat dus hartstikke fijn. Maar wat als hij niet komt. Mark Rashid schreef: je wil een partnership met je paard. Dus waarom zou je paard dat hele eind moeten lopen terwijl jij blijft staan. Wat voor een partnership is dat. Dit geeft een heel fijn perspectief voor mij. Betekenend, als Poca naar me toe komt, dan is dat fijn! Als ze in de wei blijft staan, dan kan ik haar fijn gaan halen.

Parelli heeft als één van de principes; 'want vs make'. Komt je paard in de wei niet naar je toe, dan zegt dat iets. Dat hoeft niet noodzakelijkerwijs iets te zeggen over jullie relatie, maar wel met Poca's interesse van dat moment.
Wat doet het met haar als jij, ondanks haar duidelijke signalen jou niet interessant genoeg te vinden op dat moment, naar haar toegaat en haar gaat halen? Jij noemt het tegenmoet komen. Ik zie dit toch ook als druk opleggen. Als jij niet naar mij toekomt uit vrije wil, dan kom ik je halen.
In het kader van partnership zou je ook kunnen denken; 'oké Poca, je bent ergens anders mee bezig, ik wacht wel tot je klaar bent en naar me toe komt'. Of je gaat om haar heen spelen tot ze je interessant genoeg vind om te komen (want vs make)

[Nienie]

Mooi Trea, zo zie ik het ook voor me.

[marleendenarend]

Door andere dingen te doen. Do the opposite, the unexpected, draai je bijv. om, doe eens (letterlijke) stap achterwaarts, stop met vragen en begin opnieuw (misschien was ik niet duidelijk genoeg?), reward the slightest try.. zoiets.
Ik zie niet in, waarom je, als je eenmaal begint met druk opleggen, je daar ook niet plotseling mee kan stoppen. Waarom doorgaan tot het gevraagde wordt uitgevoerd?

Het is ook niet mijn mening, maar wel die van veel anderen als het gaat om druk uitoefenen. Daarom noemde ik het ook 'klassiek' druk opleggen. In de praktijk zullen veel mensen de druk verhogen tot het paard doet wat wordt gevraagd. Is de druk dan bedoeld geweest als aanwijzing of als dwangmiddel. Dat laatste zie je toch maar al te vaak. Het paard MOET doen wat gevraagd wordt.

Jij misschien niet Trea, ik ook niet en velen hier ook niet. Maar het principe druk opleggen betekent helaas maar al te vaak dat mensen niet kunnen stoppen met die druk verhogen, zodat het dwang wordt.

Ik vind het 'want vs make' principe ook niet helemaal zuiver. Een paard kan wel degelijk leren 'to want' iets omdat 'to make' zoveel onprettiger is....... Is dat dan echt 'to want'?

[trea]

Ik vind het 'want vs make' principe ook niet helemaal zuiver. Een paard kan wel degelijk leren 'to want' iets omdat 'to make' zoveel onprettiger is....... Is dat dan echt 'to want'?

Ben ik met je eens.
Ik ben ook van mening dat geheel drukloos werken met paarden niet bestaat, niet kán. Je zal altijd een vraag moeten stellen als je iets wilt van je paard, en die vraag betekent al een druk.

Ik heb ook helemaal niet de intentie om drukloos te willen werken met mijn paarden. Daarom vind ik parelli zo fijn. Je paard leert daar namelijk dat hij de keuze heeft om te reageren op de állerminst mogelijke druk die er is.
Dat 'the want' dan geen zuivere want is, dat klopt wel. Aan de andere kant kan je je paard wel laten weten dat je het enorm waardeert dat hij deze keuze maakt. Daarom blijf ik werken met voedselbeloningen. Als je dan ziet hóe graag het paard je vraag uitvoert, hoe snél hij de vraag uitvoert, dan lijkt het toch héél veel op 'want'.

[Pocalover]

Jammer dat je je eigen verleden en je interpretatie daarvan beschrijft als een voorbeeld van jouw relatie met paarden. Het is je goed recht om zo te denken natuurlijk, maar nu doe je het voorkomen of Poca daar ook zo over denkt. In mijn ogen is dit nogal antropomorfistisch gedacht.

Dat maak je er helemaal zelf van. Ik doe helemaal niet voorkomen of Poca zo denkt. Ik schrijf dat ik zo niet met mijn paard om wil gaan omdat ik zelf ervaren heb dat het voor mij niet prettig was. En wat ik niet prettig vind, wil ik een ander niet aan doen. Ongeacht mens of dier.

En waarom wordt uit het L&HB-pakket nou juist dat ene stukje opgenoemd van het slaan? Het is slechts een arrow naast de andere 500 arrows die je aangeboden worden. Probeer dan gewoon 1 van de andere arrows, als die ene je geen lekker gevoel geeft. Je hoeft niet te slaan.

Ik haal juist dat stukje aan omdat het over slaan ging. Daar was ik over begonnen, daar ging jij op in maar op een andere manier geinterpreteerd dan dat ik het bedoeld had, in mijn ogen. Vandaar dat ik mijn tekst ook begon met te zeggen dat ik mezelf ging uitleggen.

In mijn eerste reactie op Marianne´s vraag vertel ik dat ik issues had met trailer laden en dat die nu weg zijn. Dan schrijf ik, thanks Parelli. Ik heb al meerdere malen geschreven dat ik altijd zo dankbaar ben voor Parelli.

Parelli heeft als één van de principes; 'want vs make'. Komt je paard in de wei niet naar je toe, dan zegt dat iets. Dat hoeft niet noodzakelijkerwijs iets te zeggen over jullie relatie, maar wel met Poca's interesse van dat moment.
Wat doet het met haar als jij, ondanks haar duidelijke signalen jou niet interessant genoeg te vinden op dat moment, naar haar toegaat en haar gaat halen? Jij noemt het tegenmoet komen. Ik zie dit toch ook als druk opleggen. Als jij niet naar mij toekomt uit vrije wil, dan kom ik je halen.

Het leven is heel makkelijk. Ik heb Poca gekregen omdat ik heel graag met paarden ben. En Poca is toevallig mijn slachtoffer. Laten we wel wezen, we hebben onze paarden ter meerdere eer en glorie en plezier en weet ik nog allemaal wat van onszelf natuurlijk. Binnen dat kader probeer ik zo goed mogelijk voor Poca te zorgen. Als ik naar Poca ga, vind ik het fijn als ze komt, doet ze dat niet, tja dan ga ik haar halen.

Wat ik bedoel te zeggen is dat ik niet noodzakelijkerwijs een catching game ga spelen, of vind dat ze moet komen. Helemaal niet. Als zij lekker grasjes staat te eten met haar vriendjes in de wei, waarom zou ze dan komen. De keren dat ze wel komt, stemt me gelukkig, de keren dat ze niet komt, is dat goed, maar wil ik wel graag iets met haar doen en ga ik haar halen.

Op mij kom je best defensief over, net of je vindt dat ik Parelli af/aanval. Ik ben begonnen met Parelli, waar ik immer dankbaar voor ben. Door die open duren ben ik in aanraking gekomen met Wim Vonck, Mark Rashid, Karianne, Honza, Irwin. Van alle docenten pik ik dat op wat ik wil leren en wat ik niet fijn vind, dat zoek ik ergens anders.

Een tijdje terug was jij ook bezig met andere dingen. Nu je weer in Parelli bent, lijkt het alsof dat dan ineens weer het antwoord is op alle vragen. Als dat voor jou zo werkt, dan ben ik blij voor jou! Maar als dat voor mij niet werkt. En dat heb ik heel letterlijk opgeschreven in mijn eerste reactie aan Marianne, dat het heel persoonlijk is, dan kan dat toch.

Wat ik overigens zo jammer vind, is dat hier op dit forum, ondanks alle nieuwe theoriën omtrent parelli, en zoveel mensen deze theorie kennen en beheersen, er tóch nog over wordt gedacht dat parelli en fases synoniem staan aan slaan.

Zo gek vind ik dat niet. Ik heb in alle pakketten, succes series daargelaten die heb ik nog niet allemaal bekeken, Parelli het verhogen van fases toe zien passen met slaan. Dat vormt dan een beeld op mijn netvlies he.

Ik ben blij met de Roos-manier die van vele docenten afstamt. Wat ik nu vind, is heel wat anders dan ik vorig jaar vond en als we volgend jaar opnieuw in gesprek gaan, dan vind ik weer wat anders, let maar op, .

[trea]

Dat maak je er helemaal zelf van. Ik doe helemaal niet voorkomen of Poca zo denkt. Ik schrijf dat ik zo niet met mijn paard om wil gaan omdat ik zelf ervaren heb dat het voor mij niet prettig was. En wat ik niet prettig vind, wil ik een ander niet aan doen. Ongeacht mens of dier.

Oké, dan ben ik op het verkeerde been gezet door de eerste zin van jouw quote, die vooraf ging aan je persoonlijke verhaal:

Ik wil een relatie creeeren waarbij mijn paard er zelf voor kiest graag bij mij te zijn omdat ik een fijn mens voor haar ben

. Excuses.

Howdy partner, I understand you don't wanna walk that whole mile alone, I am here to escort you.

Wat ik bedoel te zeggen is dat ik niet noodzakelijkerwijs een catching game ga spelen, of vind dat ze moet komen. Helemaal niet. Als zij lekker grasjes staat te eten met haar vriendjes in de wei, waarom zou ze dan komen. De keren dat ze wel komt, stemt me gelukkig, de keren dat ze niet komt, is dat goed, maar wil ik wel graag iets met haar doen en ga ik haar halen.

Ik snap wel wat je hiermee bedoelt te zeggen, maar in de eerste quote kwam je op mij over alsof je alles vanuit partnership en vrije wil wil doen met Poca. En dáár zet ik wat vraagtekens bij.

In het tweede stukje wat je zojuist schreef, zeg je "als ik wel iets met haar wil doen, ga ik haar halen". Kijk, daaruit maak ik op dat je niet alle keuzes aan Poca overlaat, maar haar soms ook een vraag stelt.

Op mij kom je best defensief over

Da's dan jouw interpretatie. Als jij van al die mooie dingen die je zelf ook ervaren hebt, nu enkel relatie en slaan in één stukje benoemt, dan voel ik me wel geroepen om daar op in te gaan om wat te nuanceren voordat sommige mensen vreemde ideeën krijgen. Je paard 'slaan'... het klinkt zo zwaar. Wie slaat z'n paard nou? Slaan heeft voor mij associaties met onmacht, woede.. niet met trainen en helemaal niet met parelli.

Een tijdje terug was jij ook bezig met andere dingen.

Ik ben nog steeds bezig met andere dingen. Jammer genoeg vind ik daar momenteel geen antwoorden voor de zaken waar wij tegenaan liepen. Een paard wat vreselijk introvert en defensief is, kan je niet gymnasticeren. Hij zal eerst emotioneel beter in zijn moeten komen zitten, dán gaan we weer verder. Maar dat wil niet zeggen dat het mijn interesse niet heeft of dat ik het later niet weer oppak.

[Pocalover]

Hooooooooooooi,

Ik heb geprobeerd weer te gaan quoten maar daar krijg ik hoofdpijn van denk ik, dus dan maar op vrije tekst. Thanks voor deze discussie, ik vind het heerlijk, het geeft stof tot nadenken, anders tegen dingen aan kijken.

Leuk dat jij dingen van mij maakt en ik dingen van jou. Want je hebt natuurlijk gelijk, dat ik het er van maak dat je defensief over komt. Ik ben blij dat je juist wilt nuanceren. Ja je paard slaan, dat klinkt verrot. Ik denk dat juist jij en ik het er allang over eens zijn dat we niet slaan.

Hoe graag ik alles met Poca ook uit vrije wil zou willen doen, soms is dat gewoon niet. Ik heb er echt alle begrip voor als ze dingen niet wil. Maar ja, ik wil ook wat. Tja en dan ga je zoeken. Of beter gezegd, ga ik zoeken. Van de week waren we klein signaal dingen aan het doen in de bak. Weinig beweging, heel veel denken. Op een gegeven moment had Poca jeuk aan haar buik. Ze draaide haar hoofd, wees met haar tanden de plek aan waar het jeukte en draaide toen haar hoofd weer terug. Gaf ze mij de kans voor haar te jeuken. Gaaf vind ik dat joh! Dan weet ik in ieder geval zeker dat ik iets doe wat zij wil.

Natuurlijk komt ze naar me toe omdat ze het fijn vindt. Natuurlijk geeft ze aan dat ze de dingen die we doen ook fijn vindt, als ik bij haar ben 's-avonds en ze pakt haar halster van het haakje en gooit het op de grond: zo van, hallo, gaan we nog wat doen, en daarbij heb ik altijd dat ding om. Heerlijk vind ik dat.

Toch blijft voor mij altijd de grote vraag. Wat vindt Poca fijn om te doen. Is ze happier op 100 hectares met vriendjes in Frankrijk? Poca staat nu 's-nachts binnen. En hoewel ze met plezier naar binnen gaat en heerlijk ligt de slapen 's-nachts op haar vlasjes, zit ik toch om me heen te kijken voor een stalling zonder stal . Ik weet het niet, ik zal het nooit weten.

Wat ik wel weet en wat Karianne gelukkig ook heeft gezien bij Wim is dat we heel veel progressie hebben gemaakt in onze relatie ten opzichte van vorig jaar. Dat is begonnen met mijn besluit een tijdje terug om haar niet meer te slaan. Niet het slaan van het slaan, en ook geen fase verhoging meer op zijn Parelli's die uiteindelijk op het slaan uit kwam. Gewoon alleen nog zacht. Wanneer fermheid geboden is, dan fermheid op zijn zachts.

Wat ik ook weet Trea is dat ik al van het begin dat ik hier ben, (dankzij jou ben ik hier terecht gekomen) in discussie ben met jou. Een fijne discussie. We zijn soms ernstig eens, soms helemaal niet. Maar we zijn altijd aan het praten, het zij hier, het zij per mail, per pb, per sms, per post, weet ik veel wat. Altijd ben ik daar dankbaar voor, ook als we het niet eens zijn. Het geeft zo veel inzicht.

Bedankt dat je altijd weer die moeite wilt doen!

Veel liefs
Roos

[trea]

Ik quote een heel klein beetje. Voor de duidelijkheid (want ook ik krijg hoofdpijn van het scheel kijken naar die quotes hoor )

Bedankt dat je altijd weer die moeite wilt doen!

You too!

Hoe graag ik alles met Poca ook uit vrije wil zou willen doen, soms is dat gewoon niet. Ik heb er echt alle begrip voor als ze dingen niet wil. Maar ja, ik wil ook wat. Tja en dan ga je zoeken. Of beter gezegd, ga ik zoeken. Van de week waren we klein signaal dingen aan het doen in de bak. Weinig beweging, heel veel denken. Op een gegeven moment had Poca jeuk aan haar buik. Ze draaide haar hoofd, wees met haar tanden de plek aan waar het jeukte en draaide toen haar hoofd weer terug. Gaf ze mij de kans voor haar te jeuken. Gaaf vind ik dat joh! Dan weet ik in ieder geval zeker dat ik iets doe wat zij wil.

Dit vind ik zó gaaf. Dit zijn de kleine dingen die het doen. Zo fijn ook dat Poca het vertrouwen in jou heeft dat ze inmiddels durft te communiceren. Dat ze aan kán, wil geven wat ze wel en niet wil. Die band heb je inmiddels met haar. Ook al blijft het moeilijk en altijd zoeken. Maar dat geeft toch niets? Vind ik tenminste.

Als ik Troy laat beslissen.. zou hij altijd in zijn eigen kleine comfortzone willen blijven. Hij blijft in het midden van zijn veilige kudde, tevreden met grasjes en hooi, soms een beetje spelen, maar verder niets.
Ik vind dat het mijn taak is, hem te laten zien dat het uit de comfortzone gaan, hem iets kan opleveren. Op de korte termijn is dat vooral mijn bewondering en waardering voor zijn pogingen natuurlijk.. op de lange termijn wordt hij daardoor een zekerder paard. Dat is vooral voor hemzelf prettig. Hij ontdekt dat hij niet doodgaat van zeiltjes en balonnen, dat hij het overleeft als de singel onder zijn buik strakgaat. Daar komt hij nooit achter als ik hem dat niet laat zien. Daarom heb ik het gevoel dat ik hem soms toch moet vragen om dingen te doen, die hij uit zichzelf nooit zou doen. Het begin.. het gevoel is niet altijd fijn. Ik kom in tweestrijd met mezelf. Maar heel antropomorfistisch gedacht denk ik dan; "ik vond huiswerk maken vroeger ook nooit leuk. Als ik niet gedwongen werd (fase 4 = sanctie bij het niet afhebben), dan zou ik het nooit gedaan hebben. En nu ben ik blij met de kennis die school en huiswerk mij gebracht heeft". Het is een stom voorbeeld, I know, maar het helpt me wel die eerste stap te zetten, te zeggen tegen Troy: "kom jongen, wij gaan nu spelen met het zeil. Je bent er niet vertrouwd mee, je wilt er eigenlijk van weg, we gáán nu ook weg, maar zometeen gaan we weer terug en dan een stapje verder".

En als hij dan aan het einde van de sessie veel meer vertrouwen heeft in dat verdomde zeil (ja, het is maar een zeil, waar hebben we het voor nodig, waar heeft een paard het voor nodig, waar gáát het over?) en in mij, omdat ik hem niet gedwongen heb, alleen maar gestimuleerd om op ontdekkingsreis te gaan, dan ben ik trots! En aan de uitdrukking van Troy te zien, is hij dat ook.

En ook al laat hij me in het begin weten dat hij dit eigenlijk niet wil, dat hij liever bij zijn vriendinnetjes wil blijven staan, dan ben ik toch blij dat ik even doorgezet heb.

[Antheman]

Ik wil even laten weten weten dat ik dit een fijne gedachten wisseling vind.

Er komen zaken aan bod waar ik lang mee heb geworsteld en waarom in niet helemaal Parelli doe. (Of liever gezegd, niet verder ben gegaan dan level 1).

Wat mij lang bezig heeft gehouden: wat doe je als je paard niet naar je toe komt? Laat je hem dan maar staan?
Dat deed ik dus niet. Maar ik voelde me daar schuldig over. Had het gevoel dat het Parelli systeem aangaf dat je paard zich altijd prettig bij je moest vinden. En als hij dan liever gras at ipv bij mij te zijn, dan moest ik dat respecteren.
Ik vind het fijn om te lezen dat er dus meer mensnen zijn die hun paard ophalen.
Gelukkig hoef ik al tijden mijn paarden niet op te halen, ze komen vrijwel altijd naar me toe gelopen

De druk opvoeren vond ik ook zo'n moeilijk issue.
Slaan? Wat doet die leadrope dan?
Ondertussen wordt de zweep echt alleen als aanwijsstokje gebruikt. Fijn, das winst.

Dit forum heeeft mij wel erg geholpen om mijn paarden beter te leren lezen. Daar ben ik erg in gegroeid. Ik zie veel beter wat ze willen.
Vandaag heb ik Andor bijvoorbeeld beloond tijdens het rijden (gymen) door boven in zijn staartwortel te knijpen en te masseren. Hij komt er bijna van klaar. Vroeger herkende ik dat niet. Zag ik dat hij raar met zijn hoofd deed.

Eigenlijk weet ik ook niet zo goed waarom ik dit meld.
Nou ja , ik wilde even laten weten dat dit soort gedachten spinsels fijn zijn om te lezen.

[Mafhaf]

Het grappige is, dat ik wil schrijven: ik ben het helemaal met Trea en Roos eens, terwijl die niet hetzelfde schrijven
En toch is het zo.

Het is altijd afwegen afwegen, balanceren, kiezen, delen, opzouten, doorzetten, altijd keuzes keuzes. Dat blijft ook altijd zo, denk ik.

Fijne gedachtenwisseling ja! Omdat hij open blijft.

Zelf wisselt het zo wat ik doe, en toch ben ik best coinsistent.

Lodash werkt beter met redelijk vlot soms een tikje, duidelijkheid, he NEEDS that, he WANTS that. Zou ik dat net zo doen bij Susan, zou ik een bijzonder geirriteerde merrie aan mijn zijde hebben.

Wat ik met de een doe, lijkt dan misschien meer old school parelli, in SOMMIGE opzichten. Wat ik met de ander doe, of hoe ik met de ander omga, lijkt dan meer op puur passive leadership.

Horsanality dus. Ik denk dat zelfs die hele fasediscussie erg horsanality afhankelijk is, plus dan die schaal van 1 tot 10 op de preyanimalkuddelijst van Irwin, en natuurlijk of je paard eerder stubbord, angstig, brutaal, noem maar op is.

Ach weet ik veel.

[Marianne]

Even een klein beetje off-topic gaan .... zo kom ik zojuist (23:30 uur) pas thuis en even op het forum - en zie dat mijn serieuze voornemen de zaken goed aan te pakken, aanleiding geven tot een briljante discussie zoals wie die al lang niet meer gehad hebben! Heerlijk, weer als vanouds! Met een knipoog naar 'dat andere topic' waar geklaagd wordt over de verruwing van dit forum.. dan is dit wel even wat anders hé! Hartstikke fijn, want al heeft het allemaal niet zo veel meer van doen met mijn nieuwjaarsresolutie, ondertussen krijg ik weer een heleboel info die ik in mijn voorgenomen Parelli-reis-baggage kan stoppen.
Fijn Roos! Fijn Trea! En alle anderen natuurlijk tussendoor!

Kijk mij eens: !!!!

(Morgen ga ik vast reageren - mijn hooofd zit nu nog te vol met agenda's, statistieken, werkopdrachten en andere strategieën. )

[Pocalover]

En als hij dan aan het einde van de sessie veel meer vertrouwen heeft in dat verdomde zeil (ja, het is maar een zeil, waar hebben we het voor nodig, waar heeft een paard het voor nodig, waar gáát het over?) en in mij, omdat ik hem niet gedwongen heb, alleen maar gestimuleerd om op ontdekkingsreis te gaan, dan ben ik trots! En aan de uitdrukking van Troy te zien, is hij dat ook.

Als hij hoog in de Andalusische bergen zou wonen in een kudde ergens in het mooie Spanje, dan gaat dat zeil nergens over. Maar daar woont hij toevallig niet. Hij is het slachtoffer van jouw liefde voor paarden . Aldus wordt hij in zijn dagelijkse leven wel geconfronteerd met dingen zoals een zeil. Dan is het wel zo prettig dat hij leert dat hij een zeil overwinnen kan. Omdat jij de tijd hebt genomen met hem te werken aan zijn zelfvertrouwen. Poca hield niet van de trailer. En als ze ergens in de ongerepte natuur van Ierland was blijven wonen, dan had dat helemaal niet gehoeven. Maar in het leven dat ze nu heeft, gaat ze veel met de trailer weg. Dan is het wel zo prettig dat dat relaxed kan!

Ik heb nog eens nagedacht over het woord druk. Druk is een middel om te gebruiken maar is dat zo erg? Toen ik daar met Poca voor die trailer stond, toen deed ik lead it, lift it, swing it, touch it. Ja, hoe kon ik haar duidelijk maken dat de trailer wel fijn was, als ik haar er niet eens in zou krijgen. Hoe kon ik uitleggen dat ze er altijd weer uit mag lopen als ze er niet eens in ging.

Het fase systeem van Parelli, klassiek uitgevoerd, iedere fase 3 seconden, dan verhogen, met de belofte dat je paard het wel gaat doen. Daar ben ik mee in de problemen gekomen. Want Poca wilde best in draf, maar had daar even voor nodig. Maar voor dat zij alles kon bedenken had ze al een touch it ontvangen. Nu doe ik lead it (vinger) en als ze dan nog niet in draf is een lift it en dat is het dan. Dan wacht ik op antwoord. En als het lijkt dat de lift it energie dood is gegaan voor ze een overgang heeft gemaakt, dan laat ik mijn stick weer zakken en vraag ik opnieuw door middel van de lift it. Al die tijd houd ik mijn vinger in de aanwijsrichting. Op het moment dat ze aandraaft, laat ik alle cues onmiddellijk zakken en volgt er: goeeeeeeeehoeeeeeeeeeeed. Het gevolg is dat de overgangen heel makkelijk gaan nu en dat haar oren niet meer naar achteren gaan omdat ik haar zelf het moment van de overgang laat beslissen. Ze gaat wel, want dat is het doel, natuurlijk. Maar van mij hoeft het niet op de ai ai sir manier.

Soms zie ik filmpjes van bijvoorbeeld Aramis. Die heeft een playdrive, poeh. Dat zou ik Poca ook wel gunnen (voor mijn eigen ego vooral). Maar dat is niet haar horsenality. Dus als ze soms uit haar dak gaat, dan geniet ik daar onwijs van. Maar het snappy zijn, de ai ai, dat is niet meer mijn doel. Mijn doel momenteel is dat ik alles zo zacht mogelijk uit kan voeren. Ook dat is weer een experiment. Voorlopig wel een experiment waar ik me heel goed bij voel. Dat kan bij Poca ook heel makkelijk trouwens, zo zacht mogelijk, want ze is heel beleefd. Ik kijk naar Poca en ik zie een paard dat rustiger wordt. Minder in paniek is. Meer ontspant. Met haar hoofd laag ergens naar gaat staan kijken. Zelf turn and face uitvoert als er iets engs is, ipv aan de kletter te slaan. Dan weet ik dat de studieboeken zin hebben. Dat we goed bezig zijn.

Wil ook nog wel even reageren op Hester. Snap echt wat je bedoelt. In het begin had ik dat ook. Mijn paard komt niet, oh nou dan is er dus iets mis, dan doe ik iets niet goed. Veel te vermoeiend. Ik zei vorig jaar nog tegen Marco Krul, ik ga me niet bezig houden met catching games of verder analyseren. Ik ga verder met de relatie en dan komt ze vanzelf naar me toe wandelen. En als ze dat niet doet op een lekkere gras dag, WHO CARES.

Trea. Ik wil nog graag een onderwerp aansnijden als ook jij daar zin in hebt. Je snoepjes gebruik . Ik wacht eerst even tot je ben uitgeziekt en gereageerd hebt. Want daar wil ik graag meer over weten.