dressuurtermen...

[sanne]

naar aanleiding van het topic op het rijden-forum vroeg ik me af wat jullie nh-ers allemaal verstaan onder bepaalde dresuurtermen. Nageeflijk, aan de teugel, verzameling, aanleuning, impuls, van achter naar voren rijden etc etc, het zijn allemaal van die vage begrippen, ik ben benieuwd hoe nh-ers die begrippen uitleggen. Gooi er gerust wat parelli termen doorheen

[Nacino]

Ok, zoals ik het bekijk

Nageeflijk: het paard wijkt voor lichte teugeldruk naar links, rechts of beneden. kan in alle gangen.

Aan de teugel: een vorm van nageeflijkheid, het paard wijkt voor lichte teugeldruk met zijn hoofd naar beneden. Neus komt dan ongeveer iets voor de loodlijn terecht.

Verzameling:het paard brengt meer dan de helft van zijn gewicht op de achterhand. zijn lichaam heeft dan een ronde bovenlijn en de hoofd-halshouding is daarbij opgericht, de nek is dan het hoogste punt. deze halshouding is het gevolg van de ondertredende achterhand en niet andersom zoals ik vaak lees.

Aanleuning:tja.... ik vind het eigenlijk een stom woord omdat een paard nooit op de teugels hoort de leunen en omdat ik denk dat een constante aanleuning niet nodig is om nageeflijkheid of verzameling te bereiken. (Mij is geleerd dat het betekend dat het paard het bit aanneemt (wat dat dan ook betekend ), dus bij contact nageeflijk wordt.)

Impuls: Een paard met evenveel go dan whoa wat op lichte aanwijzingen zonder morren vertraagt of versnelt.

Van achter naar voren rijden: Ik persoonlijk zie hier niets in op onduidelijkheid voor het paard na. (Mij is geleerd dat dit betekend dat je het paard met beenhulpen naar voren drijft waardoor hij, omdat je je hand op zijn plaats houd, tegen het bit aanloopt. Zo zou aanleuning en een ondertredend achterbeen tot stand moeten komen en niet andersom.)

Zo interpreteer ik deze termen

[sanne]

haha, ben dus niet de enige die dat van achter naar voren rijden zo'n rare term vind het lijkt ook altijd of je daar dan snelheid voor nodig hebt, je paard kan toch ook nageeflijk lopen als hij heel langzaam loopt

aanleuning zie ik niet als aanleuning op de hand, maar als aanleuning op jou, dit kan je dus ook zonder teugels hebben. Ik stel me zo voor dat als je paard een goede aanleuning heeft, dat het dan helemaal bij jou is, mentaal en emotioneel. Ik zie aanleuning dus als een soort steun hebben aan de rijder(net zoals een paard aanleuning kan hebben aan het hek). Dit word dan dus beter naarmate het respect verbeterd.

nageeflijkheid zie ik ook los van al het andere, puur het nageven van het hoofd, waardoor je paard jou een "soft feel" geeft.

[P a i s]

Impuls: Een paard met evenveel go dan whoa wat op lichte aanwijzingen zonder morren vertraagt of versnelt.

Zo interpreteer ik impuls ook, maar ik had er gisteren een discussie over met een instructrice op de manege. Zij beschreef het als begrensde voorwaardse energie. Dus ik wilde graag van haar weten wat er word bedoeld met voorwaardse energie (en hoe je die krijgt) en hoe je deze energie begrenst. Nou, zei ze, dat is dus het paard aan het been houden (drijven) en je hand sluiten wanneer er actie komt (tegenhouden).
Dus je drijft en je houd tegen tijdens 1 pas, en dat elke pas weer.

zoals zij het uitlegde leek dit me het tegenovergestelde van de impuls waar wij zo hard mee gaan zijn in level 2.

[anroomy]

jeetje pat die beschrijft het als een gecontroleerde natuurlijke drang naar voren.
In mijn schoolboek staat alleen dat gecontroleerd er niet bij maar dat lijkt mij toch wel essentieel.
En ik geloof dat het bij verzameling zelfs fysiek onmogelijk is voor een paard om zijn nek als hoogste punt te hebben. Althans dat zegt Anky en die zal het toch wel weten??

Verder hou ik me er niet zo mee bezig eigenlijk.....

[Sophie]

Ik vind het altijd erg moeilijk om te omschrijven want het is vaak een gevoel.

Wat mensen met "van achter naar voren rijden" bedoelen begrijp ik wel. Voor mij is dat zon beetje impuls + verzameling. Doon had er tijdens dressuurles nooit moeite mee om in langzame en slome gangen aan de teugel te lopen. Maar hangen dat hij deed! En die buitenschouder naar buiten duwen, wow, wat een spierballen heb ik daar aan overgehouden. Maar mijn instructrice zei altijd, hij moet zelf het gevoel opzoeken, het gewicht moet hij zelf op de achterhand brengen. Zodra hij dat gevoel vindt gaat hij heerlijk soepel lopen en gaat hij prachtig nageeflijk lopen. Dat vond ik altijd goed aan haar, zij zag het ook als de verantwoordelijkheid van het paard. En ja hoor, zodra hij " the struggle" opgaf was hij superlicht in de hand, perfect aan de teugel en liep prachtig op zijn achterhand. Dán liep hij dus ook de gangen in tempo maar ook goed en mooi, zonder te hangen en erg licht. Dus impuls + nageeflijkheid .

[mandy]

Nou, zei ze, dat is dus het paard aan het been houden (drijven) en je hand sluiten wanneer er actie komt (tegenhouden).
Dus je drijft en je houd tegen tijdens 1 pas, en dat elke pas weer.

zoals zij het uitlegde leek dit me het tegenovergestelde van de impuls waar wij zo hard mee gaan zijn in level 2.

Kijk dat lijkt me dus zo verwarrend voor het paard. Aan de ene kant zeg je vooruit door de drijven (en dat ook nog eens constant), maar aan de andere kant houd je dat weer tegen. Je benen zeggen voorwaarts en je handen zeggen vertragen.
Wie heeft dat ooit verzonnen dat principe? Ik vind het echt zoiets kroms, zelfs in mijn totale normal tijd zag ik de logica al niet van in.

Wat ook zo opvallend vind. Die dressuurmensen kennen al die termen allemaal op theoretische gronden. Ga je vragen wat het betekend dan komen er nog meer van die termen. Het lijkt wel of ze zinnen gewoon uit hun hoofd leren, maar er eigenlijk de essentie niet van snappen.
Vind dat elise best een mooie omschrijving heeft gegeven.

[Sophie]

Kijk dat lijkt me dus zo verwarrend voor het paard. Aan de ene kant zeg je vooruit door de drijven (en dat ook nog eens constant), maar aan de andere kant houd je dat weer tegen. Je benen zeggen voorwaarts en je handen zeggen vertragen.
Wie heeft dat ooit verzonnen dat principe? Ik vind het echt zoiets kroms, zelfs in mijn totale normal tijd zag ik de logica al niet van in.

Wat ook zo opvallend vind. Die dressuurmensen kennen al die termen allemaal op theoretische gronden. Ga je vragen wat het betekend dan komen er nog meer van die termen. Het lijkt wel of ze zinnen gewoon uit hun hoofd leren, maar er eigenlijk de essentie niet van snappen.
Vind dat elise best een mooie omschrijving heeft gegeven.

Hmmm... dit ben ik niet met je eens. Ten eerste, dat voorwaarts en tegenhouden. Dit doe je om een paard zijn achterhand eronder te zetten. Zodra je dit één keer hebt gevoeld snap je het onmiddellijk. Als je aandrijft versnelt een paard bijna nooit rustig vanuit de achterhand. Of hij schiet naar voren vanuit de achterhand óf hij gaat hard tot keihard vanuit de voorhand. Dit beide is niet de bedoeling. Je moet een soort "tegendruk" geven zodat als hij wordt aangespoord, hij maar één kant op kan, de achterhand er netjes en rustig onderzetten. En dat snappen ze heel goed hoor . Als ze eenmaal eraan toegeven worden ze dus heel licht in de hand en dán kun je echt beginnen met dressuren.

Ten tweede, als ik iets moet uitleggen dat met dressuur te maken heeft, gebruik ik automatisch ook termen. Omdat die termen precies aangeven wat jij voelt. Net zoals, de buitenschouder naar buiten gooien. Soms zie je mensen kijken, huh? Maar dit voelt zo logisch! Omdat je het gevoel kent. Maar ik vind de uitleg van Elise ook mooi en stukken begrijpelijker voor leken!

[mandy]

Hmmm... dit ben ik niet met je eens. Ten eerste, dat voorwaarts en tegenhouden. Dit doe je om een paard zijn achterhand eronder te zetten. Zodra je dit één keer hebt gevoeld snap je het onmiddellijk. Als je aandrijft versnelt een paard bijna nooit rustig vanuit de achterhand. Of hij schiet naar voren vanuit de achterhand óf hij gaat hard tot keihard vanuit de voorhand. Dit beide is niet de bedoeling. Je moet een soort "tegendruk" geven zodat als hij wordt aangespoord, hij maar één kant op kan, de achterhand er netjes en rustig onderzetten. En dat snappen ze heel goed hoor . Als ze eenmaal eraan toegeven worden ze dus heel licht in de hand en dán kun je echt beginnen met dressuren.

Ik geef ook eerlijk toe dat ik zoiets nog nooit heb meegemaakt en ben er nog zeker een lange tijd niet aan toe dat terzijde trouwens.Zoals je het nu omschrijft kan ik mij er opzich wel in vinden. Maar voordat je hier aan begint moet je wel impuls(parelli manier) hebben toch? Dus dat hij ondanks de tegendruk toch voorwaarts blijft denken. Ik heb er toch nog een klein beetje vraagtekens bij, maar komt meer omdat ik het nog niet helemaal kan visualiseren.

Ten tweede, als ik iets moet uitleggen dat met dressuur te maken heeft, gebruik ik automatisch ook termen. Omdat die termen precies aangeven wat jij voelt. Net zoals, de buitenschouder naar buiten gooien.

Nee dat bedoel ik niet. Het is meer dat sommige termen lichtelijk vaag zijn zodat je wel weet wat het is, maar het niet helemaal kan omschrijven.

[sanne]

Ik vind het altijd erg moeilijk om te omschrijven want het is vaak een gevoel.

Wat mensen met "van achter naar voren rijden" bedoelen begrijp ik wel. Voor mij is dat zon beetje impuls + verzameling. Doon had er tijdens dressuurles nooit moeite mee om in langzame en slome gangen aan de teugel te lopen. Maar hangen dat hij deed! .

mmja, maar dat versta ik dus niet onder aan de teugel lopen

[lila]

Je moet een soort "tegendruk" geven zodat als hij wordt aangespoord, hij maar één kant op kan, de achterhand er netjes en rustig onderzetten. En dat snappen ze heel goed hoor . Als ze eenmaal eraan toegeven worden ze dus heel licht in de hand en dán kun je echt beginnen met dressuren.

Dat gevoel is super! Het paard blijft dus goed voorwaarts, is los in zijn lijf, maar je buigt de energie zeg maar om van "naar voren" maar meer "omhoog". De passen worden verender en het paard gaat meer dragen. Dan voel je goed hoeveel kracht je onder je kont hebt.

[Sophie]

mmja, maar dat versta ik dus niet onder aan de teugel lopen

Hahah oke daar heb je gelijk in. Laten we het maar een poging tot aan de teugel lopen noemen waarbij paarden heel erg gaan hangen, zwaar worden in de hand en veeeeel te laag met hun neus hangen . ( Beetje lange omschrijving, is daar eigenlijk een naam voor? ).

[Sophie]

Dat gevoel is super! Het paard blijft dus goed voorwaarts, is los in zijn lijf, maar je buigt de energie zeg maar om van "naar voren" maar meer "omhoog". De passen worden verender en het paard gaat meer dragen. Dan voel je goed hoeveel kracht je onder je kont hebt.

Heeeerlijk he! Je hoeft niets meer te doen! Omdat hij zich zo goed draagt zit hij heeeeeeeeerlijk, je hoeft enkel mee te gaan met de bewegingen. Toch ben ik blij dat ik geen dressuur meer doe, ondanks dat ik weet dat Doon het wel leuk vond. Dit gevoel had ik laatst ook met bulls eye oefenen in de bak. Aan de losse teugel liep hij werkelijk prachtig! Hij zat heerlijk, perfecte cirkel en hij versnelde steeds heel lichtjes vanuit de achterhand als ik dat hem vroeg, ik stond er echt van te kijken. Ik was zo trots!!

[mandy]

Hahah oke daar heb je gelijk in. Laten we het maar een poging tot aan de teugel lopen noemen waarbij paarden heel erg gaan hangen, zwaar worden in de hand en veeeeel te laag met hun neus hangen . ( Beetje lange omschrijving, is daar eigenlijk een naam voor? ).

Sorry heb er geen verstand van hoor. Maareh zou je mogen zeggen dat wanneer je paard op je handen gaat hangen dat hij dan (erg) op de voorhand loopt en eigenlijk ook niet meer op eigen benen. Ik probeer me gewoon een plaatje te visualiseren en dan krijg ik bij jouw omschrijving zo'n plaatje.

[P a i s]

Ik vind dat JUIST aan de teugel De hele voorhand hangt namelijk aan jou teugel.