Paard vind rem in de regen, of was het toeval?

[sannie]

M'n paard lijkt een eigenaardige gedragsverandering te hebben ondergaan na een rit in de regen. Misschien is het toeval, misschien heeft iemand een logische verklaring of heeft iemand iets vergelijkbaars meegemaakt. Het gaat om het volgende:

Vorige week zondag besloot ik dat het tijd was om weer eens een wat langere buitenrit te maken. De buienradar voorspelde regen in de middag. Toen ik om half 12 in de zon wegreed vond ik dat ik het wel ging halen om voor de regen terug te zijn. Dus alleen een t-shirtje aan en op naar de hei.
Waar het begon te stortregenen.

Nou ben ik al maanden bezig om paardlief aan z'n verstand te peuteren dat een overgang naar draf buiten niet gelijk staat aan een overgang naar rengalop. We zijn inmiddels zover dat hij niet meer uit stap in 1 keer doorschiet naar de hoogste versnelling, maar hij vindt zichzelf als heel sociaal als hij tussen stap en rengalop een meter of 30 steeds sneller draaft.
Buiten ben ik dus in het algemeen bezig met beheersing van het draftempo tot 'ie ontspant. Maar koukleum als ik ben wilde ik echt niet in een sukkeldrafje terug naar het bos en het regende echt hard. Dus ik vroeg galop, met in m'n achterhoofd de gedachte dat ik in dit weer toch niet veel boswandelaars tegen zou komen en ik dus best een stukje onbeheerst het bos in kon denderen.
En toen kreeg ik Geen rengalop, maar gewoon een galopje dat ons snel onder de bomen bracht. En dat eenmaal daar weer keurig op m'n zit terugkon naar een draftempo dat toch echt wel in de categorie 'arbeidsdraf' viel. Dat had ik nog nooit meegemaakt dus ik heb m'n plan om linea recta naar huis te rijden omgegooid en kwam een paar uur later steenkoud maar erg blij en relaxed in een waterig zonnetje terug. Paard uitgebreid laten rollen en terug in de wei gezet, waar hij eerst een uitgebreid ging staan geeuwen.

Afgelopen week en weekend verder niet naar buiten geweest, tot ik dinsdagavond wegens zwembad in de buitenbak op het idee kwam om dan maar gauw voor donker een rondje buiten te gaan rijden. Tot mijn stomme verbazing kon ik gewoon aandraven. Niks geen gedram. Na een paar kilometer werd Pathos toch een beetje heter, galoppeerde aan (op een normale manier, niet de manier waarbij ik ineens een halve meter lager zit en hij in uitgestrekte galop de horizon tegemoet scheurt) en kwam na vijf galopsprongen op mijn verzoek terug! Toen hij daarna nog eens aangaloppeerd heb ik 'm niet teruggenomen, maar afgewacht of hij hetzelfde tempo aan zou houden en jawel, de verbinding bleef. Dus heb ik 'm dat pad uit laten galopperen.

Zou dit toeval zijn en heb ik de volgende keer weer 'gewoon' een drammerig paard dat alleen wil rennen onder me. Of zou het kwartje bij Pathos gevallen zijn omdat ik om galop vroeg i.p.v. dat tegen te houden, of zou hij tijdens de lange rit braver zijn geweest vanweg de regen (Pathos haat water, is geen angst, is echt een ongelooflijke hekel aan nattigheid)?

[Pocalover]

GAAF verhaal.
Eigenlijk denk ik, who cares waarom het zo gegaan is, dat het zo gegaan is, is toch echt super tof.

Maar als ik er over na denk, dan geloof ik best dat de oplossing hier ergens zit:

Dus ik vroeg galop, met in m'n achterhoofd de gedachte dat ik in dit weer toch niet veel boswandelaars tegen zou komen en ik dus best een stukje onbeheerst het bos in kon denderen.

Toen het je niet meer kon schelen en je er niet meer mee bezig ging, ging alles van zelf.

SUPER

[Maaike]

Ik kan me voorstellen dat ie in de regen makkelijker terugkwam in tempo. De meeste paarden willen toch gewoon stilstaan met kont in de wind als het regent. Dat zou dus zijn bereidheid tot stoppen de eerste rit kunnen verklaren.

Misschien heeft dat inderdaad gezorgd voor een gevallen kwartje . Ik hoop het in ieder geval voor je!

[Mafhaf]

Sjee, wou dat ik het gezien had. Klinkt wel als strijd niet aan de orde, dus geen strijd...

Heb geen idee, maar als het kwartje gevallen is: enorm gefeliciteerd!

[sannie]

Thanks! Hoop van ut weekend weer een ritje te gaan maken en dan niks verwachten en gewoon zo terloops tussen neus en lippen door volkomen ontspannen eens voorstellen om een galopje te doen.
Volgens mij ga ik er sowieso aflazeren, want als hij wel ineens weer wegschiet moet ik heel hard lachen (om mezelf) en als hij normaal aanspringt moet ik ook heel hard lachen (blijblijblij).
Arm peerd

[Monties baasje]

Ik merk bij Monty ook dat als het regent, liberty opeens heel goed gaat en supernetjes zolang Monty maar niet met zijn hoofd in de regen hoeft! Opeens kan hij heel mooi zijwaarst op de minste aanwijzing of achterwaarts... Ook met rijden ligt het tempo opeens veel lager en wil hij maar al te graag stilstaan

[Horsefreakje]

Misschien is het een beetje combinatie van de regen en van hetgeen Roos vermeldde. Dat, toen het je niet meer kon schelen, het toch opeens ging.

Ben benieuwd hoe dit 'afloopt'!

[Hanneke1980]

Dus ik vroeg galop, met in m'n achterhoofd de gedachte dat ik in dit weer toch niet veel boswandelaars tegen zou komen en ik dus best een stukje onbeheerst het bos in kon denderen.

Of zou het kwartje bij Pathos gevallen zijn omdat ik om galop vroeg i.p.v. dat tegen te houden, of zou hij tijdens de lange rit braver zijn geweest vanweg de regen (Pathos haat water, is geen angst, is echt een ongelooflijke hekel aan nattigheid)?

Kan dit iets met elkaar te maken hebben?
Dat je onbewust normaal gesproken hem tegenhoud terwijl hij nog niet eens is vertrokken? Dat hij daar een soort van pissig om wordt en bij zichzelf denkt: "als jij me wilt tegenhouden dan zal ik zorgen dat je me moet tegenhouden"
Of is dit erg antropoorfisch?

Maar ik vindt het wel een gaaf verhaal, en heb ook helemaal beeld: jij bereid je voor op een wilde rit door het bos en valt inderdaad zowat toch nog van je paard af. Maar dan van verbazing.

[sannie]

Gisteren pas tijd gehad om te controleren of de rem d'r nog altijd opzat. Ten minste, dat was het plan.
Maar nog voordat we in de buurt van het bos waren (we moeten ongeveer 3 kwartier stappen voordat we in het bos zijn) begon het te regenen en dit keer kwam daar onweer bij. Dus omgedraaid.
Pathos had, met zijn kattenbloed, uiteraard geen enkel bezwaar tegen dit idee van mij: hoera, gauw naar huis! Dus ik balen want zo kon ik nog niks uitproberen.
Tot ik mij realiseerde dat ik juist perfect kon uitproberen. Pathos was een beetje druk, wilde graag terug richting huis en hoewel er op dat stuk van de route niet echt galoppeerbare paden zijn konden we natuurlijk best in draf in de berm. Dus ik aandraven. Pathos ging wel strekken (grote passen gauw thuis, mietje), maar galop kon ik met een normaal ophoudinkje voorkomen. Op het laatste kruispunt voor de weg naar huis was het droog en daarom besloot ik om een andere, langere route te nemen. Eentje die ik allang ken, maar waar Pathos nog nooit geweest was. Eentje die na een kilometertje aansloot op de route die Pathos wel kent, en nog wel op een pad waar we vaak draven en soms galopperen, maar dan richting weg-van-huis. En nu gingen we richting huis. In draf. En toen toch in een ongevraagde galop. En toen, op mijn verzoek, ondersteund door een stemcommando terug in draf. Gewoon terug in draf. Geen gezwiep met staarten, geen hangen aan teugels, maar gewoon terug naar draf (om vervolgens lekker toch weer te gaan strekken, dat dan weer wel, maar da's ook draf baas, je moet niet overdrijven). En toen, aan het einde van het pad, op zit en stem terug naar stap en wel zo dat hij precies op het moment dat z'n eerste voet het asfalt ging raken en de andere drie voeten nog op het zandpad waren, precies op dat moment: stap. Teugels vieren, koppie omlaag, stofzuigen en brrrrrrmpf.

Kortom: de rem werkt nog steeds, het Kwartje is gevallen, paardlief heeft besloten dat ik niet uitsluitend stompzinnige ideeën heb en volgend weekend ga ik gewoon weer proberen om de hei te halen. En anders draai ik om en ga naar huis. In uitgestrekte draf.

[Horsefreakje]

..Was al benieuwd hoe het nu zou lopen...gaaf zeg! Dit is echt een grote 'doorbraak' voor jullie. Gefeli!

[Mafhaf]

Hee Sannie, wat gaaf!
Er is duidelijk iets speciaals gebeurd die ene keer.
Moge het zo blijven!!!!

[Lies]

Tof verhaal, leuk dat je nu met meer vertrouwen kan gaan rijden.

Wat bij mij opkomt dat misschien een stukje van de puzzel kan zijn (want is er één reden te noemen??):

Wat hier eigenlijk al gezegd is: je had geen reden om hem tegen te houden, wou zelf een galopje en wist dat hij zou galoperen... dus Pathos voelde geen spanning, enkel de vraag naar een hoger tempo..

Terwijl je daarvoor waarschijnlijk al wat spanning in jezelf opbouwde (ook al probeer je dit misschien niet aan je lichaam te laten merken, maar paarden zijn gevoelig aan dat soort dingen) omdat er door je hoofd gaat: hij gaat wegschieten, ik kan hem beter al wat tegenhouden als ik een hoger tempo vraag..enzoverder. Pathos zal dit dan gevoeld hebben en de spanning van jou uiten in zijn wegschieten..

Maar nu weet je dat hij het kan en zolang je in je achterhoofd hebt "ik vraag een lekker drafje (of galopje) en ik weet dat hij het kan zonder dat ik al moet remmen vooraleer we vertrokken zijn" denk ik wel dat dit alleen maar positief kan evolueren

[sannie]

Pathos zal dit dan gevoeld hebben en de spanning van jou uiten in zijn wegschieten..

Paarden zijn idd heel gevoelig voor spanning, maar het wegschieten is er al een poosje uit (zie eerste post). Het lastige met Pathos is dattie nogal van discussiëren houdt, en van rennen. Dus 'normaal' gesproken ging hij na een tempoverhoging altijd door met versnellen, tot aan de rengalop. Maar niet ineens, niet op hol slaan, maar geleidelijk steeds harder gaan lopen. Ophoudingen deden niks, stemhulpen deden niks, hij liep gewoon door tot ik 'm wel op de rem trok (ors) en dan was 'ie boos ("ik mag ook nooit iets van jou!")
En ik wou best galopperen buiten, tuurlijk, hartstikke leuk. Maar dan wel graag op mijn initiatief. Dus probeerde ik 'm altijd zelf iets te geven voor hij ongeduldig werd, altijd een drafje inzetten voordat hij daar zelf om ging zeuren. En dan kwamen er een paar galoppassen en dan zette ik 'm terug en dan was hij weer boos. Of ik zette hem niet terug, onder het motto: als jij normaal kunt blijven galopperen dan mag je galopperen. En dan ging 'ie toch steeds weer harder en dan moest ik 'm toch weer inhouden en dan was 'ie weer boos. Juist vanwege die eeuwige versnelling was ik in een hoger tempo altijd heel bewust bezig met mijn zit, ontspannen, mee met de beweging, proberen hem te helpen een fijn steady tempo te vinden. Maar Pathos had totaal geen interesse in fijne steady tempo's, die wou gewoon hard. Ik heb 'm een keer 180 graden omgedraaid en ben teruggereden. Dat vond hij stom. Wie loopt er nou dezelfde weg terug? Toen kon hij wel normaal draven, maar zodra ik de oorspronkelijke richting weer opging ging hij weer versnellen. Weer omgedraaid, weer normaal. Weer omgedraaid, weer harder. Uiteindelijk een stuk of 15 keer hetzelfde pad op en neer gereden tot hij heen en terug hetzelfde tempo aanhield. Daarna naar huis gedraafd in dat tempo en toen was 'ie heerlijk ontspannen, lekker rollen, lekker geeuwen.
Volgende buitenrit: rennen!!!
Ook een keer een stuk Veluwetrail gereden. Pas op dag 4 had hij door dat het handiger was om niet de hele weg te willen scheuren en ging hij lekker in een tempo lopen. Een week na terugkomst ging ik weer een buitenritje maken, in de veronderstelling dat hij echt had geleerd op z'n tempo te letten. Niks hoor: rennen!!!
En nu, nu blijft het hangen. Geen idee waarom, maar hij lijkt echt zelf een knop omgezet te hebben. Zelfs al zou ik bij dat eerste galopje zelf echt anders geweest zijn, dan blijft het apart dat het effect na 3 weken nog aanwezig is.

Mocht 'ie binnenkort weer een terugval hebben dan horen jullie dat. Dan koop ik gewoon een goeie regenjas en ga ik voortaan alleen nog maar in de regen buitenrijden, lekker rustig.

[nienke07]

*off topic*

Maar niet ineens, niet op hol slaan, maar geleidelijk steeds harder gaan lopen. Ophoudingen deden niks, stemhulpen deden niks, hij liep gewoon door tot ik 'm wel op de rem trok (ors) [size=99px]en dan was 'ie boos ("ik mag ook nooit iets van jou!")[/size]

Het klinkt als de omgang die ik met mijn puberzoon heb Zéér vermoeiend
Als oudste aapje weer eens een weekendje bij ons is neem ik em ook maar eens mee naar het bos in de regen


*on topic*
Maar alle gekheid op een stokje.. hoe je het ook wendt of keert.. het is wèl zálig dat je nu in een ontspannen handgalopje door het bos kan!!

[Lies]

Hihi, zo klinkt het echt alsof zijn frank (of zeggen jullie kwartje) nogal laat gevallen is
en aan je verhaal te horen werd het tijd ook, want ik zou niet veel pijlen meer overhouden om nog af te schieten

Veel succes verder en geniet ervan!