Shiva van Donderwolke

[Gudrun]

Hai Julie,

Ik ken je en Shiva nog niet, maar wil wel even laten weten dat ik met jullie meevoel.
En de moed niet opgeven, arabieren zijn taai, heel taai.
Mijn Piablo had als jaarling ongeneesbaar OCD, liep kreupel en had heel veel pijn ondanks pijnstillers. Is toen voor de slacht verkocht en helaas (of gelukkig, anders was hij er niet meer) achterin een dondkere keoienstal terechtgekomen. -Meer dan twee JAAR later heeft iemand met een voorhamer de stang voor de stal losgeklopt en er 45 minuten over gedaan om hem uit de stal te krijgen, dan nog eens 2 uur voor op de trailer. Helemaal geflipte en knotgekke arabier dus. Een half jaar daarna nog een ernstig ongeval met zware wonden alweer aan dat zelfde been, een half jaar revalideren. Maar zo taai... hij is nu 5, een jaartje onder het zadel, nog wel wat scheef maar qua karakter helemaal terug ok gekomen. En volgens osteopaat en dierenarts is zijn lijf ook terug ok, op wat littekens, verdikkingen ed na, enkel nog scheef uit jarenlange gewoonte door de opsluiting.
Als ik het zo lees had jij met Shiva voor het ongeluk een goede band, dat komt vast weer terug als ze lichamelijk beter is.
Sterkte, veel, heel veel geduld er mee en na wat ik van Piablo gezien heb geloof ik dat het ook bij haar kan goedkomen.

[Lies]

Hey Julie,

Dit klinkt idd erg om aan te moeten zien. En idd, als je al zover bent dan zou ik ook nog even proberen door te zetten.

Maar je kan toch ook nog aan die band werken zonder te veel bewegingsoefeningen? Misschien dat je haar wat nieuwe dingen kan aanleren IN stal?
Dan denk ik bv aan wat eenvoudige clickerspelletjes waarbij ze niet veel moet bewegen maar wel nadenken. (Letter kiezen ofzo, hoofd omlaag of opzij, apport...) Dit zijn zo van die kleine dingetjes waarbij je toch respect en beleefdheid kan vragen en waardoor ze ook het gevoel gaat hebben dat je meer met haar bezig bent... En zo wordt die stal ook wat minder erg voor haar.
Het is maar een ideetje he.

[oberon]

Boxrust is verschrikkelijk voor elk paard. Ik denk dat iedereen het daar wel over eens is. Dierenartsen adviseren het vaak; naar mijn mening te vaak. Bij sommige aandoeningen ontkom je er niet aan, maar bij peesblessures heb ik toch een andere ervaring. Oberon heeft meerdere peesblessures gehad. Ze genazen slecht en kwamen weer terug. De dierenarts adviseerde op een gegeven moment algehele boxrust. Voor mijn gevoel zou hij dat mentaal niet hebben overleefd en ik heb ervoor gekozen om - tegen het dierenarts advies in - hem toch op de wei te doen. Dat is het beste wat ik ooit voor hem heb kunnen doen. Ik had weer een vrolijk paard. En de peesblessure genas en is nooit meer terugkomen. Onderschat nooit het effect van de mentale gesteldheid van je paard op zijn/haar lichamelijke toestand. Veel sterkte met Shiva.

[Marja]

Boxrust is idd funest voor veel paarden, en zo te lezen ook voor Shiva.
Is het niet mogelijk kom een klein stukje wei, ter grootte van een stal, voor Shiva af te zetten? Zo kan ze toch buiten zijn, bij (naast) de andere paarden, en toch niet teveel bewegen.

Ik sluit me helemaal bij Oberon aan: onderschat de invloed van de psychische gesteldheid van je paard niet, dit heeft echt invloed op het herstel!

[Liesbet]

Snap je?

Ik begrijp je maar al te goed!!!

Mag ik toch nog een tip geven? Speel misschien put your nose on something, in het begin in de stal later in de wei (samen met Bonnie en Ghaalin) zodat ze wat afleiding krijgt...

[Mieke]

Ik kan het ook niet laten om iets te schrijven.
ik weet dat jullie het allemaal goed voor hebben met het paard. Maar wat je volgens mij niet mag vergeten en wat op zijn minst even belangrijk is: De gevoelens van de mens van dat paard.
Julie voelt haar triest en verdrietig en dat is haar goed recht. Ze doet wat ze kan voor Shiva. Volgens mij zijn al die tips wel goed en wel maar Julie vroeg niet echt naar tips en antwoorde alleen maar op de vraag hoe het nu was met Shiva. Plots lijkt het dan net of Julie niet goed meer voor Shiva zorgt of ze iets fout doet of voelt. Wat je voelt voel je en is nooit fout!

[Marja]

Maar niemand zegt toch ook dat Julie niet zou mogen voelen wat ze voelt?
Ik begrijp haar heel goed, denk ik dan toch.
Natuurlijk ziet ook zij Shiva het liefste in de wei, en natuurlijk is ze bang dat het daar mis zou gaan met het been. Dat snap iik best.

Ik maak me alleen -net als sommige anderen- zo langzamerhand ernstige zorgen over het welzijn van Shiva en als ik dan lees hoe het nu met haar gaat (gedrag) en hoe ze gehouden wordt (op stal), dan heb ik zo mijn twijfels of dit wel de meest optimale situatie is voor Shiva.

Was het mijn paard geweest, dan zou ik zeker niet zomaar volledig vertrouwen op het oordeel van één enkele arts, zeker niet als ik zie dat mijn paard zich steeds slechter gaat voelen. Het opdoen van je licht bij anderen kan toch nooit kwaad? Ik begrijp dat volledige vertrouwen in één arts niet zo, maar dat is wellicht omdat ik zelf ook al het nodige heb meegemaakt met artsen en inmiddels heb ervaren dat hun mening, ook maar een mening is en geen feit. Verschillende artsen hebben verschillende meningen en het heeft mij tot nu toe alleen maar goed gedaan om niet zomaar op de mening van één arts af te gaan.

Overigens heeft het afgelopen jaar bij ons op stal ook een pony gestaan met een ernstige peesblessure (pees was voor 90% door). Die moest ook op stal van de DA, maar was gewend om buiten te staan. De eigenaar heeft toen een klein weitje afgezet, en dat is prima gegaan. De pony heeft een lange herstelperiode gehad, maar wordt nu weer licht recreatief bereden.
Doordat hij dagelijks lekker buiten stond en dus ook contact kon houden met de andere paarden (al was het op afstand) was hij gewoon rustig. Juist als een paard voortdruend ernstig wordt beperkt in zijn beweging en sociale contacten, kun je zulke uitspattingen krijgen als wat er nu net is gebeurd (Shiva ontsnapt en doet direct goed zot).

Dus daarom ook mijn vraag: is het niet mogelijk om een klein weitje voor Shiva te maken? Ik ben nog steeds wel benieuwd eigenlijk naar waarom Julie daar niet voor kiest.

[Margot van lare]

Opzich heb je wel gelijk Marja. Maar het kan ook heel goed zijn om volledig achter hetgeen je nu probeert te staan. Ik heb ook een doodziek paard gehad en iedereen gaf tegenstrijdige adviezen. Uiteindelijk heb ik gekozen voor 1 bepaalde methode en daar ben ik volledig achter gaan staan. Alles wat de buitenwereld zei negeren en er helemaal in gaan geloven. Ook in de mindere tijden. Het is voor Julie net zo moeilijk zo niet nog moeilijker dan voor Shiva. Het is dan vaak makkelijker om je gewoon op 1 ding te richten. Mocht dat niet werken, kun je altijd nog zien.

[Mieke]

Dus daarom ook mijn vraag: is het niet mogelijk om een klein weitje voor Shiva te maken? Ik ben nog steeds wel benieuwd eigenlijk naar waarom Julie daar niet voor kiest.

Je moet de post van Julie nog eens nalezen. Shiva staat op een klein weitje van 4 op 4 meter.

Julie:Wat wel een kleine verandering is: sinds een week of twee-drie mag ze een tweetal uur per dag op een klein stukje wei van 4x4m, en dat vindt ze heel leuk. Helaas is ze soms wel een beetje te enthousiast en dan wil ze er vlug naartoe rennen, waardoor ze een paar keer al weer door haar koot gezakt is door het rondspringen.

[lila]

Och Julie, wat erg om te lezen.....Ik hoop ook dat je begrijpt dat de reden dat mensen hier zich er "druk" om maken is juist om Shiva en Julie te helpen. We zijn nu 7 maanden verder en het paard staat 2 uur per dag op een postzegel, raakt haar spierpakket volledig kwijt omdat ze nagenoeg geen beweging krijgt. Als ze dan eens naar buiten mag dan is ze zó blij dat ze spontaan weer door het been zakt met alle gevolgen van dien. Als je een paard 24/7 buiten zet, dan hebben ze die stalmoed niet.
Als Shiva 7 maanden ná het letsel nog steeds direct doorzwikt zodra ze een gekke pas maakt, dan voel ik me ook verplicht om er tóch een mening over te hebben en die te delen. In de hoop dat er een secondopinion komt. Want ik vrees dat op deze manier de toekomst van Shiva erg onzeker wordt.
De DA zal de beste bedoelingen hebben en jullie gelukkig geld voldoende om het nog even vol te houden. Dus Shiva trekt nu aan het kortste touwtje. En daarom deze post. Natuurlijk duurt een peesletsel lang, maar dit klinkt gewoon niet goed. Om eerlijk te zijn vanaf het begin al niet. Ik heb in de 30 jaar paarden ook al één en ander meegemaakt en voorbij zien komen en weet dat je helaas vaak niet op de DA af kan gaan. Omdat ze adviezen geven uit de vorige eeuw en onvoldoende meegaan met de nieuwe inzichten. Helaas maar waar.
Ik wens je veel succes en wijsheid met deze lastige situatie!! Knuf voor Shiva.

[Marja]

Je moet de post van Julie nog eens nalezen. Shiva staat op een klein weitje van 4 op 4 meter.

MIsschien moet je de post van Julie zelf nog even nalezen.
Daar staat namelijk dat sinds een week of 2, 3 Shiva *2 uur per dag* op een weitje van 4 x 4 staat.
Nogal weinig lijkt me.
Waarom staat ze daar niet gewoon de hele dag, of dag en nacht als de andere paarden ook 's nachts buiten zijn?
Dat snap ik nog steeds niet. Op zo'n klein stukje kan ze niet gekker doen dan in de stal maar het heeft wel vele voordelen! Dit is iets wat ik echt meteeen al had gedaan, niet eerst maanden stalrust. Dan krijg je dit sorot uitspattingen als ze een keertje per ongeluk ontsnapt!

Natuurlijk kan het goed zijn je vast te houden aan een plan, aan een dierenarts. Maar als je paard je zo duidelijk vertelt dat het niet goed met haar gaat, dan moet je daar toch iets mee...

[donderwolke]

Eerst en vooral alweer bedankt voor de lieve posts. Rengeltje, wat jij zegt is zeker waar, bedankt daarvoor. Maar ik snap wel dat iedereen het beste wil voor Shiva en ik weet wel dat ze nu niet in optimale omstandigheden wordt gehuisvest, maar wie ben ik om te zeggen dat het mij wel eens beter lijkt om haar toch maar buiten te laten 24/7. De chirurg (en trouwens niet alleen hij, ook de DA en nog een aantal mensen die veel ervaring hebben met paarden - ik hou me dus niet vast aan één mening Marja) zegt dat ze een tweetal uur op de wei mag, misschien dat ik dat nu wel geleidelijk aan wat kan opdrijven, maar zeker niet een ganse dag. Ook gewoon al om het feit dat ik het 's nachts nog niet vertrouw en dat ik haar dus zeker niet dag en nacht daar zet. Maar je hebt wel gelijk, misschien kan ik die uurtjes wel wat opdrijven. Die 2 uren waren vooral om haar te wennen aan het gras, wat ze niet meer gewoon was (kans op koliek).

Geen sociaal contact is zeker niet waar want overdag staat Bonnie bij haar op stal en dag en nacht passeert Ghaalin langs haar ('s nachts Bonnie ook), ze kan hen voortdurend zien. Dus dat kan niet beter. Samen zetten doe ik zeker niet.

Binnen twee weken mogen we terug naar Merelbeke, hopen dat het dan goed is en dat ze wat meer buiten mag. Want net als jullie hoop ik echt mee dat ze gewoon terug normaal mag zijn, altijd buiten of binnen als ze het wil. Maar ik ben zo bezorgd om haar. En jullie mogen ook zeker niet vergeten (want dat is hier vaak wel eens iets té op dit forum): natural is goed, maar niet heilig! Zo'n ongevallen komen haast niet voor in de natuur, en als ze voorkomen is het paard gedoemd te sterven. Dus gewoon maar zeggen: laat ze maar buiten lopen, is echt niet altijd een optie...

xxx julieke

[Aspen]

Julieke,ik begrijp je volkomen. Sinds de operatie van Aspen is hij ook verandert. Zal ook wel door het lange stilstaan komen,ook minder respect naar mij toe,maar dat begrijp ik,hij is immers wat gefrustreerd. Alle andere paarden staan buiten en hij staat als enige op stal. Hij krijgt natuurlijk wel extra stro en hooi, maar dat is niet genoeg. Hij schrikt nu ook sneller van dingen. Mijn vriend heeft hem al vaak beschreven als een wild paard. Ik hield weken vol dat stappen de oplossing was om de dikte van het been te minderen. Iedereen was tegen. Ik heb zelfs vaak overwogen om hem gewoon weer op de wei te zetten, maar bij nader inzien durfde ik het niet. Als er iets gebeurde...
Gelukkig mag ik vanaf vandaag weer gaan stappen met hem. Daar zaag ik al weken om en dat zal ons beiden deugd doen.
Ik zou toch misschien een andere DA erbij halen,want ik dacht dat jullie al veel verder stonden. Het klinkt toch niet zo goed.
Op de brief van Merelbeke stond bij mij dat Aspen nog verder onder verband moest. Dat heeft mijn DA niet gedaan,want anders zijn we nog maandenlang bezig om de wonde te genezen en samen met de hulp van Equiaide ziet de wonde er al zeer goed uit en mag ik dus sneller als verwacht aan het stappen gaan.
Ik wens je nog heel veel sterkte!! Hopelijk zijn ze in Merelbeke wat blijer over Shiva! Ik weet dat je het beste voor hebt met Shiva!

[Marja]

Als een paard door stalrust schrikkeriger wordt, dan komt dat door een gebrek aan prikkels. Hij staat de hele dag op stal, waar weinig gebeurt, weinig te zien is, weinig te horen is. �ls er dan eens wat te doen is, is dat zeg maar de happening van de dag en wordt daar buitensporig op gereageerd.

Vandaar dus ook mijn mening: hoe meer buiten, hoe beter! (En uiteraad op een klein weitje zodat ze niet alsnog kunnen rennen, met een veilige omheining en in het zicht van andere paarden.) Dat geeft minder kans op verwondingen door druk gedrag, dan het paard op stal houden.

Fijn Julie, dat je Shiva toch wat meer buiten wilt gaan laten nu!

[donderwolke]

Aspen: je hebt geluk dat je er nu toch mee mag gaan stappen. Da's inderdaad al een heel stuk verder dan Shiva. Maar je mag niet vergeten dat het bij Shiva een heel pak ernstiger was dan bij Aspen. Je mag van geluk spreken!

Tuurlijk is dat schrikkerige van binnen te staan Marja, begrijp ik helemaal. En ik begrijp gewoon je hele standpunt. Maar jij moet ook het mijne begrijpen, en het lijkt me of je daar soms wat moeite mee hebt. Ik wil net als jij het beste voor mijn paard. Maar het zou zo stom zijn om nu te snel te willen gaan, nu we al zoveel geduld gehad hebben. Ik ben zo bang van het weer helemaal om zeep te helpen, ze is zo teer, ik weet niet wat haar been wél en niet aankan.
Vandaag heb ik haar wat langer op een klein stukje gestoken, dat ging wel goed. Maar het lopen ernaartoe en terug is het ergste. Da's zo'n 30m en onderweg ziet ze natuurlijk de open ruimte en wil ze lopen! En ik zou haar doodgraag gewoon loslaten en laten lopen, ze zou nog zo blij zijn. Maar het mag niet en het zou gewoon alle moeite die we tot nu gedaan hebben teniet doen.Dus ik hou haar vast, maar dan is ze natuurlijk wat springerig en ik zit gewoon helemaal onder de stress van dat minuutje van de stal naar het weitje, hopend dat er toch maar niets zou gebeuren. Ik blijf echt hopen dat dat wat verbetert maar ik vrees dat dat niet zal beteren zolang ze niet eens echt mag rondcrossen (nog lang dus...).

xxx julieke