Paard kopen & onzekerheid

[Melanie]

Hey, mijn naam is Melanie (zoals jullie wel zien) en ik ben nieuw hier.
Ik heb geen paard, maar ik droom er al jaren van. Ik heb een gigantisch stuk, wel niet onderhouden, wei met een koppel schapen op. Ik ben van plan om in de zomer een paard te kopen, maar altijd als het er op aankomt ("Melanie, je krijgt een paard") durft ik niet meer. Het vraagt zoveel verantwoordelijkheid en ook de kosten (die mijn grootouders moeten betalen). Ik ben erg onzeker (op alle vlakken). Ooit gingen ze bijna een paard kopen en toen heb ik - domweg? - "nee" gezegd, terwijl ik er al jaren achter zat te zagen. Als ik er eentje heb ga ik er mee parelliën, maar daar ben ik ook al weer te onzeker voor. Heeft er iemand tips of goede raad? Want ik zou dolgraag de stap willen zetten, alleen wel verantwoord. Sorry als het nogal stom klinkt, maar ik voel me er nogal slecht door.

Groetjes, Melanie!

[Callippo]

Heb je al eens een verzorgpaard gehad, of zou je nu een verzorgpaard kunnen vinden? Dan heb je niet de gehele verantwoordelijkheid en ook niet de kosten, maar kun je wel zien of jij een eigen paard aan kan. Ook kun je dan (indien de eigenaar het daar mee eens is) vast Natural Horsemanship oefenen en jezelf aanleren hoe je kunt zien of een paard bij je past, voor je echt een paard voor jezelf koopt.

[Horsefreakje]

Goed voorstel Evi!

Heb je ook al eens gepraat over de verantwoordelijkheden die je met je meedraagt als je een eigen paard koopt met iemand die zelf een eigen paardje heeft?
Misschien kunnen zij je de nodige informatie en hulp verschaffen!

[Marja]

Hoi Melanie, welkom!
Ik weet niet precies wat voor tips of goede raad je nu zoekt? Maar de bovenstaande om eerst eens een verzorgpaard te zoeken is denk ik zo gek nog niet, als je nog twijfelt over alle verantwoordelijkheid die er bij komt kijken als je een paard koopt. Heb je eigenlijk mensen in de buurt die écht verstand hebben van paarden, en die je kunnen helpen als je met vragen zit? En krijgt je paard gezelschap op de wei van een ander paard? Want een paard in zijn eentje houden, dat kan niet...

[Jarno]

Als je een paard koopt, laat zeker de veearts het paard keuren alvorens je betaalt. Als je merkt dat er iets aan is, NIET KOPEN, veel mensen laten zich overhalen door een paard te kopen die niet helemaal in orde is, "maar het is zo ne lieven". (Je zou er van verbaast zijn hoe vaak het voor komt dat paarden niet gekeurd worden door veearts) Met een paard dat fysiek niet in orde is heb je allleen maar misérie en kosten. Ik zou ook niet 1 paard kopen maar een paard en bv een gezelschapspony (voor 250 € kan je er al zeker één vinden), zodat hij niet alleen hoeft te staan.
Ik zou je ook aanraden om het paard even op proef te nemen. Zodat je na een week niet zegt dat je het niet meer moet hebben. De paardenmarkt loopt niet zo heel erg goed, met als gevolg dat als je koopt en onmiddellijk weer verkoopt, je heel veel kans hebt dat je verliest (en soms nog geen klein beetje)
Verder zijn er heel goeie boeken over verzorging enzo. Maar eigenlijk is het heel simpel, zorg dat uw paarden ruimte, gras en liefde hebben. Een schuilstal is ook wel leuk.

[Ebby]

Tsja, wat Eveline zecht is eigenlijk de wijste raad; zoek een verzorgpaard, eentje waarmee je dan ook wat mag parellien. Dan proef en voel je vanzelf wat het (gedeeltenlijk) is om zon soort verantwoordelijkheid te dragen. En krijg je ook meteen een stuk meer ervaring wat ook behoorlijk veel kan helpen. En als dat niet lukt, vraag eens bij een parellier of je langs mag komen om iets te proberen, doe eens wat met een prive paard.
Tsja, en soms.... moet je gewoon de stap wagen. Ik weet niet hoe je over het algemeen in het leven staat, maar soms moet je gewoon een drempel over, weten dat het goed komt ergens diep van binnen maar toch malen.
Toen uiteindelijk besloten werd Stella te verkopen (ze was van mijn ouders maar ik beschouwde haar als mijn paard) besloot ik de eerst volgende drie jaar geen eigen paard te nemen. Eerst wat te gaan rijden op een ijslander stal in de buurt, langzamerhand een verzorgshetlandertje nemen, hopen na zon jaar, of anderhalf tegen een verzorgijslander aan te lopen en dan afgestudeert te zijn, eens wat geld te gaan verdienen en gespaard te hebben en dan eens een eigen paard te nemen. Zodat ik zoveel geleerd had, zoveel veder was en zoveel vertrouwder was met paarden dat ik niet dezelfde fouten zou maken als met Stella en het echt gòed doen. Een paard te nemen waarmee het klikte.
Tsja en toen... was ik opzoek naar een verzorgshetje en tsja, waarom ook niet misschien toch een pony, sprak ik een vriendin die geen tijd had voor haar ijslandertje. En ik had wel tijd... en geld om er een te onderhouden (wat hier helemaal niet zo duur is, de stalling is extreem goedkoop). Dus zou ik een week later gaan kijken. Twijfelen. En toen erop gereden en dergelijke. Gesmolten. Ik zou haar krijgen. En nog steeds twijfelen, maar toch gedaan. Op een begeven ogenblik vertrouwde ik er gewoon op dat ik tijd voor haar zou hebben en dat het financieel echt goed zou komen (na de nodige berekeningen uiteraard ). En ik heb toch nog een flinke buffer.
Tsja, en nu.... drie maanden na de verkoopbeslissing van Stet heb ik een eigen paard, toch gekocht toen ze voor een appel en een ei bleek weg te mogen (voor dit bedrag had ik met moeite een ijslands veul kunnen kopen denk ik). As Vrijdag komt ze.
Dus ja, moraal van het verhaal (in het vertrouwen dat het goedkomt tussen mij en assie); soms moet je stap maar gewoon nemen.
Maar misschien is dat toch gewoon te veel gevraagt of inderdaad niet vertsandig. Kan je anders niet een paard met iemand anders delen? Dan deel je toch de kosten en de verantwoordelijkheid en is er altijd een soort van vangnetin de vorm van een ander. Al heeft het natuurlijk ook behoorlijke nadelen, om een paard te delen.

[Sarah]

Ik ben het volledig eens met de vorige reacties. Hier wil ik nog aan toevoegen, dat ik 7 jaar een eigen paard heb gehad. Ik heb hem 1,5 jaar geleden in moeten laten slapen. Toen dacht ik voorlopig voor mij geen paard meer. Nu, 1,5 jaar later begint het toch weer te kriebelen en dacht ik over 5 maanden ben ik afgestudeerd, dan ga ik weer eens kijken voor een ander paard. Nu ben ik tegen een heel leuk paard aangelopen en slaat de twijfel toe.

Het gemis van een paard om me heen is heel groot. In het begin was dit over mijn eigen paard, nu over een paard in het algemeen. Toch, de vrijheid die je hebt zonder paard is ook heel fijn. Het is een hele verantwoording. Weer of geen weer, zin of geen zin, je MOET er heen. Ik kan me nog goed herinneren dat ik dat soms wel vervelend vond. Weekendjes weg, vakanties, ziekte, het was altijd een probleem. Daar staat echter ook zooo veel leuks tegenover. Momenteel heeft die herinnering bij mij de overhand, de leuke dingen, ik stel mezelf wel steeds de vraag 'is dit echt wel wat ik wil'?

En dan natuurlijk het financiele gedeelte. Ik weet dat ik het kan, ik heb het nl. altijd gered. Als mijn paard nu nog zou leven, zou ik het er ook mee moeten redden, alleen ben ik nu ook wel aan een leven gewend, waarbij ik als student nu even niet ieder dubbeltje om hoef te keren. Daarom had ik gedacht pas weer een paard te kopen over 5 maanden, als ik afgestudeerd ben, maar ja, dan komt er ineens een paard op je pad en sta je voor de keuze.

Ik kan de twijfel niet voor je wegnemen, dit zijn slechts mijn overdenkingen, ik kan je alleen laten zien, dat die twijfel er bijna altijd wel is. Zelfs bij iemand die al 7 jaar een paard heeft gehad.

Ik zou dus zeggen, zoek een verzorgpaard, zodat je kan ervaren hoe het is en zorg dat je een netwerk van mensen om je heen hebt, die je kunnen bijstaan als je het even niet meer weet, een weekendje weg wil, of ziek bent.

Succes ermee,
Sarah

[Adriana]

Ik verzorg nu straks 7 jaar een merrie en mag er bijna alles mee doen. Ik ben zover dat ik haar wil kopen en dat ik ongeveer een inschatting kan maken wat zij nodig heeft. Zonder deze ervaring zou ik geen paard durven kopen, ik heb zoveel geleerd in deze jaren.

[Marianne]

Uit jouw bericht is eigenlijk helemaal niet duidelijk of je kunt rijden, al les gehad hebt bij een manege oid.
Mag ik het eerlijk zeggen? Uit jouw woorden spreekt zoveel twijfel dat ik zou zeggen: begin er voorlopig niet aan! Evelien heeft je het beste advies gegeven: probeer een verzorgpaard te vinden - dan krijg je ervaring met de dagelijkse gang van zaken rondom een paard, dan kun je in rust besluiten of het écht wel iets voor je is. Geen enkel dier, maar zeker een paard, is een kadootje voor Kerstmis - je neemt een enorme verantwoordelijkheid op je voor het welzijn van een levend wezen. En die verantwoordelijkheid is 24 uur, zeven dagen in de week en als je mazzel hebt méér dan 20 jaar. Dan moet je er echt wel heel gek mee zijn, want heel veel andere dingen kunnen dan opeens niet meer.

Ga eerst uitproberen of het wat voor je is zonder dat je de volledige verantwoording hebt.

Ik vind je opstelling overigens héél verstandig - beter zo dan dat je je ergens instort waar je na verloop van tijd weer spijt van krijgt, met alle consequenties voor het paard vandien.

[Pocalover]

Hoi,

Tips staan er al genoeg. Ik wil wel graag mijn bewondering uit spreken. Je eigen onzekerheid erkennen is al de halve weg om er van af te komen.

Groetjes
Roos

[Melanie]

Bedankt voor jullie reacties allemaal!

Een verzorgpaard is wel een goed idee, maar hier is niet echt een paard in de buurt te vinden. Ik vind het ook nogal moeilijk om voor een paard van een ander te zorgen (wat als er iets met het paard gebeurd dankzij mij?). Maar het is een goed idee... Er zijn hier wel maneges in de buurt, maar allemaal anti - hoe ik denk om het maar stom te zeggen: 1 manege geeft niets om de paarden (is een paardenfabriek, winst winst winst!) en 1 manege is Frans en hangt precies iets slecht in de lucht (ze zijn slecht gezind daar). Zelf heb ik zes jaar gereden. Nu al 2 jaar niet meer (ik mis het wel). Qua verstand ivm paarden is er genoeg in de buurt . Mijn moeder heeft vroeger 5 paarden gehad en in mijn straat woont een dierenarts met een paard. Zelf heb ik genoeg tijd voor een paard, maar ja het is een blijft een grote stap. Maar ik ga zeker eens nadenken over een verzorgpaard en is zoeken!

Groetjes, Melanie!

[Sarah]

Of misschien kan je een paard leasen van een manege. Moet je wel even de voorwaarden checken, want dat verschilt nogal per manege.

Hier ben ik ooit mee begonnen en dat paard heb ik later gekocht. Op deze manege was het zo geregeld, dat het toen 750 gulden kostte per maand (ongeveer 375 euro nu) en daarvoor was het volledig mijn paard, de manege zorgde verder voor dierenarts kosten, hoefsmid, wormenkuren enz. Ik had hierdoor verder weinig met de manege zelf temaken, hij stond er alleen gestald, dus van een negatieve sfeer merkte ik niets, ik deed mijn eigen ding. Wel belangrijk om dan ook te weten, of er ook echt een dierenarts komt als je er om vraagt. Bij mij was dat wel het geval, maar ik hoor ook wel eens andere verhalen.

Verder zou ik toch proberen wat in de buurt te komen van plekken waar paarden zijn. Dan kom je sneller iemand tegen die misschien een verzorgster zoekt. Of rijdt eens rond in de buurt. Als je goed kijkt, kom je soms op plekken waarvan je nooit geweten hebt dat er paarden staan.

Groetjes, Sarah

[Aspen]

Melanie,waar woon je ergens in België?

[Melanie]

Melanie,waar woon je ergens in België?

Oud-Heverlee (Vlaams-Brabant)

[HorseHarmony]

Welkom hier! En heel veel leesplezier (ik heet ook Melanie )