Je eigen Emotional Fitness?

[Antheman]

Over open zijn over je eigen gevoelens:

Ik ben weleens bang met rijden.
Bijv een stevige heuvel af. Vroeger deed ik altijd heel stoer en probeerde vooral niet te gaan gillen.
Nu mag ik gillen van mezelf. maar ik moet ook direct het vertrouwen bij de paarden neerleggen. Ik moedig ze aan, maar schijt peulen ondertussen.
Dat werkt heel erg goed! Ze krijgen het vertrouwen van me en nemen het ook. Uitgebreidde beloning na afloop zit er dan ook altijd in voor ze.

[Marianne]

Het is toch vreemd hoe de weg naar perfectie met horten en stoten verloopt en hoe je soms achteraf, nadat er een paar dingen duidelijk geworden zijn, opeens denkt: hé, krijg nou wat..! Het raakt misschien een beetje off-topic wb de oorspronkelijke vraag maar het gegeven hoe een paard onze gevoelens kan aanvoelen en begrijpen en er zelfs mee kan 'helpen' vind ik wel erg boeiend.

Een tijdje geleden alweer schreef ik over mijn 'achterbenen-angst' die inmiddels bijna helemaal opgelost is. Toen die angst nog in alle heftigheid aanwezig was ( Ster was toen nog maar net gestorven) durfde ik niet eens de buiksingels en bilkoorden van de deken van mijn Fries te bevestigen. Mijn hemel, ik heb me werkelijk in alle bochten lopen draaien om het maar niet te doen! Gevolg: met een smoesje iemand anders vragen ( zo van Hé, wil jij even de deken opdoen, ik moet nodig.... vul maar in... doen), of, als er niet iemand was die in dat smoesje trapte: géén deken opdoen, of géén deken er af halen. Stom hé!!!
Maar toen dit: ik realiseerde me volledig dat dit geen doen was, dat ik toch echt over die drempel heen moest en zo kwam de avond dat ik bij Fryske op stal ben gaan staan, met de deken in mijn armen en haar gevraagd heb of ze me wilde helpen en haar gezegd dat ik angst had.
Fryske bleef rustig staan waar ze stond en ik heb het erop gewaagd. Met trillende handen weliswaar en ondertussen tegen haar pratend dat ik het zo geweldig vond dat ze me dit liet doen, dat ze me hielp. Ik heb de deken erop gelegd, de riemen onder haar buik vastgehaakt en de bilkoorden, kruislings om haar achterbenen gedaan.
Toen 't spulleke er allemaal keurig oplag voelde ik alsof er een steen van me afgevallen was en heb ik m'n grietje ook ernstig bedankt! Sinds die tijd heb ik er ook nooit meer een probleem mee gehad.

Toch bleef de 'achterbenen-angst' nog heel lang hangen (zoals in het topic daarover geschreven) en ondanks de bovengenoeme ervaring kon ik niet Pauli vragen me daarmee te helpen. Toch is dat nu één van de factoren geweest die mij uiteindelijk eroverheen geholpen hebben, want - nadat ik zo uitgebreid m'n hart gelucht had op dit forum, ben ik serieus aan de slag gegaan met approach-retreat én toestemming vragen ( en ook een beetje steun vragen) om die pootjes aan te raken. En het werkt!! Ik poets nu keurig daags de benen, krabbel hoefjes...en daar heb ik nou jaaaaren tegenaan zitten hikken. Okay, ik ben nog niet totaal 'onbevangen', voel altijd nog wel wat van 'alertheid'maar toch! En onvergetelijk vind ik die zachte blik van Pau als ik recht achter haar sta om haar staart uit te pluizen: ze kijkt dan 's rustig over haar schouder en haar blik houdt mijn ogen vast - onbegrijpelijk dat gevoel van een 'lijntje' tussen haar en mij op zo'n moment: geruststelling, ik kan het niet anders noemen.

[Mellien]

Wat geweldig Marianne, dat je over je angst heen kon komen door hetgeen je eng vond min of meer samen met je paard te doen. Ik vind het echt verbazend om te horen. Omdat je in de normal paardenwereld van meet af aan geleerd krijgt dat je je angst niet aan het paard moet laten blijken. Omdat dat hem alleen maar banger zou maken. Ik heb ook altijd geprobeert om, wanneer ik iets eng vond, het toch te doen. Om een beetje over mijn eigen grensen (thresholds eigenlijk) heen te gaan om het zo toch maar wel te durven. Dat werkte vaak wel. Maar aan de andere kant laat een paard zich natuurlijk niet voor de gek houden en als het dan mis ging en het paard werkelijk zo hard ging galopperen en bokken als ik vreesde en ik eraf vloog, dan nam ik het mezelf weer erg kwalijk.
Maar open zijn over je eigen angst? Ik vind het een interessant idee en in jouw geval heeft het echt goed gewerkt. Maar verder kan het ik me niet zo goed voorstellen dat het werkt. Misschien is dat echt iets voor als je al een heel goede band met je paard hebt en niet voor zomaar bij ieder paard. Ik ben in ieder geval wel nieuwschierig geworden en misschien dat ik dat boek eens ga lezen.