Re: En opeens ben je... ongelukkig!

[Dorien66]

Ik, niet PNH-er, heb ook zo mijn momenten waarop ik doorpak. Zo zijn er denk ik voorbeelden te noemen, waarbij het zelfs niet medisch- of veiligheidstechnisch is. Een goed voorbeeld betreft het zadelen van Linde.

Toen ik Linde kocht bleek ze een ernstige rugblessure te hebben waar ze vermoedelijk ruim 3 jaar mee rond had gelopen. Gevolg was dat ze knorrig reageerde op haar zadel (logisch!) Na een lange behandel- en revalidatieperiode, waarin ik ook niet reed, ben ik weer actief gaan rijden, met zadel. Eerst heb ik nog een nieuwe gekocht die echt perfect past (door meerdere mensen met verstand van zaken los van elkaar beoordeeld). En toch reageert ze nog enigszins narrig als ik met het zadel aankom. Als ik dat zou uitleggen als geen toestemming dan zou ik nooit meer een zadel op haar rug krijgen. Nu na 5 jaar is haar reactie niks meer vergeleken bij het begin, maar hij is er nog wel.

Dit is zo'n moment waarop ik toch doorpak (zonder onaardig te worden, ik doe gewoon alsof er niks aan het handje is). Het is m.i. een gewoonte van haar om te reageren, hoe onterecht het ondertussen ook is.

[Marianne]

Calippo, Trea... bedankt voor jullie visie!
Toestemming vragen is een 'big issue' met dit paard.. jammer dat jullie haar (nog) niet in levende lijve kennen! Ik kan niet wachten!! - wel een kilootje savvy meenemen!!

[henny]

Je hoeft je paard niet te laten "winnen"maar wel respect te hebben hoe zij of hij op dat moment over een situatie denkt.
En dan kan het voorkomen dat ze niet altijd zin in jou hebben.
In een situatie, die dan niet medisch oid is, kun je het alleen maar, in mijn ogen, zien als iets interessants en bij jezelf nagaan hoe je dan wel gedaan krijgt wat jij graag wil. En dat kan dan dmv Parelli. Het zegt nl. ook veel over jezelf, als je paard wegloopt, met met welke energie je in zijn buurt komt. Ik geloof dat het nu weer vaag gaat worden.

Hoi Mariejo,

Nee hoor, helemaal niet vaag. Ik kan daarin helemaal met je meegaan.
De energie of uitstraling die je bij je hebt als je naar het paard toegaat kan al heel bepalend zijn hoe het paard op je reageert.
Vooral sensitieve paarden kunnen al op grote afstand door ons mensen heen 'prikken' en daarop op een bepaalde manier reageren.

[henny]

Ik, niet PNH-er, heb ook zo mijn momenten waarop ik doorpak. Zo zijn er denk ik voorbeelden te noemen, waarbij het zelfs niet medisch- of veiligheidstechnisch is. Een goed voorbeeld betreft het zadelen van Linde.

Toen ik Linde kocht bleek ze een ernstige rugblessure te hebben waar ze vermoedelijk ruim 3 jaar mee rond had gelopen. Gevolg was dat ze knorrig reageerde op haar zadel (logisch!) Na een lange behandel- en revalidatieperiode, waarin ik ook niet reed, ben ik weer actief gaan rijden, met zadel. Eerst heb ik nog een nieuwe gekocht die echt perfect past (door meerdere mensen met verstand van zaken los van elkaar beoordeeld). En toch reageert ze nog enigszins narrig als ik met het zadel aankom. Als ik dat zou uitleggen als geen toestemming dan zou ik nooit meer een zadel op haar rug krijgen. Nu na 5 jaar is haar reactie niks meer vergeleken bij het begin, maar hij is er nog wel.

Dit is zo'n moment waarop ik toch doorpak (zonder onaardig te worden, ik doe gewoon alsof er niks aan het handje is). Het is m.i. een gewoonte van haar om te reageren, hoe onterecht het ondertussen ook is.

Hoe herkenbaar Dorien.
Hetzelfde heb ik met Quinta.
Die heeft jarenlang moeilijk gedrag vertoont met zadelen en rijden. Tot het gevaarlijke af.
Sinds we boomloos rijden is dat probleem helemaal over.
Toch staat ze nog af en toe te schutteren met het opzadelen.
Er is verder niets aan de hand. Niet een vreemde omgeving of een andere aanleiding om te schutteren. Zou ik er aan toe geven dan kom ik niet meer op haar rug.
Gek genoeg klim je op haar en het schutteren is over.
Geen spanning in de rug oid.
Volgens mij is het bij Quinta ook een gewoonte geworden die af en toe even opspeelt.
Ik negeer haar reactie en zadel haar op alsof er niets aan de hand is en dan blijkt er ook niets aan de hand.

[Liedje]

Heel interessant en verhelderend topic
Ik volg het even!

[trea]

Ik negeer haar reactie en zadel haar op alsof er niets aan de hand is

En hiervan zegt Parelli dat je disrespectvol reageert naar je paard toe. JIJ vind dat er niets aan de hand is, maar je paard speelt geen toneel. Op het moment dat hij dat laat zien, IS er ook iets aan de hand.
Door dit gedrag te negeren, negeer je je paard, wat kan leiden tot een breuk in je partnership.

Parelli biedt voor dit soort problemen wel handvaten (gelukkig!) zodat je het niet hoeft te negeren. Je kan dan zeggen tgen je paard: oké, jij ziet een probleem, laten we eens kijken wat het probleem is, waar het vandaan komt, of we het op kunnen lossen en of we je mening kunnen bijstellen.

Negeren van je paard is hetzelfde als zeggen: stel je niet aan, er IS geen probleem. Dat getuigt niet van inlevingsvermogen en respect.

[Jossie]

Als ik voor alles wat ik wil met Kate wacht totdat zij toestemming kreeg, kan ik in sommige gevallen op een blauw steentje plassen totdat deze rood wordt !

Zonder gekheid, toestemming hebben voor iets is iets wat je niet automatisch krijgt of hebt, maar waar je in sommige gevallen best wat moeite of denkwerk voor moet doen. Zo is Kate geen waterliefhebber, maar gezien haar jeuk moet ze zo eens per week gewassen worden met teershampoo. Als ik moet wachten tot het moment dat ze vrijwillig en relaxt onder de tuinslang gaat staan, sta ik over een paar dagen nog, want dat doet ze simpelweg niet .
Wel kijk ik per wasbeurt hoe ze reageert op de tuinslang, komt ze dichterbij dan kriebel ik haar als beloning voor het naderen en probeer of ik haar mag afspuiten middels approach and retreat. Soms lukt dit en soms niet. Afhankelijk van de soort wasbeurt die noodzakelijk is, doe ik haar een halster om en was haar, terwijl ik haar losjes vasthou en tussendoor veel beloon. Is alleen een staartbeurt nodig, vul ik mijn emmertje met sop en was haar los in het land. Opvallend is wel bij Kate dat op het moment dat ze er zelf voor kiest om bij mij te blijven (ze kan weg en staat los), dat ik haar hele lijf dan vaak vervolgens alsnog mag en kan wassen.
Dit lijkt me toch een duidelijk andere aanpak als vastzetten en wassen maar .

En ik denk dat het met toestemming vragen daarom gaat, het bewustworden van de reacties van je paard, het nagaan waarom die reactie zo is en daarop anticiperen, in plaats van gewoon maar doen.

[jiske]

Ik denk dat het probleem een beetje is met de benadering van het toestemming vragen, dat je houding te onzeker wordt. En dan kan je er op wachten natuurlijk dat je paard je geen toestemming geeft.
Dat is niet alleen met toestemming, maar met meer dingen, ik begrijp een beetje dat Dorien dat ook bedoelt.

Ga je doortastend te werk, jij weet dat er gewoon gereden kan worden vandaag, dat het zadel gewoon past, dat het paard oke is, dan lukt het wel.

Ga je wat omzichtiger te werk, wat vrageriger, dan vind ik het heel logisch dat je elke keer eerst spelletjes moet doen om 'je zin te krijgen'.

[E.Zanden]

Ik, niet PNH-er, heb ook zo mijn momenten waarop ik doorpak. Zo zijn er denk ik voorbeelden te noemen, waarbij het zelfs niet medisch- of veiligheidstechnisch is. Een goed voorbeeld betreft het zadelen van Linde.

Toen ik Linde kocht bleek ze een ernstige rugblessure te hebben waar ze vermoedelijk ruim 3 jaar mee rond had gelopen. Gevolg was dat ze knorrig reageerde op haar zadel (logisch!) Na een lange behandel- en revalidatieperiode, waarin ik ook niet reed, ben ik weer actief gaan rijden, met zadel. Eerst heb ik nog een nieuwe gekocht die echt perfect past (door meerdere mensen met verstand van zaken los van elkaar beoordeeld). En toch reageert ze nog enigszins narrig als ik met het zadel aankom. Als ik dat zou uitleggen als geen toestemming dan zou ik nooit meer een zadel op haar rug krijgen. Nu na 5 jaar is haar reactie niks meer vergeleken bij het begin, maar hij is er nog wel.
Dit is zo'n moment waarop ik toch doorpak (zonder onaardig te worden, ik doe gewoon alsof er niks aan het handje is). Het is m.i. een gewoonte van haar om te reageren, hoe onterecht het ondertussen ook is.

Ik dit geval kan je spreken van een geConditioneerde Emotionele Respons. ( CER = Conditioned Emotional Response). Een emotionele reactie die gekoppeld is aan de aanblik van je zadel.

Sommige mensen hebben een CER bij de aanblik van een tandartsstoel (terwijl die stoel toch ECHT niets doet ) . Of bij het geluid van een boor )

De énige juiste handeling is in jou geval wat jij nu al doet: namelijk negeren . Eventueel kan je nog kiezen voor "counter-conditionering". In dat geval ga je steevast het opzadelen verbinden met iets lekkers. Een tegen-conditionering dus. (Maar uiteraard wel alleen voor het juiste gedrag; DAT maakt de CC hier zo moeilijk Grz Els

[E.Zanden]

Hoe herkenbaar Dorien. Hetzelfde heb ik met Quinta.
Die heeft jarenlang moeilijk gedrag vertoont met zadelen en rijden. Tot het gevaarlijke af. Sinds we boomloos rijden is dat probleem helemaal over..

Bij DIT verhaal krijg ik toch een heel andere indruk.....

Hier gaat het om een paard dat (volgens schrijfster) JARENLANG moeilijk gedrag vertoont bij het opzadelen. Echter NADAT de oorzaak is weggenomen (slecht zadel blijkbaar) is het probleem verdwenen....

Dit is de essentie waar de toestemming van Parelli over gaat: was er gelijk geluisterd naar dit dier, dan had het - lijkt me- geen jaren hoeven duren....

De didactiek van PNH probeert mensen te helpen bij dat inzicht. Om te leren wanneer te negeren, en wanneer te luisteren.... Oftewel wat Jossie zo mooi verwoordde:

En ik denk dat het met toestemming vragen daarom gaat, het bewustworden van de reacties van je paard, het nagaan waarom die reactie zo is en daarop anticiperen, in plaats van gewoon maar doen.

Amen

Toch staat ze nog af en toe te schutteren met het opzadelen.
Er is verder niets aan de hand. Niet een vreemde omgeving of een andere aanleiding om te schutteren. Zou ik er aan toe geven dan kom ik niet meer op haar rug. Gek genoeg klim je op haar en het schutteren is over. Geen spanning in de rug oid.
Volgens mij is het bij Quinta ook een gewoonte geworden die af en toe even opspeelt. Ik negeer haar reactie en zadel haar op alsof er niets aan de hand is en dan blijkt er ook niets aan de hand.

Om dat dit dier "af en toe" staat te "schutteren", kan je in dit geval NIET spreken van een CER. Het dier wil je blijkbaar op dat moment dus iets duidelijk maken! Aan jou het inzicht, ernaar te luisteren...

Uiteraard kan je kiezen het te negeren en gewoon op te zadelen. Maar ik hoop dat je door deze twee voorbeelden nu begrijpt, dat je geen appels met peren kan vergelijken. Bij jou is het is het geen "gewoonte", maar een "gedrag" dat af en toe de kop op steekt... En bij "af en toe" kan je ( lijkt me ) niet spreken van "gewoonte". Dus vermoed ik, dat het paard je wel degelijk iets te melden heeft.... Grz Els

[henny]

Ik negeer haar reactie en zadel haar op alsof er niets aan de hand is

En hiervan zegt Parelli dat je disrespectvol reageert naar je paard toe. JIJ vind dat er niets aan de hand is, maar je paard speelt geen toneel. Op het moment dat hij dat laat zien, IS er ook iets aan de hand.
Door dit gedrag te negeren, negeer je je paard, wat kan leiden tot een breuk in je partnership.

Parelli biedt voor dit soort problemen wel handvaten (gelukkig!) zodat je het niet hoeft te negeren. Je kan dan zeggen tgen je paard: oké, jij ziet een probleem, laten we eens kijken wat het probleem is, waar het vandaan komt, of we het op kunnen lossen en of we je mening kunnen bijstellen.

Negeren van je paard is hetzelfde als zeggen: stel je niet aan, er IS geen probleem. Dat getuigt niet van inlevingsvermogen en respect.

Ben ik niet geheel met je eens Trea. Een paard kan wel degelijk toneel spelen en niet zo'n klein beetje ook.

Ik ben na het zadelmak maken van Quinta en een paar jaar ellende helemaal opnieuw begonnen. Als was ze een volkomen groen paard.
Eerst dekje over haar rug zwaaien enz. enz. desensibiliseren noemen ze dat geloof ik.
Stapje voor stapje opgebouwd tot ze de meeste keren niet meer raar deed met opzadelen.
Wij hebben een paar vaste plekken waar we meestal de trailer neerzetten in de bossen in de omgeving.
Die plekken kent ze door en door.
Nou kan het zijn dat ze 4 a 5 keer totaal niet reageert met opzadelen en een 6e keer wel staat te schutteren.
Volgens mij is dat schutteren een gevolg van de adrenaline die ze al van tevoren opbouwd omdat ze zo verschrikkelijk graag mee gaat naar het bos.
In beginsel stelde ik haar dan gerust met mijn stem maar daar ben ik dus mee gestopt. Ik doe nu al een tijd alsof er niets aan de hand is en dat werkt nmm. idee beter bij haar.

Vergeleken bij een paar jaar terug stelt dat schutteren nu nauwelijks meer wat voor.
Plus dat het toen volgens mij een angstreactie was en zo voelt het nu helemaal niet, alleen de manier van reageren is bijna hetzelfde.
Als je er toen opklom liep ze minstens 10 minuten met een gespannen rug eer ze langzaam aan begon te ontspannen.
Dat is nu niet meer.
Ze is volkomen ontspannen in de rug als je erop klimt en dat blijft ze ook tijdens de hele rit.
Alleen is ze dus heel fanatiek. Stappen vind ze maar onzin. Het liefst wordt er zo snel mogelijk gedraafd als het aan haar ligt. De minimaal 10 minuten losstappen zijn voor haar een crime.
Haar moeder was precies zo en dat was een endurancecrack.
Haalde bij haar IBOP proef van het stamboek een 10 voor ijver en werklust.
Het grappige is dat als ik zo disrespectvol bezig zou zijn, en mijn partnership tot een breuk zou kunnen brengen, waarom gaat het dan juist steeds beter met het rijden.
Quinta loopt met veel plezier, constant oortjes naar voren. Ze krijgt steeds meer lef. Dingen die een jaar terug nog vreselijk eng waren daar verblikt of verbloosd ze niet meer van.
Ze heeft vooral het laatste half jaar een enorme fysieke en mentale groeispurt gemaakt.
Onze verstandhouding naar elkaar is nog nooit zo goed geweest als het laatste jaar. Ze is nu ruim 9 jaar en ik heb haar zelf gefokt.
Als ik op haar rijd hoef ik meestal alleen maar te denken en ze doet het.
Ik rijd haar bitloos en boomloos en alles op stem.
We hebben hier in de buurt nogal ruige terreinen en laten de paarden dan ook meestal zelf bepalen of ze stappen, draven of galopperen willen bij hellingen of zware bodem. We geven ze heel veel ruimte in wat ze zelf willen tijdens een buitenrit omdat ik vind dat zowel zij als wij ruiters er allemaal evenveel van moeten kunnen genieten.
Het komt geregeld voor dat wij het genoeg vinden en weer richting trailer rijden en de dames dan bij een splitsing toch nog graag dat pad in willen wat nog een extra lusje van een half uur boshobbelen inhoud. Oke prima, als we niet te moe zijn dan doen we dat.
Terwijl ze na het rijden altijd een half uurtje mogen grazen op het terrrein waar de trailer staat. Dus geven ze de voorkeur aan nog een stukje boshobbelen boven snel mogen gaan grazen. Dat zegt toch wel wat over hun plezier in het rijden lijkt me.

Vanuit een f]/images/smilies/confused_smile.gif[/img]


Nog even over toneel spelen.
Ik heb een paard gekend wat een verschrikkelijke ruwe en hardhandige ruiter als eigenaar had. Hij werd ook geregeld doorgespoord.
Vooral op concoursen moest het paard het behoorlijk ontgelden.
Totdat hij op een gegeven moment geregeld kreupelde. Hij wist al precies wanneer er een wedstrijd was en kwam dan stokkreupel van stal.
Dierenartsonderzoeken leverden niks op.
Het paard hinkte dan echt op 3 benen.

De dochter van de eigenaar was een goeie en vriendelijke amazone met veel liefde en respect richting paarden.
Zodra haar vader met een ander paard richting concours ging haalde zij het bewuste paard een uurtje later van stal.
Hij was gewoon 100% rad.
Ze ging een lekkere buitenrit met hem maken. Niets aan de hand.
Als pa 's avonds het paard nog 's van stal haalde hinkte hij weer op 3 benen
Dat toneelspel heeft maandenlang geduurd en toen heeft de eigenaar hem verkocht want hij kon er geen wedstrijden meer mee rijden.
Het klinkt misschien heel ongeloofwaardig maar ik ben er zelf een paar keer getuige van geweest.

[henny]

Bij DIT verhaal krijg ik toch een heel andere indruk.....

Hier gaat het om een paard dat (volgens schrijfster) JARENLANG moeilijk gedrag vertoont bij het opzadelen. Echter NADAT de oorzaak is weggenomen (slecht zadel blijkbaar) is het probleem verdwenen....

Dit is de essentie waar de toestemming van Parelli over gaat: was er gelijk geluisterd naar dit dier, dan had het - lijkt me- geen jaren hoeven duren....

Hoi Els,

Bij Quinta heb ik tijdens het inrijden al vrij snel problemen gekregen. Na de 1e week van erop zitten in mijn rijbak gooide ze me er zodanig af dat ik gelijk 3 maanden niet kon paardrijden. Daarna weer opnieuw begonnen.
Toen ik eindelijk zover was dat ik er weer op kon gooide ze me op exact hetzelfde punt er weer af door in een oogwenk 180 graden om te draaien.
Weer een aantal weken in de lappenmand.
Alles na laten kijken. Ook verschillende zadels geprobeerd. Zowel western als engelse zadels.
Bij beide types zadels heb ik vakmensen gehad om te beoordelen of het zadel soms niet goed lag. Zelfs toen ze al een tijd onder het zadel liep heb ik het nog weer laten controleren.
Het lag volgens hen wel degelijk goed en eerlijk gezegd kon ik er zelf ook niets fouts aan ontdekken.

Ik heb haar zadelmak gemaakt toen ze zo'n 51/2 jaar oud was. Zowel friezen als fjorden groeien lang door en zij is half/half van elk. Vandaar dat ik haar niet te vroeg wilde inrijden.
Wel daarvoor al geregeld grondwerk gedaan en los gelongeerd. Zodat ze al goed de stemhulpen e.d. kende.
Ik heb er een fysiotherapeut bij gehad om haar na te laten kijken. Wie weet had ze rugprobelemen oid ? Maar alles was oke.
Een holistisch therapeute heeft haar nagekeken en kwam tot de conclusie dat het een ADHD'er was Quinta is altijd erg onzeker bij het neurotische af geweest maar ADHD kon ik er niet echt van maken.
Aangezien de 'deskundigen' er maar niet achter konden komen wat er nou eigenlijk mis was en ik toch steeds het gevoel bleef houden dat ze het zadel misschien niet plezierig vond heb ik Nanda van Gestel benaderd.
Ik weet niet of je haar kent ?
Zij heeft middels een foto het paard bekeken en ook daar kwam uit dat het zadel en hoofdstel prima pasten.
Ik was zo onderhand helemaal moedeloos want ik heb de nodige lanceringen gehad met een paar keer als gevolg wekenlang op krukken lopen Quinta ging geregeld in een split second 180 graden om. Of gaf een giga rodeo waarbij ze draaide in de lucht.
Stap, draf of galop maakte niks uit. Alsof ze voor een onzichtbare muur oid. met grote schrik omdraaide.
Na een buitenrit in een heel oud gebied iets verderop waar veel ondergrondse kanaaltjes en oude bronnetjes lopen begon ons wat te dagen.
Ze was nauwelijks berijdbaar en sprong constant van hot naar her of draaide om de haverklap om. Het is een wonder dat ik toen nog heelhuids weer bij de trailer ben gekomen. Quinta was de hele rit 1 brok nervositeit. Zo idioot hadden we nog niet eerder meegemaakt.

Mijn vriendin kwam erachter dat Quinta supersensitief op aardstralen reageerde. Ze heeft onze rijbak gechecked en helaas, in mijn rijbak lopen er ongelukkigerwijs 4 die elkaar ook nog 's kruisen.
Ze wees de plekken van de kruisingen aan en jawel dat waren de bewuste plekken waar ik eerder gelanceerd werd maar die zij niet wist.
Van het een kwam het ander. Ons grondwater wat ik de paarden altijd gaf werd onderzocht en bleek een 3x te hoge concentratie ijzer te bevatten.

We hebben contact gezocht met iemand die meer verstand had van supergevoelige mensen en dieren en aardstralen. Deze man meldde zich na mijn hulpvraag op Bokt.
De paarden konden een hoog ijzergehalte in hun lichaam hebben waardoor juist een super sensitief paard extra reageerde boven aardstralen of wateraders.
Daarnaast kon de metaalstrip die in de meeste boomzadels zit (nl. over de boom) ook een reactie uitlokken bij aardstralen.
Ik heb ook Steffi van de Laarse benaderd en zij gaf aan dat aardstralen wel degelijk dit soort gedrag kunnen vertonen bij paarden.

Toen heb ik een Startrekk boomloos zadel uitgeprobeerd. Gelijk de eerste keer liep ze zo lekker ontspannen. Jeemig wat een verschil bij daarvoor.
Daarna heb ik een Barefoot geprobeerd. Daar liep ze nog veel beter mee dan de Startrekk.
Ik heb dus een Barefoot gekocht en sindsdien heeft ze nooit meer die maffe schrikreacties onder het zadel gehad.
Maar ik kan me wel voorstellen dat Quinta zo'n verleden niet zomaar 123 kwijt is.

Of het schutteren van nu nog een gevolg van de eerdere problematiek is of toch de adrenaline die opspeelt omdat ze weet dat ze mag werken als ze gezadeld wordt, daar ben ik nog niet achter.

Ik hoop Els dat je begrijpt dat dit probleem een zodanige uitzoekerij is geweest dat je dat niet zomaar even hebt opgelost.
Het had dus niet met een slecht zadel te maken en ik vind dat we wel degelijk al snel naar Quinta hebben geluisterd en hulp hebben gezocht op div. fronten. Het was alleen zo verhiptes moeilijk om te achterhalen wat het euvel bij haar was.

[henny]

Ik denk dat het probleem een beetje is met de benadering van het toestemming vragen, dat je houding te onzeker wordt. En dan kan je er op wachten natuurlijk dat je paard je geen toestemming geeft.
Dat is niet alleen met toestemming, maar met meer dingen, ik begrijp een beetje dat Dorien dat ook bedoelt.

Ga je doortastend te werk, jij weet dat er gewoon gereden kan worden vandaag, dat het zadel gewoon past, dat het paard oke is, dan lukt het wel.

Ga je wat omzichtiger te werk, wat vrageriger, dan vind ik het heel logisch dat je elke keer eerst spelletjes moet doen om 'je zin te krijgen'.

Ben ik helemaal met je eens Jiske.
Zo ervaar ik het ook.

[Dorien66]

Ik negeer haar reactie en zadel haar op alsof er niets aan de hand is

En hiervan zegt Parelli dat je disrespectvol reageert naar je paard toe. JIJ vind dat er niets aan de hand is, maar je paard speelt geen toneel. Op het moment dat hij dat laat zien, IS er ook iets aan de hand.
Door dit gedrag te negeren, negeer je je paard, wat kan leiden tot een breuk in je partnership.

Parelli biedt voor dit soort problemen wel handvaten (gelukkig!) zodat je het niet hoeft te negeren. Je kan dan zeggen tgen je paard: oké, jij ziet een probleem, laten we eens kijken wat het probleem is, waar het vandaan komt, of we het op kunnen lossen en of we je mening kunnen bijstellen.

Negeren van je paard is hetzelfde als zeggen: stel je niet aan, er IS geen probleem. Dat getuigt niet van inlevingsvermogen en respect.

Hoi Trea,

Ik verwijs naar het verhaal van Els (over CER) als inhoudelijke reactie op wat jij hierboven schrijft.
Daarnaast wil ik toch ook wel graag melden dat het me een beetje pijn doet dat je me beschuldigt van gebrek aan inlevingsvermogen en respect naar Linde. Als er iemand rondloopt die daar over beschikt ben ik het wel en als jij mijn en Lindes geschiedenis zou kennen en zou weten hoe m.n. die revalidatieperiode is verlopen en wat voor 'offers' ik daarvoor heb moeten brengen zou je dit echt nooit geschreven hebben...

[trea]

Hela hola! Is niet MIJN text. Ik quote Pat Parelli himself.. Het ging toch om hoe Parelli hier tegenaan kijkt? Mijn mening heb ik helemaal niet gezegd hoor!