Re: Equiplay-directeur is ff het land uit ;-)

[trea]

Nogmaals voor de duidelijkheid; ik speel advocaat van de duivel hier he!

Dit zorgt er anders wel voor dat er een hele leuke, leerzame discussie ontstaat over een onderwerp wat iedereen (hoort) bezig te houden. Ik lees mee en vind het machtig interessant! Dankjewel iedereen

[skey]

Bij mij is Nevzorov zo iemand. Hij maakt ik de vragen die ik al in mijn achterhoofd had, opnieuw bekijk. Ook bekijk ik opnieuw wat ik tot dat moment als waarheid heb beschouwd. Dat om 'tunnelvision' te voorkomen.

Graag hoor ik of er mensen zijn die dat ook doen, om zo met een open blik andere dingen te onderzoeken, zonder dat dat betekent dat de 'oude' methode niet goed meer is.

@ Skey en Sannie: wel bedankt voor jullie gepassioneerde antwoorden hoor!

Graag gedaan

Oké, nu even terug over Nevzorov.
Wat doet Nevzorov anders? (ik weet het echt niet) Als ik het goed begrijp dan gebruikt hij geen "straf"?
Maar zoals al gezegd, in PNH wordt ook geen gebruik gemaak van straf, wel van huh...negatief belonen?
Maar wat gebruikt hij dan wel? positief belonen, misschien zoiets als klikker? Daarin wordt ook geen negatieve beloning gebruikt dacht ik.
Of sla ik nu alles door elkaar, dat kan ook best zijn.

Ik stel mezelf hier vragen en hoop dat jullie dan weer op weg raken om een antwoord te vinden.

In elk geval, ik denk dat het maar net is waarmee je wil werken en wat goed werkt voor je paard. Negatief belonen, positief belonen... uiteindelijk zal het allemaal wel ongeveer ophetzelfde uitkomen. Het belangrijkste is denk ik dat je uitzoekt wat de grootste motivatie in jou paard teweegbrengt.

Bij Aramis is dat bv wel een fase 4. Hij probeert die zelfs uit te lokken en dan sneller te zijn dan ik om hem nog net op tijd te kunnen ontwijken. Dit samen met een klikker of een voedselbeloning bij een nieuwe oefening werkt prima.
De voedselbeloning is een extraatje, af en toe verras ik hem daarmee en dan zie je hem bij de volgende oefening nog harder zijn best doen. natuurlijk krijgt hij er dan niet constant één, gewoon af en toe als hij het niet verwacht.

[marleendenarend]

Oké, nu even terug over Nevzorov.
Wat doet Nevzorov anders? (ik weet het echt niet) Als ik het goed begrijp dan gebruikt hij geen "straf"?
Maar zoals al gezegd, in PNH wordt ook geen gebruik gemaak van straf, wel van huh...negatief belonen?
Maar wat gebruikt hij dan wel? positief belonen, misschien zoiets als klikker? Daarin wordt ook geen negatieve beloning gebruikt dacht ik.
Of sla ik nu alles door elkaar, dat kan ook best zijn.

Nevzorov... tsja ik ben er ook nog nieuw in hoor. Maar hij weet me te boeien! Wat betreft straf.... Nee! Hij zegt in elk geval: je mag nooit straffen, je mag niet eens boos zijn op je paard, je mag niet tegen je paard schreeuwen. Hij werkt volgens het principe: het paard heeft ALTIJD gelijk.
Natuurlijk mag je grenzen stellen want het paard moet je niet als voetveeg zien, maar echt als partner. Het paard moet er echter op kunnen vertrouwen dat je nooit of te nummer pijn doet of je zin doordrukt (daar wringt bij mij al de schoen een beetje mbt parelli, waar je vanalles van je paard wil en geen NO for an answer neemt). De ultieme beloning (en dus motivatie) is bij hem uiteindelijk grenzeloos vertrouwen, meer contact met de ziel van je paard ipv met zijn lichaam (weet, k]/images/smilies/icon_redface.gif[/img]

[sannie]

Ik denk alleen niet dat we zo ergens komen. Ik ben niet op zoek naar bewijzen van de parelli manier (want die ervaar ik zelf ook)

Wat jammer dat wat ik probeer over te brengen zo overkomt.

Ik denk namelijk wel te begrijpen hoe het zit met die knagende vragen in je hoofd, maar weet niet goed hoe ik dat op 'papier' krijg...

Vandaar mijn poging om e.e.a. te analyseren en concretiseren en dan kom ik weer snel uit bij het definiëren van begrippen.

Zullen we het eens met stellingen proberen?

1. Een van mijn doelen is ervoor te zorgen dat mijn paard mij in alle omstandigheden als zijn leider/alfa-paard ziet.

2. Een ander doel is om mijn paard fysiek te trainen, waardoor hij in staat wordt zichzelf en mijn gewicht in balans te dragen, conditie opbouwt en ook op langere termijn met gemak de oefeningen kan uitvoeren die ik van hem vraag.

3. Een goede leider kan zijn/haar paard alles leuk leren vinden.

4. De methode die ik gebruik om doel 1. te bereiken ontwikkel ik al doende, op basis van feedback van mijn paard en geïnspireerd door wat ik anderen met hun paarden zie doen (Parelli, Wim, Honza, Nevzorov, Hempfling, de buren)

5. Ieder paard is een uniek individu. Ieder mens is een uniek individu. Daarom zullen er geen twee combinaties mens-paard zijn op exact dezelfde manier met elkaar bezig zijn.

Dit is wat ik zo snel even bedenk, misschien kunnen jullie er iets mee, elke reactie is goed (ja/nee, eens/oneens, formulering van een stelling veranderen, nieuwe stellingen erbij verzinnen, zie maar). Op die manier kunnen we dit topic misschien iets beter afbakenen?

[Mafhaf]

Nogmaals voor de duidelijkheid; ik speel advocaat van de duivel hier he!
(...)
Soms komen er mensen of dingen op je pad die je onbeantwoorde vragen opnieuw doen oplaaien. Bij mij is Nevzorov zo iemand. Hij maakt ik de vragen die ik al in mijn achterhoofd had, opnieuw bekijk. Ook bekijk ik opnieuw wat ik tot dat moment als waarheid heb beschouwd. Dat om 'tunnelvision' te voorkomen.

Graag hoor ik of er mensen zijn die dat ook doen, om zo met een open blik andere dingen te onderzoeken, zonder dat dat betekent dat de 'oude' methode niet goed meer is.

Marleen, ik denk dat Skey en Sannie dat zeker doen, en hier hun wederwaardigheden daarmee uitleggen. Ik vind dit ook een zeer boeiende discussie, omdat ik zowel met Susan als Lodash steeds op punten terecht kom, waar ik niet anders kan concluderen dan dat ik iets ANDERS moet gaan bedenken, omdat (mijn) Parelli tekortschiet.

Er is meer tussen hemel en aarde dan fases 1 t/m 4!!!!

[marleendenarend]

Was ook niet als afwijzing bedoeld, maar meer als het verduidelijken van mijn vraag

Interesting stuff indeed

Wat betreft de stellingen van Sannie:

Aan 1 zou ik graag willen toevoegen: partner! Op de eerste plaats!

2: goede zorgen voor je paard! Belangrijk, maar je kunt je als eerste afvragen of je al die dingen wel zou moeten willen. Ook al besluit je daarna alsnog JA; het kan denk ik geen kwaad je te realiseren dat wij onszelf in de positie van 'de baas' manouvreren en dan bedoel ik niet als in 'bekwaam leider'. Wat zou je paard hiervan vinden?

3 ?????? Hier kan ik niet met je mee gaan Sannie. Ik hoop ook niet dat je gelijk hebt hierin.

4 Maar is welk heeeeeel moeilijk vind ik!

5 Eens!

Bedankt voor je inbreng, dat waardeer ik

[sannie]

Hoera!

3 had ik erbij gedaan om te prikken, omdat ik bang was dat we zonder een stekelstelling te snel gingen concluderen dat we het eigenlijk over alles wel zo'n beetje eens zijn. Ik ben het zelf ook niet zwaar met die stelling eens, maar denk wel dat je, als je het een beetje handig aanpakt en alles goed opbouwt je paard bijvoorbeeld kunt helpen om iets als springen leuk te gaan vinden. Maar dat betekent niet dat ik geloof dat je elk paard kunt leren springen leuk te vinden (of trailerladen, hihi).

Jouw knaagvragen hebben zo te zien dus vooral met de eerste twee stellingen te maken. En ik denk dan meteen aan wat ik eerder ook al zei, over het houden van gedomesticeerde dieren. Want het is natuurlijk best leuk voor mij om niet zelf te hoeven lopen, maar zit een paard, en dan met name Pathos, daar nou echt op te wachten? Uiteindelijk heeft ook Pathos niet het eeuwige leven en in de tijd die hij wel heeft is hij geheel overgeleverd aan mijn ideeën en (financiële) beperkingen. Om zijn gebrek aan keuzevrijheid een beetje tegemoet te komen doe ik mijn uiterste best om hem gezond te houden en probeer ik 'm in staat te stellen zich fysiek en mentaal zoveel mogelijk te ontplooien. Feit blijft echter dat hij niet voor dit leven bij mij zou kiezen als hij ook kon gaan voor echte vrijheid (althans, totdat hij goed honger zou krijgen, of een blessure, of ziek zou worden).

Maar mijn paard wordt er niet beter van als ik ga rondlopen met een steen in mijn maag omdat ik hem de echte vrijheid niet kan geven (bye bye EF). En zelfs als ik de loterij won en een privé-natuurgebied kon kopen zou ik 'm nog niet losgooien in dat eigen gebied. Met loterijgeld zou ik namelijk hooguit een eigen wei kopen en de rest zou voor problemen zijn die wel direct leed veroorzaken. Als het in mijn vermogen ligt om Pathos' leven te veraangenamen doe ik dat (en bovenaan staat 24/7 keuzevrijheid, schuilstal of wei). Maar zolang ik de gewenste verbeteringen niet kan realiseren kan ik toch rustig slapen: Pathos weet niet wat hij mist, net zoals ik niet weet hoe het voelt om in een kast van een huis met een zwembad in de kelder te wonen. Hij lijdt niet.

En het paard als partner, okee. Lekker in het gras liggen met je grazende paard naast je, toestemming krijgen om erop te springen en dan, zonder enige optoming passenger doen, jezelf toevertrouwen aan je paard. Superleuk. Ik denk alleen wel dat het, om het voor iedereen veilig te houden, toch belangrijk is dat m'n paard mij daarbij niet als gelijke maar als meerdere ziet. Mocht hij schrikken dan zal hij de reactie van z'n gelijke niet afwachten en dan kan hij over mij heen rennen (omdat hij ervan uitgaat dat ik ook ogen in mijn hoofd heb en dus ook zal zorgen dat ik wegkom). Ziet hij mij als meerdere, dan zal hij checken (in een onderdeel van een seconde en zonder het zelf echt te beseffen) hoe ik reageer, en daar zijn reactie op afstemmen.

Dan de vraag of je je paard moet willen trainen. Er zijn bij ons een paar paarden die niet of nauwelijks aandacht (mentale uitdagingen) krijgen. Er zijn er ook die dag in dag uit hun dressuuroefeningen in de binnenbak afwerken. Mijn gevoel zegt me dat die paarden minder goed af zijn dan Pathos, omdat ze mentale stimulansen missen. Ze komen op mij wat dof over, in zichzelf gekeerd. (Maar dat is mijn eigen, geheel subjectieve mening. Hun eigenaren, die ze het beste kennen, denken daar ongetwijfeld anders over!)
De fysieke training doe ik omdat ik denk dat Pathos daardoor tot op hoge leeftijd lekker in z'n vel kan zitten (prestatie is daaraan zwaar ondergeschikt, soms leuk als afwisseling). Beter dan een 24/7 weidepaard dat nooit 'werkt'. Ik denk dat zulke paarden zich best vermaken, maar ze hoeven niet te reizen om nieuwe voedsel- of watervoorraden te vinden, hoeven nooit te vechten voor hun kudde of veulen en hoeven nooit te vluchten. Daar krijg je denk ik uitgezakte, vette, fysiek en dus mentaal onfitte paarden van.
Dat rijden deel uitmaakt van de training komt inderdaad doordat ik daar lol in heb. Maar die lol is er alleen als Pathos me het gunt, dus toestemming geeft om op te stijgen. En die lol is perfect als ik 'm echt in balans, los van de teugel en soepel bewegend onder me voel. Dus daar werk ik aan, zo goed als ik kan. En ik vind, voor mezelf, dat ik het tegenover Pathos kan rechtvaardigen dat ik al die dingen van 'm vraag zolang ik goed oplet dat ik daar eerlijk in ben, dat ik geen dingen vraag waar hij niet aan toe is en dat ik mijn verwachtingen of wensen over wat ik in de training wil behandelen loslaat als hij aangeeft dat dat er op dat moment niet inzit. Tenzij ik denk/voel/'weet' dat hij niet meewerkt omdat hij dominant doet, dan hou ik wél vol tot hij toegeeft.

Man wat een verhaal, sorry hoor. Maar ik vind het zo leuk om hierover van gedachten te wisselen en ik ben niet echt happy in m'n baan dus dan krijg je dit

[Callippo]

Zullen we het eens met stellingen proberen?

Goed plan. Ik zal ook eens een poging doen hierop te reageren.

Ik denk dat het goed is om eerst te bepalen WAT je met je paarden wil... naast dat jij recreatie voor je paard moet zijn, zijn de paarden ook in meer of mindere mate recreatie voor jou.

Bedenk ook dat een paard zich in meerdere situaties gelukkig kan voelen, de ene manier van omgaan maakt het paard niet per definitie ongelukkiger dan de andere.

1. Een van mijn doelen is ervoor te zorgen dat mijn paard mij in alle omstandigheden als zijn leider/alfa-paard ziet.
Eens, omdat ik denk dat een paard zich het meest veilig kan voelen en tegelijk 'paard' kan blijven, wanneer jij je opstelt als 'paarden-leider'.
Ik zou graag als een moeder voor mijn paard zijn, liever dan als een zusje zegmaar.

2. Een ander doel is om mijn paard fysiek te trainen, waardoor hij in staat wordt zichzelf en mijn gewicht in balans te dragen, conditie opbouwt en ook op langere termijn met gemak de oefeningen kan uitvoeren die ik van hem vraag.

3. Een goede leider kan zijn/haar paard alles leuk leren vinden.
Jahoor, waarom niet?

4. De methode die ik gebruik om doel 1. te bereiken ontwikkel ik al doende, op basis van feedback van mijn paard en geïnspireerd door wat ik anderen met hun paarden zie doen (Parelli, Wim, Honza, Nevzorov, Hempfling, de buren)
En door het lezen van theorie en discussies met andere paardeneigenaren

5. Ieder paard is een uniek individu. Ieder mens is een uniek individu. Daarom zullen er geen twee combinaties mens-paard zijn op exact dezelfde manier met elkaar bezig zijn.
Vrij voor de hand liggend lijkt me, zelfs al doe je 'precies wat Parelli zegt' dan is dit nog bij elk paard anders

[trea]

Dit is lekker strak zo´n stellingen. Daarin kan het beter verwoorden. Ik doe een poging:

1. Een van mijn doelen is ervoor te zorgen dat mijn paard mij in alle omstandigheden als zijn leider/alfa-paard ziet.
Ik ga ook liever voor de partnership samenwerking. Ik heb de ervaring dat je als "moeder" hoe Callippo het graag zou willen, je nooit de beste vriend kan worden. Moeder zijn is een andere rol dan partner zijn. Ik wil ook absoluut niet dat ik altijd alles het beste weet, want dat IS niet zo. Mensen staan erom bekend dat hun instincten vaak niet meer goed werken, en hoe vaak zeggen we niet achteraf; "had ik maar naar mijn paard geluisterd?"

Als wij in het bos zijn, en Enya (die zich veel beter kan schikken in de partnerrol) een bepaald pad niet in wil, of aangeeft dat er iets niet okee is, dan wéét ik dat ze daar hele goede redenen voor heeft. Ze zal dit nooit weigeren uit dwarsheid. Of de reden van haar weigering in mensenogen relevant is, is een tweede punt, maar voor de eigenwaarde van het paard vind ik dat helemaal niet belangrijk.
Ik wil wel graag dat ik in staat ben om in kritieke situaties te zeggen: NEE, nu luister ik niet naar je, ik heb nu gelijk en voor je eigen veiligheid (en de mijne) doen we het nu op mijn manier.

2. Een ander doel is om mijn paard fysiek te trainen, waardoor hij in staat wordt zichzelf en mijn gewicht in balans te dragen, conditie opbouwt en ook op langere termijn met gemak de oefeningen kan uitvoeren die ik van hem vraag.
Vind ik wel belangrijk, maar niet ten koste van alles. Het komt bij mij absoluut onder de partnership. Als onze relatie lijdt onder hetgeen IK wil en verlang van bovenstaande stelling is het finito met gymnasticeren of we zoeken een andere manier (bijv vrijheidsdressuur)

3. Een goede leider kan zijn/haar paard alles leuk leren vinden.
Oneens. Een goede leider kan haar paard leren alles te doen.. leuk vinden is absolute onzin. Als je een paard hebt wat zichzelf wegcijfert mérk je het waarschijnlijk nieteens dat ie het niet leuk vind. Hij doet alles heel braaf zonder opposition reflex, maar een paard die een duidelijk mening erop na houdt, zal je heel snel het verschil laten zien tussen iets doen omdat het moet of omdat ie het leuk vind.
Stelling 5 waarin gezegd wordt dat iedereen een eigen individu is, zou anders niet meer kloppen. Er bestaan namelijk geen 2 dezelfde individuen op aarde, en geen 2 individuen zijn exact hetzelfde, je kan dus nooit hetzelfde allebei even leuk vinden. Het blijft geven en nemen, een belangrijk onderdeel van "partnership".

4. De methode die ik gebruik om doel 1. te bereiken ontwikkel ik al doende, op basis van feedback van mijn paard en geïnspireerd door wat ik anderen met hun paarden zie doen (Parelli, Wim, Honza, Nevzorov, Hempfling, de buren)
Wordt vooral geinspireerd door wat ik terugkrijg van mijn partner self!

5. Ieder paard is een uniek individu. Ieder mens is een uniek individu. Daarom zullen er geen twee combinaties mens-paard zijn op exact dezelfde manier met elkaar bezig zijn.
Eens!

[marleendenarend]

Hoera!

3 had ik erbij gedaan om te prikken, omdat ik bang was dat we zonder een stekelstelling te snel gingen concluderen dat we het eigenlijk over alles wel zo'n beetje eens zijn.

Jij stouterd!

Hij lijdt niet.

Dat weet je niet.....

Ik denk alleen wel dat het, om het voor iedereen veilig te houden, toch belangrijk is dat m'n paard mij daarbij niet als gelijke maar als meerdere ziet.

Of wijzere/betrouwbaardere. Daar ligt de nadruk toch net op een andere kwaliteit, maar verschaft toch veiligheid en respect.

Beter dan een 24/7 weidepaard dat nooit 'werkt'. Ik denk dat zulke paarden zich best vermaken, maar ze hoeven niet te reizen om nieuwe voedsel- of watervoorraden te vinden, hoeven nooit te vechten voor hun kudde of veulen en hoeven nooit te vluchten. Daar krijg je denk ik uitgezakte, vette, fysiek en dus mentaal onfitte paarden van.

Maar nu ga je ervan uit dat er geen midden is tussen wat je nu met je paard doet (bijv. full parelli programma) en 'nooit werken'. De uitnodigingen die je paard aanbiedt zijn misschien nog waardevoller dan degene die jij (of Pat for that matter...) voor hem verzint.

Tenzij ik denk/voel/'weet' dat hij niet meewerkt omdat hij dominant doet, dan hou ik wél vol tot hij toegeeft.

Waar zit dan het verschil met 'je zin doordrukken'? Is dat omdat je anders bang bent je status te verliezen? En IS dat dan ook zo? Moeilijke materie vind ik het...

Mijn hoofd kraakt ervan

Ter illustratie: gisteren terwijl ik bij mijn paarden was zat ik alles ook te overdenken. Ik keek naar Donanta en betrapte mezelf op de gedachte: "als ik parelli nu ook nog los moet laten en veel minder van Donanta mag vragen/eisen/verwachten, dan heb ik een schitterend paard en ik kan er bijna niets mee". Ik schrok zelf van die gedachte, maar het tekent de manier hoe ik en waarschijnlijk veel mensen door jarenlange 'normal-input' toch nog tegen paarden aankijken. Als gebruiksdier voor je eigen wensen. En het vervullen van je dromen via het paard wat jij hebt gekozen als de 'jouwe'. Dat idee is bij mij weliswaar al behoorlijk afgezwakt, maar duikt dus in de donkere krochten van mijn brein, af en toe toch op. En dat terwijl die lieve Donanta (die "Donanta" misschien wel een VRESELIJKE naam vindt en helemaal niet 'lief' wil zijn!) mij zoveel geeft en ik nog niet eens de helft kan bevatten....

[marleendenarend]

Dit is lekker strak zo´n stellingen. Daarin kan het beter verwoorden. Ik doe een poging:

Couldn't agree with you more! Wat is dat toch zo de laatste tijd, we zitten vaak op hetzelfde pad niet? Leuk

[sannie]

Goed, nog eentje. Leuk trouwens dat de stellingenmethode in de smaak valt

word gek van die quote functie: het lukt mij niet om xxx schreef erboven te krijgen en quotes in quotes te krijgen. Dus die moeten jullie er zelf maar bij denken.

Het al dan niet lijden van dieren leid ik af uit het gedrag dat ik zie. En lijden is voor mij echt heftig, er is een groot verschil tussen ontevreden zijn en lijden. Ik zal de laatste zijn om te beweren dat m'n paard nooit ontevreden is. Als hij bijvoorbeeld in de regen buiten moet staan is 'ie overduidelijk ontevreden, maar hij lijdt niet. Vorig jaar gng de groep van Pathos een paar uur na een andere groep naar buiten. Dat verdroeg hij niet: als andere paarden naar buiten gaan wil hij ook. Als dat niet kan gaat hij in z'n box staan weven. Ik werd er echt naar van als hij dat deed. Gelukkig vond de boer dat net zo erg als ik, dus heeft hij de groepen omgedraaid en mocht Pathos' groep eerst.

In Pathos' geval ga ik echt voor meerdere. Maar als ik Trea hoor over Enya denkt ik niet dat die rol bij haar paard past. Gelukkig heb ik maar 1 paard, ik zou niet weten hoe ik mijn aandacht moest verdelen over meer paarden, maar ik kan me voorstellen dat ik mijn rol t.o.v. een ander paard ook anders zou voelen. Heel beschermend bijvoorbeeld bij een angstig dier.

Tsja, werken is een lastige term. De uitgezakte knollies die ik voor me zie zijn ook geestelijk arm, omdat ze altijd maar in diezelfde saaie wei staan. Juist door ze mentaal iets te bieden gaan paarden volgens mij zelf ook iets aanbieden. Daardoor ontstaat het unieke spel tussen die unieke individuen. Een gezonde geest in een gezond lichaam, om eens een cliché uit de kast te trekken. En daar heb je naar mijn idee zowel fysieke als mentale uitdagingen voor nodig. Het spel kun je dan misschien omschrijven als het uitwisselen van uitdagingen.

En inderdaad druk ik af en toe mijn zin door. Omdat ik wéét dat ik anders status verlies. Ik heb Pathos gekocht van een man die hij niet respecteerde. Dat sloeg zelfs om in haat. Ik heb gezien hoe hij zich gedroeg en hij was zonder overdrijven levensgevaarlijk, voor zijn vorige eigenaar én voor zichzelf. Ik wil 'm nooit meer zo zien en daarom krijgt hij zoveel mogelijk ruimte, maar ook onbetwistbare grenzen. En zoekt hij zo'n grens op, dan bewaak ik die. Het resultaat is een lief maar trots paard dat graag grapjes maakt, maar ook hapspelletjes met mensen speelt (en wint) en dwars door mensen heenloopt als hij dat nodig vindt. Als je zijn gedrag niet kunt lezen doet hij je pijn. Niet omdat hij agressief is, maar omdat hij zijn waarschuwingen heeft gegeven en als je daar niet op reageert is het je eigen schuld als je omver wordt gelopen.
Een kleine check die ik bijvoorbeeld doe is stoppen als ik 'm ergens heenbreng en dan meteen achterwaarts. Soms heeft hij een bui en probeert door te lopen. En dan dwing ik ''m achteruit. En dan is het weer goed.

Tijd om naar huis te gaan, dan ga ik morgen wel extra hard werken...



[/quote]

[marleendenarend]

Oke dan, nog 1 vraagje....

Zou je het nog durven om Pathos op een andere (niet normal!!!) manier te benaderen, terwijl je weet hoe hij was bij zijn vorige baas?

Maw zou je parelli ook DURVEN loslaten als je het vermoeden had dat er iets nog vriendelijkers/beters bestond (ik zeg niet dat het zo is he) terwijl parelli al heel veel goeds voor jullie heeft gedaan? Zou je dat durven onderzoeken?

(Tis echt 1 vraag hoor, maar dan een beetje uitgebreid gesteld!)

Welterusten voor straks! Morgen moet je er immers hard tegenaan op je werk!

[Mafhaf]

Oke dan, nog 1 vraagje....

Zou je het nog durven om Pathos op een andere (niet normal!!!) manier te benaderen, terwijl je weet hoe hij was bij zijn vorige baas?

Maw zou je parelli ook DURVEN loslaten als je het vermoeden had dat er iets nog vriendelijkers/beters bestond (ik zeg niet dat het zo is he) terwijl parelli al heel veel goeds voor jullie heeft gedaan? Zou je dat durven onderzoeken?

Interessante vraag! Ook voor mij.

Pathos lijkt dus echt op Lodash! Of andersom, zo je wilt.
Lodash viel mensen aan toen hij nog hengst was. Hij was ook heel eng dominant woest link met voeren in t begin. En heeft eigenlijk geen greintje respect voor normals.

Nu issie fijn, zacht, relaxed (meestal) enzovoort. Hoe meer hij weet dat er naar hem geluisterd wordt, hoe meer hij voor en met me wil doen. Tit for tat als het ware. Als je met Lodash puur Parelli volgens de boekjes zou doen, wordt het heel vervelend voor hem en voor mij.

Het antwoord op je vraag is JA

[sannie]

Leuke vraag...

't Probleem met mij is dat ik bij zulke vragen altijd meteen 50 richtingen op ga denken, die allemaal analyseren en dan proberen een antwoord te geven.

Als ik dat nou eens niet doe springt het woord durven eruit (en niet alleen omdat dat in hoofdletters staat )

Ik kan me niet voorstellen dat er iets is dat ik met Pathos niet zou durven, met nadruk op MET Pathos. Als de connectie er is kan ik met hem de hele wereld aan. Er zijn wel een hoop dingen die ik met een willekeurig ander paard niet zou durven.

Toen ik hem net had ging ik met hem langs bij een vriend van me, die toen nog boswachter was in Wolfheze. Pathos kon in het land bij 2 jaarling hengsten, een stuk van 5 ha, half bos en half grasland. Wij gingen binnen eten en na een uurtje zou ik weer terug gaan rijden (Pathos stond toen nog vlak bij Wolfheze, niet in Bennekom). Maar meneer was nergens te bekennen, blijkbaar was 5 ha niet genoeg voor 'm en hij had het draad gesloopt en was weg. Daar sta je dan, een uur voor donker en je paard ergens in tientallen ha bos. De boswachter ging links, ik ging rechts en wilde zo snel mogelijk naar de weg om zeker te zijn dat paardlief daar geen nare ongelukken maakte. Ik was een minuutje onderweg, al roepend en daar kwam ' ie aan. Kletsnat en behoorlijk ontdaan: "waar WAS je nou, gek mens?!!" Hij kalmeerde snel, liep los mee terug naar het huis en ik kon 'm zo opzadelen en naar huis rijden.

Door dit soort incidenten (altijd onbedoelde fouten van mij) vertrouw ik 'm volledig. En hij mij blijkbaar. Dus zoek ik steeds naar dingen die hij leuk vindt om 'm geestelijk en fysiek gezond en happy te houden. Is dat Parelli, leuk, komt er iets anders langs, ook prima. Dankzij Pathos vind ik elke dag nog een beetje motivatie en energie om naar dat werk te gaan.

En wie weet zijn de goden ons (nog) gunstig(er) gezind en vind ik binnenkort een nieuwe baan in de buurt van Utrecht (waar m'n vriend ook werkt) en gaan we die kant op verhuizen en is er nog een plaatsje vrij op de nieuwe plek van Mafhaf en kunnen we kijken of Pathos en Lodash echt mentale tweelingen zijn en of wij nog enigszins interessant zijn als zij elkaar hebben...

Inderdaad, bedtijd, lekker verder dromen