Toen ik lang geleden met Hempfling begon, lag ik natuurlijk helemaal in katzwijm bij het zien van al die Andalusische hengsten die alleen op een touwtje om de hals gereden worden. Ik vond het dan ook ergens wel een beetje jammer dat bij Hempfling het eindpunt van de reis toch weer het oude, vertrouwde bit is om daarmee de ultieme verfijning mee te bereiken. Met Parelli heb ik een beetje hetzelfde gevoel: vanaf les 1 gaat het hoofdstel eraf en worden de teugels gehalveerd, vervolgens ga je rijden met alleen nog een touwom de hals maar vervolgens wordt voor de finesse toch weer een hoofdstel met bit erbij genomen.
Misschien ben ik ook gewoon wel te veeleisend, maar ik zou wel eens willen dat het eindpunt nu eens niet het bit is, maar juist perfectie helemaal zonder niks. Anders krijg je toch ook weer het Anky-fenomeen als het om bitten gaat? Beginners starten met een trensje maar omdat Anky met stang&trens rijdt, wordt dat bit het statussymbool dat iedereen wil bereiken. Bij Hempfling en Parelli heb je toch de stang (Iberisch of western) als summum van communicatie. Zou het niet uiteindelijk paardvriendelijker zijn als het einddoel van verschillende nh-stromingen een bloot paard is? Bij Parelli heb je toch ook die Italiaanse springruiter die bloot of met touwhalster hele parcoursen kan springen? Dat is toch prettiger als doel dan wanneer hij vervolgens zou zeggen 'ja, maar voor de echte verfijning en topprestaties hang ik er toch een ophaaltrens met pessoa-stang erin'. Op een internationale Engelse springwedstrijd heeft Monty Roberts ook eens vijf van zijn leerlingen buiten mededinging mee laten springen op gewoon een stalhalster. Ik dacht dat een groot deel van hen, of zelfs allemaal de eerste ronde foutloos waren. De politie in Houston (of Boston?) patrouilleert tegenwoordig ook op stalhalsters.
Als je Parelli-student bent, is je einddoel dan wel het perfect leren communiceren via een bit? Ik ben erg benieuwd naar hoe andere Parelli(-ruiter)s dit zien!
Bladwijzers