X-treme friendly

[lila]

Elianne met Shakira in de wei is een prachtfoto. En ik weet zeker dat Shakira al lag en lekker is blijven liggen toen Elianne bij haar kwam. Super voorbeeld van vertrouwen inderdaad.
Weet je, laten we elkaar niet proberen te overtuigen. Lukt niet. Kwestie van smaak. Een paard leren om te buigen of voor dood te liggen is een paard leren om natuurlijk gedrag om te buigen tot geconditioneerd gedrag. En dat gaat i.m.o. gewoon net ff te ver. Laat een stukje van dat paard onberoerd, van hemzelf. Bewegingen die hij uitvoert als hij dat wil en wanneer hij dat wil. En er dan van genieten. Omdat het spontaan en natuurlijk is. Daar staan dit soort kunstjes verre van. Weet je, je kan een paard álles leren. Ik vind dat wij mensen daar héél voorzichtig mee moeten zijn.

[trea]

Ik ben het met Lila eens.. probeer elkaar niet te overtuigen. Er IS in deze geen goed beter of best. Het is heel persoonlijk of je deze dingen doen met je paard; leuk, nuttig, of onnodig vind.

Één ding is mij in deze discussie wel duidelijk geworden; namelijk dat deze dingen doen met je paard, gebeurt vanuit menselijk oogpunt en beweegredenen. Je doet ze omdat je denkt dat je paard ze nodig heeft om zich te vermaken, te gymnasticeren, gewoon omdat je het leuk vind dat je paard het doet, of omdat je je band met je paard wilt versterken.

Maar dat is Parelli ook.

[xyzutu2]

Dank voor je uitgebreide reactie.
Waar schrijf ik toch dat er fases worden gebruikt bij the friendly game? Die conclusie trekken jullie onterecht zelf. Het gaat simpel om het principe van de fases. Al reageert je paard op fase 0,5 ; they know what happens before what happens happens.

Maar als je tegen het principe van fases bent, dan snap ik niet waarom je ze wel gebruikt om je paard te leren om gedrag van nature te doen op commando te zetten. Dus stap, draf, ho, en zeker als je dressuur georienteerd bent weet je dat de moderne dressuur er prat op gaat dat alle oefeningen rechtstreeks afkomstig zijn uit bewegingen die paarden in het wild ook gebruiken. Als dit het probleem is dat je met liggen hebt, dan kan ik het echt niet meer volgen, want het liggen is iets dat je uberhaupt zonder fases aanleert. Hoe heb ik Blacky leren liggen:

Blacky rolt graag. Rollen is zichzelf versterkend gedrag: het rollen is de beste beloning die je paard zichzelf kan geven na het liggen. Om hem te laten zien dat ik dat rollen volledig steun, geef ik hem elke keer als hij gaat liggen om te rollen, ook een stukje wortel. Op die manier weet Blacky dat rollen niet alleen niet bestraft wordt, maar ook erg gewaardeerd wordt. Blacky gaat vaker (vrijer, ongeremder?) rollen omdat dit blijkbaar van mij mag en beloond wordt. Vervolgens ik elke keer als hij uit zichzelf gaat rollen 'lig'. Elke keer als hij gaat liggen, begeleid ik zijn bewegingen met 'lig', tot hij dat woord het het liggen zo sterk aan elkaar gekoppeld heeft dat hij gaat liggen als ik 'lig' zeg.

Wat is nu fase 1? Of fase 0,5 wat mij betreft? Ik raak hem niet aan, zeg alleen 'lig'. 'Lig' kun je ook niet verzwaren. Als Blacky reageert met 'neuh dank je, vandaag even niet', dan kan ik 'lig' niet verzwaren door er een fase bovenop te gooien, door het bijvoorbeeld hard in zijn oor te roepen of door zijn benen aan te tikken. Dat heeft hij namelijk nooit aangeleerd gekregen als hulpen voor het liggen, alleen het woordje 'lig' is het magische toverwoord. Dus wat gebeurt er als ik 'lig' zeg en Blacky doet het niet? Niets. Blacky blijft staan, ik wacht even, vraag het nog eens om er zeker van te zijn dat hij het wel gehoord heeft, vraag hem dan een andere oefening en beloon hem daar gewoon voor. Ik kan hier werkelijk geen fase in ontdekken, ook geen 'they know what happens before it happens'. Juist omdat Blacky weet wat er gebeurt wat als hij wel gaat liggen (beloning) en als hij niet gaat liggen (niets, gaan gewoon verder met de rest van de training en daar beloningen mee verdienen) kan hij zelf een keuze maken tussen wel en niet. Niet liggen verslechtert zijn situatie niet. Als hij niet gaat liggen, dan heeft dat waarschijnlijk een reden. De grond is vandaag te nat, dit plekje ligt niet lekker, hij is wat stijf of iets anders. Als dat voor hem reden genoeg is om rendabel gedrag niet te tonen, dan is dat voor mij ook reden genoeg om niet door te vragen.

Met 'ponyonterende' zaken bedoel ik trouwens niet dat ik hem vreselijke dingen opdring, maar dat hij oefeningen zoals apporteren ontzettend graag doet, juist dat soort oefeningen die door sommige mensen tot 'trucjes', 'nutteloos' en inderdaad 'paardonterend' worden bestempeld.

Kunstjes als buigen en doodliggen vraag je niet van je beste vriend. Mijn mening.

Ik vraag het hem juist wel, omdat het mijn beste vriend is. Eentje die helaas nogal gammel gebouwd is en als hij niet regelmatig spierversterkende oefeningen doet, last krijgt van zijn achterbeen. Natuurlijk kan ik hem dan ook traditioneel bijgezet vier keer per week een half uur aan de longe laten lopen, of veel dressuur met hem gaan doen. Maar omdat ik ons samenzijn leuk wil houden, heb ik voor vrijheidsdressuur gekozen, een dressuurvorm die intensiever gymnasticeert en waarbij het paard ten alle tijde vrij is om aan te geven wat hij wel/niet kan en wil. En waarvoor ik hem steeds uitgebreid beloon als hij zijn best doet.

Ik ben het met je eens, het is een kwestie van smaak. Maar juist smaak vind ik een erg moeilijk argument als het om training van paarden gaat.

[lila]

Heb nergens gezegd dat ik tegen fases ben. Lees wel even goed oké, dat praat wat makkelijker.
Apporteren! Dat ontbrak nog aan het geheel. Las in je profiel dat Sjors ook kleuren kan aanraken op commando. Is dat ook spierversterkend of gewoon leuk? Komt op mij gewoon over of je heel erg met je zelf bezig bent in de africhting van 2 shetlanders.
Zoals ik al eerder zei: laten we nou maar ophouden, vond het een interessante discussie, maar wij komen geen stap dichterbij elkaar!

[Callippo]

Ik wil je niet overtuigen hoor, maar ik verbaas me over jouw gedachtengang:

Een paard leren om te buigen of voor dood te liggen is een paard leren om natuurlijk gedrag om te buigen tot geconditioneerd gedrag. En dat gaat i.m.o. gewoon net ff te ver.

Een paard rondjes om je heen laten lopen (circling dan wel longeren) is toch ook natuurlijk gedrag conditioneren. Ik snap het verschil niet zo goed, waarom je het liggen e.d. (mits aangeleerd door communicatie ipv dwingen) als 'kunstje' ziet.

Maar misschien komt dit wel doordat je deze oefeningen nog nooit uitgevoerd hebt zien worden door een Parelli'er? Dat heeft bij mij namelijk wel het idee over 'kunstjes' en vrijheidsdressuur nogal veranderd.

Wat mij eigenlijk interesseert, is hoe iemand bepaald wat hij/zij wel en niet natuurlijke en/of acceptabel vindt om aan te leren. En dan niet uit lichamelijk oogpunt, maar uit mentaal/emotioneel oogpunt. Dus waarom je het ene gedrag wel 'op commando' zou willen zetten en het andere niet.

[trea]

Dus waarom je het ene gedrag wel 'op commando' zou willen zetten en het andere niet.

Is dat niet gewoon een kwestie van persoonlijke voorkeur?
Waarom houdt de ene persoon van rood en de andere van groen? Over smaak valt niet te twisten (volgens mijn moeder )

[Mafhaf]

Wat neemt ook deze discussie weer een vreemde wending??
Hmm... interesting.

Anyway: ik vind de argumenten, werkwijzen en idejen die xyutzu2 (te moeilijke naam hoor) prima klinken. Niks unnaturals aan. Maar ja. Kennelijk zien anderen dat anders.

Ik heb Parelli-ers paarden zien NEERLEGGEN met touwen om benen en zo. De comfort was dan het liggen. Dat stuitte MIJ tegen de borst!

Maar dit, in volmaakte vrijheid, geen dwang, geen opgevoerde druk, eigenlijk alleen de aanbieding: "wil je nu lekker liggen?", vertrouwen enzovoort. Ik kan gewoon niet bedenken wat daar nou in hemelsnaam mis mee kan zijn? Te dom zeker

[Callippo]

Ik houd van blauw, omdat ik vind dat er veel variaties van die kleur voorkomen, die allemaal net weer even anders zijn, maar wel bij elkaar passen, omdat het 'rust' uitstraalt, omdat het geen opvallende kleur is en omdat ik vindt dat het mooi bij mn beide paarden past. (en omdat de ogen van mn vriendje blauw zijn, hihi)

Dan heb ik niet gezegd waarom ik groen niet mooi vindt, of waarom ik vind dat jij blauw ook mooi moet vinden. Het gaat erom dat je (leert?) een mening op te schrijven met een motivatie erachter. Misschien dat het ook scheelt in irritatie, als iemand een mening wat meer 'aankleed' ipv te melden: ik vind dat dat wel/niet moet, omdat ik dat nu eenmaal vindt.

Laten we eens wat meer diepgang aanbrengen
Een mening brengen kan ook leuk zijn; het laat jou nadenken over je mening en het geeft aan je gesprekspartner de mogelijkheid om zich meer te kunnen inleven in jouw gedachtengang.

PS: nu weten jullie ook gelijk waarom het forum en mn site blauw zijn

[Brenda]

Ach ik ben van mening dat het een samenspel moet zijn, en dan maakt gewoon niet uit wat je doet. Als je samen, inderdaad los en met hoop lol de gekste capriolen uithaalt, nou dan is dat voor mij oke.
Vandaag had ik weer zo'n situatie, de circling ging voor geen meter, zowel at liberty niet als online. Hmm interesting, waar heb je dan wel zin in Amon....in kunstjes was zijn antwoord. Want ik had de leadrope op de grond liggen en hij zet zijn voet erop. Oke, kunstjes, nou het resultaat kunnen jullie vanavond in ITP zien haha
Ik heb gewoon een circuspaard, of ik het nu wil of niet, gekke fratsen uithalen dat vindt hij leuk. Nou en dat doen we dan, want we hebben onwijs veel lol.

Edit> heb topic aangemaakt in sukses verhalen, want vondt dat het daar toch meer hoorde dan ITP
http://137.224.239.40/nh/forum/viewtopic.php?t=5455

[xyzutu2]

Ach ik ben van mening dat het een samenspel moet zijn, en dan maakt gewoon niet uit wat je doet. Als je samen, inderdaad los en met hoop lol de gekste capriolen uithaalt, nou dan is dat voor mij oke.
Vandaag had ik weer zo'n situatie, de circling ging voor geen meter, zowel at liberty niet als online. Hmm interesting, waar heb je dan wel zin in Amon....in kunstjes was zijn antwoord. Want ik had de leadrope op de grond liggen en hij zet zijn voet erop. Oke, kunstjes, nou het resultaat kunnen jullie vanavond in ITP zien haha
Ik heb gewoon een circuspaard, of ik het nu wil of niet, gekke fratsen uithalen dat vindt hij leuk. Nou en dat doen we dan, want we hebben onwijs veel lol.

Vandaag heb ik onze officiele leadrope binnengekregen, een mooie witte (toen hij aankwam, nu niet meer) en de eerste vijf minuten heeft Blacky ook niets anders gedaan dan steeds als ik de buik van het touw op de grond liet ligge, het touw daar oppakken en weer naar mij toe brengen. Tijdens het drollen opruimen kreeg ik ook steeds wanneer ik de poepschep neerlegde om de kruiwagen vooruit te duwen de schep keurig aangereikt. Ik ben ook heel erg benieuwd naar je foto's!

Apporteren! Dat ontbrak nog aan het geheel. Las in je profiel dat Sjors ook kleuren kan aanraken op commando. Is dat ook spierversterkend of gewoon leuk? Komt op mij gewoon over of je heel erg met je zelf bezig bent in de africhting van 2 shetlanders.
Zoals ik al eerder zei: laten we nou maar ophouden, vond het een interessante discussie, maar wij komen geen stap dichterbij elkaar!

Ik vind de discussie eigenlijk best interessant en je hoeft van mij er ook zeker niet uit te stappen omdat je een andere mening hebt! Maar als jij het idee hebt dat Blacky uit angst voor fases gaat liggen, of dat hij leert apporteren omdat ik dat als een soort zelfverheerlijking gebruik, dan wil ik daar natuurlijk wel op ingaan.


Apporteren heeft inderdaad lichamelijk weinig nut (okee, de echte die-hards kunnen er nog het voorwaarts-neerwaarts in zoeken ). Ik heb hem dat als eerste kunstje geleerd omdat hij toen ik hem kreeg erg aggressief en bijterig was, weinig zelfbeheersing had en het verder helemaal niet op mensen had. Mijn idee was: als ik nou naast alle correcties om hem me van het lijf te houden ook op een positieve, dwangloze manier met beloningen train, ziet hij in dat ik niet het baasje from hell ben en dat het ook leuk kan zijn om met de mens samen te werken. En apporteren was een erg goede oefening daarvoor omdat Blacky dus erg bijterig was en ik hem zo tijdens het wandelen bijvoorbeeld mijn zweep kon laten dragen zodat hij a) niet kon bijten, en b) voer kon verdienen met denkwerk zodat hij ook geestelijk voldoende huiswerk had.


Kleuren aanraken kan Sjors inderdaad. Je kunt een paard naar je toeroepen door zijn naam te roepen, je kunt hem naar je toe roepen door in je vingers te knippen en hem je hand voor te houden, je kunt hem een target aan laten raken die voor je staat en je kunt hem ook leren om te differentieren tussen verschillende targets. Allemaal volledig onnatuurlijke gedragingen en allemaal in elkaars verlengde, zonder fases aangeleerd en alleen met beloningen versterkt.


En ja, de pony's trainen doe ik uiteindelijk voor mezelf. Niet voor anderen, want ik vind het vreselijk om een show op te voeren of tijdens een training met andere dingen bezig te zijn dan puur de pony's alleen. Ik vind het gewoon geweldig om te zien hoe paarden, en ook dieren in het algemeen, leren, vooral als ze iets aanleren vanuit gedrag dat ze zelf aanbieden. Kunstjes zoals de buiging of het compliment zijn natuurlijk leuk, maar wat ik echt het allerleukst vind is wanneer een pony een bepaald gedrag volledig zelf ontwikkelt, alleen gestuurd door beloningen. Zoals bij het liggen dus. Of zoals vandaag weer bij Sjors: Blacky graast vrij in de tuin, ik pak de carrot-stick bij het hek van de bak vandaan en Sjors staat aan de andere kant van het hek geinteresseerd toe te kijken omdat hij ook kunstjes wil doen. Ik heb niet genoeg tijd voor 2 pony's, dus aai ik Sjors even over zijn hoofd en wil weer weglopen. Vervolgens begint Sjors te flehmen, een kunstje dat hij nu anderhalve week kent. Ik vind het erg leuk dat hij zo'n klein kunstje gebruikt om mijn aandacht te trekken en dus voor zijn eigen doelen inzet (beter dan dat hij weer een kuil graaf...), dus beloon ik hem. Hij herhaalt het en dan beloon ik niet meer, omdat hij het ook al op commando kan en hij nou ook niet weer de rest van zijn leven met de bovenlip omhoog hoeft te blijven staan. Dus Sjors kijkt me aan, flehmt nog een keer en schudt dan zijn hoofd. Ik had natuurlijk kunnen zeggen, 'okee, deze pony wil duidelijk kunstjes doen en voer verdienen, maar ik laat hem in zijn waarde en ga naar Blacky'. Helaas moest ik vreselijk lachen om dit sluwe initiatief en besloot dat Sjors hier toch maar een beloning mee verdiend had. Met als resultaat dat ik na vijf minuten alsnog weg moest rennen om de rozenstruiken van Blacky te redden, maar Sjors naast flehmen nu ook nee kan schudden op commando.


Nu ben ik eigenlijk helemaal geen fan van kleine kunstjes, ik vind ze wat onzinnig en eigenlijk erg flauw (bij zo'n show stelt de trainer dan een vraag aan de pony en die gaapt, knikt ja of schudt nee daarop, hilarisch... maar dat is mijn persoonlijke smaak) en ga ze daarom ook niet uilokken en dan aanleren zoals gebruikelijk is, maar als Sjors ze zelf aanbiedt om aandacht te trekken, dan ga ik daar geen nee tegen zeggen. Het beest laat zien dat hij denkt! Dat is wat ik voor mezelf uit vrijheidsdressuur trainen haal, die hersenkronkels die je op de gekste manieren naar boven ziet borrelen. Die kleine kunstjes zelf kunnen me gestolen worden, zijn absoluut niet mijn smaak, maar het denkwerk dat er achter zit vind ik geweldig! En dan ga ik niet roepen 'Sjors, schaam je! Dit is paard-onwaardig! Ga toch grazen!'.


Ik kan niet in jouw afschuw delen, en ga jou ook niet mijn enthousiasme opdringen of er van proberen te overtuigen. Dit is gewoon de reden waarom ik de pony's op deze manier train en wat ik er voor mezelf - en misschien ook voor hen? - uit haal.

[Maaike]

Ja, precies; alles is geoorloofd als jij en je paard maar lol hebben nietwaar . Sjo vind ommaaien van dingen met zijn voorbeen leuk (omgebouwd naar commando pas) en dingen oppakken met zijn tanden en soms meenemen of mee schudden, dus ik zat met het idee te spelen om hem te leren apporteren. Hij heeft zelfs ooit een pilon naar Frieno zijn hoofd gegooid om hem te laten stoppen met achtervolgen , dus blijkbaar is het natuurlijk gedrag voor Sjo .

Vandaag nog een leuk staaltje gezien van kuntjes-natuurlijk (voor zover je van dit verschijnsel kan spreken dan). Elise is latste tijd bezig geweest met pas bij Frien en Eveline is bezig geweest met steigeren met Shaf. Ze waren met zijn tween aan het spelen op de wei en je zag echt dat ze deze soort van nieuwe gedragingen ook gebruikte in hun spel, terwijl shafai eerst echt niet stijgerde (vooral niet tegen frien ).

Maargoed dat was even tussendoor. Hoe xyutzu2 het liggen heeft aangeleerd klinkt mij super in de oren. Jammer dat Sjobrend bijna nooit rolt anders wist ik het wel . Gisteravond nog de DVD gekeken van die Rus die zei dat zitten een geweldige gymnastische oefening was voor je paard!

[lila]

Hoe iemand bepaald wat hij/zij wel of niet natuurlijk en/of acceptabel vindt om aan te leren? Denk op basis van wat het zien van die beelden doet met je hart. En als ik iemand zulke dingen zie doen, ja, daar gaat mijn hart een beetje van huilen. Net als bij de show van de getrainde dofijnen in Harderwijk. Gaat ook op vrijwillge basis, en héél verantwoord en zijn allemaal natuurlijke bewegingen. Dat valt voor mij in dezelfde categorie als kunstjes die paarden krijgen aangeleerd in "vrijheids"dressuur. En die tak van sport, daar houd ik gewoon niet van.

[Brenda]

Ja haha, nu ik je verhaal zo lees xyzutu2 over zelf iets bedenken schiet me een aktie van Amon te binnen. Hij vindt de Yoyo niet echt leuk, dus heeft altijd de clip tussen zijn tanden zodat die niet tegen zijn kin slaat. Dus ook die keer dat hij zag dat het Yoyo tijd was, hij grabbelt wat met zijn lippen en heeft de clip tussen zijn tanden, maar voor ik fase 1 voor de yoyo kon geven begon hij met een ferme fase3 flink met het touw te schudden, wat uiteraard super ging met de clip tussen zijn tanden. En ik was zo verbouwereerd dat ik automatisch een stap naar achteren zette om het wiebelende touw te ontwijken wat prachtig op me afgolfde Haha 1-0 voor Amon. Daarna heeft hij wel netjes zichzelf weer naar achteren laten yoyo'en hoor
Hetzelfde kan hij nu ook met de stick, handvat tussen zijn tanden en zwiepen maar met de string. Gek paard, en ik laat hem hoor, we wisselen de spelletjes gewoon af
Ik hou dus absoluut niet van dwang, en wil hem ook geen kunstjes aanleren waarbij ik het gevoel heb dat het niet bij ons past. Maar dit soort grappen vindt ik geweldig, zou gek zijn als ik er niet op in ging, hij reikt me zelf de handleiding aan.

[lila]

Ik heb erg het idee dat je de dingen aanleert óm het aanleren, Xyzutu. Hoe dat werkt, wát werkt en wat niet. Waarom ze het ene wél zelf gaan doen en het andere weer niet. Als een soort studie. Je weet er inmiddels veel van en hebt al veel bij ze bereikt. De overstap naar Parelli nu is in mijn optiek een stap in dat "onderzoek". Wat doet dát, Parelli, op mijn paarden. Is het leerproces anders.
De manier waarop ik met mijn paarden bezig ben is anders, denk ik. Gaat me meer om onze band die groeit dóór de games. Niet om de uitvoering, maar om de sfeer waarin ie plaatsvindt. Om de "try". Bij ons allebei hoor! Leer daarin zelf natuurlijk ook nog steeds. Maar beperk me in het aanleren van zaken die nodig zijn voor het omgaan met en het rijden.
Ben je niet bang dat je door het aanleren van die trucs die ze zowat al uitvoeren als ze je zien, dat je ze nooit meer in hun "normale" doen zal zien. Ze denken/willen voortdurend pleasen (en enorm dik en gelukkig worden ).

[xyzutu2]

Ik heb erg het idee dat je de dingen aanleert óm het aanleren, Xyzutu. Hoe dat werkt, wát werkt en wat niet. Waarom ze het ene wél zelf gaan doen en het andere weer niet. Als een soort studie. Je weet er inmiddels veel van en hebt al veel bij ze bereikt. De overstap naar Parelli nu is in mijn optiek een stap in dat "onderzoek". Wat doet dát, Parelli, op mijn paarden. Is het leerproces anders.

Ik denk dat je het daarmee gewoon bij het rechte eind hebt. Ik vind het gewoon geweldig om op zo'n positive manier dieren nieuwe dingen te leren. Vandaar dat ik ook lange tijd skeptisch tegen Parelli aangekeken heb. Niet omdat het paardonvriendelijk is, maar omdat het toch weer leunt op aanleren door middel van correcties, en belonen door het weglaten van die druk. Het is zo geweldig om dieren om je heen te hebben die roepen 'leer mij iets!' omdat ze het leuk vinden, misschien zelfs wel nodig hebben? Maar inderdaad ben ik nu toch aan Parelli begonnen, vooral uit nieuwschierigheid naar het programma, de oefeningen en de methodes die gebruikt worden om de oefeningen aan te leren. Ik vind het leergedrag van dieren gewoon enorm fascinerend, en dan vooral de manier waarop mensen dieren iets leren.


En tja, dat Blacky en Sjors weerloze (en schattige pluizige met hun wintervachtjes) proefkonijntjes zijn van mijn experimenteerdrang, dat ontken ik niet. Maar ik heb het idee dat vooral Blacky die variatie juist leuk vindt, Sjors kan juist absoluut niet tegen onzekerheid aan mijn kant, die heeft een heel duidelijke, kalme lijn nodig waar hij over kan balanceren, anders slaat hij lichtelijk door. Het mag misschien ook een beetje raar k]op deze manier[/i] naar voren en probeer ik zo jouw knieschijf te raken'. Gelukkig zijn we het er al lang geleden over eens geworden dat dat soort voorstellen over het algemeen weinig kans van slagen hebben.


Ik weet dat het vloeken is in de kerk als je in de nh-wereld durft te veronderstellen dat je eigenlijk gewoon al een hele goede band met je paard hebt, maar dat doe ik dan maar. En natuurlijk kun je van verschillende nh-methodes gigantisch veel leren over paarden en mensen, maar dat blijven toch interpretaties. Degene die mij het allermeest heeft geleerd over paarden - en mensen - is Blacky, en van hem leer ik nog elke dag bij.

Ben je niet bang dat je door het aanleren van die trucs die ze zowat al uitvoeren als ze je zien, dat je ze nooit meer in hun "normale" doen zal zien. Ze denken/willen voortdurend pleasen (en enorm dik en gelukkig worden ).

Het klinkt heel gek, maar dat is ook de reden waarom ik het drollen opruimen uit de bak zo heerlijk vind. Blacky en Sjors zijn namelijk enorm streberig, erg jaloers ten opzichte van elkaar en enorm veeleisend tijdens een training (vooral Sjors) en daardoor ook wel eens erg vermoeiend. Als ik dan gewoon met de kruiwagen de bak ik kom, zonder voer en met alleen mij, dan lopen de pony's naar me toe, besnuffelen eerst mij, dan de kruiwagen en tenslotte de drollen die er in gaan (ik ben erg blij met die volgorde), lopen eens naar het hooinet, gaan een robbertje vechten, en Blacky slentert altijd een stukje mee of gaat met zijn voorbenen op het plateau staan om mij zo beter te kunnen volgen terwijl ik drollen zoek. Ze weten heel duidelijk wanneer het trainings-tijd is, en wanneer het vrijetijd is en dat is denk ik bij elk paard zo. Wie heeft er geen paard in de omgeving dat tijdens het poetsen enorm knuffelig en lief is, en onder het zadel of aan de longeerlijn ontzettend koppig? Of juist een paard dat enorm zuur en bokkig is en pas ontdooit als hij aan het werk is? Net als mensen hebben paarden in mijn beleving ook hun 'werkgezicht' en 'thuisgezicht'. Tijdens het werk zijn de pony's extreem enthousiast, tijdens hun vrije tijd vagelijk geinteresseerd in mij. Als ik in beide categorieen in de plus sta, ben ik eigenlijk heel erg tevreden. Wat kun je nog meer verwachten?


Maar soms zit ik daar wel eens over in, ja. Niet omdat ze als een gek kunstjes gaan doen als ze me zien (want dat is iets dat ze als ze de hulpen eenmaal kennen ook weer afgeleerd krijgen), maar omdat ik ze gewoon helemaal vol programmeer met knopjes en hulpen en er dan nog wel genoeg ruimte is voor de pony zelf. Vooral vroeger toen we alleen Blacky nog hadden zat ik daar erg over in, omdat hij in het eerste jaar dat we hem hadden zo'n extreme karakterverandering doormaakte van onhandelbaar agressief monster naar enthousiaste werkpony. Want wie zegt dat dat goed is, dat ik ze de juiste dingen aanleer of de juiste methodes gebruik? Dat weet je nooit.

Ik denk dat ik Blacky al een jaar had toen we dus al een hoop corrigerende training gedaan hadden, ik Blacky dus steeds had moeten corrigeren als hij aanviel/beet/trapte en andere vreselijke dingen deed en tegelijkertijd met vrijheidsdressuur hem probeerde positief te stemmen over de mensheid in zijn algeheel. Dan vraag je je ook wel eens af wat je die pony allemaal aandoet en daar zat ik ook best wel eens over in, vooral omdat Blacky dingen als aanraken, poetsen en fysiek contact gewoon heel erg vervelend bleef vinden. Wat betekent dat dan? Het voelt in elk geval niet erg prettig als bezorgde eigenaar. Dus toen ik na driekwart jaar in de lente in m'n pyama naar buiten liep om Blacky een oude boterham te voeren (gratis ), vond ik het ook erg prettig dat hij tenminste gewoon eens bij het hek bleef staan zonder dat ik daarvoor oefeningen of kunstjes hoefde te vragen. Blacky bleef zelfs staan terwijl ik zijn neus aaide. Voor veel mensen is dat vanzelfsprekend, maar bij ons was het dat absoluut niet. Blacky stond gewoon bij het hek en liet mij hem aaien over zijn hoofd en toen ook over de rest van zijn lijf. Inmiddels was ik maar onder het hek gekropen en naast hem gaan zitten om gewoon bij hem te zijn en hem te kunnen aaien (nu of nooit, grijp die kans! ) en Blacky ging op drie benen staan en sufte langzaam weg. Na een kwartier draaide hij zich naar mij om, zette twee stappen naar voren, snuffelde aan de grond en ging liggen. Vijf minuten later lag hij languit gestrekt in de bak, met zijn hoofd op mijn schoot te dromen. Wat hij precies droomde zal ik nooit weten, maar er werd in elk geval flink in gegaloppeerd. Zo heeft hij een kwartier gelegen terwijl ik hem aaide, stond toen op, gaapte uitgebreid en liep toen weg. Die pyama kon ik toen weggooien, maar dat moment heb ik bewaard. Wat het precies betekent vanuit Blacky naar mij weet ik ook niet - de dag erna was hij gewoon weer zijn oude, nukkige zelf - maar het was erg troostend.

Dat soort momenten zijn de momenten waar ik het eigenlijk voor doe. Die minieme momenten waarop Blacky met een blik of een oor zegt 'Dat kon natuurlijk beter... maar je hebt het al met al heel redelijk gedaan'. En dan kan ik wel heel stoer verkondigen dat ik te pony's kunstjes leer, maar we weten alledrie dat het eigenlijk gewoon andersom is. Vandaar dat ik Parelli zie als een nieuwe serie uitdagingen, oefeningen die we samen kunnen gaan trainen, en minder als een leerpad naar een diepere relatie. De oefeningen en kunstjes geven Blacky de kans om op nieuwe manieren te reageren en mij nieuwe dingen te leren over paarden, Blacky zelf en mij als trainer. Maar de leerweg zelf is Blacky.