[L1] Parelli begint in te dalen, denk ik

[saar]

Na twee weken van vriendelijke spelletjes en stekelvarkens, stokken die stok noch wortel zijn, maar beide, halsters omknopen en het verschil tussen links en rechts kwijt zijn , begint de filosofie achter Parelli ook in te dalen.

Ik, former normal en in de overgang (figuurlijk dan), snap door dit forum eindelijk dat er niet zoiets bestaat als "werk" en "rust". Dit behoeft misschien even uitleg. Gisteren heb ik Wick (en Kate) geshowd aan iemand. Natuurlijk werd ik voor mijn onoplettendheid gelijk afgestraft met een hoofdslag van Wick. En idd, mijn bodyblok was te laat, mijn aangeleerde instinctieve reactie was snouwen naar Wick die reageerde met het wit in haar ogen en paniekkerig vluchten. En wat vraagt het roofdier zich dan af? Juist; waarom reageert ze zo???

Na een avond piekeren en lezen op het forum hier, terugdenken aan DVD's en bestudeerde tekst viel het kwartje. Voor Wick is er geen verschil tussen ik kom om niets met haar te doen, of ik kom om met haar te "werken" aan de games. Voor Wick is er alleen het feit dat ik er ben. En dat als ik er ben, ik ook altijd dezelfde moet zijn. En me dus hetzelfde moet gedragen. Voor haar is er dus geen werk en rust, alleen aanwezigheid van de mens, of afwezigheid van de mens.

Zo kinderlijk eenvoudig dat je het zelf kan verzinnen, maar toch zo moeilijk om te bedenken. Gaat het nou eindelijk de goede kant op?

[promptertje]

Wat heb je dat mooi omschreven Saar . En ja, het (Euro)kwartje is echt mooi bij je gevallen, Wick wil jou als stabiele factor, wát je ook komt doen. Heb je het boek van Pat ook gelezen? Qua oefeningen wellicht wat achterhaald, maar het staat qua filosofie nog altijd overeind, vind ik. Deel nog maar veel meer van deze inzichten met ons .

[Mafhaf]

Mooi gezien, gedacht en geconcludeerd! Leuk om te lezen!

Inderdaad: als je er bent, ben je er, en dien je er dus te zijn

[saar]

Er is een wezenlijk verschil tussen lezen, en zelf iets concluderen. De ene blijft niet hangen, de andere werkt verhelderend.

[skey]

Wat leuk om de redenering te kunnen volgen die je hebt gemaakt. Het is maar net zoals je het omschrijft.
En iedereen kan tot deze inszichten komen maar iedereen soms op net een andere manier, dus ik vind het echt tof om te kunnen lezen hoe dat bij jou was.
Leuk hè, Als de euro plots valt en het dan zo simpel lijkt te zijn?

[Jossie]

Goh... je omschrijft het werkelijk beeldend, ik zie dit zo voor me. De reactie van Wick op jou is eigenlijk altijd "hé daar is de baas, wat gaan we doen?", of je nou komt om te voeren, kriebelen, zomaar of te werken. Wick snapte het dan ook vaak echt niet als er een snauw kwam of als ze in haar enthousiasme om jou te plezieren (denkt aan voet ) het verkeerde deed.

Mooi dat je nu dit inzicht hebt gevonden, misschien is het verschil in reageren op jou of op mij hierdoor wel verklaard. Achteraf besef ik ook dat de paar keer dat ik een kopstoot van Wick kreeg, stomweg mijn eigen schuld was. Parelli is zo gek nog niet voor het kleine Wickje, vergelijk maar eens foto's van de keuring met nu. Het oogje is zoveel rustiger geworden, haar houding is al zoveel spanning kwijt, ze is ook milder nu, raakt minder snel door het dolle heen. Kortom, jullie komen er saampjes wel hoor!

[Kiara]

Wat leuk omschreven!
Goed dat je het muntje hebt horen vallen, dat is een gróte stap!
[size=99px]Zelf wacht ik nog op het bewuste muntje, als het valt geef ik een seintje...[/size]

[Hanneke1980]

Inderdaad, erg goed omschreven! (

En met de beschrijving van Jossie erbij begrijp ik helemaal dat het eigelijk hardstikke goed gaat.