Tot hoe ver mag je gaan?

[Lacuna]

Hallo allemaal.

Stel je voor: je hebt een handicap, en je wilt wat.
Je bent begonnen met grondwerk, en van daaruit op een natuurlijke wijze een band ontwikkeld met je paard. Op basis van lichaamstaal kun je je paard op de grond vragen iets voor je te doen, zonder dat je daar druk of dwang bij nodig hebt. Je bent gewoon, je doet gewoon, samen.
En dan wil je graag verder. Op zn rug, ongebreideld door het bos. En dan komt het. Dit kun je niet meer. Door lichamelijke problemen ben je beperkt. Je moet je toevlucht nemen tot zadel, hoofdstel, bit en zweep, omdat er voor jou geen andere mogelijkheid is om je paard duidelijk te maken wat je precies wilt. Je lichaam kan niet wat je geest zo graag zou willen.
En dán is de vraag, tot hoe ver mag je gaan? Omdat jouw lichaam niet meer mee wil, kun jij niet correct meegaan met de bewegingen van je paard. Je geeft het dier constant tegenstrijdige, en soms zelfs volledig foute, en onverdiende hulpen. Je moet je toevlucht nemen tot minder controleerbare hulpmiddelen, die je in moet zetten terwijl jouw lichaam je paard misschien wel iets heel anders vertelt, misschien wel het tegenovergestelde.
Tot hoe ver mag je dan gaan? Is dit per definitie verkeerd? Kun je een paard leren jou te helpen zodat jullie toch af en toe samen kunnen genieten van die bosrit waar je van droomde toen je begon? Of ligt dit gewoon buiten jullie bereik, zul je daar nooit op een eerlijke manier kunnen komen? Waar ligt de grens?
Groetjes, Lacuna

[P a i s]

Dat is wel een hele moeilijke vraag lacuna Hoe ver je kunt gaan, is alleen door het paard te beoordelen! Als het paard laat blijken dat hij hinder ondervind aan de tegenstrijdinge hulpen, de beperkingen aan de ruiter, dan kun je misschien beter op een andere manier je droom realiseren. Door bijvoorbeeld aangespannen te gaan rijden. Ik vind dat de plesier van beide kanten moet komen. Maar een paard en mens met zo'n relatie op de grond... zou het paard dan de beperkingen van zijn mens niet begrijpen en accepteren? Zou het paard niet desensibiliseren voor de ongemeende hulpen van de ruiter tgv de beperking? Ik denk het wel, in mate natuurlijk.
Er is niets mis met een zadel, hoofdstel, bit of zweep. Een zadel zit lekker voor een paard, en wanneer het bit en de zweep worden gebruikt voor communicatie ipv dwang/straf middelen, what's the prob?

Ik weet niet of het over jezelf gaat, maar ik hoop dat persoon in kwestie toch samen met het paard een heerlijke tijd kan hebben zonder gewetensproblemen of ongemak

[Mafhaf]

Hele moeilijke vraag. Ben het helemaal met Pais eens: het paard zal dat moeten beoordelen. Op mijn Suus zou dat absoluut onmogelijk zijn, zo te rijden. Die zou kompleet van slag raken. Maar mogelijk kan een ander paard er (met gewenning) prima mee overweg. Een gelijkmatig paard, dat zich liefst toch al niet zoveel aantrekt van die hulpen...

Maar moeilijk te zeggen zonder te weten wat het paard er van merkt.

Weet de aard van de handicap niet, maar neem aan dat er geen onbedoelde handtrekkingen bij zitten (ivm bit), dat zou ik wel erg vinden tegenover je paard. Dat dan liever aan een halster!

Succes!

[skey]

Mag ik even vertellen wat ik heb gezien?

Eerst en vooral denk ik ook dat het paard zal moeten oordelen.
En wat ik zag was een goede samenwerking, een pony die graag werkt en plezier heeft in wat hij doet.
Zoals je zelf al aanhaalde laat hij ook zeer duidelijk merken wanneer je wat fout doet. Ik moet nu metteen denken aan die vrouw op de NH-dag die een mep van hem kreeg toen ze echt in de fout ging.

Ik denk dat jullie elkaar voldoende kennen en dat hij weet hoe het allemaal in zijn werk gaat, ik zag nooit verwarring omtrent wat jij vroeg aan hem. Hij is het zo gewoon dus ik denk niet dat dat veel problemen geeft.

En om eerlijk te zijn moet ik toegeven dat ik zelf tot nu toe nooit beenhulpen gaf en dat gaat goed. Natuurlijk gaat het nog fijner met beenhulpen maar volgens mij kan een zweepje/stick/weet ik veel wat daar best een vervanging voor zijn als je paard nooit anders heeft gekend wat in jullie gaval zo is.

Ik zie die buitenrit goedkomen hoor. Samen met Sylvia of zo de eerste keer en dan ben je metteenn gerustgesteld als alles goed gaat.

succes ermee!

[Lacuna]

hallo,

De pony is inderdaad zeeeer duidelijk als het gaat om het afstraffen van fouten van mensen. Weet niet of er hier nog meer mensen waren op de NH-dag, maar hij heeft naar die vrouw die de workshop lange lijnen begeleidde gericht getrapt. Die legde teveel druk op hem, en na 2 waarschuwingen waar ze niet op in ging, had ze bijna een mep te pakken.
Aangespannen rijden hebben we geprobeerd, maar daarin vonden we niet het plezier wat we op de grond en aan de lange lijnen wel hebben.
En inderdaad, het paard desensibiliseert op de beenhulpen, maar wordt daarmee vele malen gevoeliger op de vervangende hulpen. Waardoor hij voor anderen lastiger te rijden is, zoals enkelen van het forum maandag ondervonden hebben.
En bit en zweep worden bij mij al vanaf dat ik begon met rijden en nog niets van horsemanship afwist gebruikt voor communicatie, niet voor dwang... Vond het namelijk altijd zielig voor de paarden
Nee, het zijn geen ongecontroleerde handbewegingen, ik kan door een probleem in mijn rug niet meer correct meezitten met mijn paard, en ik kan mijn beenhulpen niet doseren, en soms niet eens voelen. Daardoor kan ik dus geheel per ongeluk ineens een veel te felle beenhulp geven, die erg vervelend is voor het paard. En dát geeft natuurlijk irritatie en onbegrip, en daarom kan ik dus geen beenhulpen meer geven. Ze zwiepen echter nog steeds vaak tegen zn lichaam.
Naar mijn idee heeft het paard niet extreem last van me. Ok, ik moet geen gekke dingen van hem vragen, wijken onder het zadel is voor ons niet mogelijk bijvoorbeeld, want ik kan met mijn lichaam die hulp niet geven. Maar gewoon voorwaarts, sturen en remmen gaat op zich wel. Echter, ik weet wel dat wanneer de pony ergens veel plezier in heeft, en je aan hem bewezen hebt dat je hem respecteerd en je te vertrouwen bent, dat hij dan heel erg snel over zn eigen grenzen gaat. En dan ga ik me ook weer afvragen... doet hij dat nu niet ook voor mij?
Skey, je bent echt veeel te vriendelijk voor ons, ik ga er bijna weer van blozen... Maar wie weet, inderdaad, ooit, als we het gewoon heel rustigaan opbouwen, kunnen we terug naar de manier van inrijden... zonder hoofdstel, zonder zadel, een touwtje om zn nek en een uitgestrekt stuk land...
ok, ik zwijmel weer

[Evenaar]

Ik denk dat het in jouw geval wel kan, paarden voelen zoveel aan en ik denk dat jouw pony precies weet hoe de vork in de steel zit. Hij neemt dat graag voor lief om samen met jou leuke dingen te kunnen doen en zoals ik het lees weet ik bijna zeker dat hij er echt plezier in heeft.
Naar mijn idee ga je dus niet te ver.

Wel heb ik ooit een vrouw gezien die erg veel lichamelijke klachten had, ze kon ook niet normaal op een paard komen en goed blijven zitten. Toch wilde ze kostte wat kost dressuur met hem rijden, met als gevolg dat het paard steeds schever werd en steeds meer last kreeg van zijnh lichaam. Dat word nu door een osteopaat wel wat de kop ingedrukt, maar zolang die vrouw hem rijd blijft dat paard er last van hebben. In zo'n geval vind ik dat je niet mag rijden maar andere leuke dingen moet verzinnen. Dit paard had er trouwens zelf ook geen plezier in, en dat vind ik nog het belangrijkste!

[Mafhaf]

Wel heb ik ooit een vrouw gezien die erg veel lichamelijke klachten had, ze kon ook niet normaal op een paard komen en goed blijven zitten. Toch wilde ze kostte wat kost dressuur met hem rijden, met als gevolg dat het paard steeds schever werd en steeds meer last kreeg van zijnh lichaam. Dat word nu door een osteopaat wel wat de kop ingedrukt, maar zolang die vrouw hem rijd blijft dat paard er last van hebben. In zo'n geval vind ik dat je niet mag rijden maar andere leuke dingen moet verzinnen. Dit paard had er trouwens zelf ook geen plezier in, en dat vind ik nog het belangrijkste!

(Helemaal eens met het eerste deel van je post)
Over dit stuk: ik denk dat dat zelfs nog prima zou kunnen, als je bijvoorbeeld een paar keer per week gymnastiserend grondwerk zou doen, en max 2 keer per week rijden. Dus eerst je paard recht leren zijn en blijven, dat dan weer een beetje verramponeren met rijden, maar weer recht richten met grondwerk. Zodat ie recht en gezond blijft. Als het paard voorop staat, kan dat m.i. ook nog wel.

Mist dus inderdaad het paard er plezier in heeft!

[Evenaar]

Daar ben ik het ook mee eens hoor Mafhaf, maar dat ligt dus erg aan het paard. Er zijn paarden die in zo'n geval voor hun mens zorgen, zulke paarden zie je vaak ook met geestelijk gehandicapten. Alsof het hun taak in het leven is om te zorgen voor die persoon, soms lijken het net therapeuten. Wijze paarden zijn het!

Maar het paardje uit mijn verhaal was er niet gelukkig onder, leek net of ze het niet aankon.... En de vrouw liet vaak anderen rijden om het paard maar te laten lopen, misschien was dat wat het paard niet fijn vond. Misschien wilde ze wel voor die vrouw zorgen maar wilde ze geen anderen die zich met haar bemoeiden. Ik weet het niet, zal het ook nooit weten...

[sandra]

ik denk dat een ruiter met een handicap, voor het paard net zo kan voelen als een beginnende ruiter die nog geen controle heeft over zijn armen en benen, soms onbedoeld aanspoort, soms onbedoeld evenwicht zoekt op de teugels of uit balans raakt en verkeerde gewichtshulpen geeft.
Niet dat een gehandicapte ruiter een beginner is hoor, zo bedoel ik dat natuurlijk niet.
Ik sluit me voor de rest helemaal aan bij de rest.

[Lacuna]

Ja precies sandra. Dus in feite hinder je je paard in meer of mindere mate met iedere beweging die hij maakt.
Maar het verschil tussen een beginner er iemand met een handicap, is dat bij die beginner je vooruitgang zult zien, en bij de ruiter met een handicap niet (meer), misschien zelfs achteruitgang.
En dan natuurlijk weer de vraag: is dat wel eerlijk naar het paard toe? Iedere stap die hij zet wordt het in welke mate dan ook toch wat gehinderd, omdat ik niet correct kan meezitten.
Maar zo te horen moet ik het dus gewoon van mijn pony af laten hangen tot hoe ver we kunnen gaan? Zolang hij er plezier in heeft, mag het, zodra hij tekenen gaat vertonen dat hij geen plezier meer heeft, mag het niet meer.
Groetjes,Lacuna

[Brenda]

Ik heb uiteraard je verhaal met belangstelling gelezen, want ik zit met hetzelfde probleem, w.s. niet zo erg als jij, dat kan ik vanaf hier niet beoordelen. Mijn wervels in mijn onderrug zitten te los, zodat ze alle kanten op vliegen bij een verkeerde beweging, zenuwen raken dan in de knel, en heb dan ook vaak geen gevoel in mijn rechter of linkerbeen. En verder heb ik een gebroken ruggenwervel die af en toe ook lastig is.
En heb sinds twee jaar fibromylagie, waardoor ik soms zo moe ben dat ik niet meer op mijn benen kan staan. Dat laatste heb ik aardig met homeopathie onder controle. Maar ja een kapotte rug daar is niet zoveel aan te doen, dus moet je zoeken naar iets wat zo min mogelijk belast.

Maar toen ik Amon kocht, en ik hem bereed op de "normal" manier kwam ik er al snel achter dat we het zo samen niet zouden redden.
Amon was te sterk, maar tijdens het rijden met moeite voorwaarts te krijgen. Het koste me zoveel energie dat ik totaal kapot van hem af kwam. Iedereen verklaarde me voor gek dat ik zo'n paard kocht en dat ik er überhaupt nog op klom. Maar ja dit is het liefste wat ik doe,dus er moest dus een andere manier zijn.

Parelli was onze redding. Nadat het grondwerk goed genoeg was om te rijden gaan rijden kwam ik een totaal andere Amon tegen. Licht op het touwhalster, en de fases voor de gangen waren ideaal. Dat scheelde me zoveel energie dat mijn lijf dat veel beter volhield.
Alleen nog niet een uur achter elkaar, dus ook bij mij zat onbewust de angst dat ik me vastklampte aan een illusie, een droom, dat die uren buitenrit voor mij niet haalbaar waren.

Afgelopen dinsdag was een bevestiging dat die droom geen illusie was, de ruim twee uur buitenrijden op Enya van Trea waren het bewijs.
Enya is zo bomproof, en zo licht op de fases, dat ik het alleen maar druk had met kletsen, zingen, en haar af en toe uit de bosjes drijven. Zal je zeggen dat ik er nog beter vanaf kwam dan ik er erop ging. Heb mijn rug totaal niet gevoeld, wat een euforie wat een overwinning

Weet nu dat het nog tijd nodig heeft met Amon om die tot dat punt van Enya te krijgen, maar dat ik dan kan rijden zoals ik dat altijd gedroomd heb sinds mijn problemen met mijn lijf.

Ik weet niet hoever jij bent met rijden op touwhalster en stick, misschien heb je nog niet ervaren hoe licht het rijden is op die manier.
Want tussen continue drijven en werken op je paard, en het aanknijpen van je vier cheeks zit een wereld van verschil, echt heel fijn.
Regelmatig dat aanwijzingen door Amon verkeerd begrepen worden, dus moet ik oefenen en oefenen tot het wel de goede aanwijzing is, maar het werkt. We boeken gestaag vooruitgang, en het is ontzettend leerzaam. Het geeft me moed en doorzettingsvermogen om mijn doel te bereiken.

Hoop dat jij dat ook gaat redden, sterkte.

[trea]

Zoals Enya jou bepaalde dingen heeft laten zien, zo heb jij mij de ogen geopend, Brenda.
Voordat ik jou kende, was ik van mening dat iedereen die niet over een normaal lijf beschikte, en zodoende niet alles kon doen op een paard, er niet op moest gaan.
Ik vond het altijd zeer egoistisch om van je paard te verlangen dat het zich aanpast aan jouw handicap, of om je paard aan te passen aan jouw handicap.
Jij hebt me laten zien, dat dat een hele egoistische gedachte is. Ik heb makkelijk praten met mijn gezonde lijf. Ik kan met een handvegertje een uur de stoep vegen en nòg heb ik geen last van mijn rug. Ik mankeer nooit iets. Heel makkelijk praten dus voor mij - en veroordelen. Jij hebt mij laten zien dat je met een handicap op fantastische wijze met een paard om kunt gaan. En met een paard wat niet afgericht of aangepast is aan jou, want je zat namelijk op mijn paard. En ik ken mijn paard goed genoeg om te weten dat ze ècht niet alles pikt van een ruiter, als die niet in balans zit, of haar hindert in haar gangen.
Jij reed haar, zoals ik haar zelf zou rijden. Met gevoel, je kon om haar lachen - en geloof het of niet - je hebt haar daarmee bereikt. Ze liep op lichte fases omdat ze jou vertrouwde, omdat ze in jou geloofde. Dus ondanks je handicap heb je haar kunnen overtuigen, dat JIJ de leider was, en dat ze op jou kon vertrouwen.
Dit besef heeft iets in mij losgemaakt. Ook ruiters met een handicap kunnen paardrijden. Sterker nog: je paard hoeft daar niet onder te lijden. Je moet alleen voor jezelf even duidelijk zien te krijgen op welke manier je dat wil gaan bereiken, en dáár naar toe werken.

[Brenda]

Oei Trea daar raak je me toch heel diep hoor, want zoals jij het beschrijft zo zag ik het uiteraard niet, maar jij kent je paard het beste. Voor mij is Enya een supertinker, en dat is jouw beloning hoever je met haar gekomen bent, want zo kon ik haar met gemak rijden.
En het is logisch dat je zo denkt, het is geen veroordelen, het is gewoon niet weten omdat je het nog niet ervaren hebt.
Zo weet ik het niet hoe het is om in een rolstoel te zitten, al zat ik er soms bijna in in het verleden. Ik weet hoe ik met mijn lijf om moet gaan, waar mijn grenzen liggen, en weet ook dat ik niet moet gaan rijden als het een dag niet gaat, want ik belast zowel Amon als mezelf er teveel mee.
Het is net zoals je zegt, je moet de weg en de manier zoeken om je doel te bereiken, en dat gaat zoals alles in het leven met vallen en opstaan.

[Elineke]

Beste Lacuna en de anderen,
ik ben zelf ook gehandicapt (scoliose en heel klein) en zou ook graag bosritten en van die dingen doen. Ik zal wellicht ook niet met mijn paard op een goede manier kunnen meebewegen... Al hoop ik toch dat ik met nh zonder die hulpmiddelen ver ga geraken, maar ik heb de basis nog niet zoals je in mijn topics kunt lezen. Jij duidelijk wel. Ik probeer altijd te doen wat ik kan, anders vraag ik wat hulp. En trea, het is een heel mooi tekstje dat je daar neergezet hebt!!!! zo ontroeren Echt bemoedigend!!!!!