Les van Els

[P a i s]

Vrijdag hadden Mellien met Pjelk en ik met Borus les van Els! Met veel gebel en gechat is er uiteindelijk een afspraak gemaakt en wel op de manege. Onderweg er naartoe kwamen we Mellien tegen, dus het laatste stukje konden we samen rijden. We kwamen presies op de afgesproken tijd aan op de manege. Els was er al, druk in de weer met pilonnen en schuimrubberen buizen. Leuk!

Na het afzadelen en wat geklets gingen we aan de slag met grondwerk. Mijn puntjes voor aandacht lagen vooral bij de circlinggame transitions en de sideways. Tot mn verbazing vond Els de sideways helemaal zo slecht nog niet, dus dat was leuk te horen.
Bij de transitions (whoa vooral, go gaat goed) maakte ik de fout om het goede gedrag (overgang terug maken) eigenlijk af te straffen omdat het goede gedrag gecombineerd was met iets wat ik nÃ*et wilde, namelijk naar me toe komen, wat ik gelijk blockeerde. Hier dacht ik al een tijdje over na, maar nu is het tot me door gedrongen dat het belangerijk is om eerst het goede gedrag te bekrachtigen en wanneer dat duidelijk is, kun je het ongewenste gedrag elimineren. Moeilijk uit te leggen, maar ik hoop dat ik het zo een beetje goed heb beschreven.

Els merkte vooral op dat ik te snel ga voor Borus, waardoor hij erg geirriteerd kan raken. Hij heeft dan over het algemeen ook helemaal geen plesier in grondwerk en dat laat hij duidelijk merken.
In sommige gevallen (vooral wanneer ik té gefocust ben op prestatie) kan ik hem er helemaal turelures mee maken. Els verwoorde het zo mooi: borus krijgt het gevoel van "het is ook nooit goed" Fases die elkaar te snel opvolgen, te weinig comfort bij een netjes uitgevoerde oefening.

Borus wil het best, maar ik zie het niet. Vervelend om te horen, maar erg verhelderend.
Ik doe ook nooit grondwerk voor het rijden aan, want ik maak hem er tegendraads mee en juist NIET leftbrained zoals de bedoeling zou moeten zijn. Dit is de verklaring, en zeker een punt om aan te gaan werken.

Na het grondwerk heb ik Borus gezadeld en hebben we wat aan de direct en indirect rein gesleuteld. Borus kán heel licht zijn, zolang hij ook heen wil waar jij heen wilt. Hij trok erg naar Pjelk toe en wil je dan van Pjelk af sturen, maakt hij zich sterk en dan kan je doen wat je wilt - tevergeefs. Om een idee te krijgen hoe het aanvoelt en wat het probleem is, is Els nog even op Borus gestapt en belande ook regelmatig naast Pjelk terecht. Bracey Borus dus.
Els heeft me een oefening laten zien hoe je je paard kan leren je hand te volgen vanaf de grond. Eerst snapte ik daar geen barst van, maar later viel het euromuntje. Verder is het erg belangerijk dat ik mn porcupine verbeter. Druk bestaat er om voor te wijken, en bracen is geen optie.

De les is ongelovelijk uitgelopen. Een les van 2 uur werd er 1 van 3,5 Het was erg gezellig, verhelderend en zeker voor herhaling vatbaar. Ik heb wat oefeningen om mee aan de slag te gaan.

Voor het volledige verslag, kun je kijken op mn weblog (zie onderschrift) Met nog wat gepeins en gezeur inclusief

[Mafhaf]

Leuk verslag! Moeilijk he, brace overwinnen of omwinnen? Maar wel goed dat het verhelderend was! Het is nooit leuk om te horen wat je paard niet leuk vindt aan wat je doet, maarja, tis wel de enige manier om weer verder te komen.

[Yulia]

Leuk verslag! Wat is een brace ( bij parelli) ? Misschien domme vraag, maar ik ben het al een paar x tegen gekomen en ben er nog niet uit.

[P a i s]

Het betekend dat je paard tegen je druk ingaat.

[trea]

Ik geloof best dat zo'n les verhelderend kan zijn, confronterend ook. Tuurlijk fijn dat je reden hebt gevonden van Boris 'tegendraadsheid', maar ook pijnlijk dat het aan jouw manier van werken ligt (lag, sorry)
Maar, nu kun je weer lekker verder. Boris een knuffel en verontschuldigingen en met schone lei opnieuw beginnen.

[size=99px]ps. hoe is Els als meesteres? Erg streng?[/size]

[Yulia]

dank je. dan kan ik het artikel over rashid ook met andere ogen lezen.

[Mafhaf]

Brace is niet eens zozeer dat je paard tegen de druk ingaat... Het is meer dat hij verstevigt in plaats van zacht te worden. Probeer deze eens en je weet het (want voelen werkt beter dan horen ): loop naar iemand toe en zeg gedecideerd: "ga jij eens even daar staan!" en duw hem die kant op. 9 tegen 1 dat die persoon zich verstevigt in plaats van mee te geven.

Doe het nu eens beleefd: "wil jij misschien even daar gaan staan?" en begin heel zachtjes en vriendelijk die persoon die kant op te BEGELEIDEN. 9 tegen 1 dat de persoon zacht wordt en meegeeft. Dat eerste is brace. Dat tweede is softness.

Waarmee ik maar even wil aangeven dat de manier waarop je iets aan je paard vraagt erg veel effect heeft op het al dan niet optreden van brace.

[P a i s]

Maar, nu kun je weer lekker verder. Boris een knuffel en verontschuldigingen en met schone lei opnieuw beginnen.

[size=99px]ps. hoe is Els als meesteres? Erg streng?[/size]

Met een schone lei beginnen... lag het maar zo simpel. Ik begin gewoon echt het gevoel te krijgen dat het niets wordt met mij en mn geparelli. Als normal had ik *nooit* het gevoel van faillure, nooit verloor ik mn emotional fitness en altijd had ik evenveel zin en enthousiastme om met de paarden te zijn. Dit loopt terug - ik word sjaggie wanneer het niet gaat zoals ik hoopte en vaak heb ik geen zin om naar Borus te gaan omdat ik het idee heb dat die pony een leukere dag zonder mij heeft dan mét.

Daarnaast zit ik altijd in de drek zonder faciliteiten en daar ben ik zolangzamerhand ook zat van om eerlijk te zijn. Ik moet ook altijd met de trein erheen en ik mag sowieso een aantal uur ervoor uittrekken om Borus op te zoeken, want je pendelt niet zomaar even heen en weer om gedag te zeggen. Iets wat ik op de manege altijd zo graag deed.
Ik mis Borus hardstikke, terugkijkend op de momenten dat we lekker niks deden en rondhingen op de manege, langs de bakrand stonden en dressuurruiters bekeken en samen een sultana opaten, dat ik hem meenam in de tuin en oud brood voor hem ging halen, de momenten dat ik in de bak met mn hond en Borus speelde met een grote bal, de momenten dat ik in de slootkant zat en naar de krekeltjes in het riet zat te staren terwijl Borus altijd in mn buurt bleef en rondjes om me heen graasde. Dat we samen westernles hadden op de manege en iedereen ons een geweldig stel vond omdat we het zo leuk hadden samen.

Ik zit hier gewoon met tranen in mn ogen achter de computer. Ik wou gewoon dat het altijd zomer was, en dat Borus lekker dicht bij huis op de manege in het land kon staan. Borus is sinds de verhuizing zoveel afstandelijker geworden. Eerst dacht ik dat het lag aan de verhuizing, een veel groter stuk land met een leuke kudde wat zn aandacht opslokte. Nu weet ik dat het komt doordat Ã*k ben veranderd. Zelden kom ik nog alleen voor een wortel. Altijd als ik er ben wil ik problemen oplossen, grondwerk doen, rijden. Ik heb immers eindelijk een middag vrij dus kunnen we wat doen. En als ik besluit om iets gezelligs te doen en samen rond te hangen, dan zit ik hier gewoon in zo'n duffe, kale omgeving dat ik niet zou weten hoe ik zoiets nog leuk kan maken. De resultaten van ons samen vliegen enorm achteruit. Ik kan me niet meer voorstellen hoe ik halsterloos op Borus wegreed, hoe ik @liberty over een sprongetje squeezde en hoe Borus altijd los over het erf scharrelde, zonder me zorgen te maken dat hij weg loopt. En dit allemaal was in de lente de gewoonste zaak van de wereld.
Zoals ik hier met pijn terugkijk naar de leuke tijd die we samen in de lente hadden, heb ik bijna zin om terug te gaan naar de manege. Egoistisch he?



Eindelijk weet ik het te verwoorden. Ik zit al tijden met dit gevoel maar als ik het zo opschrijf en naleest, valt alles op zn plek. Het maakt de beslissing er niet makkelijker op. Ik weet in ieder geval wel dat er Ã*ets moet gebeuren; we groeien uit elkaar.



Els geeft overigens heel prettig les! Ik heb er even over getwijfelt om een lesje te nemen maar ik ben zeker blij dat ik dat toch heb gedaan.

[trea]

Pais, ik zit hier nu ook met tranen in mijn ogen. Je weet het zo eerlijk en helder te verwoorden, en ik snap zo goed wat je bedoelt. Niet dat ik zelf ook maar iets in die richting meemaak of meegemaakt hebt, maar ik krijg gewoon beeld bij je verhaal.
Ik weet ook niet wat ik erop kan zeggen. Dit zit in jou. Ik kan hier en nu een heleboel dingen verzinnen wat je zou kunnen doen, maar ongetwijfeld heb je ze allemaal al in gedachten gehad en zit je gewoon met een simpel dilemma. Voor Boris bestwil ben je uit de manege weggegaan en hebt hem een 'paard's' leven willen bezorgen. Je krijgt daar momenteel heel weinig voor terug, en je bent teleurgesteld. Je bent teleurgesteld in jezelf, in het parellisysteem, maar bovenal in Boris. Ik denk dat het in een mens zijn aard ligt om iets terug te verwachten voor een goede daad. En dat krijg je nu van Boris niet. Je zit gewoon in een ernstige dip en ik vind je helemaal niet egoïstisch dat je terugverlangt naar die goeie ouwe tijd. Wellicht zou je het eens een tijdje moeten proberen, en ik durf er wat om te verwedden dat je al heel snel tot de ontdekking komt dat die goeie ouwe tijd ook z'n nadelen had. Je herinnert je nu vooral de leuke dingen, en de dingen waar je een positief gevoel over had, maar hoe denk je dat het met jouw schuldgevoelens zou zijn als Boris nu in een stal stond? Hoeveel zakken sultana zal je moeten kopen om dat schulgevoel kwijt te raken denk je? Je bent een 'contract' aangegaan met Parelli en die tijd die je achter je hebt vind je nooit meer terug, hoe graag je ook zou willen. Je zult nooit meer een normal kunnen worden, daar zou jij geen vrede meer in vinden, zoals vroeger. Je weet nu immers hoe het anders kan, en al lijkt Boris er op dit moment niet het juiste paard voor te zijn, ook dÃ*t zit in jou. Jouw verwachtingspatroon ligt erg hoog. En dÃ*t gedeelte herken ik wel. Er zijn heel veel mensen hier, die met sprongen vooruit gaan samen met hun paard, die jubelen, er altijd zin hebben. Ikzelf hoor daar ook niet bij en heb besloten dat ik me daar niet aan ga spiegelen. Dat is voor mij onbegonnen werk en ik wordt er heel ontevreden van, en dat werkt door naar mijn paard en daar pas ik voor.
Je moet de oplossing in dit geval heel dicht bij jezelf zoeken, en alleen jij kan dat...

[Jossie]

Och Pais, ik lees je verhaal en ook bij mij rollen de tranen... Ik heb ook vreselijke heiwee naar anderhalf jaar geleden toen Son nog oke en gezond was. Naar de tijd dat mijn paard alles nog kon en nu... is ze er niet meer.

Ik moet verder voor Kate en wil ook wel, maar net als jij weet ik ook niet hoe...

[P a i s]

Bedankt voor jullie reacties. Om het zo op te schrijven is een een pak van mn hart. Het gekke is dat ik het zo opschrijven kan, maar om het iemand te vertéllen, dat zou ik nooit kunnen. Na de les, toen we het evalueerde, wilde ik erover beginnen maar besloot mn mond te houden.

Trea ik denk dat je me toch een beetje verkeerd begrijpt. Ik geef Borus nergens de schuld van, en ben niet telleurgesteld in hem, maar des te meer in mezelf. Ik had lang niet verwacht dat het zo'n grote invloed zou hebben op alles dat ik Borus minder kon zien.
Je hebt zeker gelijk, over het feit dat ik nu de positieve dingen van de tijd op de manege naar de voorgrond schop. Ik zal de frustratie over de stalarrest, het verbazingwekkende voerprogramma en de ergenis die een rasecht normal bestuur met zich meebracht niet vergeten. Ik ging snachts om 12 uur altijd nog even naar stal om stiekem hooi te voeren, en toen dit werd ontdekt kreeg ik daar een hoop gedonder van.

Maar nooit nooit heb ik er eerder over nagedacht of paarden wel iets voor mij is, en dat begin ik nu degelijk wel te krijgen. Ik ben zelfs zover gekomen dat ik naar een verzorger voor Borus op zoek ben gegaan, maar na wat mailcontact met geintresseerden ben ik daar snel op terug gekrabbeld.

Als ik terug ga naar de manege, ben ik bang dat ik een nachtmerrie van Borus' leven maak. Daarintegen, als ik Borus laat staan waar hij staat, ben ik bang dat ik Borus kwijt raak. En weinig andere opties staan open. Er zijn weinig mogelijkheden in de buurt om een paard te stallen of in het land te laten lopen. Dit plekje waar hij nu staat Ã*s al zo uniek, omdat hij hier buiten woont in de winter.

Ik moet er gewoon even over nadenken. Ik ben vandaag weer niet naar Borus geweest, ook al had ik de grootste plannen. Vandaag heb ik Borus presies 1 jaar. En ik hoop met elke vezel in mn hasses dat ik over 30 jaar met een stokoud borusje terugkijk op deze tijd terugkijk, wetend dat ik toen de goede beslissing genomen heb.

[Mellien]

Goh.. wat zo`n les al niet mede teweeg brengt! Zit hier ook ontroerd achter de comp..
Ik weet niet zo goed wat te zeggen of wat wijsheid is maar iig is het goed je te realiseren dat de manege ook niet alles was. Met zijn vervelende beheerder, het weinige hooi en het rare strooiselbeleid. Het zou zo zonde zijn als je je alles van daar te positief inbeeld en terug gaat waarna het dan tegenvalt.
Aan de andere kant kan ik me ontzettend goed voorstellen dat het, met alle gereis en de winterse omstandigheden in de polder op dit moment, ook absoluut niet handig is. Borus vermaakt zich wel in de kudde en zal blij zijn als hij buiten kan overwinteren. Maar voor jullie contact en gezamenlijk plezier is het dan weer niet goed.
Ik denk ook dat een verzorger niet zozeer de oplossing is. Want beweging kan Borus zelf nemen en met de kudde vind hij ook wel wat afleiding. Het belangrijkste lijkt me dat jullie plezier hebben samen. Ik kan me alleen wel indenken dat ALS je dan nu naar Borus gaat, wat een heel gedoe is, echt iets wilt gaan doen en dat het samen rondhangen zoals in de manege, eigenlijk niet meer gebeurt. Maar misschien zou je dat wel kunnen proberen? Bijvoorbeeld één middag in de week (op zondag ofzo?) die echt Borus-middag wordt waarbij je gewoon lekker wat aanklooit, kijkt hij gras hapt, gaat wandelen (zonder al teveel grondwerk dingen) of weet ik niet wat doen. Zolang je jezelf (en Borus) maar niet teveel onder druk zet met het dingen moeten.
In wat trea zegt kan ik me ook wel vinden. Je weet nu zoveel dat op de oude normal manier verder gaan volgensmij niet meer zou lukken. Toen corrigeerde je een paard misschien niet zo gauw maar nu zou je echt niet meer over je heen laten lopen! Met de kennis die je nu hebt is je omgang met paarden denk ik wel definitief verandert. Maar dat lijkt me toch positief. Je weet nu zoveel meer dan een jaar geleden! En ik denk ook echt wel dat Borus en jij verder kunnen met Parelli. Ik vind namelijk dat jullie ontzettend veel geleerd hebben in het jaar dat je hem hebt! Zo bij nul begonnen en nu dan toch level 2.

Ik weet niet of je veel aan mijn reactie hebt maar ik heb toch even mee willen denken en ik wens je veel sterkte en hoop dat je een goede beslissing (mocht dat nodig zijn) nemen kan.

[Corine]

Jeetje wat een heftig verhaal. Zelf heb ik nog wel eens de neiging om als ik naar de paarden ga (voor mij is het ook niet naast de deur) voor te nemen dat ik van alles ga doen. En als ik dan niets heb gedaan voel ik me dan echt shit. Bij mij helpt het om dan tegen mijzelf te zeggen dat niets hoeft. Ik ben recreatie voor mijn paard en mijn paard voor mij. Als ik zin heb om niets te doen of Ony heeft zin om niets te doen genieten we gewoon van elkaars gezelschap. Sinds ik die knop om heb gezet gaat het bij mij iig een stuk beter en ga ik weer met veel meer plezier naar de paarden toe. Want plezier, daar gaat het toch tenslotte om. Heel veel sterkte iig.

[Mafhaf]

Jemig Fitna, ik kreeg het er ook even warm van. En werd er verdrietig van. Het is zo herkenbaar! Niet dat manege-stalling nu verschil, want voor mijn gevoel gaat het daar eigenlijk niet echt over.

Het feeling a failure. Het je afvragen of dat met paarden op deze manier wel wat voor je is. Of je dat wel kunt leren. Het herinneren van de lol die je had toen je nog niet 'beter' wist. Volgens mij hoort het er allemaal bij. Je kan inderdaad niet terug, want je bent al veranderd. Dus de keuze is eigenlijk beperkt tot 'verder' of 'stoppen'.

Of natuurlijk tijdelijk stoppen, jezelf lucht geven, inderdaad een aantal keren (goed idee van Mellien: gewoon vaste dag voor nemen!) gewoon langsgaan en uithangen met je paard.

Er schijnen mensen te zijn die als een stoomtrein door de levels gaan. Fantastisch natuurlijk, maar ik hoor er niet bij. En daarmee komt ook vaak een stuk frustratie. tenslotte wil jij, wil ik, ook gewoon lolhebben met je paard en succes boeken in Parelli. Die dingen doen die het zo speciaal en bijzonder maken, zoals halsterloos rondrijden en zo. (Dat doe ik dus overigens nooit met Susan, gewoon omdat de knop van linker naar rechterhersenhelft bij haar een bietje een los kontaktje heeft, en zomaar kan switchen, met best gevaarlijke situaties tot gevolg. En ik ben zogenaamd eind level 2 haha)

Met een paard als Borus, een paard als Suus kan je niet in dat adembenemende tempo door de levels. Het zal altijd worstelen met jezelf, met je motivatie, met alles zijn. En er zijn dagen, dat de uitdaging die daarin zit je de strot uitkomt. En soms zijn het een boel van die dagen. En dat is balen, en dat is janken (zie ook mijn routebeschrijving )

Een verhuizing heeft een grote impact op een paard. Ik weet niet precies hoe lang je nu op het nieuwe adres staat, maar dat kan ook invloed hebben. Dat hij een beetje onderduikt in de kudde.

Er zit hier op het forum een flink aantal perfectionistisch ingestelde mensen, die hele hoge eisen stellen aan alles wat ze doen. Dus ook aan hun Parellivoortgang. Die mensen komen zichzelf keihard tegen in dit programma. En kunnen leren die hoge eisen wat losser te laten, soms even aan de kant te zetten. En dat is op zich weer goed. Maar de dagen dat je jezelf kennelijk keihard tegenkomt zijn gewoon kompleet bagger. Groeien doet pijn. Gefeliciteerd, je groeit! Dat is het positieve aan de situatie... maar dat zie je pas weer als je uit je dip bent geklauterd, zoals je met Borus ook weer uit de sloot bent gekomen. Je hebt stamina genoeg, dus dat komt goed. Maar niet meer deze week...

Sterkte Fitna!

[trea]

Trea ik denk dat je me toch een beetje verkeerd begrijpt. Ik geef Borus nergens de schuld van, en ben niet telleurgesteld in hem, maar des te meer in mezelf. Ik had lang niet verwacht dat het zo'n grote invloed zou hebben op alles dat ik Borus minder kon zien.

Ik was al bang dat ik dat weer knullig had opgeschreven Pais. Zo bedoelde ik dat ook niet. Ik dacht alleen dat je misschien lichtelijk teleurgesteld was in Boris (of liever gezegd, in jullie relatie) omdat je zei dat jullie uit elkaar groeien, en omdat dÃ*t van twee kanten komt, hij daar dus ook een aandeel heeft. Immers als je zoveel voor iemand over hebt zoals jij voor Boris hebt, door hem op zo'n fantastische plek te zetten (waardoor jij hardstikke lang moet reizen telkens), in een kudde, buiten, gras en hooi in overvloed, is het niet meer dan normaal dat je daar iets voor terugkrijgt. En dat zou dan in dit geval Boris onvoorwaardelijke liefde voor jou zijn. En die krijg je op dit moment niet, want jullie groeien uit elkaar.
En misschien heb ik het wel mis hoor en is dit allemaal heel vergezocht van mij

Maar hoe dan ook, dit gaat weer over hoor. Als straks de dagen weer gaan lengen, of hij doet ineens iets waarvan je zoiets hebt van: wauw! Dan ineens is het er weer, die klik.

Niet teveel piekeren... en veel leuke dingen doen. Laat je schuldgevoel niet de overhand krijgen.