Hoi Dorien en andere geinteresseerden
Hier volgtie dan, de case story:
Om te beginnen: wij kregen "Bjorn", onze "maflinger" op een heel bizare wijze. "Bjorn" woonde en leefde in het limburgse land, en op een gegeven ogenblik kregen wij via-via een telefoontje: jullie wonen aan de kust, hebben jullie interesse in een haflinger ? Je moet wel binnen een paar dagen beslissen anders laten ze hem inslapen. Ja, hallo, het gaat wel om een levend wezen. Bjorn zou last hebben van de fruitvliegjes die in die streek heel veel voor kwamen en deze zouden staart en maneneczeem veroorzaken. Aan de kust en het strand zou Bjorn daar geen last meer van hebben.
Niek was toen 11, 12 en die wilde natuurlijk meteen wel. Maar Noor en ik hadden allebei zoiets van: hm, staart en maneneczeem ? Dat vergt heel veel zorg. Wij besloten eerst eens te gaan kijken. Met alle respect voor de vorige eigenaresse: maar t was zo baas zo peerd. Madam had last van overgewicht, "Bjorn" ook ! (Was ruim 150 kg te zwaar, kun je nagaan !)
Verder werd Bjorn vanwege dat vermeende staart en maneneczeem plat gespoten met steroïden, wat natuurlijk ook niet bevordelijk was voor zijn gezondheid. En, last but not least: "Bjorn" kreeg elke dag een beschuit met ik geloof bosvruchtenjam, anders wilde hij z'n medicijnen niet.
We besloten de gok te wagen en binnen een week waren we eigenaar van "Bjorn" geworden. Ton, onze dierenarts die een grote kennis van/over paarden heeft, gaf onmiddellijk aan dat "Bjorn" slecht beslagen was, te zwaar was en we moesten onmiddellijk de steroiden gaan afbouwen.
De eerste twee zomers waren een ramp: er ging geen zonnige dag voorbij of het was weer raak .......... Althans, zo leek het in onze beleving. Op de pensionstalling waar we eerst stonden kregen we van iedereen tips: de meest dure zalven en drankjes werden ons aanbevolen, maar niets hielp. Behalve één ding: zijn vacht wassen met zeewater. Wij waren dus niet zo goed of gek dat we elke dag naar het strand gingen om zeewater te gaan halen. Het hielp inderdaad wel veel, maar lang niet afdoende.
Toen kwamen we in contact met Eddy. Na enige contacten mochten we Bjorn bij hem stallen. Ook hier ging het drama in het begin op dezelfde voet voort. We leerden Petra kennen, en raakten daar mee in gesprek. Die had van meet af aan zo haar twijfels. Om te beginnen raadde ze ons aan om 's kritisch naar het voeren te kijken: wat, hoe en wanneer. Het was ook in haar beginperiode van haar interesse voor natuurlijke hoefbekapping. In die tijd lieten wij Bjorn nog beslaan met ijzers.
Gaandeweg dat Petra haar kennis verdiepte vertelde ze ons ook steeds meer over hoe organen van binnenuit konden worden beïnvloed door een verkeerde stand van hoeven (verkeerde stofwisseling, verkeerde doorbloeding van de organen met als gevolg een slechte afvoer van afvalstoffen. En dat kon ook wel eens van invloed zijn op de jeuk van Bjorn. Het was Petra die ons adviseerde om het eens zonder ijzers te gaan proberen bij Bjorn.
Al snel lieten de eerste tekenen van verbetering zich al zien. In het derde jaar dat we Bjorn hadden, moesten we nog wel zijn manen nog een keer helemaal afscheren, maar zijn vacht gng steeds beter. Het was ook in die periode dat Petra ons opmerkzaam maakte op de groene leem. Ook dat bleek een prima hulp te zijn bij de verzoring van de vacht van Bjorn.
Petra zag ook kans om Eddy over te halen zijn weides op een andere manier te gaan bemesten. Eddy was namelijk gewend om op de oude traditionele wijze te bemesten en wel voor koeien om de melkproductie zo hoog mogelijk op te peppen. Bemesting voor koeien is echter niet geschikt voor paarden ..... Nadat Eddy de overstap had durven maken ging het met alle paarden die daar toen stonden een stuk beter.
Het was in 2003 dat Petra vroeg of ze Bjorn als proefkonijn mocht gebruiken voor het bekappen. Wij hadden zoiets van: ga gerust je gang, jij leert er wat van, en voor Bjorn zal het echt geen kwaad kunnen. Je zag Bjorn gaandeweg op zijn "oude" dag opknappen. Hij liep steeds beter en beter, maar vooral ook energieker. Volgens Petra kregen de afvalstoffen nu veel beter de kans het lichaam te verlaten. Er moet zeker iets in deze theorie zitten, want je zag de mest van Bjorn ook veranderen.
De eye opener kwam voor ons in 2003. Het was die hete zomer waarin de zon als een koperen ploert boven aan de hemel stond. Het gevolg: het gras was zo dor als het maar zijn kon. Maar Bjorn had geen last van eczeem. Zijn vacht, manen en staart hadden er nog nooit zo perfect uitgezien ! Terwijl er ook bij Eddy fruitbomen staan !
Het was vooral in het voorjaar als het eiwitgehalte in het gras hoog was, en als het geregend had en Bjorn op de wei stond dat hij last van jeuk had. We vroegen aan Eddy of hij een stuk van de wei schraal wilde houden om te kijken hoe Bjorn daar op zou reageren. Hij kwam ons daarin gelukkig tegemoet, en je zag al heel snel dat Bjorn weer minder last van jeuk had.
Voor ons zijn de factoren: slecht op zijn hoeven staan en de overgevoeligheid voor eiwitten zeg maar de belangrijkste factoren van zijn jeuk geweest.
Hoewel wij dit aan de hand van feiten konden staven zijn een aantal mensen rondom de boerderij toch sceptisch gebleven: het is nooit helemaal 100% over gegaan, maar dat laatste heeft ook met de manier van beweiding te maken gehad. Wij wilden Bjorn niet telkens uit de kudde halen en in zijn eentje apart zetten, maar dat had natuurlijk wel als gevolg dat hij er wel gevoelig voor bleef. Maar het is nooit meer zo erg geworden als toen wij hem in het begin kregen.
Tot zover ons verhaal van Bjorn en zijn vermeende zomereczeem.
Ik hoop dat jij en anderen er wat aan hebben en als je wilt kun je er altijd met ons over van gedachten wisselen.
Gerard
Bladwijzers