Voor velen van jullie denk ik de normaalste zaak van de wereld.
Voor mij: angst! Ik heb het nooit gedurfd, als ik al eens een voorzichtig drafje vroeg (bij het halen en brengen van en naar de wei), dan voelde ik dat ik meteen ging glijden, en ging dan knijpen, waardoor het paard steeds harder ging.
Nu, in afwachting van mijn barebackpad, toch maar eens vaker geoefend, wel met een sjabrakje eronder en een elastieken singel. En eigenlijk ging dat best wel goed. mede door het passengeren heb ik schijnbaar toch een betere houding gekregen.
En vandaag, ik zit nòg te smilen, een buitenritje met één teugel en een stick, kreeg ik onderweg de kriebels. Ik dacht: "zal ik"? En nog vóór ik het besloten had, ging Enya zèlf in galop. Blijkbaar waren die kriebels bij mij, voldoende life-up om van een drafje in een galop over te gaan. (Zo niet, dan was het ongehoorzaamheid
)
En het was fantastisch! Helemaal niet eng, en blijkbaar vond Enya het ook beter dan de draf (met zo'n hobbezak als ik), want ze kreeg er geen genoeg van!
Nou is Enya wel een super-betrouwbaar paard, wat nooit zomaar opzij zal springen, voor ik het op Amy durf zal nog wel effe duren....
Ik raak trouwens wel mijn sjabrak kwijt hoor. Het schuift helemaal naar achteren.
Het zag er vèt dubiel uit volgens mijn man: te grote korte broek, witte benen, trimschoenen eronder, géén sport-bh (en dat na 2 bostvoedingkindjes), en de sjabrak erachteraan bungelend....
Bladwijzers