Swiegermutter-look of troetelberenstraal?

[Linda]

Nu zijn zowel Bo als ik lbi, dus we versterken elkaar al snel daarin, dat maakt denk ik wel uit.

Zijn Droo en ik ook, tenminste...voornamelijk
Die speelse attitude moet je eigenlijk altijd wel hebben, vooral met een LBi. Maar dat wil niet zeggen dat je niet ook assertief kan zijn op datzelfde moment Want ondanks dat het een speels karakter heeft wil ik uiteindelijk wel graag het spelletje winnen, anders neemt Droo (als hij LB is) de leiding over omdat ik niet de leiding neem.

Swiegermutter, troetelberen, tikkie jij bent 'm, het komt allemaal neer op wat het beste voor jou (en je paard) werkt om duidelijk te zijn in je energie/intentie naar je paard toe. Een voorbeeld (of 'beating up a barrel' ) helpt mensen dan vaak op weg om die hogere energie op te wekken.

Overigens heb ik geen moeite met een 'tja, ik had het je toch gezegd' te zeggen en dan met een speelse attitude, maar dat is ook ieder persoonlijk natuurlijk. We hebben allemaal zo ons eigen referentiekader Daarom zijn er verschillende voorbeelden, want wat voor de één werkt doet misschien niks voor de ander

[Feliz]

Ik blijf dat ook iets moeilijks vinden hoor, dat make vs want. Het is namelijk altijd make, maar dan indirect ipv fysiek dwingen zeg maar. Ook "spelen" ipv werken met je paard vind ik een beetje een aparte term. Training blijft training. Training kan heel leuk zijn, moet ook onder een fijne sfeer het overgrote deel van de tijd, maar het is nog geen spelen (imo, zonder verplichtingen lol hebben).

Ik denk eerlijk gezegd ook dat de fases en het "you better" vaak heel negatief en dwingend toegepast worden terwijl de uitleg aan het paard overgeslagen wordt.

Een voorbeeldje: ik leerde mijn 2 jarige zijwaarts gaan over een balk. Ze snapte zijwaarts wel en was niet meer bang voor de balk, maar bleef maar struikelen en rommelen om over die balk te komen. Dan kan ik mijn fases wel op gaan voeren en haar een beetje in het diepe gooien, maar ik kies er dan toch voor om het met een andere fase 1 op te lossen die gedeeltelijk buiten het programma valt; onder haar kin het halster pakken en haar stapje voor stapje begeleiden. Toen ze daar rust in vond een pasje verder weg gaan staan enz.
Wat je vaak zou zien in zo'n situatie is dat mensen hun fase op zouden voerenmet "you better" op het gebied van zijwaarts blijven gaan en niet vooruit wegstappen enz, maar is niet nodig. Ik hou dan liever de stress laag en benader het als een trainingsmoment.

Het is een voorbeeldje hoor, geen veroordeling van anderen, maar om het een beetje uit te leggen waarom ik het opvoeren van die fases te snel soms een lastig punt vind en dat ik het niet direct als "spel" zie.

[whoopie]

Ja maar dan heb je het ook over de coordinatie van een tweejarige, lijkt mij niet eerlijk om dan de fases te verhogen. Daarom je moet die fases ook niet klakkeloos toepassen denk ik. Mijn paard heeft soms last van haar lijf, dan geef ik echt geen fase 4 als ze niet vertrekt in draf op de cirkel.
Als ze wel goed in haar energie zit dan werkt bij haar het principe van op een speelse manier "you better ..', ze zit er dan bijna op te wachten en sprint dan ineens weg.

[Feliz]

Ik zou het bij een volwassen paard net zo aanpakken, behalve zoals eerder gezegd, als ik totaal genegeerd wordt. Maar meestal komt dat negeren ook voort uit een opbouw die niet helemaal klopt. Mijn tweejarige is handiger en vlugger over de benen dan menig volwassen paard
Het gaat me niet om het specifieke onderwerp, maar inderdaad meer om dat ik het opbouwen van de fases vaak niet nodig/terecht/bevorderlijk voor de trainingssituatie vind.

Natuurlijk neemt dat niet weg dat we allemaal streven naar een gehoorzaam paard wat fijn is aan de hulpen en dat dat het doel is (in ieder geval deels) en dat het natuurlijk heus wel eens nodig is om een fase 4 te geven om dat doel te bereiken en dat 1 fase 4 beter is dan 15x fase 2, maar echt "for the horse" vind ik het niet. met uitzondering van zwaar RB situaties waarbij hij zichzelf in gevaar brengt of meer aan je heeft als leider als je dat doet, dan zou ik het nog zien als "for the horse".

[Linda]

Het feit of je wel of niet je fases opvoert in een bepaalde situatie hangt er geheel en al vanaf of je paard wel of niet confident is. Paard lezen dus en dan beslissen of je de fases moet opvoeren of dat je approach & retreat moet gebruiken

[Feliz]

Het feit of je wel of niet je fases opvoert in een bepaalde situatie hangt er geheel en al vanaf of je paard wel of niet confident is. Paard lezen dus en dan beslissen of je de fases moet opvoeren of dat je approach & retreat moet gebruiken

Voor mij hangt het dus niet direct af van confidence.

[Rianne]

Voor mij ligt dat redelijk simpel: als er TRY is voer ik mijn fases niet op. Als een unconfident paard niet meer probeert en een andere uitweg zoekt, dan heb ik het hem vast verkeerd uitgelegd of zijn pogingen niet op de juiste manier bekrachtigd en begin ik opnieuw.

[skabelpunk]

Wat een hoop reacties! Care bear stare heet het in het engels vond ik net. Wien dat is echt een goeie! Ik zou ook best een tshirt willen met troetelberen logo erop! Ik kan ze nergens vinden hier bij NL webshops.

Vooral de lbi eigenaren komen dus niet weg met de swiegermutterlook van wat ik hier lees.

@Fellor, dat wat jij beschrijft doen ze bij Parelli ook gewoon hoor. Set it up for succes. Ik heb dat ook gewoon van Parelli instructrices geleerd. Zo kan je bij porcupine ook gewoon kiezen om je fase 3 en 4 een driving game met je stick te laten zijn om het duidelijker te maken. In het geval van het balkje wat jij beschrijft lijkt me dat juist een hele goede set it up for succes. Je maakt het duidelijk wat de bedoeling is en daarna ga je weer een stapje moeilijker. Eerst handje vast houden en dan zelf proberen.

Ik bedenk me ook ineens dat ik soms de troetelberenstraal en de swiegermutter in 1 fase 1 heb. Ik ben daar nog niet consistent in en doe de ene keer dit en de andere keer dat. Hangt af van of het bedenk en soms kan ik snel genoeg anticiperen op hoe Easy is.

Ik begin mijn fase 1 altijd vriendelijk maar mijn fase 1 kan ook een soort opbouwende energie zijn naar die swiegermutterblik toe. Ik geloof dat ze dat dan weer 4 fases in een fase noemen. Maar ik weet dit eigenlijk alleen toe te passen bij de fase 1. Hoe je dat bij de rest doet weet ik niet zo goed.
Dan is het voor mij wel het gevaar dat ik het te persoonlijk naar Easy maak. Ik wordt zelf ook echt boos bij de swiegermutterblik en dan voelt Eas zich weer verongelijkt en wil hij of wegrennen of m'n friendly/draw is daarna stuk.

Een nieuwe vraag is dan eigenlijk. Hoe houd je je fases emotieloos terwijl 'en nu ga je' een boze gedachte is en 'you'd better' meer playful. Of eigenlijk, hoe weerhoud je jezelf ervan om het boos te maken?

[Feliz]

Bij parelli gieten ze dat toch wel in een iets andere vorm, het zijn nuances.

[Bowen]

Ik zou het bij een volwassen paard net zo aanpakken, behalve zoals eerder gezegd, als ik totaal genegeerd wordt. Maar meestal komt dat negeren ook voort uit een opbouw die niet helemaal klopt. Mijn tweejarige is handiger en vlugger over de benen dan menig volwassen paard
Het gaat me niet om het specifieke onderwerp, maar inderdaad meer om dat ik het opbouwen van de fases vaak niet nodig/terecht/bevorderlijk voor de trainingssituatie vind.

Natuurlijk neemt dat niet weg dat we allemaal streven naar een gehoorzaam paard wat fijn is aan de hulpen en dat dat het doel is (in ieder geval deels) en dat het natuurlijk heus wel eens nodig is om een fase 4 te geven om dat doel te bereiken en dat 1 fase 4 beter is dan 15x fase 2, maar echt "for the horse" vind ik het niet. met uitzondering van zwaar RB situaties waarbij hij zichzelf in gevaar brengt of meer aan je heeft als leider als je dat doet, dan zou ik het nog zien als "for the horse".

Als ik bij Bowen teveel in een laffe fase 1 blijf hangen en aanwijzingen om het dan toch voor elkaar te krijgen dan heeft hij al heel snel zoiets van kill me please, dit is te saai voor woorden!

Neem bv dat achteruit lopen, hij kan dat heel erg goed, maar blijf ik heel zachtjes en hem helpen alsof hij het niet weet dan ben ik zijn aandacht gewoon kwijt. Hij wordt zwaar, afgeleid tot zelfs geirriteerd. Vraag ik meer van hem, meer snelheid, meer presiesie, dan wordt hij wakker, komen er 2 twinkeloogjes tevoorschijn, 2 blije oortjes en zegt hij, ja zo ben je boeiend.
Zonder naar een hogere fase te gaan wordt hij "dull" en niet zo'n beetje ook. (natuurlijk is het doel dat hij net zo geboeit is bij die lagere fase, maar soms is het wel even nodig om meer te krijgen)

Natuurlijk is dat omdat hij heel prima weet hoe het werkt en hij het gewoonweg saai vindt als ik daar niet wat anders mee doe. Op andere momenten doe ik het anders. Bv laatst toen ik hem de greppel(met veel modder en water) in wilde sturen. Dat vond hij best een beetje spannend(niet echt eng, maar wel een beetje spannend). Dan ben ik heel zacht en blijf ik in die lage fase. Laat ik hem compleet met rust als hij erover nadenkt of aan het kijken is hoe hij dat netjes kan proberen en is hij daar dan even klaar mee dan wijs ik hem er zachtjes op dat hij misschien wel wat meer kan proberen. Dan hou ik hem aan zijn handje en kom ik niet hoger in fase.

Het is bij Bowen dus absoluut wel "for the horse" als ik meer vraag en dat ook als zodanig ondersteun, op anders doen reageert hij niet positief, hij wordt daar echt niet vrolijk van.

[Gilraen]

Ik heb anders veel swiegemutterlook nodig gehad in begin met Wico (LBI). Als ik dan de troetelbeer methode zou gebruiken zou hij me geen oor waardig keuren.
Maar als je eenmaal een communicatie begint te ontwikkelen (zelf wat gewend worden lichaamstaal te hanteren en paard begrijpt dat je 'iets' wil zeggen en begrijpt het regelmatig ook nog), is het minder nodig.
Bij mij is het afhankelijk van de omstandigheden.

Bij gewoon denk-dingetjes kan ik heel vriendelijk vragen. Maar als hij bv krachtvoer van Takoda wil stelen, dan is mijn eerste fase echt een duidelijk staren met swiegemutter-intentie en niet troetelbeer. Dan stel ik me wel echt voor dat ik het dominante paard ben die beslist dat hij niet in de buurt mag komen. Werkt best goed ondertussen. Hij kan nu op 2 meter van het eten rustig staan zonder boef-intentie. En zodra ik bij hem de kleinste signalen oppik dat hij toch erover denkt, kan ik die swiegemutter oproepen zelfs zonder echt recht naar hem te focussen, gewoon rechter staat en richting zijn hoofd/schouder energie sturen. Dan gaat hij ofwel voorhand wegzetten, ofwel pasje terug en de intentie verdwijnt.
Soms verdwijnt de intentie niet en ga ik omhoog in mijn fases.

[Feliz]

Ik zou het bij een volwassen paard net zo aanpakken, behalve zoals eerder gezegd, als ik totaal genegeerd wordt. Maar meestal komt dat negeren ook voort uit een opbouw die niet helemaal klopt. Mijn tweejarige is handiger en vlugger over de benen dan menig volwassen paard
Het gaat me niet om het specifieke onderwerp, maar inderdaad meer om dat ik het opbouwen van de fases vaak niet nodig/terecht/bevorderlijk voor de trainingssituatie vind.

Natuurlijk neemt dat niet weg dat we allemaal streven naar een gehoorzaam paard wat fijn is aan de hulpen en dat dat het doel is (in ieder geval deels) en dat het natuurlijk heus wel eens nodig is om een fase 4 te geven om dat doel te bereiken en dat 1 fase 4 beter is dan 15x fase 2, maar echt "for the horse" vind ik het niet. met uitzondering van zwaar RB situaties waarbij hij zichzelf in gevaar brengt of meer aan je heeft als leider als je dat doet, dan zou ik het nog zien als "for the horse".

Als ik bij Bowen teveel in een laffe fase 1 blijf hangen en aanwijzingen om het dan toch voor elkaar te krijgen dan heeft hij al heel snel zoiets van kill me please, dit is te saai voor woorden!

Neem bv dat achteruit lopen, hij kan dat heel erg goed, maar blijf ik heel zachtjes en hem helpen alsof hij het niet weet dan ben ik zijn aandacht gewoon kwijt. Hij wordt zwaar, afgeleid tot zelfs geirriteerd. Vraag ik meer van hem, meer snelheid, meer presiesie, dan wordt hij wakker, komen er 2 twinkeloogjes tevoorschijn, 2 blije oortjes en zegt hij, ja zo ben je boeiend.
Zonder naar een hogere fase te gaan wordt hij "dull" en niet zo'n beetje ook. (natuurlijk is het doel dat hij net zo geboeit is bij die lagere fase, maar soms is het wel even nodig om meer te krijgen)

Natuurlijk is dat omdat hij heel prima weet hoe het werkt en hij het gewoonweg saai vindt als ik daar niet wat anders mee doe. Op andere momenten doe ik het anders. Bv laatst toen ik hem de greppel(met veel modder en water) in wilde sturen. Dat vond hij best een beetje spannend(niet echt eng, maar wel een beetje spannend). Dan ben ik heel zacht en blijf ik in die lage fase. Laat ik hem compleet met rust als hij erover nadenkt of aan het kijken is hoe hij dat netjes kan proberen en is hij daar dan even klaar mee dan wijs ik hem er zachtjes op dat hij misschien wel wat meer kan proberen. Dan hou ik hem aan zijn handje en kom ik niet hoger in fase.

Het is bij Bowen dus absoluut wel "for the horse" als ik meer vraag en dat ook als zodanig ondersteun, op anders doen reageert hij niet positief, hij wordt daar echt niet vrolijk van.

Ik heb het nergens over een "laffe fase 1". Fase 1 is een hulp, een manier om iets te vragen. Dat kan niet laf zijn, wel onpraktisch en onduidelijk. Ook kan je intentie/energie niet duidelijk zijn, maar dan is een laffe fase 1 gewoon een foute fase 1.

Het feit dat je paard je interessanter vind als je uitdagender bent staat voor mij niet direct ivm hogere fases of "do it for the horse". Grondwerk met ons wanneer we specifieke dingen gaan vragen doen we in mijn ogen niet "for the horse", maar omdat we dat zelf graag willen of omdat we onze paarden op kleine stukjes houden en ze anders verveeld raken.

[Bowen]

Bo raakt anders in het geheel niet verveeld van gewoon in de kudde staan, ze hebben dan ook een zeer prettige leefomgeving met een leuke kudde waarin hij prachtige relatie's heeft. De plek waar Bo staat is zo perfect omdat ik niet verplicht ben wat met hem te doen, zelfs al zou ik 3 maanden niets met hem doen dan doe ik hem nog niets tekort.

En tuurlijk speel ik met hem voor mijn lol, maar dat betekend niet dat het geen lol voor hem is. Heeft hij dat nodig, nee, waardeert hij het, ja absoluut.

[Feliz]

Bo raakt anders in het geheel niet verveeld van gewoon in de kudde staan, ze hebben dan ook een zeer prettige leefomgeving met een leuke kudde waarin hij prachtige relatie's heeft. De plek waar Bo staat is zo perfect omdat ik niet verplicht ben wat met hem te doen, zelfs al zou ik 3 maanden niets met hem doen dan doe ik hem nog niets tekort.

En tuurlijk speel ik met hem voor mijn lol, maar dat betekend niet dat het geen lol voor hem is. Heeft hij dat nodig, nee, waardeert hij het, ja absoluut.

Dat is wat ik zeg, trainen kan leuk zijn, maar IK VIND dat niet direct for the horse.

[Bowen]

Bo raakt anders in het geheel niet verveeld van gewoon in de kudde staan, ze hebben dan ook een zeer prettige leefomgeving met een leuke kudde waarin hij prachtige relatie's heeft. De plek waar Bo staat is zo perfect omdat ik niet verplicht ben wat met hem te doen, zelfs al zou ik 3 maanden niets met hem doen dan doe ik hem nog niets tekort.

En tuurlijk speel ik met hem voor mijn lol, maar dat betekend niet dat het geen lol voor hem is. Heeft hij dat nodig, nee, waardeert hij het, ja absoluut.

Dat is wat ik zeg, trainen kan leuk zijn, maar IK VIND dat niet direct for the horse.

Het is ook meer dat als je traint het ook leuk moet zijn voor het dier, niet dat dat dier dat broodnodig heeft.

Ik zie hetzelfde met honden, is het voor mijn hond nuttig dat hij de stofzuiger aan en uit kan zetten, nee. Maar als ik hem dat toch aan wil leren doe ik dat op een manier waardoor hij het graag doet, het gewoon heel erg leuk vindt. Dat is dan "for the dog" in dit geval.
Zo is het ook met je paard, het "for the horse" is dat je er zorg voor draagt dat wat je doet ook prettig is voor je paard.