Ik kom net terug bij de tandarts. IK: best wel Rb-i (ook volgens humanilityreport) en bang voor deze meneer.
Terwijl ik daar me over moest geven aan een man die ik voor geen cent vertrouw, kon ik mij heel erg indenken hoe die happy place van paarden aanvoelt.
Ik had mijn mp3-speler aangezet, sloot mijn ogen en verdween. Ik was echt even nauwelijks aanspreekbaar, zelfs toen deze tandarts mij vroeg of ik iets voelde en of ik even wilde spoelen.
Ik heb deze ervaring al vaker gehad, dat ik zo ver weg kan zijn, dat ik nergens meer op reageer. het lijkt dan wel een beetje alsof ik op mezelf neer zit te kijken. Ik merk dat er iets aan me wordt gevraagt, maar mijn hersens lijken wel stroop. Ik kán gewoonweg even niets doen, of zeggen.
Een paar jaar geleden had ik ongeveer hetzelfde toen ik voor het eerst leiding gaf aan een vrouwenkoor. Ik deed wat ik moest doen, op de automatische piloot. Maar kon totaal niet meekomen in gespreken en grapjes. Alsof ik er wel, maar toch ook niet was. Door pure wilskracht (praat NU) heeft niemand echt wat aan me gemerkt, maar naderhand heb ik wel 20 minuten gegaapt. Onafgebroken, en niet te stoppen.
Ik ben erg benieuwd of en hoe andere forumleden dit soort ervaringen hebben.
Bladwijzers