Sinds dit jaar studeer ik in een universiteit in Engeland. Hier krijgen we de kans om Polo te spelen, iets wat ik me thuis nooit zou kunnen veroorloven. Nu ben ik al naar enkele trainingen geweest en het is toch wel anders dan ik me voorgesteld heb. De paarden reageren heeeeel licht op de hulpen, je stopt en stuurt ook met je zit en hoeft in principe nauwelijks aan de teugels te komen. Ook kregen we de eerste les uitleg over hoe gevoelig de paarden zijn en dat je niet moet trekken aan de teugels en niet mag schoppen om vooruit te gaan. Hij liet ons voelen met z'n hand dat z'n paard de lichtste aanraking kan voelen. Dat vond ik allemaal geweldig.
Maar wat me wel stoort eigenlijk is dat de paarden heel veel tuig aan hun hoofd hebben hangen : meestal dubbele teugels en iets martingaal achtig en ook een redelijk zwaar bit. Ook krijgen ze af en toe tijdens de training een bal (soms keihard) per ongeluk tegen zich.
Het is een kans die ik nooit meer zal krijgen en ik zou het eigenlijk heel graag aan mijn Left Brain Extrovert leren wanneer ik weer thuis kom. Maar ik weet niet zo heel goed hoe ik me erbij moet voelen? Omdat ik principieel eigenlijk tegen al dat tuig aan hun hoofd ben. En ik voel me dan schuldig tegenover die paarden dat ik ze zo rij. (als ik het aan mijn eigen paard leer, dan zal dat met een touwhalster zijn, en hopelijk ooit bridleless)
Wat is zo jullie mening hierover? Vind je dat je iets voor een tijdje kunt doen waar je principieel eigenlijk tegen bent om dan uiteindelijk toch het goeie eruit te halen? Heb je zelf voorbeelden van zelf ooit in zo'n situatie gezeten te hebben?
Bladwijzers