Hoe komt het dat jullie begonnen zijn met Natural Horsemanship?

[xyzutu2]

Wat grappig, ik had dat helemaal niet gezien! :lol:
(maar ik denk dat Nevzorov zelf voor die inspiratie toch iets meer credits moet krijgen dan ik )

Wel bijzonder om te lezen dat zoveel mensen dus zo jong al het gevoel hadden dat ze niet in het traditionele/manegesysteem pasten. Dan heb ik het dus echt over kinderen, terwijl je je ook zo goed zou kunnen voorstellen dat die gewoon klakkeloos de autoriteit / het systeem volgen en dat zo snel mogelijk onder de knie proberen te krijgen. Maar dat je dan toch al een soort intern kompas hebt van wat jij persoonlijk als klein mensje wel of niet vindt kunnen - ook al beweert de hele wereld om je heen anders - dat vind ik toch bijzonder.

[liesbetm]

Dat herken ik wel. Ik heb zelf leren rijden op een houtje-touwtje manege. De bak was de helft van de tijd niet bruikbaar en dan ging je dus gewoon met een paar begeleiders (in mijn geval mijn oudere zussen) het bos in. Ponies naar de wei brengen deden we zonder halster, terwijl we erop zaten, en liefst in volle galop. Iedereen deed alles zelf en als je veel deed, mocht je extra rijden. Ik hing er dus hele dagen rond. Mijn vriendinnetje mocht daar niet lessen van haar ouders, want ze zou het er niet goed leren. Dus zij ging naar een 'echte' manege, waar de paarden voor je werden gezadeld en gepoetst en waar je alleen kwam om 'goed les' te krijgen. Dus 'aanpakken' als het paard niet luisterde, enzo... En na de les werd je paard zo snel weer weggehaald en aan de volgende overgedragen, dat hem je nauwelijks kon bedanken. Ik heb er 1 keer gereden, om eens te kijken, maar wist niet hoe snel ik weer naar mijn houtje touwtje manege terug mocht.

[Dyonne]

Hier is het eigenlijk ooit eens verkeerd gestart. Ik had Lia (en Rebbel) weleens bezig geweest, en zoiets leek me wel wat.
Toen eind 2009 het rijden nog dramatisch ging heb ik een ommekeer gemaakt.
Veel Parellimateriaal aangeschaft, flink verdiept. En toen kwam Eveline voor een les, en heb ik een echte start gemaakt met NH.
Dus ik ben nu een goed jaar bezig. Rijden doen we niet, maar gelukkig is er veel meer.

Maar Lia is wel diegene waardoor ik er bekend mee ben geraakt. Daarna veel op internet over gelezen en gezien.

[Rianne]

Dat herken ik wel. Ik heb zelf leren rijden op een houtje-touwtje manege. De bak was de helft van de tijd niet bruikbaar en dan ging je dus gewoon met een paar begeleiders (in mijn geval mijn oudere zussen) het bos in. Ponies naar de wei brengen deden we zonder halster, terwijl we erop zaten, en liefst in volle galop. Iedereen deed alles zelf en als je veel deed, mocht je extra rijden. Ik hing er dus hele dagen rond. Mijn vriendinnetje mocht daar niet lessen van haar ouders, want ze zou het er niet goed leren. Dus zij ging naar een 'echte' manege, waar de paarden voor je werden gezadeld en gepoetst en waar je alleen kwam om 'goed les' te krijgen. Dus 'aanpakken' als het paard niet luisterde, enzo... En na de les werd je paard zo snel weer weggehaald en aan de volgende overgedragen, dat hem je nauwelijks kon bedanken. Ik heb er 1 keer gereden, om eens te kijken, maar wist niet hoe snel ik weer naar mijn houtje touwtje manege terug mocht.

Wat dat betreft heb ik ook een helehoop geluk gehad met mijn manege. Je mocht er zonder te vragen alle ponies en paarden poetsen, een rondje mee lopen, laten rollen in de paddock en ik mocht zelfs met een bitloos hoofdstel en barebackpad rijden op één van de drukste paarden van stal :lol: Er zaten ook mindere kanten aan die manege, maar tot nu toe ben ik (qua omgang met paarden) geen prettigere manege tegengekomen.

[ali]

Ik had Flame nog niet zo lang, toen het behoorlijk misging. Lees maar op de eerste pagina van mijn dagboek: http://www.nhforum.nl/forum_smf/index.php?topic=17759.0

Vorig jaar heb ik buitenrijkamp bij Eveline (Callippo) gevolgd en heb ik regelmatig les van haar. We zijn enorm vooruit gegaan.

[dekoezegtboe]

ik had een haflinger merrie, Sietske.
Sietske was heel lang manege paard geweest en had in korte tijd heel veel verschillende eigenaren gehad die niets tot nauwelijks iets met haar deden, tot ik haar ging verzorgen en overnam.

Siets was door haar geschiedenis erg dominant en kon je arm uit de kom trekken als zij het nodig vond om te eten. ook met buitenrijden was ze soms niet te stoppen.
Toen ik op een gegeven moment veel pijn in mijn handen kreeg kon ik niets meer met haar doen.. ze was te sterk

Ik ben toen gaan kijken naar een manier om siets lichter te krijgen waarbij ik zou weinig mogelijk hoefde te doen om zo toch met haar bezig te zijn. uiteindelijk kwam ik uit bij parelli en dat is ons prima bevallen!

snowdon is nu het 3e paard waarbij ik van 0 af begonnen ben en het bevalt nog ssteeds goed!

[wendytje]

Oke, ik vertel er meteen maar bij dat ik al best oud ben (31 jaar) want het is namelijk al heel lang geleden dat ik voor het eerst met NH in aanraking ben gekomen, namelijk in 1993
Toen las ik in een blad (geen idee meer welke) een artikel over Hempfling. Wow, dat vond ik wel zo geweldig!
Dus voor mijn 14e verjaardag kreeg ik het boek van Hempfling, natuurlijk paardrijden.
Toen reed ik nog altijd op ponies en paarden van anderen en was daarin eigenlijk weinig ruimte voor NH...

Een paar jaar later kreeg ik in de zomer een pony om in te rijden (dat had ik wel vaker gedaan, maar meestal was dat onder druk van mensen met wat minder vriendelijke methodes) en ben ik met die pony wat dingetjes uit gaan proberen. En ook met de pony die ik toen ook nog reed, een geweldig dier was dat. Tussen mijn 17e en mijn 19e heb ik dus wat losse dingetjes gedaan uit het boek van Hempfling. Niet dat dat veel concrete handvaten opleverde, maar het werken aan de band met die ponies was duidelijk aanwezig (achteraf gezien eigenlijk wel met alle paarden en ponies die ik in de loop der jaren gereden heb trouwens).

Daarna ben ik een paar jaar gestopt met de paarden en op een gegeven moment kwam Walter. En tsja, je eerste eigen paard en vrij snel al een probleem. Ik dacht namelijk leuk te gaan loswerken (had ik in mijn paardloze periode les in gehad), maar daar dacht Walter heel anders over en trapte me een tand uit de mond.
Door Walter heb ik NH en mezelf echt ontdekt, vooral ook wat échte communicatie inhoudt en hoe hard je soms moet zijn en tegelijkertijd hoe zacht op andere momenten. Zonder NH en goede mensen om me heen had ik het never nooit niet gered met Walter... en dat zou heel jammer zijn geweest, want Walter is een geweldig paard, het allerleukste paard wat ik ken.

[gisa]

Urly was voor mij de aanleiding om met NH en Parelli te beginnen. Urly is het paard van mijn dochter Gisabeth die zij als 3-jarige kocht. Hij was extreem bang voor mannen. Het paard was zadelmak en dus kroop mijn dochter erop. Hij is enkele keren geëxplodeerd (nu weten wij dat de aanleiding een rugprobleem was) en moest er iets gebeuren. Wij zijn niet van de straffe aanpak dus zochten we het in de NH-richting. Hij heeft 7 weken op een adres gestaan om hem opnieuw "zadelmak" te maken. Dat pakte eerst goed uit tot er weer teveel druk op hem werd gezet. Toen heeft mijn dochter gezegd: "Ik los dit zelf op met behulp van mensen waar ik vertrouwen in heb en anders blijft hij gewoon lopen als gezelschapspaard want het is een ongelooflijk lief paard".
Inmiddels hoorde ik van het bestaan van een methode Parelli en heb ik in 2005 het level 1 pakket besteld en ben met het paard aan de slag gegaan. Ik weet nu dat dit voor mij de methode is om met paarden om te gaan. Het paard is inmiddels 10 en volgens Parelli-deskundigen een extreem RBI. Ik heb een prachtige relatie met dit paard opgebouwd en hij is voor mij de aanleiding geweest om in onze rijhal zoveel mogelijk activiteiten te organiseren die het welzijn van paarden ten goede komen. Dit wil ik realiseren door zoveel mogelijk Parelli-instructeurs deze kant (de Achterhoek) op te lokken.
Laatst was Eddy Modde hier voor een Trailerlaad-demo en naar aanleiding daarvan kreeg ik vragen over NH en wanneer ik weer iets op dit gebied ging organiseren. Mensen realiseren zich dan opeens dat er een veel plezieriger manier bestaat om met je paard om te gaan en bovendien krijg je ook nog meer van het paard gedaan.
Gisabeth kan nog steeds niet op Urly rijden. Sinds kort is zij aan opleiding Osteopathie begonnen en heeft geconstateerd dat zijn rug nog steeds niet helemaal in orde is dit dus niet het goede moment is om er een zadel op te leggen.
Ik speel ondertussen met 4 verschillende paarden en kan niet wachten tot Humphrey terug is uit de VS. Hij geeft ons nl. regelmatig privéles en die ondersteuning kan ik niet missen.
Ik hoop dat ik duidelijk ben geweest maar mocht je nog vragen hebben, ik beantwoord ze met plezier.

[Margot van lare]

Ik as altijd een boscrosser. Heb nooit echt op een manege gereden ook. Ja een paar maanden. Ik had het geluk dat mijn tweelingzusje en ik omdat we tweeling waren al voor we ooit op d manege geredenhadden gevraagd werden op een span welshjes te gaan rijden. Een succes, 2 kleine meisjes en 2 4 jarige net ingereden drukteschoppertjes. Eignlijk ging dat nog best wel goed. Een jaar of 2 later kwam Bully op mijn pad die ik gekocht heb en bij een boer in de buurt neergezet heb. Grotendeels zelfstandig geregeld met mijn al 12 jaar. :P

Jaren hebben we heerlijk buiten gereden, dat ging best redelijk vond ik TOEN. In de bak ging niet, dat betekende vliegles. Per definitie. Wandelen ging ook niet, dat betekende een losgetrokken paard dat zelfstandig verder op pad ging. Rijden ging redelijk, al nam ik voor lief dat hij iedere dag wel een stuk ging rennen en bokken. Ik had er maar een goed bit in zitten , een rem was er sowieso niet als hij naar huis wilde en het genoeg vond. Eigenlijk vond ik paarden heel leuk, rijden heel leuk, alleen vooral niet met mijn eigen paard. Ik vond hem eng en onvoorspelbaar. Ondanks dat ben ik toch lang blijven rijden. Ik zag alleen ook wel in dat ik hem nooit weg zou doen, ik hield van hem en dat zou niet eerlijk zijn, met dit paard konden anderen ook niet omgaan. Later werd hij ziek, werd ik nog minder consequent en kon ik geen land meet met Bully bezeilen. Grazen buiten ging niet, meneer wilde dan niet terug mee naar huis en bleef stokstijf staan. Hij wilde eten. Ik moest dan moeders bellen om te vragen of ze emmers water wilde komen brengen. Dat was het enige waar hij op reageerde. Verder had ik er een zweep op kunnen breken toen. Als ik er nu aan terug denk snap ik nog steeds niet hoe het ooit zover heeft kunnen komen.

In ieder geval was het toen tijd voor verandering. Gelukkig bekapte Petra Bully en heeft zij ons helemaal enthousiast gemaakt voor Parelli. Een jaar nadat we gestart waren, veel cursussen verder en een jaar later reden we buiten met neckrope. Dat was toen zo mijn droom. Ik ben heel blij dat ik in aanraking met Parelli ben gekomen. Hoe hard de lessen in het begin zijn geweest en hoe moeilijk het ook was met Bully, hij heeft me zoveel geleerd, vooral over consequent zijn en hoe vervelend Bully mij vond omdat ik dat niet was. En door het grote verschil met Bully zou ik nu nooit meer anders willen. Ineens na jarenlang niks kunnen hadden we weer lol en was ik voor het eerst ook op dit paard niet meer bang.

Door alles van vroeger waardeer ik Aliso nu denk ik ook nog eens zoveel meer dan ik anders ooit gedaan zou hebben.

[skabelpunk]

Wat gaaf om zo de verhalen van anderen te lezen!

Mijn dan:

Zolang ik me kan bedenken was ik al bezig met wat paarden dachten. Vroeger toen ik 10 was en op de manege rondliep zei ik al heel vaak 'hij denkt nou echt ...'. Zonder er verder echt iets over te weten.
Na jaren op de manege ging het me steeds meer tegenstaan. Ik was altijd zenuwachtig voor de lessen en leerde niks nieuws. Toen ben ik een vezorgpaard gaan zoeken. Na 2 verschillende verzorgpaarden leerde ik dit forum kennen en bestelde de Equisense dvd. Maar ik had steeds niet de juiste gelegenheid om te starten. Ik durfde niet zo goed, had geen geld voor les en om die stap dan ook nog eens te nemen met iemand anders zijn paard is best moeilijk!

Uiteindelijk verhuisde ik naar Mijdrecht en leasde een probleemmerrie. Ik probeerde met Nh te starten, had het level 1 maar het wilde allemaal niet lukken. Ik durfde niet zo goed les te nemen en kon dat ook niet betalen omdat ik leasegeld moest betalen. De manier waarop paarden op die stal werden behandeld, en dan vooral Kim die zo'n verandering nodig had maar dat niet kreeg heeft me doen besluiten te stoppen. Dit was de tweede keer dat ik zelf besloot te stoppen met een verzorgpaard en de eerste keer pakte dat slecht uit en nu zat ik weer met een enorm schuldgevoel. Niet for the horse te kiezen maar voor mijzelf.
Toen ben ik echt gericht op zoek gegaan naar een paardeneigenaar met een NH insteek en kwam ik terecht bij Lian. Die slechte ervaringen had met parelli maar wel bitloos reed, de paarden altijd buiten had en gewoon heel erg goed is voor haar beesten.
Na veel aandringen en gewoon starten met Parelli en lessen staan we nu lekker samen te parrelli-en

[Maritje1991]

Begrijp ik t goed Leonie, is Easy niet van jou?

[amethist]

Ik as altijd een boscrosser. Heb nooit echt op een manege gereden ook. Ja een paar maanden. Ik had het geluk dat mijn tweelingzusje en ik omdat we tweeling waren al voor we ooit op d manege geredenhadden gevraagd werden op een span welshjes te gaan rijden. Een succes, 2 kleine meisjes en 2 4 jarige net ingereden drukteschoppertjes. Eignlijk ging dat nog best wel goed. Een jaar of 2 later kwam Bully op mijn pad die ik gekocht heb en bij een boer in de buurt neergezet heb. Grotendeels zelfstandig geregeld met mijn al 12 jaar. :P

Jaren hebben we heerlijk buiten gereden, dat ging best redelijk vond ik TOEN. In de bak ging niet, dat betekende vliegles. Per definitie. Wandelen ging ook niet, dat betekende een losgetrokken paard dat zelfstandig verder op pad ging. Rijden ging redelijk, al nam ik voor lief dat hij iedere dag wel een stuk ging rennen en bokken. Ik had er maar een goed bit in zitten , een rem was er sowieso niet als hij naar huis wilde en het genoeg vond. Eigenlijk vond ik paarden heel leuk, rijden heel leuk, alleen vooral niet met mijn eigen paard. Ik vond hem eng en onvoorspelbaar. Ondanks dat ben ik toch lang blijven rijden. Ik zag alleen ook wel in dat ik hem nooit weg zou doen, ik hield van hem en dat zou niet eerlijk zijn, met dit paard konden anderen ook niet omgaan. Later werd hij ziek, werd ik nog minder consequent en kon ik geen land meet met Bully bezeilen. Grazen buiten ging niet, meneer wilde dan niet terug mee naar huis en bleef stokstijf staan. Hij wilde eten. Ik moest dan moeders bellen om te vragen of ze emmers water wilde komen brengen. Dat was het enige waar hij op reageerde. Verder had ik er een zweep op kunnen breken toen. Als ik er nu aan terug denk snap ik nog steeds niet hoe het ooit zover heeft kunnen komen.

In ieder geval was het toen tijd voor verandering. Gelukkig bekapte Petra Bully en heeft zij ons helemaal enthousiast gemaakt voor Parelli. Een jaar nadat we gestart waren, veel cursussen verder en een jaar later reden we buiten met neckrope. Dat was toen zo mijn droom. Ik ben heel blij dat ik in aanraking met Parelli ben gekomen. Hoe hard de lessen in het begin zijn geweest en hoe moeilijk het ook was met Bully, hij heeft me zoveel geleerd, vooral over consequent zijn en hoe vervelend Bully mij vond omdat ik dat niet was. En door het grote verschil met Bully zou ik nu nooit meer anders willen. Ineens na jarenlang niks kunnen hadden we weer lol en was ik voor het eerst ook op dit paard niet meer bang.

Door alles van vroeger waardeer ik Aliso nu denk ik ook nog eens zoveel meer dan ik anders ooit gedaan zou hebben.

Zo grappig om te lezen want de bully van nu is zoooo anders.

[Arabesk]

Ik kwam er mee in aanraking via natuurlijk bekappen. Dat vond ik eerst onzin en verwachtte een zweverig verhaal met iets met aura's en zo. Toen ik eenmaal overtuigd was van het logische verhaal achter NB was ik nog wel sceptisch over NH. Het kwam op mij aan de buitenkant zweverig over en het heeft ook de naam dat het voor geitenwollensokken is die niet durven aan te pakken. Juist omdat ik zo sceptisch was ben ik het gaan onderzoeken, en wat bleek, het is net als NB gewoon logisch. En dat geitenwollensokken luchtje wordt er door tegenstanders alleen maar aan gegeven omdat ze zich er ongemakkelijk bij voelen Je staat eigenlijk zelf een beetje voor schut als je opgefokte sportpaard met nog geen twee slofteugels en een zwaar bit te houden is, terwijl zo'n geitenwollensok met lange teugels en een halstertje voorbijdraaft.

'vroegah' had ik altijd al verzorgpaarden (heb nu de kleinzoon en achterkleinzoon van die paarden van destijds). In de wei reden we zonder zadel en met een halster. Met buitenrijden deden wel wel een bit in wat ja dat hoorde zo, net als links opstijgen. Wel wist ik al dat paarden zonder dekens en zonder brokjes konden. Want mijn verzorgpaarden kregen geen dekens of brokjes en hadden een landje met een inloopstal . Ik snapte ook niet dat al die manege paarden onder zes dekens stonden en brokjes moesten hebben.

Ja 'vroegah' toen je nog één dekje voor een zadel had, zo'n zadelvormig vilten dekje *yuck* dat je nooit kon wassen omdat het nie tin de machine paste.

[skabelpunk]

Begrijp ik t goed Leonie, is Easy niet van jou?

Lian(van wie de Fjord Amigo ook is) zorgt al een aantal jaar voor Easy sinds zijn baasje weg is verhuisd voor studie. Sindsdien heeft Easy een aantal verzorgsters gehad, meestal jonge meiden, waarmee het niet zo goed liep. Easy liep op een gegeven moment al weg als het zadel eraan kwam, kon erg bokken en niet alleen weg. Met Easy zijn echte baasje waren er de laatste tijd weinig problemen. Vroeger erg veel. En nu ben ik er en komt Easy weer uit zijn schulpje. Ik denk dat veel van de problemen die hij vroeger gaf(bokken, rennen, netjes stil staan met poetsen) allemaal right brain catatonic dingen waren.
Easy is namelijk helemaal niet blij met poetsen
Ik denk dat ik zolang Easy er nog is lekker bij hem blijf, en daarna voor een eigen paardje ga. Dat zal nog jaren gaan duren dus kan ik ondertussen gaan werken, geld verdienen, sparen etc.

[saar]

Wat een gave verhalen allemaal