Hoe komt het dat jullie begonnen zijn met Natural Horsemanship?

[Nancy paardengek]

Nou ik vroeg me dit dus af.
Dus ik zou zeggen vertel dat hier!

De vraag is dus: Hoe komt het dat jullie begonnen zijn met Natural Horsemanship?

Ik zal eerst beginnen.
Ik was op zoek naar een verzorgpaard en toen ik er 1 gevonden had vertelde de eigenaar van dat paard dat ze bezig is met Parelli en of ik daar ook mee aan de slag wou gaan.
Ik was altijd in voor wat nieuws en had over Parelli al veel gezien en gelezen dus hoefde ik niet lang over na te denken.
Door de eigenaar heb ik al veel geleerd van Parelli.
En zo doende ben ik ermee in aanraking gekomen.

(Dus bedankt Wendela)! (Das dus de eigenaar van me verzorgpaard Ab)

[Maritje1991]

Vroeger toen ik 'klein' was, mocht ik op een paard van iemand rijden en die was toen een weekend naar Emiel Voest geweest, zodoende reed ik toen met touwhalster en BBP en ook wat grondwerk dingen.
toen is dat een tijdje vervaagd omdat niemand in mijn omgeving zoiets dergelijks deed en ik er zelf te weinig van wist.

toen mijn verzorgpaard 3 jaar geleden ging verhuizen leerde ik Ghislaine kennen en zij vertelde mij over parelli!
en sinds vorig jaar zomer ben ik mijzelf gaan verdiepen en sinds december actief bezig (toen kocht ik Wonder)

Altijd wel op zoek geweest, voelde me ook ongelukkig op de stallen waar ik eerst reed(als ik met blaren van van het paard af kwam)

[svanderkuijl]

Doordat ik totaal mijn zelfvertrouwen kwijt geraakt was door ons eerste paard en ik zo graag wilde!! Dus ben ik gaan zoeken naar een manier om toch met haar bezig te kunnen zijn. Ons paard kwam thuis te staan waardoor de omslag kwam en daardoor kwam de actieve Parelli op een zijspoor te staan. Ik ging wel een beetje NH met haar om maar het grondwerk en zo deed ik niet meer. Doordat ik daar toen mee begonnen was is een vriendin van mij daar ook mee begonnen met haar heel erg moeilijke paard. Zij is toen ook naar een andere stal/plekje gegaan en wat zij toen bereikt heeft met dat paard is zo geweldig! Iemand die door weer en wind, in haar eentje ploetert zo'n band heeft opgebouwd met zo'n moeilijk paard: daar heb ik veel respect voor. Nu ik een jong paard erbij heb, heb ik me helemaal op de NH gestort, want ik wil dat ook: zo'n speciale band met je paard vol respect en vertrouwen!

[Friese Tinkerfjord]

Eh... eigenlijk ben ik niet begonnen met natural horsemanship.

Voor mij is het belangrijkd dat het vooral leuk moet is om met mijn paarden op te trekken. Zowel voor mijn paarden als voor mij. Ik wil zo goed mogelijk voor mijn paarden zorgen, zodat ze gezond en gelukkig zijn en ooit heel oud worden. Ik hou namelijk heel veel van mijn paardjes.

Verder denk ik dat het goed is om na te denken over hoe je met je paard omgaat, wat voor leven je hem geeft, hoe je hem opvoedt, hoe je ervoor zorgt dat je elkaar begrijpt. Ik heb niet gekozen voor natural horsemanship, omdat ik zelf wil blijven nadenken. Ik kies voor die dingen die me aanspreken, die ik logisch vind, en die ik begrijp. En tja, dan kom ik tot nu toe toch steeds uit op een vorm van natural horsemanship.

[sandravra]

Ik ben begonnen toen het tussen mij en mijn eerste paard niet lekker meer liep. Hij was dominant over mij.Met de traditionele manier van lesgeven werd het alleen maar erger. Via Zayna ben ik toen in aanraking gekomen met Parelli en me erin gaan verdiepen. Mera heeft mij en mijn paard lesgegeven en het gaf zeker veel verbetering, maar toch bleef de gehoopte klik tussen ons uit. Met Indus gaat het een stuk beter en ben ik zelf ook veel gemotiveerder (ik zie er nu ook echt wat van terug..)

[Angela_28]

Ik ben eigenlijk flink op mijn neus gegaan op de "traditionele" manege waar ik reed. Ik was 's middags al zenuwachtig als ik 's avonds moest rijden. Paarden waren bommetjes die vooral in de winter 24/7 in de box stonden en 10 minuutjes per dag los werden gegooid. Vorige winter flink eraf geknikkerd. Vervolgens kwam ik er helaas achter dat als er paarden kreupel/niet lekker waren bij manege uitvoerigen dat men dan schroomde om flink wat pijnstiller toe te dienen zodat het dier "er doorheen gereden" kon worden. Toen dacht ik "dat moet toch ook anders kunnen". Ik ben op zoek gegaan naar een andere stal en kwam bij NH/Western gerichte stal uit. Nu voel ik me veel lekkerder en relaxter bij het hele gebeuren en zie dat het dus ook heel anders kan!

[Nancy paardengek]

Wat super leuk om te lezen allemaal!
Nou ik zou zeggen wie volgt?

[Rianne]

Toen ik 15 was las ik in de Amazone een artikel over Alexander Nevzorov. Ik reed toen nog op de manege, maar had gelijk een bitloos hoofdstel aangeschaft en ik mocht daarmee rijden van de manege. Soms probeerde ik wat Voest of Hempfling dingetjes te oefenen met m'n 'lievelingspaard'. Tot 2 jaar geleden heb ik er gereden, toen overleed mijn lievelingspaard. Vlak erna kreeg ik van Sarina het aanbod om Waldo te gaan verzorgen. Met hem ben ik serieus Parelli gaan oefenen en zo ben ik er helemaal ingerold.

[Bowen]

Ik ben altijd al nh minded geweest zonder dat ik wist wat het was.
Heb heel veel met dieren gewerkt in mijn jeugd, altijd op een basis van samenwerken en communicatie, het meeste met honden en katten, maar ook met schapen, varkens, koeien, kippen en ook wat paarden alhoewel ik ook toen al amper tot nooit reed.
Toen ik als volwassen persoon dan eindelijk serieus met paarden wat wilde gaan doen kwam ik natuurlijk op een manege terrecht, dat was een treurnis wat mij betrefd.
Elke week weer op een paard dat er duidelijk niet zo'n zin in had met mijn geklooi, die stomme contactteugel terwijl ik nog helemaal niet kon rijden en andere zaken.
Toen voor elkaar gekregen dat ik heel eigewijs in ieder geval niet met contact teugel hoefde te rijden

Uiteindelijk kwam ik tegen dat er een parelli inspirationday was, ik mijn echtgenoot meegesleurd en toen waren we er wel uit zeg maar, dat manegegedoe was het niet voor ons, dit wel!
Tegelijkertijd zaten we na te denken over een eigen paard en met dit hadden we dan ook nog eens een methode gevonden die ons aanstond.
Later in zeeland op vakantie geweest naar een paardemelkerij en daar vlakbij zat eddy modde, wij bellen en langsgaan natuurlijk, alvast de oude level paketten gekocht daar, al hadden we nog geen paard

Uiteindelijk, toen we al wat maanden die paketten hadden is er een gekke haflinger genaamd Bowen bijgekomen en ik heb nog geen dag spijt gehad van de keuze voor parelli, ben heel erg blij dat we vanaf de eerste dag zo bezig zijn geweest, beginnend, met veel vallen en opstaan, maar altijd met de neus in de goede richting!

[Bienie]

Goh, denk dat het altijd wel ergens verscholen zat hoor ... Als ze vroeger op de manege zeiden van "geef 'm maar een tik, paard moet luisteren" etc. etc. dan had ik al iets van: moet dat nu echt op die manier? Maarja, ik kende toen ook niks anders dus deed maar mee aan ... Toen ik een tijd later ging groomen bij iemand merkte ik dat het gewoon echt botste qua manier van omgaan (heb daar met slof etc. gereden, vond het echt niks). Maar toen wist ik ook nog niet wat je wel kon doen ...

Bij Cobe ben ik ook gewoon beginnen rijden, hij was mijn verzorgpony en we gingen gewoon rijden, naarmate de tijd vorderde ging ik wel meer eigen dingen proberen, zo heb ik gevraagd of ik niet bitloos mocht omdat ik het idee had dat hij het bit echt niks vond. Dit mocht dan dus reden we bitloos. Longeren enzo probeerden we wel, maar dat ging totaal niet, pony liep gewoon niet

En toen .. op een bepaald moment had hij het helemaal gehad en ging het alleen maar bergaf, ik ben op de grond belandt, ik ben samen met hem gevallen, hij liep me omver, ... Mijn vertrouwen ging dus helemaal onder de grond, ik durfde uiteindelijk niks meer met hem. En toen .. liet hij zich niet meer uit de weide halen Ik kon hem wel gewoon vangen (naja, naar hem toelopen en halster omdoen) maar daar stopte het .. hij bleef staan en verzette geen stap, ik kon hoog & laag springen, hij zag het niet zitten ...

Toen moest er iets gebeuren natuurlijk, en toen heb ik mijn lesgeefster (van terra natura) gevonden. We zijn letterlijk bij de basis begonnen aangezien ik hem niet eens uit de weide kreeg .. Dit lukte bij haar uiteraard wel, en bij mij na korte tijd ook. Zo hebben we alles opgebouwd .. dingen die niet mogelijk waren gingen nu ineens wel .. Ik doe officieel niet aan NH (heb geen pakketten of dergelijke) maar wat we nu doen komt héél erg overeen met bv. Parelli, ik lees tegenwoordig veel en kijk videos enzo en an denk ik "ey, dat doe ik ook zo .. ". Is wel leuk

Dus hier heeft de pony aangegeven dat het tijd werd dat ik op een andere manier met hem zou omgaan en ik stond daar blijkbaar voor open (ik kan me niet voorstellen dat hij dat nooit eerder heeft aangegeven , maar als je dan gewoon verder gaat zoals je bezig bent... ) en zo zijn we er samen ingerold En nu doen we alles behalve rijden en hebben de grootste lol

[amethist]

Voor mij is alles anderhalf jaar geleden begonnen toen ik nog als de dood was voor ieder paard en pony. Ik vond ze geweldig maar achter een touwtje of een hekje. Dat was niet alleen voor grote paarden maar zelfs de mini's van Monique ging ik voor geen goud bij in de wei.

Daar wilde ik vanaf. Dus ik ben met de zoon van Monique mee gegaan die les had. Daar heb ik 10 zit lesjes gehad van een kwartiertje. Dus paard aan de longeerlijn en ik zitten. Ik vond het erg leuk maar ik vond het ook iedere les enger worden en het paard ging steeds vreemder lopen voor mijn gevoel.

Het was voor mij duidelijk dat ik zo nooit over mijn angst heen ging komen. Ik had ooit een filmpje gezien van Amon en Brenda en die bleef door mijn hoofd heen spelen. Dat was voor mij de manier om van mijn angst af te komen. We zijn opzoek gegaan naar een geschikt paardje. In oktober kwam Odet en toen zijn we eigenlijk gelijk begonnen met NH. Eigenlijk was het wel heel raar want in het begin durfde ik dus geen eens mijn eigen paard uit de wei te halen.

Nu is de angst naast een paard weg. Op het paard kan ik nog wel heel spannend vinden.

[xyzutu2]

Wij mochten vroeger alleen in de vakanties rijden en de rest van het jaar besteedde ik dus aan het leegroven van de bieb aan paardenboeken (zakgeld ging al op aan Penny's ). Op die vakantiemanege was het op zich prima, veel les, veel lange strandritten, maar het gevecht dat je van de instructeur met die paarden en pony's aan moest gaan om ze te laten doen wat je wou, nee. Ik weet nog dat er een pony was die linksom niet in galop te krijgen was en daar moest ik hem toen in de les doorheen rijden omdat hij anders leerde dat hij zijn zin kreeg. Dus na tien rondjes racedraf en aansporen kwam daar eindelijk de galop, iedereen blij, ik natuurlijk helemaal in de wolken door het succes, maar toch knaagde het aan me.

Toen ik iets van zeven was gingen we daar zonder zadel in de bak uitstappen, maar tilde de instructrice me op de kont van de pony ipv de rug. Dat beestje gooide me er dus meteen weer af en gaf me terwijl ik viel nog een trap tegen mijn knie na. Toen ik de kantine in hinkte en de eigenaar vertelde wat er was gebeurd, vroeg hij was de pony was - weer terug in zijn stand. 'Je hebt hem toch nog wel een trap terug gegeven? Anders moet je dat nu nog even doen, dan weet hij tenminste weer wie er de baas is'. Dus ik mompelde maar iets van dat ik dat al gedaan had... Het was daar ontzettend leuk en ze waren ook gewoon heel fair tegen hun paarden, stonden bijvoorbeeld 's nachts altijd buiten op veel grond (was een boerderij), maar wel heel traditioneel-manege.

Ergens op de middelbare school besloot ik dat ik nu echt wilde rijden en ben ik een paar maanden naar een manege in de buurt geweest, maar dat was echt een hel: niet fair tegen paarden, slechte bak, piepkleine stalletjes waar de paarden alleen diagonaal in pasten, en twee weken per jaar weidegang.

En toen kwam Blacky, een shetlandhengstje die alles en iedereen in elkaar sloeg, en dus vroeg de buurvrouw of ik daar niet iets mee wilde doen. Mijn belangrijkste vraag was: hoe krijg ik die pony in vredesnaam aan zijn verstand gepeuterd dat het ook best leuk kan zijn om met mensen te werken? Gelukkig had ik net het boek van hempfling gelezen, dus ging ik dat wel even doen. Dat lukte eigenlijk best aardig, maar Blacky vond het nog steeds niet leuk, dus kwamen daar vanzelf voedselbeloningen en vrijheidsdressuur bij. Sjors bleek een paar leerproblemen te hebben, en dus kwam ik door hem bij clickertraining terecht en aangezien hij problemen had met het aanleren van hele simpele basisdingen, kwamen we ook bij Parelli uit, waar we zelfs nog eens een examen gedaan hebben.

Tijdens dat alles was ik gaan rijden op een lusitanofokkerij om meer te leren over de klassieke dressuur. Dat was helemaal geweldig, maar ik vroeg me ook af of dat niet ook de pony's zou kunnen leren, maar dan via clickertraining, en liefst zonder tuig? Ik kwam Alexander Nevzorov op het spoor, overtuigde de redactrice van Amazone ervan dat ik hem mocht interviewen, en dat was waar mijn twee liefdes van vrijheid en dressuur samen zouden komen - dacht ik. Dat bleek niet het geval en dus richtten we met een groepje ex-NHE'ers een nieuw forum voor dressuur in vrijheid op, en nu experimenteren we er dus lustig op los.

Toch wel grappig, om zo eens de kronkelige wegen te zien die je zo tijdens een paardencarriere aflegt!

[elmo]

als je erover na moet denken is de vraag niet eens zo simpel,
Want hoe komt het?
Ik denk dat ik van nature, een natural mens ben, zodoende voelde ik mij nooit echt thuis in een manege setting,
vroeger als kind speelde ik met pony's op de boerderij en reed ik zelf buiten, nooit les gehad.
Toen ik zelf genoeg verdiende om te gaan lessen besloot ik te gaan rijden in een "bosgroep" op een manege, we gingen iedere woensdag naar het bos en ook daar nooit les gehad.
Toen denk ik zeker zo'n 10 jaar niet gereden,
Later kwam er een pony voor mijn dochter en ging ik weer rijden, weer in een vrouwen groep die iedere week lekker het bos in trokken, de manier van les geven trok me niet en ik zag veel leed onder de paarden op de manege, mijn dochter ontgroeide haar pony en ik besloot eindelijk mijn droom waarheid te laten worden en kocht een jonge Arabische Volbloed hengst,ondertussen had ik de cursussen van Emiel Voest gevolgd en begon me steeds meer via internet te verdiepen in andere vormen van de omgang met paarden.
Jahrousse werd steeds meer mijn paard, want kinderen gaan studeren en ik stond er alleen voor, hij had al snel door dat ik geen goede leider was, en nam het voortouw uiteraard
ik verhuisde met hem naar een andere vrije plek waar hij en ik ons zelf konden zijn,
ik leerde nieuwe mensen kennen, reed veel buiten, ging lessen nemen om echt te leren rijden, maar was soms toch wel bang, vorige lente tijdens een trainings rit op de Veluwe ben ik er afgevallen na een heftige schrik reactie van de paarden en had ik tijd om na te denken, want kon een tijdje niet rijden door een vervelende blessure van mezelf.
Ik moest ZELF veranderen en een leider voor mijn paard zijn, dan zouden we veilig buiten kunnen rijden, een vriendin attendeerde me op het werken volgens de Parelli methode en oh oh wat was ik sceptisch.
Maar ik deed mijn huiswerk en keek uren dvd's en ging bij haar kijken naar een les, daar leerde ik Margot kennen en dat klikte,
ik sprak een les af en vanaf daar begon de reis, dat is nu zo'n 2 maanden geleden denk ik en ik vind het ongelooflijk wat je kunt leren in een korte tijd, ik ben zelf heel erg benieuwd naar het vervolg van onze reis samen, voel me zelf zekerder en ik krijg de tools aangereikt om een goede leider te kunnen zijn.

[sandra]

Geen idee... Het is alweer een jaar of 8/9 geleden...
Ik zocht "iets anders". Ik had bij mijn pony (toen al verkocht) ontdekt dat je met een bepaalde lichaamshouding een heel wild paard kon creeëren, ik vond dat fascinerend. Toen was NH véél minder bekend en waren de boeken erover op 1 hand te tellen. Op het divozaforum kwam ik de term Parelli tegen en ben eens langsgegaan bij Miriam Uilenbroek (parelli-fossiel )
Wat ik daar zag vond ik ongelofelijk. Ik schreef me direct in bij een cursus van Birger (ook al zo'n fossiel) en tja... Daar vielen veel kwartjes en ik heb me verbaasd over de rust tijdens de cursus. Birger deed ongelofelijke dingen met zijn paard. Dingen die ik met de kennis die ik NU heb NOOIT van mijn paard zal vragen, maar toen vond ik alles prachtig.
Diverse verzorgpaarden hebben mijn leerweg moeten ontgelden, en de weg met mijn huidige pony is de meesten hier wel bekend.

Inmiddels is mijn doel geworden om iedereen die ervaring te geven die ik heb gehad. Het WOW, het kan anders-gevoel.
Hierom organiseer ik EquiDay, geef ik zelf demo's en sporadische lessen en nodig ik mensen bij mij thuis uit.

[Rianne]

Ik kwam Alexander Nevzorov op het spoor, overtuigde de redactrice van Amazone ervan dat ik hem mocht interviewen, en dat was waar mijn twee liefdes van vrijheid en dressuur samen zouden komen - dacht ik. Dat bleek niet het geval en dus richtten we met een groepje ex-NHE'ers een nieuw forum voor dressuur in vrijheid op, en nu experimenteren we er dus lustig op los.

Toen ik 15 was las ik in de Amazone een artikel over Alexander Nevzorov. Ik reed toen nog op de manege, maar had gelijk een bitloos hoofdstel aangeschaft en ik mocht daarmee rijden van de manege.

AH! Dus eigenlijk ben JIJ degene door wie ik in de NH gerold ben!