Jeetje ik ben wel vragerig de laatste tijd! (veel ambitie?)
maar goed, hoe voldaan en oke licht zelfingenomen ik me voelde over de voortgang van mij en m'n paardje, zo hard ben ik op m'n muil gegaan van de week..
Er was eens een pony.. Een welshje (Nikki), 1.15 hoog, knap koppie, slim.. heel slim, dominant.. heel dominant.
De hoefsmid kwam bij een kennisje van me (heeft een soort stichting, dus de smid kwam de hele kudde in een keer doen) en ik kwam kijken/helpen. Kennisje is een (normal, noemen jullie dat toch?).
Hele kudde ging best goed, tot Nikki aan de beurt was. Ik heb nog nooit van m'n leven een pony zo hard zien vechten tegen(ik denk dat hij dacht voor z'n leven) de hoefsmid.
Hartverschuerend. En toen ze me vroeg of ik zin had om te 'ponyworstelen'had ik het gehad.
Dus ik stel voor, geef mij die pony even en dan kijk ik of ik hem wat rustig krijg. Ging best goed, ontspande wat, kon voetjes aanraken terwijl hij z'n neusje op de grond had. Maar geen smid.
Dus pony weer in de wei en ik met m'n grote mond zou wel even zorgen dat hij de volgende keer bekapt kan worden.. :lol:
Vol goede moed, gewapend met een passend touwhalstertje en m'n leadrope een paar dagen later naar de wei.
Begon goed, aaien, interesse wekken, meer aaien, touwhalstertje om even weg en weer terug tot hij een beetje (hoe zeg je dat netjes) gewillig werd.
meelopen.. lastig, aaien.. kopschuw![]()
even kort want ik zou zo een pagina vullen met aaien, wandelen, aaien, wandelen
afijn na zo een half uurtje dat doen volgde hij me netjes en kon ik z'n hoofd en oortjes enzo aaien terwijl z'n neusje op de grond hing, ik blij
totdat.. ik loop weer voor 'm uit, maak me een beetje kleine om hem uit te nodigen en hij komt maar loopt pontificaal door me heen. Dus ik maak me groot en stuur hem een beetje dreigend achteruit en stuur hem weg, hij rent om me heen en plots draait hij z'n achterhand naar me toe (dus de lijn zeg maar langs z'n lijf) en begint super wild te bokken en rent daarbij achteruit op me af.
en nu komt het op m'n muil gaan stuk. en ik doe niet aan spijt, maar god wat heb ik hier een spijt van. ik sloeg 'm (ik schaam me zo diep dat hier geen passende emoticon voor is) met m'n leadrope haalde ik uit op z'n achterhand en het enige wat ik dacht was dat ik in gevaar was en m'n hoofd werd leeg.
Uiteraard schrok hij, rende weer om me heen en na een rondje of 5 maakte ik me klein om hem naar binnen te vragen en ietwat aarzelend deed hij dit ook.
Was dit nou zo'n momentje dat als je een paard met dominante aard de keuze geeft, hij zo kan reageren? er even een 'loopje' mee neemt?
Helaas heb ik het niet op film oid anders kon ik terug zien waar ik de fout in ging (op mijn enorm foute reactie na)
Na deze actie ben ik wel doorgegaan en uiteindelijk was hij weer zo ontspannen en meegaand als voor het akkefietje.
jeetje wat voelde ik me rot
ik wilde het vooral even kwijt, maar hier verschuild zit zeker ook de vraag, wat kan ik volgende keer beter doen?en de morele vraag, wat als jouw intuitie je verteld dat je in gevaar bent? is 'dierlijk'afweer gedrag dan een logisch gevolg? en hoe houd je dit in de hand?
Nou weer een veel te lang verhaal, maar hoop hier herkenning te vinden? en beter nog.. oplossingen?
Dankjewel!![]()
Bladwijzers