Respect kwijt na het werk

[marloes1987]

Voor ik begin met het probleem is het misschien handig om een kleine introductie van onze kleine kudde te geven. We staan op een wei met 5 paarden. Ze hebben in de winter een inloopstal die nu ook nog open is. Daar worden ze gevoerd. Shari staat precies in het midden van de kudde. De 2 merries staan boven haar in rang, de ruinen onder. De pony die direct onder haar in rang staat is haar beste maatje. Ze gebruikt hem echter behoorlijk als boksbal en is bepaald niet subtiel. Als ze langs hem wil duwt ze hem aan de kant, of loopt ze gewoon tegen hem op. Verder staat ze met eten altijd tegen hem aan geplakt.
Dan nu het probleem. Met werken hebben Shari en ik een prima verstandhouding. Zij respecteerd mij en mijn ruimte en andersom. Zowel met rijden, grondwerk als buiten ben ik haar leider. Ze zal nog wel mijn grenzen aftasten, maar eroverheen gaat ze eigenlijk nooit. Maar zodra ik haar in de stal of wei heb gezet veranderd dit compleet. Ik lijk dan te dalen in rang naar dezelfde plaats als die pony-vriend. Ze duwt me zonder pardon opzij als ik toevallig in de weg sta, en als ze ergens van schrikt rent ze dwars over mij heen. Zelfs een stapje opzij doen wil ze niet meer, dan keert ze me haar kont toe en loopt weg. Meestal sta ik nog even bij haar in de wei als ik ofwel een deken op moet doen, of haar gewoon nog even een appeltje wil geven. Ik ben dan dus op een andere manier met haar bezig, maar dat wil niet zeggen dat ik dan geen leider meer ben. Ook qua houding let ik erop dat ik duidelijk blijf.
Heeft iemand enig idee waar dit vandaan kan komen? En beter nog, hoe ik dit moet oplossen? Alvast heel erg bedankt!

[Marja]

Wat doe jij als Shari jou omver loopt?

[marloes1987]

Als ik het zie aankomen maak ik me groot (voor zover mogelijk natuurlijk) en zwaai ik zo nodig met mijn arm om haar op afstand te houden. Dat werkt meestal redelijk, maar helaas komt ze ook weleens in mijn rug lopen. Op dat moment doe ik weinig anders dan proberen overeind te blijven. De laatste keer dat ze me echt omver liep heb ik haar wel even echt van me weg gestuurd, maar dat voelde een beetje als mosterd na de maaltijd.

[Marja]

Ik denk dat je assertiever moet zijn, en vooral: veel oplettender.

Als ze nog voortdurend je grenzen aftast, zoals je schrijft, dan is de verstandhouding dus nog steeds niet helemaal duidelijk voor haar. Kennelijk doe je toch ergens iets anders wanneer je met haar aan het werk bent, dan wanneer je met haar in de wei bent. Want als je met haar aan het werk bent, gaat ze niet over je grenzen heen, zeg je. Probeer eens bij jezelf te ontdekken wat je dan anders doet. Wellicht ben je consequenter, of alerter, als je met haar aan het werk bent, dan wanneer je in de wei bent?

Wellicht kun je een touwtje meenemen de wei in, zodat je je persoonlijke ruimte beter kunt aangeven. Let op waar Shari is en zorg dat ze uit jouw ruimte blijft. Leer te zien wat er gaat gebeuren, vóórdat het gebeurt. Als je merkt dat ze te dichtbij wil komen, geef je mbv het touwtje aan dat ze uit jouw ruimte moet blijven.
Je kunt ook in de wei spelletjes doen: ga op de plaats staan waar zij staat, waarbij je ook het touwtje kunt gebruiken om haar van haar plaats te sturen. Dat is een sterk dominantiespelletje waarmee jij aangeeft dat jij bepaalt waar zij mag staan, en wat jouw ruimte is. Let wel op dat je dit spelletje heel kalm en beheerst speelt, en dat je haar van haar plaats stuurt zonder enige emotie daarbij. Gewoon kalmpjes bij jezelf zeggen: zo, en nu ga *ik* daar staan.

[marloes1987]

Bedankt! Ik ga ermee aan de slag.

[Marja]

Graag gedaan!
Laat je nog eens horen hoe het gaat?

[marloes1987]

Om nog even te laten weten hoe het nu gaat: een stuk beter.
Allereerst staan ze op een ander stukje wei, waardoor er minder ruzies rondom eten zijn. Hierdoor merk ik dat de kudde, en dus ook Shari wat rustiger geworden is.
Verder heb ik haar een paar keer goed op haar plaats moeten zetten als ze over me heen wilde lopen. Vooral het sneller ingrijpen was inderdaad nodig. Nu is het ondertussen zo dat ze naar me toe komt maar op gepaste afstand blijft staan. Ze wacht dan op mijn commando dat ze dichterbij mag komen. Dit gaat gelukkig een heel stuk relaxter, en met veel meer respect. En toch merk ik dat onze vriendschap er eigenlijk alleen maar beter op is geworden.
Verder ben ik erachter gekomen dat het door mijn ruimte banjeren als ik naast haar sta, vaak een resultaat was van mijn iets te enthousiaste benadering. Als ze aan het eten is merk ik dat haar normale ruimte iets groter is geworden, en alleen haar ponyvriend mag dan tegen haar aan komen staan. Dat verklaart mijn daling in rang, aangezien ik hetzelfde deed als die pony. Hier had ik nog nooit op gelet, maar een uurtje in de wei gaan zitten doet wonderen.
Marja, nogmaals heel erg bedankt voor je advies. Soms moeten mensen je even sturen in het kritisch naar jezelf kijken.

[Rianne]

Goed dat je er nu achter bent! Uurtje in de wei zitten kan inderdaad een hoop doen.

[Marja]

Wat goed Marloes, dat je dat allemaal hebt ontdekt!
Fijn dat ik je een eindje op weg heb kunnen helpen, graag gedaan hoor! Maar zo te horen heb je het meeste werk toch echt zelf gedaan!

[HeidiRickDennis]

Hmmm is ook wel een goeie voor mij... Mijn heren staan met nog meer jaarling hengsten in een wei en soms moet ik door een paar weides heen om bij hen te komen. Ik pakte altijd een strotouwtje mee om dan inderdaad de eigen ruimte te maken voor mezelf maar bij de wei van de mannetjes ben ik dan zo blij om ze te zien (en ronduit vertederd omdat ze altijd op me afgesjeesd komen ) dat ik dan al snel over mijn grenzen laat gaan door de andere paarden (dus degenen die niet van mij zijn) maar ook wel door Rick (de oudste van mijn twee mannen). Ga hier dus ook eens op letten bij mezelf. Buiten de wei ben ik nl. wel heel duidelijk (net als de topic-opener) maar in de wei ben ik voornamelijk bezig met knuffelen en snoepjes uitdelen ( ). Dat is het mooie van zo'n forum: herkenning.