LB-i en 'extern locus of control'

[Yvonne P]

Sinds een paar weken ben ik mij aan het verdiepen in clickertraining. Het idee dat je je paard kunt trainen mbv voedselbeloningen stond mij eerst een beetje tegen. Ik zag direct opdringerige, bijtende paarden voor me die constant op zoek waren naar snoepjes Maar ik moet zeggen dat het tot nu toe best heel aardig gaat. Sirarvi, Fabrizio en Salvadore hebben al geleerd om een 'tiger te chasen' , ook 'touch', hoofd laag, achterwaarts, spaanse pas en vierkant halthouden gaan nu heel mooi met een click and treat! Skye pakt het ook netjes op maar die had nog een beetje moeite met mijn ruimte respecteren. Door hem te belonen voor achterwaarts stappen en zijn hoofd van mij weg te buigen, gaat dat nu ook veel beter. Sirarvi en Salvadore worden nu gegymnasticeerd aan de hand maar ook met behulp van click and treat. Een hele mooie buiging, SBi, travers of volte in draf levert nu een click en een reward op.

Ik vind clickertraining tot nu toe een hele mooie aanvulling op Parelli. Met clickertraining kun je de meeste paarden heel goed motiveren, heb ik gemerkt. Nu bedacht ik mij vanochtend dat in Sirarvi's geval er waarschijnlijk nog een andere factor meespeelt. Ik denk dat Sier nu het gevoel heeft dat hij meer controle heeft over het verloop van de training.
Een beetje het idee van 'want versus make' van Parelli. Sier heeft nu heel veel 'want' omdat hij merkt dat bepaalde gedragingen hem een snoepje opleveren. Hij is veel gemotiveerder en doet nu de meest grappige oefeningen uit zichzelf; spaanse pas op een bal bijvoorbeeld! Dat heb ik hem niet geleerd, deed hij gewoon uit zichzelf. Geweldig toch! Uiteraard na de eerste keer direct beloond waardoor hij het nu wel geleerd heeft

Maar Sier is een echte LB-i. Very very food-oriented.
Vanochtend zag ik dus een duidelijk verband met 'extern locus of control' dit is wat wij bij kinderen met gedragsproblemen vaak zien. Deze kinderen hebben 'geleerd' dat zij nergens invloed op hebben. Het maakt niet uit hoe zij zich gedragen, ze krijgen toch wel straf, of hun ouders maken toch wel ruzie. Dus ook wanneer zij zich netjes aan de regels houden hebben zij 'ervaren' dat dit toch geen beloning voor hen oplevert. Uiteraard zegt dit vooral iets over de omgeving waarin deze kinderen zijn opgegroeid

Maar zou dit misschien ook voor sommige paarden kunnen gelden??
Met name voor de LB-i omdat die misschien gevoeliger hiervoor zijn?
Ik kan het nog niet helemaal juist verwoorden maar het ligt dicht bij de 'want versus make' van Parelli. Als je je paard heel vaak dwingt om iets te doen, dan worden de seven games de seven jobs. Sier was altijd moeilijk te motiveren (had met nog veel meer factoren te maken hoor!! maar dat wordt wel een heel lang verhaal) en bij hem had ik dus veel moeite om te zorgen dat het 'wanting' werd ipv 'making'.
Maar nu met clickertraining gaat er een hele andere wereld voor osn open. Sier galopeert nu vrolijk naast mij mee, terwijl hij veel moeite heeft met galop en vaak overkruist zat of in de verkeerde galop. Nu op een heel licht signaal galopeert hij aan, in de JUISTE galop met zijn oortjes naar voor! Balkjes draven, daar had hij een broertje dood aan, maar nu loopt hij vrolijk over 10 balken achter elkaar terwijl hij er makkelijk langs kan gaan En op de volte werken, hij draaft nu in een vlot tempo met een geweldig mooie houding/buiging!!!
En dat alles voor een klein stukje appel...

Iets in mij zegt dat dit niet puur om het snoepje gaat dat hij kan verdienen.
Volgens mij zit er ook iets 'mentaals' achter. Hij heeft nu het idee dat hij invloed heeft op wat er om hem heen gebeurt, maw 'intern locus of control' Sier weet dat als hij netjes draaft dat hij beloond wordt, hij weet ook dat als hij uit zichzelf naar het block draaft en hierop gaat staan dat hij hiervoor beloond wordt. Sier weet OOK dat als hij niet achterwaarts wil dat dit prima is maar dat hij dan ook geen snoepje krijgt.
Zelfs wanneer we op de volte aan het werk zijn, dan kiest hij er nu soms voor om van mij weg te draven en spaanse pas op een bal te gaan doen. Of hij gaat netjes vierkant halthouden Want dat levert ook een snoepje op. Zelfs wanneer ik het hem niet heb gevraagd. Het is nu meer een samenwerking geworden. Ik vraag iets, Sier doet dat. Of niet en hij kiest een andere oefening die hij op dat moment WEL uit wil voeren. Mooi toch dat dit zo werkt Niets moet, (bijna) alles mag!

Maar goed,
ik vroeg mij dus af of dit in het algemeen voor alle LB-i paarden geldt.
Zijn alle LB-i paarden dus meer gevoelig voor 'extern locus of control' ?? Krijgen zij sneller het gevoel dat dingen 'moeten' en dat ze zelf geen eigen mening hebben over hetgeen gedaan wordt in de training/samenzijn met de mens??

Ik zal vanavond nog iets meer schrijven over 'extern locus of control' Is heel interessant hoe dat bij kinderen werkt/ontstaat. en volgens mij geldt het tot bepaalde hoogte ook wel een beetje voor sommige paarden.

Yvonne

[nienke07]

Jaaa... gráág MEER over ELC .. het zegt mij nog niet genoeg om op je verhaal in te gaan.. maar de eerste 'klik' is het gevoel dat je wel eens iets heel 'waars' 'ontdekt' kon hebben!

[Pocalover]

Jaaa... GRAAG, meer over Locus of Control. Ik heb er nog nooit over gehoord maar het klinkt als iets heel belangrijks.

Bedankt Yvonne!

Liefs
Roos

[whoopie]

Ik vindt je verhaal voor een deel zeer herkenbaar, Whoopie is ook een lb-i paard, voedsel is belangrijk.
Ze heeft ook een zeer duidelijke eigen mening en uit die graag wanneer dit niet kan en je met meer druk gaat werken, dan gaat zo "op uit"zo zeg ik dat altijd, ze keert naar binnen en doet met frisse tegenzin wat je vraagt maar werkt niet mee, je bent je contact dan ook kwijt. Whoopie vindt zichzelf ook slim genoeg om een eigen mening te mogen hebben.
Ze stelt ook regelmatig dingen voor, zullen we hier wat gaan eten , of hier, maar ook als ze de oefeningen saai vindt stelt ze voor om de spaanse pas te gaan doen, of steigeren, dat soort dingen. Het is absoluut geen drilmachine, en behandel je haar zo dan wordt het een dof sloom in zichzelf gekeerd zuur paardje.
Met voedselbeloningen hebben we echter een probleem, en ik ben bang dat daar dan toch ook een respectissue zit tussen ons, ze wil dan zelf nml bepalen wanneer zeiets krijgt en wordt zeer opdringerig en onbeleefd, ik vindt het niet prettig en ben er dus weer even mee gestopt, maar ze is er wel bijzonder goed mee te motiveren.

Ik doe af en toe wat "vrijheidsdresuur"(mag geen naam hebben hoor), en dat vindt ze dus helemaal geweldig want dan krijgt ze iets lekkers.
Ik denk zeker dat deze paarden graag invloed hebben of het gevoel willen hebben dat ze dat hebben, bij lb paardjes zit toch vaak wel wat dominantie.

[trea]

Ik vind het práchtig om te lezen!

Ik wéét dat het waar is wat je schrijft, ik herken het. Het is niet voor niets dat ik met Enya al ruim een jaar op deze weg bezig ben, en HOEZEER ze veranderd is daardoor. Ook heb ik het vaker proberen te omschrijven, hier op het forum.

Ik schreef een poosje terug nog in het topic: punishment en fases:

Ik begin er zo langzamerhand steeds meer van overtuigd te raken dat ELKE vorm van fase-verhoging het leerproces belemmert en de relatie verstoort

En dat heeft te maken met dát wat jij herkent vanuit je beroep, "extern locus of control". Hiervan heb ik nog nooit gehoord.. maar het bevestigd gewoon exact wat ik altijd gevoeld heb bij Enya, bij LB-i dus.

Ze raakt zó gedemotiveerd van ELKE andere manier van trainen, alles anders dan voedselbeloningen en het zélf mogen aanbieden van.. (bijna alles mag)
Hoe voorzichtig ik het parelli ook uitvoer.. voor haar zijn en blijven het 7 jobs, het straalt er van af. Zogauw de bridge, het voedsel en de vraag anders gesteld wordt, dan zie je haar veranderen, ze begint omhoog te komen, ze lijkt te groeien, ze humt de hele tijd naar me, ze is vrolijk, ze bewéégt!

Super je stukje.

[whoopie]

Maar waar ik dan nog steeds wel naar op zoek ben is dat je af en toe wel eens moet, wanneer en hoe vaak doe je dat dan (grensen aangeven/druk verhogen), dat soort dingen omdat ik aan de andere kant merk dat wanneer Whoopie teveel ruimte krijgt ze geen respect voor mij heeft, snap je. Maar goed dat is mischien weer iets anders.

[trea]

Maar waar ik dan nog steeds wel naar op zoek ben is dat je af en toe wel eens moet, wanneer en hoe vaak doe je dat dan (grensen aangeven/druk verhogen)

Ik ben van mening dat dat (druk verhogen, grenzen aangeven) niet meer nodig is als je altijd je paard zo traint.
Je paard wil niet anders meer dan meewerken en zoekt zélf actief naar dat waarvoor hij een beloning zal krijgen.

Als je bijv. een schouderbinnenwaarts wil, dan vraag je een schouderbinnenwaarts, vind je dat de buiging niet voldoende is, dan laat je door je stem of een bridge weten dat hij op de goede weg is, maar dat het nog wel méér mag. (Dat vraag je door heel zachtjes aan te geven op de kaptoom dat het iets meer mag, tegelijkertijd met je stem)
Als het paard het fysiek aankan, zal je het krijgen ook, omdat je aan het paard overlaat om het te doen, de keus is aan hem, niet wordt opgelegd, geen druk verhogen. Doet hij het niet is dat eigen keuze.

Ik heb nog nooit gehad dat ik niet kreeg waar ik om vroeg, het enthousiasme is té groot. Bij Parelli wel. Dan gaat ze stilstaan, staken, me aankijken en het lijkt alsof ze een vraag stelt, maar haar lichaamshouding is niet actief.

Maar goed.. ik ben benieuwd naar de verdere hersenspinselen van Yvonne.

Kom maar op!

[Rebbel]

Dit klinkt erg interessant, zou er ook graag meer over horen.
Wederom zo'n super leerzaam topic op dit forum

[bikkel16]

Klinkt heel er ginteressant en ik vind ook erg herkenbare dingen in het stuk dat je schrijft.
Ga dit weer even laten bezinken en hoop meer te lezenover ELC.

Marleen

[Jossie]

Ik kan me wel iets voorstellen bij ELC, maar graag... méér ! Kate is ook een LB-i en dwang werkt zwaar averechts, zelfs zo dat ze binnen no-time bij teveel druk van LB-i via RB-e (hoofd even omhoog) razendsnel naar RB-i gaat en dan is ze dus echt katatoon...

Gelukkig weet ik nu dankzij L&HB dat ze wel degelijk signalen geeft als ze naar katatoon gaat, maar man... het gaat zo snel dat je het mist als je het niet weet wat ze als signaal geeft . Zodoende gebruiken wij nu ook voedsel plus stembeloning en dat gaat stukken beter, ze heeft de keus om de vraag te beantwoorden en krijgt al naar gelang het antwoord op de gestelde vraag wel of geen snoepje. Kortom, zoals Trea al beschrijft .

[Yvonne P]

Ok daar ben ik weer. Ben blij dat jullie dit herkennen! (en dat jullie er meer over willen weten )
Eerst even een stukje theorie over ELC zoals dat op kinderen van toepassing is.

ELC wordt ook wel zelfbeschikking genoemd.
Het gaat om de verwachting die kinderen hebben om al dan niet invloed te hebben op gebeurtenissen die om hen heen plaatsvinden. Op basis van voorafgaande ervaringen ontwikkelt ieder kind bepaalde verwachtingen die in uiteenlopende situaties van toepassing zijn. Een kind dat vooral positieve ervaringen opdoet ontwikkeld eerder een ‘intern locus of control’. Dwz het kind heeft ervaren dat het ERTOE DOET hoe het zich gedraagt.
Luistert het kind goed naar vader of moeder dan mag het een snoepje; is het kind eerlijk dan wordt het daarvoor beloond; ruimt het kind zijn kamer op dan krijgt het een complimentje; geeft het kind aan dat het zich niet lekker voelt dan wordt hij door moeder verwend; geeft het kind aan dat het iets niet fijn vindt dan stopt dat ‘niet fijne’, etc.

Op die manier leert het kind een relatie te zien tussen de eigen inspanning en de uitkomst daarvan. Bij negatieve ervaringen: een heel crue voorbeeld; een kind wordt misbruikt en geeft aan dat het dit niet prettig vindt, hier wordt echter niet naar geluisterd het misbruik gaat door…. Of een kind doet thuis enorm zijn best om een complimentje van vader te krijgen, echter iedere keer wordt er weer tegen het kind geschreeuwd…allemaal negatieve ervaringen die ervoor zorgen dat een kind NIET kan ervaren dat zijn gedrag een bepaald positief effect heeft op zijn omgeving.
Hetzelfde geldt echter ook wanneer een kind zich misdraagt en hier geen ‘straf’ voor krijgt; een kind is bijv erg brutaal tegen moeder, ipv dat moeder aangeeft dat dit gedrag niet acceptabel is, negeert ze het de ene keer, de andere keer krijgt het kind een tik en de keer daarop krijgt het kind een ijsje. In dit geval ervaart het kind dus ook niet dat zijn gedrag een bepaald negatief effect heeft op zijn omgeving.
Het gaat dus om een verwachtingsconcept dat het kind ontwikkeld door ervaring. Kritische en negatieve feedback door ouders kan ELC dus bevorderen. Logisch als er alleen maar tegen je wordt gezegd dat je dom bent dan ga je je vanzelf ook dom voelen!

Als een kind dus ervaart dat het GEEN invloed heeft op hetgeen om hem heen gebeurt, ELC, dan ontwikkelt zich op den duur ook de neiging om zich meer op deze manier te gedragen. “Ach het doet er toch niet toe of ik mijn best doe op school, laat ik dan maar gewoon lekker doen wat ik zelf wil, dan zien we wel wat er van komt, lekker belangrijk”. Dit is een reactie die ik op mijn werk helaas vaak tegenkom…

Nu is het bij kinderen zo dat hun karakter een belangrijke rol speelt. Een kind kan dus aanleg hebben ELC (Zou dit bij paarden ook van toepassing kunnen zijn???) En kinderen met sociale-, emotionele en/of cognitieve problemen blijken meer vatbaar te zijn voor ELC.

[Yvonne P]

Hiernaast heb je ook nog de attributie-theorie
(hierbij wordt gekeken hoe kinderen de informatie over hun eigen gedrag en dat van anderen interpreteren om de oorzaken van bepaalde gebeurtenissen te verklaren)

en de cognitieve psychologie
(de perceptie van een kind; dus niet zozeer alleen de ervaringen die het kind daadwerkelijk heeft opgedaan, maar ook de wijze waarop het kind vanuit aanleg de wereld om hem heen bekijkt. Dus het bewustzijn van het kind, het IQ, individuele competenties).

Vanuit deze theorieën wordt het verschijnsel ‘aangeleerde hulpeloosheid’ verklaard.
In dit geval zijn kinderen apathisch en passief. Ook deze kinderen heb ik op mijn werk… deze kinderen laten alles over zich heen komen en ondernemen werkelijk niets om een voor hun onaangename of vervelende situaties te veranderen. Het kind ‘accepteert’ dus de sterk frustrerende gebeurtenis, want je kan er toch niets aan doen, in hun ogen. “Wat moet ik dan!?” krijg je vaak van deze kinderen te horen..

Dit ontstaat wanneer kinderen op zeer jonge leeftijd hebben ervaren dat ongeacht welk gedrag het vertoonde ten tijde van de onaangename situatie, dat dit geen enkele invloed had op deze situatie. Het kind heeft zichzelf in zo’n situatie aangeleerd om bepaalde onprettige handelingen te ondergaan. Vaak zie je bij deze kinderen dat ze ‘niet aanwezig zijn’ (Catatonic???)

Een mooi experiment van Seligman over aangeleerde hulpeloosheid is de volgende. Er zijn 2 groepen kinderen. Kinderen in groep 1 krijgen 5x een puzzle die ze op kunnen lossen. De eerste is makkelijk en daarna worden ze steeds iets moeilijker. Zij doen hiermee positieve ervaringen op, want als ze maar goed hun best doen en lang genoeg volhouden (ze mochten niet stoppen voordat de puzzles af waren) dan kunnen ze de puzzle allemaal uiteindelijk oplossen!
De kinderen in groep 2 krijgen echter tot 5x toe een puzzle die niet klopt. Er ontbreken stukjes en er zitten stukjes van een andere puzzle bij. Iedere keer wordt er bij alle kinderen na 15 minuten gezegd “Nou stop dan maar als jij het niet kan!”Deze kinderen doen negatieve ervaringen op, ze ervaren een gevoel van ONMACHT, ze spannen zich namelijk tevergeefs in en komen zo tot de conclusie dat ze dom zijn en toch niet kunnen puzzelen..(ook faalangst)

Zowel bij aangeleerde hulpeloosheid als ELC ervaart het kind dat het niet in staat is om de uitkomst van het eigen gedrag te beïnvloeden. Zij zien geen verband tussen de uitkomst en hun eigen gedrag. Als de kinderen op mijn groep met ELC bijvoorbeeld een complimentje krijgen omdat ze hun verfspullen netjes hebben opgeruimd dan zeggen ze vaak “Ja maar ik had geluk” of “Dat komt door de groepsleiding”.
Aangeleerde hulpeloosheid is echter nog ernstiger dan ELC. Het gaat hierbij namelijk naast het ontbreken van het zien van een verband tussen eigen gedrag en uitkomst, ook nog eens om een zeer ernstig gevoel van onmacht en gebrek aan zelfvertrouwen.

[Yvonne P]

Dat was een spoedcursus Sociale Wetenschappen
Als er nog iets onduidelijk is dan hoor ik het graag. Ik kan er nog veeeeeeeel meer over vertellen!

Maar goed, nu de link met LB-i...
Ik vermoed dus dat LB-i paarden meer aanleg hebben voor ELC. Wellicht zijn ze als kleine veulentjes al iets meer 'accepterend'. Misschien zijn ze iets afwachtender, of hebben zij toevallig dominante kritische moeders gehad die hen vaak en snel een 'snauw' gaven als ze iets probeerden te ondernemen. Misschien zijn zij veulentjes geweest die op een bepaalde manier door de mens zijn behandeld (inprinting?? of meer gedwongen tot bijvoorbeeld halster om of meelopen aan een touwtje) of heeft het te maken met hun verstandelijke vermogens.
Ik geloof echt dat sommige paarden een hoger IQ hebben als andere paarden, maar ja hoe ga ik dat testen misschien een gat in de markt, paarden IQ test ontwikkelen

Als een LB-i paard ervaart dat het niet uitmaakt hoe hij zich gedraagt, de mens drukt toch zijn zin door, dan denk ik dat het mogelijk is dat je een ongemotiveerd paard krijgt dat afwachtend is en zich misschien zelfs een beetje afsluit voor samenwerking met de mens. Want waarom zou je dat als paard doen als je toch niet weet of het iets positiefs of negatiefs oplevert, of dat het uberhaupt iets oplevert dat de moeite waard is...

Nu wil ik niet beweren dat alle LB-i paarden zo zijn geworden doordat de mens altijd zijn zin doordrukt bij hen. Ik heb Sier namelijk nooit letterlijk gedwongen om bijvoorbeeld de trailer op te gaan of achterwaarts te gaan als hij zich verzette. Maar wellicht zijn LB-i paarden in wezen NOG gevoeliger voor pressure als andere paarden. Want idd zoals Trea al zei, voor sommige paarden voelt (denk ik) iedere fase al als d Ik weet nu dat mijn Sier (LB-i) in wezen heel gevoelig is voor de lichtste druk... toch ging hij op de pure Parelli vorm niet draven op de volte als ik een send deed.
Hij ging wel, omdat hij WIST dat ik de fases zou verhogen als hij niet deed wat ik hem vroeg. In Sier's geval denk ik dat hij zelfs bij de lichtste fase 1 weer dat beeld in zijn hoofd kreeg van een effectieve fase 4. Daarom koos hij ervoor om dan toch maar te gaan, want een tik op zijn kont daar zat hij niet op te wachten. maar natuurlijk ging dit niet van harte.

Nu ik met voedselbeloningen werk heb ik een super gemotiveerd paard, ik hoef maar te kijken en hij vliegt al in galop door de bak. (en niet op een bange, onderdanige manier!) Juist omdat hij weet dat het iets leuks oplevert en niet omdat hij dat beeld in zijn hoofd heeft van een effectieve fase 4 die zal volgen wanneer hij niet gehoorzaamd.
Alle 4 mijn paarden staan trouwens van ongeduld te jumpen en te springen als ik met hen aan het werk ga. Ze doen de meest indrukwekkende dingen...uit vrije wil....want ze weten dat het hen iets leuks oplevert. Maar met Sier is het verschil het duidelijkst (hij is ook mijn enige LB-i, de anderen waren altijd beter te motiveren en geinteresseerder in hetgeen we gingen doen)

Volgens alexandra Kurland zijn er 2 dingen die een paard motiveert: het 'doen' om iets vervelends (zoals druk) te vermijden en iets 'doen' omdat het iets leuks oplevert. Moving away from pressure or moving towards something nice (Alexandra Kurland; clickertraining for your horse)
Away from pressure is dus als de seven games, rijden met bit. Towards something nice is dus werken omdat het een snoepje, een aai, etc oplevert.

Door voedselbeloningen te gebruiken krijgt Sier invloed op onze 'training'. Vraag ik namelijk een volte in draf en hij denkt dan kiest hij nu bijvoorbeeld spaanse pas. Omdat hij WEET dat ik hem daarvoor beloon. Ook al heb ik er niet om gevraagd. Vervolgens kan ik nog een keer een volte in draf vragen, misschien doet hij het wel en misschien ook niet. Dat is niet belangrijk meer want Sier kent een heleboel andere oefeningen die hem iets lekkers opleveren. Hij weet nu namelijk dat als hij niet op de volte in draf gaat, er dan GEEN fase verhoging volgt. Dat is in ieder geval mijn aanpak, een echte training kun je het niet meer noemen, want Sier kan dus 'vertikken' om te draven als hij niet wil, lekker belangrijk dan doen we iets anders. Het gaat mij nu om de fun van het trainen. Het mooie hiervan is dat de balans nu meer 50-50 is, ik stel iets voor en Sier kan zeggen dat hij hier wel of geen zin in heeft. soms doet hij gewoon iets anders Lekker belangrijk, als we maar conected zijn, als Sier maar weet dat hij invloed heeft, dat hij het mag laten merken als hij ergens geen zin in heeft.
Want na de hulp van Karianne en Roos weet ik nu 10.000% zeker dat als ik iets aan Sier vraag en hij doet het niet, dat hij dan lichamelijk of geestelijk dit niet KAN doen.

Voorheen had hij deze ruimte om te kiezen niet, want als ik een fase 1 gebruikte dan ging hij GEWOON omdat hij wist dat er een fase 4 zou volgen.
Andere paarden die regelmatig een fase 4 nodig hebben vallen misschien in de categorie aangeleerde hulpeloosheid, ach lekker belangrijk maakt niet uit wat ik aangeef ik krijg die tik toch wel.

Nu gaat mijn training dus als volgt:
Zoiets als: "Sier wil je over de balkjes draven" Ik wijs dan naar de balken en zeg 'let op, drrrafff'
Sier denk"t: "Shake it, ik ga lekker naar het block en ga daar wel opstaan, veel makkelijker en dat levert ook iets lekkers op"
Prima toch!
In mijn geval vind ik het geen probleem om geen duidelijk doel te hebben met trainen. Ons vermaken is mijn doel geworden.
In mijn geval is de click (=cue) dus een teken voor Sier dat betekent "heel goed jongen, dat gedrag wil ik graag zien"
Sier weet dus wat ik graag wil zien, zoals A. Kurland in haar boek schrijft:

Training shifts from 'what is my horse doing wrong that I need to correct' to 'what is my horse doing right that I can reinforce'.

en het mooie is dat als ik nu een volte in draf vraag, dat Sier dat ook gewoon doet. En wat voor draf My gosh, mijn ongemotiveerde, bijna luie ruin is veranderd in een gemotiveerde superatleet!! Eindelijk heb ik de 'want' gevonden van 'want versus make'.
Sier 'wants' (bb ) alles nu heel erg!

[diana]

Super interessant om te lezen, bedankt

Diana

[sindy11]

Ik denk dat NH vooral succesvol is bij paarden, omdat het paard het idee heeft dat hij de mens traint.
Reversed psychologie, zorg ervoor dat mijn idee het idee van het paard wordt.
De behoefte van het paard om zijn energie te behouden, voor het geval deze nodig is om te vluchten, is de motivator of beloning bij gewenst gedrag. Als een voedselbeloning als extra motivatie werkt is dat mooi meegenomen.
Maar om de connectie te leggen met getraumatiseerde kinderen, dat vind ik wat ver gaan. Daar speelt meer dan alleen een geconditioneerde reactie.