Zoals sommige van jullie al weten, maar voor andere een verrassing...
Afgelopen vrijdag zijn Ollie en Vash verhuisd naar een andere stal. Stuk dichterbij, ben niet meer de enige ruiter, de eerste indruk van de stalgenoten en paarden is erg positief.
de verhuizing ging van een leien dakje, echt waar, zoooo fijn. Inladen was zo gepiept, wel allebei eerst even kijken en denken van.....weet niet of ik dáár inga, maar dan toch hopla erin, echt na misschien 20 seconden. Dat was erg fijn, want ze waren (evenals de 2 achterblijvers) natuurlijk erg opgewonden van de reuring (zomaar om 9.00 naar binnen ipv de hele dag buiten blijven, dan een trailer op het erf, dan Ollie erín, Vash erín poeh poeh er gebeurde natuurlijk wel even wat). Voor mijn gevoel duurde dat laden niet langer dan 5 minuten en weg waren we. Toch even slikken, ik moest me in bijzijn van de paarden bewust laag in de energie houden, nu kon ik het even laten gaan, maar verder geen tijd, want voor het eerst in mijn leven had ik mijn hele hebben en houden achterin mijn voor het eerst gebruikte trailer.....een blik in de achteruitkijkspiegel deed vermoeden dat ik in de sauna zat.
Vriendin van mij reed achter ons aan en gaf via de mobiel een live verslag van wat er zich zoal afspeelde in de trailer. Onderweg ging het prima.
Op de nieuwe stal aangekomen hadden we helaaaaaaas geen tijd voor foto's. Ik haalde Vash uit de trailer, en had toen een vriendelijk en enoooorm opgewonden Vash aan de lijn, Sandra nam Ollie mee. Beiden droog. Fijn. Op naar de nieuwe wei.....dwars tussen een land met koeien door. Ollie leeft al zo lang, blijkbaar ergens in haar bestaan heeft ze koeien gekend, dus die reageerde er niet op. Vash daarentegen liep te huppelen aan de lijn. Snuif snuif huppel huppel, voor me, achter me, links, rechts. Hij wilde overal tegelijk kijken en zijn. Plots de hakken in het zand: een liggende koe versperde de weg
. Toch maar omheengelopen....Toen de wei in waar de paarden die daar wonen ons al sinds aankomst van de trailer stonden op te wachten. De wei is lang en loopt langs alle andere weitjes die er dwars opstaan. De wei is afgezet met van dat grijze stroomdraad (met veel lasnaden zodat het makkelijk breekt) maar dat kennen ze niet en is niet zo mooi zichtbaar. Rondje langs de draden leek me dus een goed idee.....Was zo trots op allebei, Ollie liep zo braaf mee, trok totaaaaaal NIET naar de paarden, liep achter Sandra aan. Vash wilde het liefst meteen de nieuwe vrienden ontmoeten. Maar hij bleef bij me en controleerbaar, super de super. Voelde al snel de draad die hij idd niet had gezien tegen zijn boeg. Zag daarna de draad steeds ruim voor hij 'm kon voelen
. Prima. Goed voor mijn zelfvertrouwen zeg, die "wandeling". Na echt behoorlijke tijd niets gedaan te hebben was dit wederom een bevestiging dat alles wat is geleerd zo goed blijft hangen en de vertrouwensband die je hebt ook zonder het spelen te oefenen maar wel met veel friendly onverminderd blijft bestaan.
Op de "terugweg" gingen beider hoofdjes al richting gras, we hebben ze losgelaten (voor de eerste keer maar even de halsters omgelaten).
We gingen eten, weer even draven, weer eten, en zo langzaam kwam de rust. Na 10 minuten was het oke. Voor Vash was het prima. Dat is zo'n prachtig ombevangen open blaadje goud. Zoals een kleuter op een vreemde plaats vrolijk op het speeltoestelletje afdreuteld, zo pakt hij hier het nieuwe leven op. Totaal nooit nergens niet negatieve ervaringen in dat breintje. Ollie is ontwaakt uit een coma. Zo voelt dat voor mij. Ollie heeft zichzelf weer een TAAK gegeven. Moeder. Dat stond lang in de ijskast, maar kwam nu weer boven. Ze behoed Vash voor te veel contact, met de oren plat en een dreigende pas jaagt ze de paarden bij hem vandaan. En Vash vind alles prima.
Voor het eerst 24/7 buiten. Vash kent dat van "vroeger", maar voor Ollie is dat nieuw. VAsh lag meteen de eerste nacht languit. Ollie waakt nog heel erg. Maar ik heb goede hoop dat ze vannacht wel is gaan liggen. Ze had, zoals je op de foto kan zien, in haar box weer een smakkerd gemaakt, krassen op haar hoofd, scheur in de onderlip, voorkan kogels wééér kapot. Nu heeft dat tijd om te helen. En straks in september als ze 's nachts weer naar binnen komen, dan heeft ze een ruimere box met vlas, ik hoop dat dat voor haar steviger is als ze haar oude lijf weer op wil richten.
Jongens, het was voor mij een enorme bevalling, van overpeinzen, zoeken, zoeken, op een wachtlijst gezet worden, dan eindelijk gebeld worden, stalling opzeggen, verhuizen. Ik hoop hier weer minstens 10 jaar te staan. Filmpje wordt nu geupload......
Bladwijzers