methode angst overwinnen

[sindy11]

Hallo allemaal,

Momenteel ben ik bezig om mijn angst te overwinnen en weer te gaan rijden. Nu hoorde ik dat daar verschillende methodes zijn om dat aan te pakken. Kunnen jullie mij daar bij helpen? Ik weet dat in level 2 een boekje zit die daar over gaat van Stephanie Burns (?). Kan iemand me vertellen wat daar in staat?
Zijn er meer mensen die dit probleem hebben of mensen die angst op een bepaalde manier hebben overwonnen? Ik hoor het graag, alles wat me kan helpen om dit moeilijke proces te ondersteunen.

Groetjes Debbie

[Elineke]

Hallo Debbie,

ikzelf heb veel angst gehad om te rijden. Soms komt dit nog weer, maar voorlopig gaat het heel goed. Hoe ik het heb aangepakt is niet zo echt met een of andere methode. Door NH heb ik geleerd dat je meer kan doen dan alleen rijden met een paard, zodanig dat ik veel leuks op de grond kon doen met mijn pony's (waardoor hun respect naar mij toe ferm verbeterd is, want daardoor had ik mijn angst gekregen). De reden dat ik bang was/ben is dat ze gingen rollen met mij derop (voornamelijk dit), dat ze de teugels uit mijn handen trokken, dat ze alleen maar dingen deden die zij wilden, in het gras doken, onder draden kropen met mij derop (waardoor ik raar maar waar achterbleef achter de draad ), en noem maar op. In die tijd kon ik zelf niet eens mijn pony's leiden want die liepen gewoon weg. Respectloos dus. Een paar donderdagen geleden zat ik nog al bevend op Nine omdat ze weer het idee had dat rollen met baas erop fijn was!

Enkele zomers geleden zat ik ineens gewoon op Ryry (tijdens hittegolf, pony'kes heerlijk rustig, voor de mensen die pijzen ohnee, zeeft die paarden afgemat, ik ZAT alleen maar in de schaduw erop ), bitloos en zadelloos, en toen was die klik er, van hé, dat is wel leuk!

Tot de dag van vandaag rijd ik bitloos en op de blote rug van Ryry (het vreemde bij mij is dat hoe minder Ryry aan heeft, hoe veiliger ik me voel ).

Ik weet niet waarom jij je angst hebt, of het ook door een respectloos paardje komt, of eerder van dat je paardje verschoten was (want dat is dus weer iets helemaal anders) met een nare val achteraf, maar het komt wel in orde!

Misschien kan je eens op een paardje gaan rijden die je voor de volle 100% vertrouwt?

Veel succes, en zoek eens op: angst bij het rijden. Dan kom je normaal een topic van mij hierover tegen.

Xjes,
Elineke

[sindy11]

Bedankt voor je reactie Elineke,
De rede dat ik angstig ben heeft voornamelijk te maken met het loslaten van mijn lichaam. Het (af)geven van controle over je eigen lijf. Ik heb dit gekregen na een auto-ongeluk, waarna ik zeker drie jaar weinig heb kunnen bewegen. Het heeft eigenlijjk niets met paarden te maken, alleen die ontspanning heb je natuurlijk wel nodig om te kunnen rijden.

Ik hoop dat dit topic weer onder de aandacht komt, ik lees zo her en der dat meerdere mensen hiermee worstelen.

Groetjes Debbie

[whoopie]

Mischien kun je er iets mee doen watl os staat van het paardrijden waardoor je leert jezelf te ontspannen en goed te ademhalen, bv yoga of tai-chi.

[Mieke]

Persoonlijk vind ik veel baat bij centered riding. Je leert je lichaam meer te leren kennen en te sturen. Maar uiteindelijk vergt het veel tijd om angst te overwinnen. Het zit voor een groot deel tussen je oren (bij mij toch).Het hangt ook veel af van het paard waarop je rijdt.
Zoals Whoopie al aanhaalt het is van het grootste belang dat je kan ontspannen en degelijk kan ademhalen.

[sandra]

ik ben ook een scheitluis hoor, met mijn onvoorspelbare shanna.
Wat mij enorm helpt is, om het moeten los te laten. Je MOET niet rijden, je mag. En als je niet wilt, dan doe je het niet. Zo simpel!
Ik heb door dit voornemen 4 maanden niet gereden, en sinds enkele weken zit ik weer af en toe op mn paard en geniet ik voor 3. En zodra ik denk: oh jee, die vind ik eng... dan stap ik er zo weer af, ga verder met grondwerk waar ik me wel zeker bij voel op dat moment.
En soms ga ik een ingewikkeld puzzeltje doen (voorhoef op een placemat, achterhoef achter een balk) dan ben ik daar zo mee bezig dat ik mn angst vergeet en daarna weer gewoon verder kan rijden.

Je mag je bang voelen, en je mag daar ook naar luisteren. Als je je angst negeert wordt je net zo RB als je paard. en dat wil je toch juist niet?

[Liesbet]

Bij Stephanie Burns is de uitspraak:

'move closer, stay longer'

in het kort uitgelegd, je zoekt je angstgrens op (kan ook al alleen in gedachte zijn) tot op het punt dat je het nog net aankunt en je probeert dan langer te blijven (op dat punt),

bij mij:
eerst was het idee van rijden als beangstigend, dus veel opgezadeld (en niet opgestapt),
dan in de stijgbeugel gaan hangen (nog steeds niet opstappen),
dan erop en er weer af,
dan erop genieten en er weer af,
...

en zo stap per stap verder , vooral jezelf geen tijdsdruk geven maar kijken wat je zelf aankunt, trek er zoveel mogelijk tijd voor uit, weken, maanden net zoveel als jezelf nodig hebt...

[sindy11]

Dat is wat ik nu ook aan het doen ben, alleen ga ik mijn comfortzone uit en wacht tot het beter wordt. Eerst op een bankje staan en over de rug heen kijken, voet in de beugel en er weer uit, op en neer springen, hangen en weer eraf.
Dit is allemaal goed gegaan, maar misschien moet ik toch meer binnen de angstgrens blijven en inderdaad langer om meer comfort te gaan voelen.
Ik ben nu zo ver dat ik erop en eraf kan gaan zonder paniekgevoel, in redelijke rustige staat. Dit is volgens mij gekomen doordat ik nadat ik erop zat en het moeilijk kreeg de keuze maakte om weer eraf te gaan. Daarna kon ik veel gemakkelijker weer opstappen.
Inderdaad stapje per stapje en geen tijdsdruk of andere druk van het 'moeten' maakt een enorm verschil.

Dank jullie wel voor de reacties