Loswerken vs join-up

[sannie]

Hoi Nienie, vragen mag altijd hoor .

Het lastige aan dit topic is voor mij dat ik Hempfling wel ooit gelezen heb, maar da's al een tijdje terug. Vond het wel erg leuk maar op dat moment had ik geen paard en inmiddels heb ik meer dan genoeg anderen om m'n tijd mee te vullen dus ik doe er niet echt iets mee. Voest ken ik niet en ik denk da'k dat maar zo hou, wat ik indirect heb meegekregen staat me niet aan (maar dat heeft vooral met 's mans persoonlijkheid te maken en minder met het werk dat hij doet of de resultaten die hij behaalt).
Roberts heb ik wel ooit gezien in de Brabanthallen en wat hem betreft las ik pas iets van Rashid (niet persoonlijk over Roberts, wel over wegjagen tot aan join-up) waar ik een hoop in herken. Rashid beschrijft twee soorten leiders, waarbij type 1 de baas is omdat de andere paarden weten dat ze op hun donder krijgen als ze iets verkeerd doen. Ze zijn zeer gehoorzaam en kunnen gewoon paard zijn, maar doen ze in de ogen van de leider iets verkeerd dan vallen er klappen. Type 2 is de baas omdat andere paarden binnen 5 minuten doorhebben dat dat het paard is dat weet waar eten, drinken, schaduw, schuilplaatsen en wat zoal nog meer handig is in een paardenleven te krijgen is. Die vechten nooit en krijgen toch als vanzelf de andere paarden mee. Je kunt het verschil zien in de uitdrukking van de paarden in de kudde, die met een type 1 leider zijn gelaten, hebben weinig eigen ideeën meer en doen voor zover ze weten wat dat is precies wat er van ze verwacht wordt. En paarden met een type 2 leider lijken tevredener en zijn blij om bij hun leider in de buurt te zijn. Ik denk dat, heel globaal beschouwd, het gedrag van trainers als Roberts te vergelijken is met het gedrag van een type 1 leider en het gedrag van de Hempflings van deze wereld met het gedrag van een type 2 leider.

Het leider type 2 klinkt prachtig (vind ik tenminste) en het zou fijn zijn als er een succes verzekerd methode zou zijn om dat te bereiken. Alleen denk ik dat het heel erg van het karakter van paard en mens afhangt of je in de omgang meer naar type 1 kunt neigen of meer naar type 2. 't Is leuk als het paard jou als ideale wezen to be with beschouwt, maar daarvoor moet je in de eerste plaats zelf die uitstraling en rust en vastberadenheid en bomproofheid en ontspannen controle over je eigen lichaam en weetikveel hebben en in de tweede plaats moet je paard reden hebben om je zo te gaan zien. Ik kan me zo voorstellen dat niet alle bruisende jonge onbedorven peerdjes meteen open staan voor de mogelijkheid dat een mens misschien wel het allerleukste wezen is dat er bestaat. Bijvoorbeeld de baasjes uit een hengstengroep die tot hun derde jaar gezellig ingeschaard zijn geweest. Die baasjes zou ik persoonlijk denk ik toch eerst even duidelijk willen maken dat er grenzen zijn en dat daarover niet valt te onderhandelen. Als dat dan moet door het paard weg te jagen tot hij zich overgeeft omdat het alternatief is dat paardlief over mens heen dendert, so be it. Maar met de pispaaltjes uit diezelfde groep zou ik alles proberen wat ik kon bedenken, maar geen join-up. Om de simpele reden dat die dieren al vaak genoeg zijn weggejaagd en ik me niet kan voorstellen dat je op die manier contact met ze kunt krijgen, laat staan dat je ze op de gedachte kunt brengen dat mensen misschien wel de leukste wezens zijn die er bestaan...

Het handige van Parelli vind ik dat je vrij snel veel verschillende dingetjes met een paard doet waar je allerlei handige info uit kunt halen. Vorig jaar ben ik zelf begonnen met een 2,5 jarig ruintje, de eigenaren hadden er nog weinig tot niets mee gedaan en ze vroegen of ik wat met 'm wilde spelen in de drie weken dat zij op vakantie waren. Dat heb ik gedaan, drie weken om de dag een half uurtje Parelli en meteen vanaf de friendly game krijg je zoveel informatie van zo'n dier, dat is heel handig. Maar dat pik je denk ik vooral op als je eerst al met een ander paard L1 hebt doorlopen. Sommige dingen die dat jonkie deed, leken heel erg op hoe Pathos is, andere reacties waren juist bijna volledig het tegenovergestelde. Ik heb drie weken de ene Aha-erlebnis na de andere gehad maar toen was er wel een prima basis.

De moraal van dit verhaal: nadenken wat je wilt is altijd verstandig dus ga zo door. Maar als paardlief er eenmaal is zou ik eerst vooral naar haar gedrag tussen andere paarden kijken om erachter te komen wat je hebt en op basis daarvan bedenken of je grenzen moet bewaken of paardlief juist naar die grenzen toe moet proberen te lokken. En over de volgorde zou ik me dan niet zoveel zorgen maken, gewoon een beetje uitproberen wat ze leuk vindt en hoe lang ze iets leuk vindt tot ze aan een volgende uitdaging toe is.

[Callippo]

Ik vind het een lastig onderwerp om mijn mening over te geven. Niet dat ik geen ideeën heb over Join-up en loswerken, maar meer omdat het juist de invulling van de termen is die voor discussie zorgt.

Waar ik het verschil zie, is dat bij join-up het doel is om je paard naar je toe te krijgen (catching game is in mijn ogen dus ook een join-up). De manier waarop dit door verschillende mensen uitgevoerd wordt, loopt uiteen van heel mild in stilstand of stap, tot vele minuten rondjagen in volle galop, terwijl je met een touw blijft gooien.

Het loswerken zie ik dan als je paard op de cirkel aan het werk zetten. Niet met als doel hem weer terug bij je te krijgen, maar hem te laten lopen en controle ontwikkelen over richting en tempo. Ook dit kan uiteraard op verschillende manieren uitgevoerd worden.

Ik zie het dus als 2 essentiele, maar zeer verschillende oefeningen, elk met een eigen doel, die je beide met je paard kunt gaan doen. De manier waarop je ze invult, is geheel aan jou. Dus de hoeveelheid druk die jij wilt gebruiken, wordt niet voorgeschreven door de oefening, maar ligt geheel in jouw handen.
Ga trouwens liever geen nieuwe oefeningen doen met een jong paard, die je niet eerst goed geoefend hebt met een volwassen paard. Zoals sannie al opmerkt: dat jij als mens capaciteiten als leider ontwikkelt die je als leider sterker maken.

Nog even over de paarden die weinig respect hebben en over je heen lopen: in zo'n geval wil je ze uit je ruimte hebben, niet naar je toe, dan kun je dus beter gebruik maken van het loswerken (op een veilige afstand controle ontwikkelen over richting en tempo) dan het gebruiken van de join-up op zijn extreemst; opjagen tot overgave, om een soort onderdanigheid af te dwingen.

[sandra]

In mn begintijd met NH heb ik weleens een join-up geprobeerd, en ik herinner me nogwel dat ik het supergaaf vond dat mn paard zo achter me aan begon te lopen. Nu had ik op dat moment een heel erg schattig lief paard, en de join-up duurde hierbij maar 3 of 4 minuten of zo. Ik heb er een film van en ook als ik die terugzie heb ik niet het idee dat mn paard zich buitengesloten of weggejaagd voelde eigenlijk. Ik bedoel: wat doen al die mensen dan die hun paard even "luchten" in de buitenbak? Zijn die paarden allemaal gebroken?

Ik heb in die zin eigenlijk niet zo'n negatief gevoel over de join-up zelf. Ik geloof niet zo in de rampzalige gevolgen als je de join-up af en toe eens doet. Maar tegelijk zie ik er ook niet zo het nut van in. Owkee, ik heb de join-up een keer gedaan bij een pony die mij in mn nek wilde bijten bij de circlinggame. Na deze join-up EN een les van iemand die verder was in Parelli waren die aanvallen over. Maar of dat nou aan de opdonder lag die ik hem misschien had gegeven? dat betwijfel ik.

Ik vind het alleen vrij onlogisch om een paard als "kennismaking" van je weg te jagen en daarna zich te laten "overgeven". In een kudde zie je dit soort ontmoetingen zelden, behalve als 2 kuddeleden elkaar echt NIET liggen. Zo heb ik mijn ruin, Damat, een maand lang willen inscharen bij Shanna, Bruut en Nicky en met hem werd inderdaad een soort van gejoinupd door Shanna. Omdat dit zo bleef heb ik hem hierna uit deze situatie gered en ze uitelkaar gehaald. Beginnen met een join-up is naar mijn gevoel geen verstandige kennismaking en alleen zinnig als jullie echt problemen hebben met elkaar, zeg maar. Maar ook dan is er mijn inziens een verschil tussen een join-up, en het verdedigen van je privé-ruimte.

Bij een join-up is het flauwe aan de menselijke verbastering van de paardentaal dat je het paard opsluit in een round-pen. Als het respect heeft voor jou en aan de kant gaat, maak je het hem tegelijk onmogelijk om ECHT uit jouw ruimte te gaan. Hierdoor voelt hij zich gedwongen rond te rennen in de hoop dat hij zo uit jouw ruimte komt. Als dit hem alsmaar niet lukt, dan ziet hij zich geen andere weg dan door zich onderdanig te tonen, aan jou vragen of het zo dan ook goed is...
Ik vind zelf een paard al prima respectvol als hij voor mij aan de kant gaat als ik dat wil. Het liefst dan ook nog met een juiste buiging en zo, maar plaats maken voor mij, zonder dat ik hiervoor moet jagen, is al prima. Bij de join-up begint het dan pas.

Wat Sannie zegt, ben ik het eens. het ligt er volledig aan wat voor paard je aan je touwtje hebt, voor welke methode je gaat kiezen. En zelfs dan is het geen vaste keuze, maar zal je regelmatig zoeken naar wat op dat moment in je opvoeding/training het beste voelt.
Het "plaats innemen" van Hempfling, is een leuke test om eens te kijken hoe je paard hierop reageert. Je kunt hier even een punt duidelijk maken voor je paard en je priveruimte veiligstellen zonder je paard aan een touw vast te houden en dus te begrenzen. En je kunt zien of je paard bereid is, plaats te maken voor jou zonder alteveel poeha, of dat hier nog werk aan de winkel is.
Maar voor dat werk aan de winkel zou ik dan toch weer kiezen voor Parelli. Vanwege de fijne opbouw, alle aspecten komen aan bod, in de juiste volgorde. Langzaam word je je hierbij bewust van je lichaamstaal, en verbeterd je timing. Je kunt eventueel later eens een kijkje nemen bij Chris Irwin. Hij doet ook loswerken, maar dan op een wat subtielere manier dan Monty Roberts. Het gaat hierbij niet zozeer om te join-up maar om de buiging die het paard aanneemt. sowieso is de dvd erg leerzaam en een aanrader.

Tot slot nog even een stukje over de catchinggame, aangezien dat ook een stukje loswerken is, wat Parelli hanteert. Op zich is de catchinggame niet veel anders dan de join-up. Paard rent weg, en met de drivinggame probeer je zijn achterhand weg te drijven. Zolang hij niet reageert ga je hiermee door, zodra je een beetje stelling krijgt jou kant op wordt je zachter, krijg je 2 ogen, dan draai je je om en loopt evt achteruit. Er zitten alleen een paar verschillen in de uitvoering hiervan.
Ten eerse is het bij de catchinggame zo dat je paard op ten duur ZELF beslist om weg te gaan. Jij jaagt je paard niet van je af, het was zijn keuze.
Daarna drijf je je paard op, maar niet zoals MR met een leadrope achter je paard, maar je drijft richting te achterhand, alsof je de "bring back" van de circlinggame doet.
Je wacht ook niet zozeer tot je paard alle onderdanigheidstekenen laat zien, maar tot je paard zijn achterhand wegdraait en naar jou kijkt.
Een wezenlijk verschi hierbij is ook dat de catchinggame pas geintroduceerd wordt als je een heel eind in level 2 zit en dus al een basis hebt gelegd met dit paard.

hopelijk een antwoord op je vraag

[Nienie]

O meiden, super . Van Hempfling tot Roberts duidelijk! Ik ben er blij mee!