Ik ga het nu eens serieus aanpakken..

[marleendenarend]

Haha! Juist die slotopmerking van jou sluit zo mooi aan bij deze quote:

Ja, hoe kon ik haar duidelijk maken dat de trailer wel fijn was, als ik haar er niet eens in zou krijgen. Hoe kon ik uitleggen dat ze er altijd weer uit mag lopen als ze er niet eens in ging.

Met snoepjes dus Met een 'deugdelijk' uitgevoerde positieve bekrachtiger is vollediger uitgedrukt...... Dat is natuurlijk niet hetzelfde als je paard de trailer inlokken met snoepjes

[Mieke]

Ik lees geboeid mee. Jullie zetten me aan het denken da's de bedoeling zeker

Ik zit constant in de knoop met fase 4 = soms een tik of nooit een tik, wat doen paarden onderling in de natuur? Ik schets even.
Rengel is een echte pure alpha merrie, ze zal altijd gelijk krijgen, en dwingt dit ook af. Ik spreek hier nu even niet tegenover mij (mens) maar in de kudde. In het begin wou zelfs niemand een paard bij haar zetten. Sinds deze zomer heeft ze een weidegenoot (alleen voor de zomer) Een gewoon tafereel in de wei. De paarden krijgen hooi. Rengel gaat er als eerste op af en slaat letterlijk de weidegenoot verrot zo dat die ophoeppelt. Fase 1 komt er nog aan te pas, effe oren plat maar dan gaat ze direct over naar fase 4, bijten, achternahollen tot Quellie weg is en daarbij nog slaan, of kappen. Quellie druipt af. Maar het strafste van al is dat weidegenoot na amper 1 minuutje wel welkom is aan de hoop hooi en dat beide neus aan neus vredig aan dezelfde spriet hooi staan te knabbelen. Dit tafereel herhaalt zich dagelijks. Gelukkig zijn er buiten hier en daar een schaafwondje bij Quellie. By the way, hooi in verschillende hopen over de wei verspreiden levert nog ergere taferelen op. Wat ik hier wil aanhalen is dat Rengel duidelijk respect afdwingt van Quellie, achteraf zijn er no hard feelings tussen beide. Quellie onderneemt nooit actie om iets aan de situatie te veranderen, ze blijft haar onderdanige zelf.

Wat doe ik als mens als Rengel op dezelfde wijze op mij reageert als op Quellie?
In de praktijk gedraagt Rengel zich goed tegen mij hoor, bijt niet, stampt niet zolang ik niets vraag aan haar. Maar tijdens het werk (dat echt niet veel is) durft ze zich wel heel dominant opstellen. Circling in stap, send Rengel gaat maar tegen dat ze vertrokken is komt ze gevaarlijk dicht tegen mij, ik deed vroeger gewoon een stapje achteruit, maw ik ging voor haar uit de weg. Ik probeerde een andere oefenening aan te vangen (creatieve oplossingen?) Het verbeterde er echt niet op.
Ik heb toen hulp ingeroepen van een bekend forumlid. Ze vertelde mij dat ik echt wel op MIJN plek moet blijven staan en Rengel op afstand van mij moet blijven. Ik moet op dat moment door mijn fase's gaan en indien nodig (voor mijn veiligheid) een fase 4 (wat dat ook is) gebruiken. En ik moet eerlijk zeggen dat toen mijn string toch al wel eens op haar billen is terecht gekomen. Met liefde en begrip win ik echt op dat moment haar respect niet.
Daarna heeft Rengel duidelijk meer respect en liefde voor mij. Waar daarvoor haar oren al wel eens plat lagen als ze tot bij mij werd geroepen staan nu twee oortjes lekker naar voor als ik roep en ze al dravend naar me toekomt. Maw ondanks mijn soms harde optreden, naar mijn harde tante verdien ik blijkbaar zo wel haar liefde en respect.
Ik hou hier geen pleidooi voor het slaan van paarden.

[whoopie]

Fijn deze gedachtenwisseling want dat is ook juist waar ik tegenaan loop bij onc en dus ook parelli. Het fase-gebruik en het evt slaan. Ik was daarom gestopt met onc maar ondertussen ging het niet goed tussen Whoopie en mij, daarom hebik ervoor gekozen om toch weer te beginnen met parelli.

Whoopie kan vrij taai zijn en dan is ze dus vaak niet binnen 3 of 5 seconden weg, ze staat er dan ook echt zo van geef je mij een tik...en daar heb ik gewoon geen zin meer in. Wat ik nu doe is wachten tot ze vertrekt en haar nog een paar keer overnieuw wegsturen op de cirkel, en daarna even laten draven wat overgangen maken ik weet dat ze dan wat alerter wordt. Wat ik wel doe is slingeren met de zweep plus touw maar dan in haar" bubbel "ik merk dat dat ook goed werkt.
Zo zijn er allemaal dingen die ik een beetje aan het uitproberen ben, uit het land halen bv Whoopie komt bijna nooit naar mij toe, dus ben ik aan het kijken wat er helpt eenmaal een klein beetje druk op de achterhand gezet zoals Trea een keer beschreef en toen ze keek direct weggelopen en Whoopie kwam kijken ( maar toen was het hooi zo goed als op ).
andere keren verdrijf ik haar van haar plaats ze draait zich om en komt, zo probeer ik steeds weer iets anders om te kijken wat werkt en waarom. Daarom vindt ik het ook zo fijn om te lezen hoe anderen dat doen.

Wat ik wel doe is Whoopie een flinke pets op haar kont geven als ze met haar neus in het hooi of wat dan ook duikt, want dat was ik spuugzat Whoopie sleept mij af en toe alle kanten op en dat vindt ik niet ok. Daar ben ik nu dus zeer streng in ik verwacht dat als ik dit blijf volhouden dit op een gegeven moment duidelijk is en dan is er minder discussie.

Ik merk dat ik het prettig vindt om meerdere dingen naast elkaar te gebruiken, parelli als basis africhting om de gewone gehoorzaamheid om zo maar te zeggen/ communicatie duidelijk te houden, daarnaast andere dingen voor het gymnastiseren van het paard.

Maar ik ben zoekende en mischien denk ik er over een tijdje wel weer anders over.

[sandra]

Slaan, daar ben ik ook geen voorstander van, zéker niet in het leerproces. (shanna MOET soms even uit mn ruimte worden "gemept" voor mn eigen veiligheid, maar dat is iets anders denk ik)
Gisteren had ik deze kwestie nog aan de hand:
ik leerde mn verzorgster met Bruut de circlinggame. Bruutje keek lekker onnozel toen Jacolien hem op de cirkel wilde sturen en Bruut deed offie slechtziend was. "kijk dit doetie nou altijd!" zei ze, hihi.
Ik legde haar uit waar de stick heen moest, die hield ze in een verkeerde positie. De volgende keer deed ze het weer niet zoals ik had uitgelegd. Dus ik leg het iets duidelijker uit. Nadat het nog niet lukte liet ik haar voelen wat de bedoeling was, ging achter haar staan, tilde haar arm op, en tikte tegelijk op haar schouder. Zo voelt fase 4. Fases bij mensen in het leerproces.
Bruut bleef onnozel wachten op wat komen ging. Ik deed het even voor. fase 1, fase 2, fase 3, owjee, fase 4. Ik tikte zachtjes op Bruut zijn schoft, en bruut stapte rustig de cirkel op. Heus no hard feelings, angst of belediging. Hij zei gewoon: okay, bedoel je dat, prima.
Ik snap werkelijk niet wat hier het probleem is hoor. Ik verduidelijk mezelf gewoon, ga niet keihard meppen, wordt niet boos of agressief. Ik tik gewoon het paard aan alsof ik bij een mens op de schouder tik: joehoe, hier ben ik.
Ik geloof ook niet zo in dat het paard het dan uit dwang doet. Je bent hem iets aan het leren en het duurt even voor hij het snapt. In die tijd stel ik mn vraag gewoon steeds iets duidelijker, maak het logisch voor hem. De keren erop reageerde hij direct, en Bruut kennende deed hij dat niet uit angst voor slaag.
Na een goede reactie lieten we Bruut los, en hij bleef lekker bij ons staan, knabbelend aan het martelwerktuig. Ja, ik gebruik fase 4, in het leerproces nog wel. En Bruut lijkt het prima te vinden
Even ter verduidelijking. Vóór ik de circlinggame ging doen hebben we braaf de drivinggame voorhand gecheckt hoor . Ik ga geen paard een vraag stellen als hij maar de helft van de informatie kan begrijpen.

[nienke07]

*even OT* ... .. Die Bruut.. nog nooooit de CG gedaan natuurlijk ... snapte ECHT niet wat je bedoelde... .. Lekker ding is het toch.. mijn 'train de trainer' pooownie.. (en er zijn zeker geen foto's van? )

[wendytje]

Ik heb toen hulp ingeroepen van een bekend forumlid. Ze vertelde mij dat ik echt wel op MIJN plek moet blijven staan en Rengel op afstand van mij moet blijven. Ik moet op dat moment door mijn fase's gaan en indien nodig (voor mijn veiligheid) een fase 4 (wat dat ook is) gebruiken. En ik moet eerlijk zeggen dat toen mijn string toch al wel eens op haar billen is terecht gekomen. Met liefde en begrip win ik echt op dat moment haar respect niet.
Daarna heeft Rengel duidelijk meer respect en liefde voor mij. Waar daarvoor haar oren al wel eens plat lagen als ze tot bij mij werd geroepen staan nu twee oortjes lekker naar voor als ik roep en ze al dravend naar me toekomt. Maw ondanks mijn soms harde optreden, naar mijn harde tante verdien ik blijkbaar zo wel haar liefde en respect.
Ik hou hier geen pleidooi voor het slaan van paarden.

Dit verhaal herken ik enorm.

Walter en ik hebben het laatste half jaar een enorme groei doorgemaakt. Nadat hij me toen getrapt heeft, is er namelijk bij mij altijd wat angst blijven hangen.
Walter werd wel wat meer meewerkend, maar van harte ging het lang niet altijd. Hij probeerde nog regelmatig of hij me van mijn plek kon krijgen bij het wegsturen door middel van dreigen tot soms nog erger. Levensgevaarlijk soms.

Ik had wel hulp van iemand, maar daar ben ik in overleg met haar mee gestopt omdat we niet meer het idee hadden dat we verder kwamen. Even goede vrienden trouwens.
Uiteindelijk heb ik een stalgenoot gevraagd om me te helpen. Zij zag dat wel zitten omdat ze veel van haar eigen paard herkende in Walter. We zijn nu vanaf augustus bezig op die manier, alle games nogmaals doorlopen, en verdomd, ik kan nu gewoon zeggen dat ik van mijn angst af ben. Het was vooral een kwestie bij mij van subtiel beginnen, maar wel redelijk snel de fases doorlopen en ook echt een fase 4 uitdelen als dat nodig is. Walter wordt dan meteen weer rustig, hoofd gaat omlaag, soms komt er een heerlijke zucht bij kijken....
Slaan klinkt zo vreselijk fout. Voor mij is er de associatie bij dat slaan altijd is uit onmacht.
Daarom noem ik het liever een tik uitdelen. Het heeft namelijk niks te maken met onmacht, maar juist met duidelijkheid van mijn kant. Ja ik meen het.
Voor Walter blijkt dat hij het eigenlijk heel prettig vind om een duidelijke leider te hebben. Het betekent trouwens niet dat hij dan vervolgens zelf niet meer nadenkt... hij krijgt absoluut de gelegenheid om mee te denken, maar dan wel binnen de door mij vastgestelde grenzen.
Af en toe checkt hij nog even of de grenzen nog steeds vast liggen. En of hij er misschien een nieuwe omweg voor kan vinden. Tsja, dat is Walter.

Zoals Karianne ook al aanhaalde, de manier van werken is uiteindelijk gewoon afhankelijk van de horsenality.

Bij het bekijken van het LB/HB pakket valt het me op dat Walter vaak lijkt op Allure van Linda. Walter heeft ook uitdaging nodig, vindt ie leuk. Over het algemeen is hij LB, dominant en erg zeker van zichzelf. Maar soms schakelt ie razendsnel over naar onzeker. Hij is in het begin zelfs weleens catatonic geweest. Ik kon hem dan echt niet bereiken.
Ik leer steeds beter te herkennen wanneer hij onzeker wordt, want dan heeft hij een heel andere benadering nodig dan normaal. Dan moet ik zeker niet snel door de fases heen gaan, maar hem juist veel rust geven en tijd om te ontdekken dat er niks aan de hand is...

Aanvulling: inmiddels heb ik een keer of wat op Walter gereden. Dat vindt ie dus vreselijk leuk, nieuwe uitdagingen! Het wordt voor de toekomst nog wel de vraag dus hoe ik hem geboeid kan gaan houden. Maar voorlopig ben ik heel blij met dit resultaat.

[Marianne]

Marianne mag ik vragen wat je van plan bent?
Alleen het horsenality profiel gaan gebruiken en toepassen bij je paarden of beginnen met het level 1(ik kan het mis hebben maar was je daar al niet eens mee begonnen?) en verder geraken in de levels?

Ik lees ook jouw verhalen over Irwin of lange teugelen a la Piet Bakker. Ik heb je verhalen over je lesjuf gelezen en ik weet dat je geinteresseerd bent in de klasieke dressuur (toch?)
Hoe zie jij dit alles, ga je een combinatie proberen te maken met Parelli, of ga je gewoon verder met waar je mee bezig was en hou je het profiel van beide paarden in gedachten?

Een hoop vragen, ik zal proberen zo duidelijk mogelijk te antwoorden!

Ten eerste: ja, ik ben ooit begonnen met Level 1 van Parelli - om tot de conclusie te komen dat het 'te simpel' was voor mij. Begrijp dat niet verkeerd hoor! Ik heb natuurlijk door mijn dressuurverleden best veel paardenervaring en ik denk dat ik - ondanks de positieve dingen die ik er absoluut wel in zag in het Level 1 programma - toch het gevoel had dat ik wel heel erg ver achteruit moest kachelen om de stap-voor-stap methode voor mezelf geloofwaardig te vinden. Ik vond mijn eigen bagage eigenlijk al ruimschoots voldoende. (Ik hoop dat je mijn zelf-ironie hierin leest!!)
Daarbij kwam ook nog dat Pauli helemaal niet goed reageerde op het systeem - de mensen die even wat met Pauli 'uitprobeerden' kwamen ook tot de conclusie dat Parelli niet voor Pauli was, een overgevoelig paard dat veel beter reageerde op de soort van taal die we samen al opgebouwd hadden.

En toch... in de tijd die sindsdien voorbij gegaan is, bleef bij mij het gevoel hangen ( en groeien) dat we 'structuur' misten - een stevige basis waarop we konden voortbouwen. Ik kan niet alle kleine voorvalletjes noemen die zo in de loop der tijd gepasseerd zijn maar ik bleef telkens wel met een gevoel zitten dat we elkaar wel kenden en vertrouwden mr dat het niet 'compleet' was. Ik vind dat moeilijk om dat gevoel uit te leggen, hopelijk snap je een beetje wat ik bedoel.
Voor mezelf puzzelend ben ik uiteindelijk op een punt aangekomen waarbij ik mijn eigen ervaring grondig onder de loupe ben gaan nemen. Wat waren de kapstokken waar ik van alles en nog wat aan hing in mijn omgang met de paarden, waar zaten de ingesleten vanzelfsprekendheden, de dingen waar je nooit meer over nadenkt, en wat waren de punten die mijn ontwikkeling in de weg zaten?
Zo'n zelfonderzoek, wat je uiteindelijk ten gunste van je paard wilt doen, vergt wel tijd - oude automatismes steken toch telkens weer de kop op en het is best een moeilijke weg om zó alert te zijn dat je die automatismes tijdig herkent en analyseert als gunstig/ ongunstig.
Kortom - om het lange verhaal maar wat in te korten - ik kreeg zo'n sterke behoefte om de spinnewebben en stoflagen eens goed op te ruimen, te proberen mijn hoofd/gevoel zo 'blanco' mogelijk te maken en opnieuw te beginnen.

Het Parelli systeem heeft óók een ontwikkeling doorgemaakt - van de simpele stap-voor-stap aanwijzingen van ooit, is er veel meer ontwikkeling in de psychologische benadering van het paard gekomen en wordt er toch anders dan voorheen meer op de persoonlijkheid van het paard gericht, geinstrueerd. En dat spreekt mij meer aan. Waarom weet ik niet maar ik zie nu meer 'mogelijkheden' om mijn anti-Parelli-Pauli wél op de juiste manier te benaderen en ons beiden de basis te verschaffen die ik denk dat we nodig hebben.

De Horsenality DVD was voor mij al een begin om te constateren hoe mijn beide paarden verschillend benaderd moeten worden. Oh ja.. natuurlijk ligt dat verschrikkelijk voor de hand want ik weet natuurlijk al lang hóe verschillend ze zijn. Maar dat handvat wat je aangereikt wordt werpt toch een bepaald licht op de zaak - soms heb je zo'n 'thank you I needed that because I did'nt quite see what you meant before'- moment nodig om een stap voorwaarts te maken.
Die informatie zit dus nu in mijn achterhoofd opgeslagen.

Mijn stappenplan wordt dus: vanaf Level 1 weer beginnen met beide paarden en proberen daar zo consequent mogelijk bij te blijven.
Ik realiseer me heel goed dat het compleet 'blanco' maken niet mogelijk is en ik ben ook te eigenwijs om alles wat Parelli presenteert klakkeloos over te nemen. er zijn momenten waar ik echt met kromme tenen naar de instructies zit te kijken en waar ik het hartgrondig mee oneens ben. Mijn streven is uiteindelijk om een 50-50 verhouding met mijn paarden te creëren die voor ons alledrie werkt, duidelijk en consequent is.

Daarnaast blijf ik natuurlijk fijn lange teugelen en Irwinnen natuurlijk, en zodra de dames allebei weer goed getraind onder zadel zijn zal ik ook heus wel weer m'n dressuurtrucjes uit de kast halen. Het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan! Maar .. het zal dan wel allemaal anders gaan dan 'vroeger'!

Zoiets dus..

[whoopie]

Leuk Marianne ik ben benieuwd hoe het zal gaan.

[trea]

Het fase systeem van Parelli, klassiek uitgevoerd, iedere fase 3 seconden, dan verhogen, met de belofte dat je paard het wel gaat doen. Daar ben ik mee in de problemen gekomen. Want Poca wilde best in draf, maar had daar even voor nodig. Maar voor dat zij alles kon bedenken had ze al een touch it ontvangen. Nu doe ik lead it (vinger) en als ze dan nog niet in draf is een lift it en dat is het dan. Dan wacht ik op antwoord. En als het lijkt dat de lift it energie dood is gegaan voor ze een overgang heeft gemaakt, dan laat ik mijn stick weer zakken en vraag ik opnieuw door middel van de lift it. Al die tijd houd ik mijn vinger in de aanwijsrichting. Op het moment dat ze aandraaft, laat ik alle cues onmiddellijk zakken en volgt er: goeeeeeeeehoeeeeeeeeeeed. Het gevolg is dat de overgangen heel makkelijk gaan nu en dat haar oren niet meer naar achteren gaan omdat ik haar zelf het moment van de overgang laat beslissen. Ze gaat wel, want dat is het doel, natuurlijk.

JAAAAAAAAAAAAA zo bedoel ik het! Dat is nou het grote verschil tussen het 'nieuwe' Parelli en het Parelli zonder het L&HB, zonder horsenality.

Maar van mij hoeft het niet op de ai ai sir manier.

Van mij eigenlijk wel. Maar niet uit angst of respect of omdat andersssssss...
Nee, ik wil dat mijn paard vertrekt met een drive omdat hij het leuk vind wat ik aan hem vraag (nou ja.. keep on dreaming dan Trea, want welk paard vind circling nou leuk? Zelfs mét een obstacle of inachtneming van horsenality en psychology is circling gewoon stóm!)
Oké, ik werd wakker en bedacht dat ik dan tenminste wilde dat mijn paard het met motivatie deed omdat hij daarna een grootse beloning krijgt. Hij hoeft het niet voor mij te doen, als hij het maar met motivatie doet, en dat die motivatie een duf bixje is (is wel eens slecht voor mijn ego ), maar hij voert het uit met een bepaald plezier, een voorpret, dat er beter uitziet dan rollende ogen en een diepe zucht.

tot zover mijn 'snoepjesverhaal'

[Tinky]

Ik wilde alleen even zeggen dat jullie overweging, Roos en Trea (en al die anderen) over zachtheid voor mij zo actueel is. Dat ik dacht, bij Flynn, dat hij soms, hard uitgedrukt, gewoon een mep nodig heeft. Dat hij, zeker in het begin regelmatig mij omver liep, heel LB. En dat het dan echt hielp, en helpt. En dat ik donderdag uiterst gefrustreerd door het bos liep met hem (ego ego) en vanuit die frustratie te hard geweest ben en enorm geschrokken ben van mezelf (hij ook enorm schrok en niet wist waar hij het zoeken moest). Ik bijna huilend omgedraaid ben om terug te lopen, en besloot om dat zo zacht mogelijk te doen. En hij ook zacht werd. Het was een heel klein stukje, frustratie zat veel te hoog, maar het was er, en het was zoooo fijn.

Ik ben afgelopen weken bij een aantal mensen geweest en heb heel goed gekeken naar hun zachtheid, subtiliteit. Ik kan het, maar niet constructief. Zoo inspirerend, zo goed om te zien, voor het gevoel. En nu doen. Mens, wat ga ik een hoop leren. Bedankt voor deze gedachtewisseling.

[Hanneke1980]

Marianne bedankt voor je uitleg, heel veel succes ermee, het klinkt in ieder geval als een goed doordacht plan.

En ik denk dat jij hetzelfde noemt als Roos en Trea, Parelli is ook vernieuwd, en zeker met de komst van LBHB en Horsenality is het "hetzelfde maar toch anders"

Is het een idee om de level assesments erbij te halen en gewoon domweg aan te gaan strepen
Els Z heeft ooit een level 1 schema gemaakt en geplaatst.
Ik heb alle taken van level 1 en level 2 in 1 document gezet, taken eruit gehaald die ik eigelijk een beetje onzin vindt (op- en afstappen vanaf beide kanten bv of 21 min ppl), nog wat dingen die niet in de assesments staan maar die ik wel leuk vindt om te oefenen erbij gezet en zo streep ik vrolijk af.
(en haal soms streepjes weer weg bij een terugval
)

[whoopie]

Ik snap een ding niet, is die LBHB weer een aparte cursus of serie (niet de successerie toch?)

[Pocalover]

Oké, ik werd wakker en bedacht dat ik dan tenminste wilde dat mijn paard het met motivatie deed omdat hij daarna een grootse beloning krijgt. Hij hoeft het niet voor mij te doen, als hij het maar met motivatie doet, en dat die motivatie een duf bixje is (is wel eens slecht voor mijn ego ), maar hij voert het uit met een bepaald plezier, een voorpret, dat er beter uitziet dan rollende ogen en een diepe zucht.

tot zover mijn 'snoepjesverhaal'

Ja dat snap ik. Als je hemt iets vraagt en hij geen enorme playdrive heeft, dan liever dat hij een snoepje krijgt, dan is het tenminste leuk voor hem!

Ik heb vorig jaar een discussie gehad met Wim over snoepjes. Het idee kon mij niet bekoren omdat Poca er nogal vragerig (heeeeeeel zacht uitgedrukt) van werd. Uiteindelijk ben ik er heel voorzichtig mee begonnen. Daarbij wil ik aantekenen dat ik niet op de hoogte ben van goed snoepjes gebruik. Ik gaf een snoepje als ze iets goed deed of zomaar eens als ik vond dat ze die verdiend had.

Tot vorige week. Daar kwam ineens mijn uberlieve Poca met oren in haar nek en ontblote tanden op mij af. In a very serious matter.
Ik was bij zinnen en heb de aanval compleet genegeerd. Gewoon net gedaan of ik dat niet zag. Op dat moment besloot ik dat zolang ik niet genoeg snap van voedselbeloning ik deze niet meer toe ga passen. Nu is het rustiger tussen ons. Er komt niks, dat weet ze, dus hoeft ze niet te zoeken, niet te reageren. In plaats van het snoepje beloon ik haar nu met rust. Het gaat goed, ik vind het prettiger zo.

Ik vroeg mij af Trea, hoe doe jij dat. Blijven jouw paarden wel beleefd? Ben jij consistent genoeg. Of komen ze bij jou ook wel eens het snoepje halen. Dan vraag ik me nog af. Als je heel vaak een snoepje geeft, wordt het dan gewoonte of blijven ze het altijd waarderen? Of wissel je de snoepjes af met rust en aaien of zo?

Charlotte. Van zachter worden ze ook zachter, dat heb ik ook ontdekt. Weet je dat je zelfs het halster vast kunt pakken met een fase 1. Daar dacht ik eerder nooit over na. Nu heb ik het halster amper meer vast. Heerlijk vind ik dat. Het enige waar ik nu nog een beetje mee zit, merkte ik vanmiddag, is het desensibiliseren.

Wat heeft het voor een zin om je paard te desensibiliseren, friendly game, stick en string over lijf en zo. Je wil dus dat je paard minder gevoelig wordt. Maar je wil ook dat hij reageert op een fase 1. I am lost, iemand goede ideeen daarover?

Thanks!

[Margot van lare]

Oké, ik werd wakker en bedacht dat ik dan tenminste wilde dat mijn paard het met motivatie deed omdat hij daarna een grootse beloning krijgt. Hij hoeft het niet voor mij te doen, als hij het maar met motivatie doet, en dat die motivatie een duf bixje is (is wel eens slecht voor mijn ego ), maar hij voert het uit met een bepaald plezier, een voorpret, dat er beter uitziet dan rollende ogen en een diepe zucht.

tot zover mijn 'snoepjesverhaal'

Ja dat snap ik. Als je hemt iets vraagt en hij geen enorme playdrive heeft, dan liever dat hij een snoepje krijgt, dan is het tenminste leuk voor hem!

Ik heb vorig jaar een discussie gehad met Wim over snoepjes. Het idee kon mij niet bekoren omdat Poca er nogal vragerig (heeeeeeel zacht uitgedrukt) van werd. Uiteindelijk ben ik er heel voorzichtig mee begonnen. Daarbij wil ik aantekenen dat ik niet op de hoogte ben van goed snoepjes gebruik. Ik gaf een snoepje als ze iets goed deed of zomaar eens als ik vond dat ze die verdiend had.

Tot vorige week. Daar kwam ineens mijn uberlieve Poca met oren in haar nek en ontblote tanden op mij af. In a very serious matter.
Ik was bij zinnen en heb de aanval compleet genegeerd. Gewoon net gedaan of ik dat niet zag. Op dat moment besloot ik dat zolang ik niet genoeg snap van voedselbeloning ik deze niet meer toe ga passen. Nu is het rustiger tussen ons. Er komt niks, dat weet ze, dus hoeft ze niet te zoeken, niet te reageren. In plaats van het snoepje beloon ik haar nu met rust. Het gaat goed, ik vind het prettiger zo.

Ik vroeg mij af Trea, hoe doe jij dat. Blijven jouw paarden wel beleefd? Ben jij consistent genoeg. Of komen ze bij jou ook wel eens het snoepje halen. Dan vraag ik me nog af. Als je heel vaak een snoepje geeft, wordt het dan gewoonte of blijven ze het altijd waarderen? Of wissel je de snoepjes af met rust en aaien of zo?

Charlotte. Van zachter worden ze ook zachter, dat heb ik ook ontdekt. Weet je dat je zelfs het halster vast kunt pakken met een fase 1. Daar dacht ik eerder nooit over na. Nu heb ik het halster amper meer vast. Heerlijk vind ik dat. Het enige waar ik nu nog een beetje mee zit, merkte ik vanmiddag, is het desensibiliseren.

Wat heeft het voor een zin om je paard te desensibiliseren, friendly game, stick en string over lijf en zo. Je wil dus dat je paard minder gevoelig wordt. Maar je wil ook dat hij reageert op een fase 1. I am lost, iemand goede ideeen daarover?

Thanks!

Toevallig zat ik vandaag na te denken over het desensibiliseren. Bij Bully is dat niet nodig, maar bij Stella bijvoorbeeld wel en blijft ze dan ook zo gevoelig? Zou het niet een heel duidelijk verschil tussen life up en life down moeten zijn?

[marleendenarend]

Wat heeft het voor een zin om je paard te desensibiliseren, friendly game, stick en string over lijf en zo. Je wil dus dat je paard minder gevoelig wordt. Maar je wil ook dat hij reageert op een fase 1. I am lost, iemand goede ideeen daarover?

Naar mijn idee heeft dat alles met INTENTIE temaken. Desensibiliseren met de intentie van rust, veiligheid, ontspanning. Sensibiliseren met de intentie van energie, beweging, actie, impuls...... Voor beiden is soms maar 1 lichaamshouding, maar met een compleet andere uitstraling.

zoiets