Re: Slaan bij voeten optillen

[Callippo]

Wow, wat een heftig verhaal zeg!
Ik vind het me een beetje moeilijk voor te stellen hoe dat moet voelen, omdat ik het zelf nog helemaal niet ken, zo'n dergelijke angst, maar ik vind het wel erg goed van je dat je het hier hebt durven neerzetten.

Het paard dat het vertikt om op 3 pootjes te staan kun je iig wel oplossen zonder dat je met je hand ook maar in de buurt van de achterhoef hoeft te komen, het uitkrabben wordt dan lastiger, maar wellicht met nog meer 'move closer, stay longer' dat dat uiteindelijk ook wel lukt.

Quantum Savvy is een Australische 'spin off' van Parelli, om het zo maar ff te noemen.

Met de leadrope porcupine doen, gaat als volgt:

Beide uiteinden van de leadrope heb je in je hand, de leadrope zit als een losse lus om het been van het paard, bij voorkeur in de kootholte. Als je 1 uiteinde van de leadrope los laat, moet het paard direct 'vrij' zijn met zijn been.

Door nu langzaam druk uit te oefenen op de leadrope, voer je een porcupine game uit op het been, waarbij je iedere poging van je paard om hiervoor te wijken uiteraard direct beloond door los te laten.
In de loop van de tijd kun je je paard vragen zijn been steeds wat langer omhoog te houden.

Plaatjes heb ik hier helaas niet bij maar hoop dat het zo wat duidelijker is. Enne: eerst testen met friendly game, voor je zomaar een touw om het been van je paard doet he

[Marianne]

Hey dank je Calippo.. duidelijk beschreven, ik snap nu hoe het werkt. ik denk dat ik dat ga proberen. Gelukkig reageert Pauli helemaal niet verkeerd als je met een touw, stick of iets anders haar benen aanraakt - ze blijft gewoon staan. En misschien is het inderdaad wel eens goed als ik probeer met zo'n touw ( als verlengstuk van mijn hand) om die achterbenen op te tillen..

[Jossie]

Is dat niet bizar? Ik voelde zoveel liefde voor dit paard, had zo 'n intens medelijden en wilde zo graag helpen.. en ik kon niks doen.. ik wilde alleen maar wég, wég, wég... en zij 'onderging' het, stilletjes, geduldig, eenzaam.. och mensen, ik kan er nog steeds om janken als is het nu meer dan vier jaar geleden en ik voel me zoooo schuldig..

Punt 1: Nee, jouw reactie is NIET bizar, sterker nog ik wéét hoe dit je overkomt en hoe het moet slijten.
Ik had met Son precies hetzelfde toen ze ziek was, het liefste ging ik helemaal niet naar haar kijken als het warm was. Bang voor het zien van haar leed, haar benauwdheid en niets, maar dan ook helemaal niets wat ik eraan kon doen. Die maanden leefde ik op de automatische piloot, ik sloot me af, ook voor Son's leed. Hierdoor kon ik haar wel verzorgen als het weer afkoelde...
Ook ik voelde en voel me enorm schuldig, het grote had ik maar-syndroom leeft een ruim jaar na haar dood nog steeds en het verdriet... is er nog altijd en lijkt niet minder te worden. Toch betrap ik mezelf af en toe op een glimlach van weemoed als ik aan haar denk.

Punt 2: Het niet durven aanraken van Pauli's achterhoeven komt voort uit wat je toen hebt moeten meemaken, die last draag je bij je en die angst (met name om mogelijk iets aan te treffen op die plek) verlamt je.
Zo herkenbaar... bij de minste of geringste aanleiding sla ik ook op tilt bij Kate. Ze mankeert niets, dat wéét ik! Maar de angst om zoiets nog een keer te moeten meemaken zit er zo diep in blijkbaar... Ik kan het ook niet loslaten, maar gelukkig heb ik Saar die ik bij ieder wissewasje of wat dan ook kan bellen. Zij kijkt en ziet niets, ik leer langzaamaan het vertrouwen weer terug te krijgen en als Saar zegt dat het ok is, is dat nu ook zo.

Kortom, ik heb geen oplossing, maar wel herkenning en begrip voor je.
Sterkte!

[Marianne]

Oh.. Jossie.. wat herkenbaar...ik heb dat nét zo.
Recentelijk ontdekte ik (van een afstand) een wat roodachtig vlekje in Pauli's kootholte - metéén gingen alle sirenes en alarmbellen op tilt! En echt, het werd me zwart voor de ogen, viel bijna tegen de vlakte.
Want één ding wist ik: ik kon dat hoefje niet pakken om te kijken wát het nou eigenlijk was.
Meteen de DA gebeld: kom alsjeblieft snel.. die kwam, zag en.. constateerde dus helemaal niks. En ik stond te trillen op m'n benen. Ik wilde uitleggen wat ik gezien had en kon alleen maar in tranen uitbarsten.
Gelukkig kon een inmiddels ook gearriveerde vriendin het even uitleggen en tegen 'm zeggen "ik denk dat het met haar vorige paard te maken heeft, die is zo ziek geweest", waarop ik van de DA een bemoedigend klopje op de schouder kreeg en hij zei: 't komt wel goed meid!
Tja... en het toeval (????) wil ook nog eens dat Pauli als twee druppels water op Ster lijkt..qua uiterlijk en qua karakter.

[RebanKabriche]

Ik heb je mooie tekst over angst weer gevonden, dus lees hier je eigen tekst en hopelijk heb je er net zoveel aan als ik toen

Angst is natuurlijk niet echt een discussie-topic.
Immers, iedereen ervaart angst door verschillende oorzaken.. waar de één als de dood voor is, daar heeft de ander totaal geen moeite mee.

In z’n algemeenheid kun je stellen dat er twee soorten angst zijn: de angst ( of schrik) die je ervaart en die ontstaat in een bepaalde ( soms levensbedreigende) situatie .. en de angst die je zelf creëert door ‘vooruit te denken’ – als verwachtingspatroon dus.
Beide soorten van angst hebben een verschillende benadering nodig.

Eén ding is zeker: angst belemmert en stuurt heel veel dingen in je dagelijks leven. Je zult dingen nalaten die je normaal gesproken wél zou doen, ‘als je maar niet bang’ was.. daarmee sluit je dus ook een heleboel prettige en positieve ervaringen uit. Het allerbelangrijkste is niet zozeer te ‘erkennen’ dat je bang bent of angst ervaart, maar om te analyseren wat die angst veroorzaakt, en wat je er vervolgens aan kunt doen om het hanteerbaar en leefbaar te maken.

Grappig genoeg is voor het aanpakken van je angst, veel moed nodig.
Moed om eerlijk en open te zijn over je probleem, moed ook om je ‘smoezenrepertoire’ (alle uitvluchten die je verzint om je angst niet onder ogen te zien of te erkennen waar het probleem zit) op te geven en moed ook om dingen los te laten en te vertrouwen op iets/iemand anders dan jouzelf.

[lila]

Datgene wat je hebt meegemaakt is dermate traumatiserend voor je geweest (en ook voor jou Jossie), dat je er een soort posttraumatisch stress syndroom aan hebt overgehouden. Je brein legt een koppeling tussen tóen en de handelingen die je nu wilt uitvoeren en maakt het daarbij onmogelijk. Er is recent een methode in het nieuws waarbij je onder begeleiding die 2 zaken gaat leren loskoppelen. Schijnt dan met 3 á 4 behandelingen over te zijn. Kort samenvattend: je vertelt je verhaal aan een deskundige (psycholoog denk ik) du moment dat je de angst/stress voelt komen beweegt hij zijn vinger snel heen en weer voor je gezicht en volg je die beweging met je ogen. Dat hou je een bepaalde periode vol (secondes, geen uren...) en dan ga je weer verder met je verhaal tot de volgende golf angst/stress opkomt. Dan wéér die vinger, etc. Doordat je hiermee bepaalde hersenactiviteit stimuleert (zoiets als plotseling RB behaviour oplossen door juist actief games te spelen) krijgt die traumatische ervaring een eigen plek en verdwijnt de stressreactie die dat opriep. Tijdens de volgende sessie zal je merken dat de stressrespons steeds later begint en je steeds verder komt met je verhaal.
Dit zit zo diep, en is zo voorstelbaar dat dit zo'n impact heeft gehad, dat het mij geen slecht idee lijkt hier een pro bij te halen.
Een aantal jaren terug was deze aanpak ook in het nieuws toen de echtgenote van die burgemeeste die toen in zijn gezicht was geschoten daar ook veel baat bij heeft gehad.

Nalezend klinkt het wel wat stellig, maar ik denk dat dit de hoek is waar je de oplossing kan vinden....heb de wijsheid helaas niet in pacht

[RebanKabriche]

Mega interessant dit zeg!!!

[Marianne]

Heb ik dat allemaal geschreven Réban... hmm, zeker ervaringsdeskundig! In het engels heb je een mooi spreekwoord: Doctor heal thyself! Moest ik maar 's gaan doen. Vind mijn uitspraken overigens ook wel een mooi voorbeeld van 'probleemverdringing' - wel effe lekker zakelijk uitleggen hoe 't zit maar het voor mezelf niet kunnen oplossen ( haha, zelfspot heb ik in overvloed!).

[lila]

Stephanie deed dat ook met Helen, was een prima coach....maar zélf doen: ho maar. Dus nog steeds herkenbaar hoor

[Marianne]

He, dat heb ik ook ergens gehoord ( of gelezen) Lila.. ik schoot wel meteen hartelijk in de lach nu net: zie meteen het vingertje van Parelli voor me ( bij achterwaarts laten gaan) of Pauli met d'r voorhoefje schudden !

[RebanKabriche]

Dat geeft toch niks!

Ik heb zo vaak dat ik het anderen zo mooi kan uitleggen en helpen, maar mezelf

Soms is het dus niet zo verkeerd om naar je eigen woorden te luisteren

[lila]

Het heet EMDR, Eye Movement Desensitization & Reprocessing. Hóe het precies werkt weten ze nog niet, maar dát het werkt staat steeds meer vast.

[RebanKabriche]

Oké mooi! Het lijkt inderdaad wel een soort Parelli voor mensen

Ben benieuwd wanneer de doe-het-zelf pakketen gaan verschijnen!

Ik ervaar het zelf ook heel sterk dat als ik angstig word, ik freak, ik noem mezelf dan ook altijd RB, dus zo gek is dat nog helemaal niet dat ik dat dacht!

[Ebby]

De techniek die Lila beschrijft ken ik op een iets andere manier. NL wanneer je zelf in een angst moment verstrikt raakt met je hand voor je ogen heen en weer gaan en daarop focussen, totdat je rustig wordt. Aangezien ik heb leren rijden op een manege waar amper rustige en brave pony's stonden heb ik leren rijden met angst en na een escalatiewinter met Stella ben ik ook bang voor haar. Wat bij mij erg goed helpt is om voor mijn eigen ogen te gaan propelloren met het touw en daar naar te blijven kijken totdat ik zelf rustig ben en weer actief leiding kan geven. Bijkomend voordeel is dat wanneer is aan het wandelen ben (of afgestapt ben) ze me zo ook niet voorbij kan stormen .
Maar goed, dat is wel lastig als je aan het hoevenkrabben bent natuurlijk, al zou je dan misschien eventjes met de hoevenkrabber kunnen zwaaien? Zelf vind ik het zwaaien met iets makkelijker en "natuurlijker" als het heen en weer gaan met een vinger of hand.

[Ebby]

Heeft die Stephanie Burns ook een eigen site oid? Ben wel benieuwd naar haar methode, al heb ikzelf ook al een aardig aantal handigheidjes ontdekt .