Bizarre reactie uit het niets van getraumatiseerd paard?

[sandra]

Ik denk dat ze bedoeld dat het paard voor Amy banger gaat worden omdat ze het niet gecorrigeerd heeft.

Ongeveer ja Een correctie kan fase 4 zijn. Kan zeer effectief zijn en al helemaal als je daarna friendly game toepast.

Lijkt me echt géén goed idee, aangezien dit paard de friendlygame nog niet accepteerd. Friendlygame is voor dit paard nog heel erg eng. Dus dan geef je eerst een fase 4 en dan ga je het paard staan aaien, waar hij nog bang van wordt...

Volgens mij blijft de oplossing toch in het bewuster zoeken naar de grenzen van het paard en daaronder blijven, zodat het paard geen noodzaak gaat voelen zich te moeten verdedigen.

[Jossie]

In mijn kudde wordt een nieuweling altijd nieuwsgierig ontvangen. Voorts ontstaat overduidelijk fysieke communicatie: hier een daar een hap of een dreigend of zelfs pijnlijk achterbeen. Na 3-6 dagen volgt subtielere fysieke communicatie (een oor, een schouder). Hierarchie wordt duidelijk en bevestigd. De derde periode is pas het emoties delen.

En het zou interessant zijn voor de discussie als er goed beargumenteerd ingegaan wordt op mijn ankedote van de shetlander.

Ik zie geen nieuw topic met dit onderwerp, dus dan reageer ik hier wel even op deze "stelling" .
Ook in onze kudde wordt een nieuw paard nieuwsgierig ontvangen, alle kuddeleden staan in elk geval op de uitkijk. Er wordt vriendelijk geneusd, tenzij de nieuwkomer dit niet toelaat. Ongeacht of dit vanuit angst of dominantie komt, is de reactie van de "alpha-merrie" hetzelfde: De nieuwkomer wordt vriendelijk verteld dat dit gedrag niet gewenst is (nog subtiele communicatie), alpha negeert de nieuwkomer en laat de luitenant orde op zaken stellen (die moet immers de plek verdedigen, alpha is zeker van haar plek ). Mocht de nieuwkomer van zich af slaan richting luitenant en niet settelen in de nieuwe situatie, heeft deze een probleem, deze mag dan rondjes lopen zo lang de alpha dat wil, hoe hard de alpha dat wil en in de richting die alpha wil.
Alpha staat in het midden en verzet geen stap. Is dat gebeurd naar tevredenheid van alpha, dan mag de nieuwkomer het weer proberen in de kudde. Rangordebepaling vindt verder plaats door de andere kuddeleden, alpha grijpt alleen (subtiel!) in als dit nodig is (vaak teveel onrust veroorzaakt door de nieuwkomer).
Onze alpha slaat zelden, als ze slaat is het altijd goed raak. Eigenlijk slaat ze alleen als een van de andere kuddeleden het te bont maakt, eerder niet. Ook hanteert ze fase 1... 4, lange fase 1 (subtiel dus), daarna is het raak. Niks dreigen met achterbenen, ze maakt haar punt heel duidelijk en zonder poespas (logisch ook, rangordebepaling is vaak een LB-gebeuren, dus heeft een langzame fase-opbouw weinig zin).

Dus nee, ik kan me niet vinden in de standaard die je beschrijft in jouw stelling, ook in de eerste dagen van kennismaking kan de communicatie erg subtiel verlopen. Het hangt er maar net vanaf hoe zeker alpha is en hoe duidelijk deze met subtiele signalen overkomt.
Wat betreft jouw terror-shet, die werd niet duidelijk genoeg gecorrigeerd door de alpha, typisch geval van een kuddeleider die zijn/haar zaakjes niet goed op orde heeft...

Voor de TS: eens met Sandra, paard is al angstig, dus zal een fase 4 weinig opleveren.

[Marja]

Uiteindelijk wil je als mens kunnen aangeven "kom jij eens uit die RB-fase en het liefst a.s.a.p./per direct"

Dat zeg je goed ja: UITEINDELIJK!
Die slap-in-the-face-thanks-I-needed-that kun je niet zomaar bij elk paard toepassen en zelf zou ik dat ook echt alleen maar doen als mijn fysieke integreit in het gedrang kwam, en dan nog zo zacht mogelijk (maar wel effectief).

Verder ben ik het erg eens met wat Sandra schrijft:

Volgens mij blijft de oplossing toch in het bewuster zoeken naar de grenzen van het paard en daaronder blijven, zodat het paard geen noodzaak gaat voelen zich te moeten verdedigen.

[Jossie]

Uiteindelijk wil je als mens kunnen aangeven "kom jij eens uit die RB-fase en het liefst a.s.a.p./per direct"

Dat zeg je goed ja: UITEINDELIJK!
Die slap-in-the-face-thanks-I-needed-that kun je niet zomaar bij elk paard toepassen en zelf zou ik dat ook echt alleen maar doen als mijn fysieke integreit in het gedrang kwam, en dan nog zo zacht mogelijk (maar wel effectief).

Precies Marja, dat is ook wat ik in mijn hele verhaal over dat kuddegebeuren probeer te zeggen. Zo zacht als kan, zo duidelijk als nodig.

[Marja]

Een voorbeeld uit mijn relatie met Menglöd, type RB-i: Zij durfde niet door water heen. Ik deed de squeeze game tussen mij en het water door, en uiteindelijk moest ze dan ook door het water heen. Dat durfde ze in eerste instantie niet en ze kwam daarbij meermalen in mijn ruimte omdat ze écht te bang was voor het water. Had ik haar op dat moment een fase 4 gegeven om mijn ruimte te verdedigen, dan had ik haar opgeblazen: haar angst voor het water zou groter worden en vooral ook: haar angst voor mij omdat ik haar teveel pushte en afstrafte voor haar angst. Dus deed ik als ze in mijn ruimte kwam, een stapje naar achteren. Wel zo min mogelijk, maar ik maakte wel ruimte. Na dat een aantal keren gedaan te hebben, kon ik haar voorzichtig laten merken dat ik eigenlijk niet voor haar aan de kant wilde, dus ik dreef haar zachtjes weg als ze te dichtbij kwam. Door dit rustig aan op te bouwen, kon ze uiteindelijk wél door het water heen.
En inmiddels vertrouwt ze veel meer op mijn mening, als we iets spannends tegenkomen en kan ze haar angsten veel sneller overwinnen.

En dan denk je: achteruit gaan voor een paard? Je ruimte opgeven? Dan ziet dat paard zichzelf als dominant en kun je het wel schudden.
Nou, niet dus.
Niet in alle gevallen.
Moraal van dit verhaal (vooral voor Scoxxx): er is geen zwart/wit, maar vooral veel grijs!

[scoxxx]

Een voorbeeld uit mijn relatie met Menglöd, type RB-i: Zij durfde niet door water heen. Ik deed de squeeze game tussen mij en het water door, en uiteindelijk moest ze dan ook door het water heen. Dat durfde ze in eerste instantie niet en ze kwam daarbij meermalen in mijn ruimte omdat ze écht te bang was voor het water. Had ik haar op dat moment een fase 4 gegeven om mijn ruimte te verdedigen, dan had ik haar opgeblazen: haar angst voor het water zou groter worden en vooral ook: haar angst voor mij omdat ik haar teveel pushte en afstrafte voor haar angst. Dus deed ik als ze in mijn ruimte kwam, een stapje naar achteren. Wel zo min mogelijk, maar ik maakte wel ruimte. Na dat een aantal keren gedaan te hebben, kon ik haar voorzichtig laten merken dat ik eigenlijk niet voor haar aan de kant wilde, dus ik dreef haar zachtjes weg als ze te dichtbij kwam. Door dit rustig aan op te bouwen, kon ze uiteindelijk wél door het water heen.
En inmiddels vertrouwt ze veel meer op mijn mening, als we iets spannends tegenkomen en kan ze haar angsten veel sneller overwinnen.

En dan denk je: achteruit gaan voor een paard? Je ruimte opgeven? Dan ziet dat paard zichzelf als dominant en kun je het wel schudden.
Nou, niet dus.

Leuk voorbeeld! Thanks!
Je hebt gelijk dat je approach and retreat hanteert bij waterangst. En ook dat je het paard back-up zet wanneer jouw persoonlijke zone niet gerespecteerd wordt.

Maar wat als het paard een dreigend achterbeen had gegeven?
Er dient altijd wederzijds respect te zijn. Een getraumatiseerd dier (van TS) hoeft echt niet met fluwelen handschoenen behandeld te worden. Paarden leven in het nu, niet in het verleden.
Die begrijpen een medelijden niet. Een medelijden kan een grijze communicatie worden, met non-effectieve compromissen.

Arabieren zijn over het algemeen zeer High Sensitive Horses. De HSH worden vaak als moeilijk bestempeld, niet begrepen, vast getraumatiseerd.... te lief behandeld om de hysterie zoveel mogelijk te voorkomen.

Ook bij HSH is het eerlijk om aan te geven wat wel een grens is en wat niet. Heel zwart-wit. Een dreigend achterbeen is echt a bridge to far en absoluut not done (ammenooitniet dat ik dit accepteer).
Ik geef respect (en geen fluwelen handschoentjes/ my-little-pony-compromissen) maar eis wel een dienovereenkomstig respect terug. Die verantwoording mag ook een HSH gewoon aan, getraumatiseerd of niet.

En als een HSH/ getraumatiseerd dier een dreigend achterbeen geeft, volgt er -voor mij- een zeer venijnige fase 4. Zodat elkaars grenzen en respect overduidelijk wordt en blijft. Zodra deze afspraken onderling helder zijn, volgt er een subtielere fysieke communicatie... bijv. een approach and retreat en een back-up.

Pas na alle onderlinge fysieke afspraken (zwart-wit.... geen twijfel mogelijk voor mens en paard) helder en bevestigd zijn, is emoties delen pas mogelijk.

Vraag je aan het paard direct om emoties te delen (zoals mijn terror-shet), wordt communicatie grijs, onhelder en uiteindelijk kan het respectloos of zelfs beangstigend worden.

[Maritje1991]

Leuk voorbeeld! Thanks!
Je hebt gelijk dat je approach and retreat hanteert bij waterangst. En ook dat je het paard back-up zet wanneer jouw persoonlijke zone niet gerespecteerd wordt.

Maar wat als het paard een dreigend achterbeen had gegeven?Er dient altijd wederzijds respect te zijn. Een getraumatiseerd dier (van TS) hoeft echt niet met fluwelen handschoenen behandeld te worden. Paarden leven in het nu, niet in het verleden.
Die begrijpen een medelijden niet. Een medelijden kan een grijze communicatie worden, met non-effectieve compromissen.

Arabieren zijn over het algemeen zeer High Sensitive Horses. De HSH worden vaak als moeilijk bestempeld, niet begrepen, vast getraumatiseerd.... te lief behandeld om de hysterie zoveel mogelijk te voorkomen.

Ook bij HSH is het eerlijk om aan te geven was wel een grens is en wat niet. Heel zwart-wit. Een dreigend achterbeen is echt a bridge to far en -mijn inziens- absoluut not done (ammenooitniet dat ik dit accepteer).
Ik geef respect (en geen fluwelen handschoentjes/ my-little-pony-compromissen) maar eis wel een dienovereenkomstig respect terug. Die verantwoording mag ook een HSH gewoon aan, getraumatiseerd of niet.

En als een HSH/ getraumatiseerd dier een dreigend achterbeen geeft, volgt er -voor mij- een zeer venijnige fase 4. Zodat elkaars grenzen en respect overduidelijk wordt en blijft. Zodra deze afspraken onderling helder zijn, volgt er een subtielere fysieke communicatie... bijv. een approach and retreat en een back-up.

Pas na alle onderlinge fysieke afspraken (zwart-wit.... geen twijfel voor mens of paard) helder en bevestigd zijn, is emoties delen pas mogelijk.

Vraag je aan het paard direct om emoties te delen (zoals mijn terror-shet), wordt communicatie grijs, onhelder en uiteindelijk kan het respectloos of zelfs beangstigend worden.

Sorry maar ik erger me er echt heel erg aan, dat je keer op keer terug komt op dat achterbeen!
hoogstwaarschijnlijk heeft TS signalen daarvoor gemist. en dat is een 'venijnige'fase 4 imo uit den boze!

[scoxxx]

Leuke van HSH is dat ze heel rap kunnen schakelen. In a split of a second wordt er geschakeld van hele subtiele signalen naar zeer zware fysieke signalen.
In die halve seconde kan je als mens niet reageren op de subtiele signalen, je bent altijd te laat. Dus rest enkel de venijnige fase 4.

Daarom zijn HSH vaak zo moeilijk en vaak ook niet helemaal begrepen.

[wannabe]

En wat heeft een 'HSH' met het paard van TS te maken?

Je komt hier binnen, roept van alles 10 keer hetzelfde, zet je mening als een feit neer, assumed er flink op los en laat ondertussen alleen maar meer zien hoe (onbewust) onbekwaam je bent. En dan andermans adviezen, van personen die zichzelf wél 'bewezen' hebben, afdoen als 'mylittlepony-tijdperk'. Wat mij betreft; heel erg onprettig

[saar]

Waarom denk ik nou aldoor aan Roos haar uitleg over EF als zijnde Emotionele Flexibiliteit?

@ TS: heb je niet het gevoel dat je met dit paardje misschien teveel "paard" hebt? Daarnaast ben ik benieuwd naar het "trauma" van het dier, wat is er daadwerkelijk gebeurd met haar?

[Timbers]

Omdat ik denk dat de grote valkuil van NH is de angst om "een beuk" te geven, bang een dier te mishandelen ofzo? Zo blijf je als mens aanmodderen.

"Beuk" is jouw uitspraak he Niet de mijne. Mijn uitspraak = "een venijnige fase 4".

Beuk was toch echt jouw eigen uitspraak

Ik wil niet op de man spelen maar er zit een hoop in je woordgebruik wat bij mij niet fijn overkomt, beuk, venijnig.....respect eisen. Dit geeft voor mij (!) een beeld van dwang en misschien bedoel je het wel helemaal niet zo

Ik bedoel moet je respect eisen of kun je het ook verdienen? Ook bij een HSH of een getraumatiseerd paard als dat van TS.
Ik bedoel als iemand respect van mij EIST zal ik dat ammenooitniet geven....

Onze dominante merrie in de kudde gebruikt zelden tot nooit geweld en heeft alle respect, juist omdat ze zo sociaal, rustig en vriendelijk is, zij is de leider omdat ze zorgt voor rust en stabiliteit in de groep (ik denk ook dat juist DIE eigenschap haar de alpha maakt en niet omdat ze zwart wit communiceert). Ze kriebelt met allemaal graast zij aan zij met de laagste in rang, vangt "nieuwkomers" gebroedelijk op. Ik kan me nog herinneren dat Timber een paar weken uit de groep moest en toen ze terugkwam in de koppel holde onze alpha op Timber af met de oortjes erop, even snuffelen, koppies naar beneden en grazen zij aan zij. Timber was stokkreupel en mijn penny hart romantiseerde het gedrag dat de alpha liet zien uiteraard met "ah alsof ze zegt kom maar hoor, ik bescherm je wel"

Es, mijn oude merrie, was vroeger altijd de alpha, maar gaf het leiderschap zo over.....maar die had van de anderen ook niet het respect. Zeker als ze voor onze alpha "moest" wijken (fase 4 van deze alpa was gewoon zelfverzekerd en groot met oortjes naar voren naar de ander toelopen, zo subtiel dat ik haar fase 4 tot op de dag van vandaag nog moet ontdekken).
Es was dan echt een draak want die ging haar frustratie met een venijnige fase 4 op een lager in rang staand paard afreageren. Es bleef 2e in rang, maar of ze echt respect had (nou zou dat Essie worst zijn geweest :P).

assumed er flink op los

Wij forumleden (even generaliserend gesproken) assumen ook, omdat wij een waarde hebben gegeven aan de woorden die Scoxxx gebruikt en daar een innerlijke representatie aan gekoppeld hebben (visueel, auditief of kinestetisch) en zo koppelt Scoxxx te uitleg van sommige mensen als MLP praktijken.

Ik ken het paard van TS niet, ken de situatie niet en ken TS zelf niet dus durf op basis van wat hier staat geen conclusies te trekken (mijn eigen kundigheid om advies te geven nog daargelaten, laat ik eerst maar eens zorgen dat ik mijn eigen onopgevoedde apekop in het gareel krijg ).

[Jossie]

En wat heeft een 'HSH' met het paard van TS te maken?

Je komt hier binnen, roept van alles 10 keer hetzelfde, zet je mening als een feit neer, assumed er flink op los en laat ondertussen alleen maar meer zien hoe (onbewust) onbekwaam je bent. En dan andermans adviezen, van personen die zichzelf wél 'bewezen' hebben, afdoen als 'mylittlepony-tijdperk'. Wat mij betreft; heel erg onprettig

Waar ik me ondertussen aan erger is niet alleen 10x hetzelfde roepen door scoxxx, maar ook het steeds niet reageren op inhoudelijke posts die een iets andere invalshoek belichten als de hare vind ik erg vreemd. Wéér komt het "dreigend achterbeen", interpretatie van iets van horen zeggen, eigen invulling van iets wat je waarneemt. De manier van presenteren van feiten en wijze van communicatie door scoxxx komt ook op mij over als dwingend en dat is niet de manier waarop ik wil omgaan met mijn (en andere) paarden. Gewoon omdat het korte termijn oplossingen zijn waar je misschien mee wegkomt bij een mild karakter, maar bij uitgesproken karakterpaarden zeker niet.
Dan het delen van emoties... Volgens mij een menselijke interpretatie, niet iets wat een paard doet (niet dat wij dat kunnen weten in elk geval). Gezien dat de shet wel terror-shet genoemd wordt door scoxxx is blijkbaar de post van mij waarin het beestje zo noemde wel gelezen, jammer dat de inhoud niet goed gelezen is .

Dat HSH-gedoe, sorry... nee.
Het is slechts een term, bedoeld om iets te duiden om een "soort excuus" voor hyper gedrag te hebben. Ieder paard is dan een HSH, om de simpele reden dat het een prooidier is wat in een split second moet kunnen reageren in geval van nood. Daar heeft een ras weinig mee te maken, ik ken haflingers die reageren als arabieren en vice versa.

[Marja]

Je hebt gelijk dat je approach and retreat hanteert bij waterangst. En ook dat je het paard back-up zet wanneer jouw persoonlijke zone niet gerespecteerd wordt.

Euhhhh je hebt me niet goed gelezen, ik liet Menglöd niet achteruit gaan,ik ging ZELF achteruit als ze teveel in mijn ruimte kwam.
Dit als voorbeeld om aan te geven dat niet alles altijd zo zwart/wit is. In principe ga ik inderdaad niet achteruit voor een paard dat ongevraagd mijn ruimte in komt. Maar met Menglöd, die RB-i is van het onzekere type, onderdanig en met een enorme will to please, kon dat wel zonder dat zij het van me ging overnemen. Het feit dat ik ruimte voor haar maakte om langs iets te kunnen wat ze eng vond, heeft haar vertrouwen in mij gegeven. Vertrouwen dat ik niet had gekregen als ik haar een 'venijnige fase 4' had gegeven omdat ze in mijn ruimte was gekomen.
En nadat ze een paar keer zo tussen mij en het water door was gelopen (waarbij ik dus voor haar achteruit ging), werd ze rustiger en kon ik met kleine signalen aangeven dat ik graag had dat ze dichter bij het water ging lopen ipv zo dicht bij mij, en uiteindelijk kon ik haar er zo doorheen sturen.

Maar wat als het paard een dreigend achterbeen had gegeven?

Dan had ik met een zo klein mogelijk signaal aan haar laten weten dat dat geen gewenste actie van haar was.
Zéker niet met een venijnige fase 4!!! Op die manier zou ik nooit haar vertrouwen en haar respect winnen. Ik zou haar respect ermee afdwingen. Dat is iets heel anders dan haar respect verdienen! Respect dat is afgedwongen, gaat altijd samen met angst en met een gebrek aan vertrouwen.
Had ik Menglöd een fase 4 gegeven voor het in mijn ruimte komen, dan zou ze wellicht voortaan uit mijn ruimte blijven, maar me niet vertrouwen. Ik wil beide: respect én vertrouwen, en graag beide in gelijke mate.

Er dient altijd wederzijds respect te zijn. Een getraumatiseerd dier (van TS) hoeft echt niet met fluwelen handschoenen behandeld te worden. Paarden leven in het nu, niet in het verleden.
Die begrijpen een medelijden niet. Een medelijden kan een grijze communicatie worden, met non-effectieve compromissen.

Wie heeft het hier over medelijden?
Menglöd is ook een zeer sensitief paard. Ze was bang voor zwepen, bang voor bewegingen achter haar. Daaruit had ik kunnen concluderen dat ze getraumatiseerd is. Maar ik weet vrij zeker dat ze dat niet is (ze komt van een goed adres); ze is gewoon supergevoelig. Waarom zou ik aan een supergevoelig paard (getraumatiseerd of niet) een venijnige fase 4 willen geven? En zéker niet in een situatie waarin ze toch al angstig is! Ik kan haar wel laten weten dat haar gedrag ongewenst is, maar dan wel zo zacht mogelijk!

Ook bij HSH is het eerlijk om aan te geven wat wel een grens is en wat niet. Heel zwart-wit. Een dreigend achterbeen is echt a bridge to far en absoluut not done (ammenooitniet dat ik dit accepteer).

Ik accepteer een dreigend achterbeen ook niet, althans in elk geval niet als het paard zo dichtbij is dat hij me zou kunnen raken. Ik laat het paard dan wel degelijk weten dat het ongewenst is. Maar daarvoor ben ik zo fel als nodig is, of zo zacht als mogelijk is... Ik ben assertief ja, maar zoals jij het omschrijft ben je eerder agressief.
En er zijn ook situaties waarin ik trappen in mijn richting gewoon negeer. Bijvoorbeeld met Atli als die een LB-e bui heeft. Het komt wel eens voor dat ik hem vraag in galop op de cirkel te vertrekken (dus vanuit het midden bij mij weg te gaan) en dan wil hij nog wel eens vertrekken met een trap/bok in mijn richting. Maar hij doet dat ALTIJD op zo'n ruime afstand van mij, dat we allebei weten dat hij me toch niet zal raken. Ik geef daar zeker geen fase 4 voor, en al helemaal niet venijnig. Venijnig impliceert overigens een emotie; een fase 4 dien je altijd zonder enige vorm van emotie uit te delen! Of ik negeer zo'n jolige/stoute bok van Atli, of ik laat hem harder lopen. Maar ik zal hem er zeker geen lel voor geven! Dat zou namelijk alleen maar averechts werken en zijn zin om met mij samen te werken, compleet de grond in boren. Anders zou het zijn als hij dicht in mijn buurt zou uithalen, dán zou ik wel een felle fase 4 geven zodat in 1 x duidelijk is dat dit gedrag ongewenst is. Maar wel compleet zonder emotie!

Samengevat: er is geen zwart/wit communicatie! Tenminste, niet in de manier waarop ik met mijn paarden om wil gaan. Ik pas me aan aan de situatie, en dat betekent dat er heel veel meer mogelijk is dan zwart en wit...

[Pocalover]

Ik heb mijn getraumatiseerde gevoelige belgische arabier Twister, heeeeeeel erg vaak met fluwelen handschoenen aangepakt. Ik werd daar blij van en Twister ook.

Voor mij is horsedevelopment juist GRIJS.

Ik denk dat ik deze discussie maar eens achter me laat.

[xyzutu2]

Wowz, heftige discussie!

@ topicstarter:
In de discussie zelf voor/tegen Parelli/clicker wil ik me niet mengen omdat daar al genoeg over is gezegd, maar ik wilde toch even op je verhaal reageren omdat dat me raakte omdat ik zelf ook te maken heb met een achterbeentje. Zelf clicker ik, maar heb ook geparellied in het verleden, iets waar ik nog steeds veel van gebruik. Goed voorbereid dus ging ik een jaar geleden aan de slag met een nieuwe pony, Speedy. Die meteen halverwege de eerste keer dat we samen trainden zijn kont in mijn richting draaide en een achterbeen optilde. Right. Dan heb je een kleine tweehonderd paarden geclickertraind, en dan nog schrik je.
Ik heb blijkbaar duidelijk meer met steigeraars, waarschijnlijk omdat ik dat aan zie komen en meteen om kan leiden. Maar als zo'n achterpoot omhoog gaat, dan schrik ik toch altijd weer en zit ik altijd weer een seconde met de gedachte 'wat nu?'.

De 'wat nu' vraag heb ik elke keer maar weer beantwoord met wat er op dat moment in me opkwam. Die eerste keer was me nogal duidelijk dat Speedy's kontje gemotiveerd werd door de gedachte 'rot op, mens, jij gaat me vast het leven zuur maken met allemaal eisen'. Daar kun je natuurlijk een fase 4 tegenover zetten en daar is zeker wat voor te zeggen, maar ik vond zijn standpunt wel begrijpelijk en besloot dat het belangrijkste was dat hij inzag dat ik hem niet ging afmatten met veeleisende dingen en dat met mensen spelen ook gewoon leuk kan zijn. Dus in plaats van te corrigeren vroeg ik hem gewoon om mijn hand met zijn neus aan te raken (dat haalt automatisch de kont bij je weg), te belonen en bij mezelf na te gaan of ik niet te veeleisend was geweest in mijn enthousiasme.
Een tijdje heb ik het kontje (dat kwam maar eens in de zoveel weken voor, maar toch) aangehouden als aanwijzing voor teveel druk van mijn kant, en dat hielp behoorlijk.
Vervolgens werd ik het een beetje zat. Het kontje was nu al bijna weg, maar toch. Speedy was er inmiddels van overtuigd dat ik een leuk mens was, met die veeleisendheid zat het nu ook wel goed (dank u voor de les o Speedy), hij had inmiddels ook al geleerd dat hij gewoon weg kon lopen als iets hem niet beviel (we werken lose) en nu wilde ik gewoon dat hij leerde dat een kontje gewoon not done is. Dus toen het weer eens gebeurde, stuurde ik hem a la Hempfling weg, parkeerde hem in een hoek en liet hem pas weer terugkomen als hij bereid was om normaal te communiceren. Dat moest een paar keer herhaald worden omdat Speedy daar erg opstandig van werd en dat was ook wel eens goed om te zien, dat hij echt wel eens te horen mocht krijgen dat niet alles op zijn voorwaarden hoefde te gebeuren.
Uiteindelijk hebben we het restant van het kontje weggekregen door heel consequent er op te reageren: de stemcorrectie 'Nee', het hoofd naar me toe vragen, billen wegdraaien, achterwaarts sturen en belonen. Of de kortere variant: gewoon 'nee', billen weg en belonen.

Ik kan me voorstellen dat de wat meer lik-op-stuk denkers dit een geweldig penny-achtig aanpappen en nathouden vinden, maar ik heb Speedy toegestaan om mij wat te leren over druk/overvragen, en uiteindelijk toch ook mijn doel bereikt zonder dat Speedy er al te zeer door gelittekend is (hoop ik )
Maar dat je schrikt als er ineens een achterbeen omhoog komt en even niet meer weet wat je moet doen, ook gewoon even bang bent en je onzeker voelt, dat herken ik helemaal en dat is zeker geen leuk gevoel, maar dat betekent nog niet dat je er niet samen gewoon uit kunt komen. Natuurlijk is het het fijnst als je geen angst kent, direct weet wat je wilt/moet doen en daar zonder enige twijfel rucksichtlos naar kunt handelen, maar die luxe heb je niet altijd. Gelukkig werkt die andere weg uiteindelijk ook, en dat is nou eenmaal de weg die je soms moet bewandelen.