Hoi Allemaal,
Wij hebben een 4,5 jarige merrie die over drie weken haar eerste veulen verwacht.
Hardstikke leuk natuurlijk, maar toch ook wel een beetje spannend. Ik hoop namelijk dat ze het veulen direct zal acceteren, maar daar ben ik helaas niet zo zeker van.
Toen deze merrie 4,5 jaar geleden geboren werd is haar moeder namelijk overleden en heeft ze gedurende de eerste 11 dagen de fles gehad. De eerste twee dagen zijn we toen met het veulen overal heen gereden op zoek naar een pleegmoeder, zonder succes. Overal werd ze de deur gewezen door moeders. Onze oude merrie wilde gelukkig wel een soort tante zijn, ze mocht zelfs bij haar drinken, maar er kwam alleen geen melk. Een toegeweide moeder was ze echter niet. Elf dagen later belde een kennis van ons midden in de nacht op, met de medeling dat hij een dood veulen had. We hebben onze kleren weer aangetrokken en wederom ons veulen in de trailer gehesen en zijn er op af gegaan. Daar aangekomen kwam nét de nageboorte van de merrie. Ik bleef met ons veulen uit het zicht, mijn man pikte de warme nageboorte en legde die over ons veulen heen. Daarna pikte mijn man het dode veulen uit de stal en de kennis duwde ons veulen in de richting van zijn merrie. Die was even heel verbaasd en waarschijnlijk heel verrast dat haar veulen plotseling zo kon lopen, maar accepteerde het veulen nagenoeg direct . Dat was echt wel heel bijzonder, met heel veel geluk. Ons veulen was toen net al twee dagen aan de antibiotica omdat ze aan de diarree was en koorts had. Die fles nepmelk met antibiotica wilde ze niet meer hebben, maar van de biest is ze helemaal opgeknapt. Het was echt boffen. En nu is ze een prachtige merrie die zelf 10 maart is uitgerekend.
Misschien snappen jullie nu waarom ik het spannend vind.
Ik ga er graag van uit dat ze het uiteindelijk wel zal accepteren, maar ik kan me ook voorstellen dat dit meer tijd zal kosten dan normaal.
Mijn vraag luidt daarom nu alvast:
Heeft iemand van jullie adviezen hoe de acceptatie te bevorderen, mocht ze het niet direct accepteren?
Alvast bedankt,
Anke
Bladwijzers