naast en in het zadel... hebben jullie dit ook?

[Gudrun]

Eerst even zeggen dat ik zeer weinig ervaring met zadelmak maken en jonge paarden helemaal zelf opleiden heb.
In het begin (en bij enge dingen) heb ik vaak het gevoel dat ze me "kwijt" zijn eens ik op de rug zit ipv er naast/voor/achter loop.
Valt me echt op, dat het voor zo'n paard een gigantisch verschil lijkt te maken.

Vooral met mijn eigen Piablo heb ik heel veel grondwerk gedaan en in zijn revalidatieperiode ook heel erg veel gewandeld en gejogd. Ik heb aan de hand het gevoel bijna alles aan te kunnen met hem. Hij zal wel eens in paniek steigeren of zo (da's zijn manier om te zeggen: neen, ik ben bang en ik kan dit niet), maar zelfs toen ik voor het eerst de spoorweg met hem over wilde en net toen hij besloten had een stap te zetten op de overweg en er toen de bel ging, de slagbomen neergingen en er een trein aandenderde stond hij wel op zijn achterbenen, maar aan een los touwtje en kijkend naar me om meteen mee achteruit te gaan, weg van het spoor en zonder zelf weg te rennen.
En dan de oprit bij ons thuis, is tegenover de weide en heeft hij twee maand lang twee keer per dag aan de hand zonder probleem gedaan om zijn beenwondes te verzorgen. Eerste keer onder het zadel toen ik nietvermoedend op wandeling vertrok zo'n paniek en gespring dat we samen languit op het asfalt lagen.
Ook nu nog na een jaar kan ik er nu en dan af voor iets engs zoals een Liggende Koe, een Houten Spleetbrug met Kabbelwater,... Wat ik dan meestal doe is eerst laten kijken, blijven vragen zonder meer druk (meer druk is steigeren) en veeel geduld. Maar de beste, meest stressvrije en makkelijkste oplossing is er even af, een paar keer aan de hand op en af voorbij het Enge Ding en dan zonder veel gedoe opnieuw vanuit het zadel.
Valt daarbij op dat hij over een bepaald brugje zelfs niet wil achter mijn dochter en haar pony aan, wel achter mij aan.

Het gaat natuurlijk wel steeds beter en beter, al blijft hij nu en dan wat vreemd in zijn reacties en onvoorspelbaar gek doen.
Maar uiteindelijk is hij pas een klein jaar onder het zadel en ik kan vrij probleemloos alleen met hem op stap, dus ik ben wel tevreden over mijn mannetje.

Maar wat ik me dus afvraag, is dit iets wat typisch is voor jonge paarden in de overgang naar het rijden of is dit iets van hem? Of van mij ?

[sandra]

Hm ik heb die ervaring helemaal niet eigenlijk. Shanna is nu officieel een 9 maanden onder het zadel (maar ik rijd pas 3 maanden echt wat meer op haar dan 1 keer per 2 weken)
Onder het zadel heb ik nooit gemerkt dat ze banger is dan als ik ernaast sta. Eerder eigenlijk het tegendeel, al heb ik daar geen verklaring voor.
Daar moet ik wel bij zeggen dat ik ALLEEN ga rijden als ik wéét dat dit veilig kan.
Ik denk dat het hierdoor is dat Shanna ondanks haar verhitte karakter nog nooit (ehh, deze week voor het eerst) heeft gebokt of gesteigerd of weggerend.

[Jossie]

Herkenbaar hoor! Ook Kate doet aan de hand geen stap verkeerd, is nergens van onder de indruk. Onder zadel is ze ook nergens bang van en mocht ze schrikken of aarzelen is toespreken vanuit het zadel meestal voldoende om haar in staat te stellen haar reserves te laten varen.
Echter... als ik afstap kijkt ze om en lijkt me dan echt aan te kijken met een verraste blik, zo van "hé, was jij er ook???". Kortom, het vertrouwen en de stabiliteit is er wel (anders zou ik ook niet opstappen), alleen lijkt ze niet het besef te hebben dat ik op haar rug zit om te een of andere reden.

[Jopie]

Heel herkenbaar. Dit had ik ook met mijn enorm angstige paard. Ik ben ook begonnen met veel wandelen en daardoor kreeg ze steeds meer vertrouwen en uiteindelijk kon ik wandelend overal met haar heen. Als ik op haar zat, kwam ik het pad naast het weiland nog niet af, helemaal in paniek. Ze was me helemaal kwijt als ik op haar zat en ze vond alles eng waar ze als ik meeliep niet eens naar zou kijken. Ik heb dit net als jij langzaam opgebouwd. Daarbij liepen meerdere dingen door elkaar heen. Soms reed ik met een ander paard mee die zij vertrouwde, soms ging er iemand op de fiets mee en ik reed alleen het pad af totdat ze het erg spannend begon te vinden, dan gingen we weer terug. Op die manier kon ik het uitbouwen naar een klein rondje, een iets groter rondje en nu durf ik overal met haar heen . Ik denk dat je met Piablo goed bezig bent.

Wat misschien nog kan helpen is enge dingen met hem gaan onderzoeken in een bekende omgeving met jou erop. Dus bv zeil of andere dingen in de bak of in het weiland leggen waar je dan rijdend op af gaat.

[Tinky]

Oeh, intressant dit.

Paard waar ik gisteren op reed was zo onwijs bang. Ik merkte dat ik me een beetje aangepast had aan de manier waarop zijn eigenaar er normaal mee omging, had dus ook geen halster/stick bij me, maar ben wel even afgestapt en weer opgestapt, dat werkte toen nog wel, toen het allemaal nog redelijk ging. Daarna werd hij zo onwijs bang. Ben er op blijven zitten, veel zijwaards, beide kanten op, dat hielp verbazingwekkend goed, maar het allerbeste hielp het om weer terug te gaan naar zijn vertrouwde omgeving, daar stond hij compleet rustig. Zo extreem heb ik ze nog niet meegemaakt.

Ik ben benieuwd hoe dat nu met hem verder gaat lopen, baasje gaat met hem een week trektocht doen, hoop dat dat allemaal goed gaat en dat er een beetje hetzelfde gebeurt als met Shanna, maar ik houd m'n hart vast...

We zullen zien, als het goed is kan en mag ik in september met hem aan de slag, wie weet dat dat hem een beetje kan helpen. Ik hoop het, want dit was echt sneu om te zien.

Overigens geen slecht woord over de eigenaar, die doet zo d'r uiterste best voor hem, echt super.

[Hanneke1980]

Ja heel herkenbaar.

Boris is stoer, Boris is cool, maar vooral als ik naast hem loop.
Nu ik meer rijd merk ik dat hij zeker buiten het erf dingen toch wel spannend vind. Nu uit dat zich niet in steigeren ofzo, maar stilstaan, heeel lang kijken komt vaak voor. Het lijkt wel alsof hij dan vergeet dat ik op hem zit. Aan de hand heb ik dit niet.
(soms wel, als hij heeft geconcludeerd dat ik de naam leider niet waardig ben sjouwt hij op eigen houtje overal heen en vergeet dat ik er ook nog ben. )

Ik denk dat het zeker een compliment is dat Piablo niet achter je dochter en haar pony aandurft, maar wel als jij er naast loopt. Dat is toch een hele grote blijk van vertrouwen!

[Gudrun]

Ben dus niet alleen .
Met rijden merk ik eigenlijk nu ik er over denk ook wel verschil, iemand anders kan hem rijden maar dan blijft hij naar mij kijken, als mijn dochter hem rijdt en ik ga weg dan is er aanzet tot paniek. Maar zelf kan ik hem zonder probleem alleen rijden, ook alleen weg van de groep ed. Dus het vertrouwen is er wel al ene stukje, maar nog altijd veel minder dan aan de hand. Komt wel.
Waarom ik het me afvroeg: tussen 1 en 3,5 jaar heeft hij opgesloten gestaan achter in een donkere stal zonder er ooit uit te komen denk ik, ze hebben nl met een zware hamer de stang moeten loskloppen voor hij er uit kon, en amper durfde. Hij heeft dus een enorme achterstand opgelopen, zowel qua prikkels als qua beweging en ik vroeg me af in hoeverre zijn gedrag nu daar nog aan te wijten is of dat het wel meer voorkomt bij jonge paarden dus.
En dan blijkt nu het laatste toch wel het geval te zijn denk ik, dan is mijn mannetje geestelijk toch niet al te erg beschadigd.
En ja, dat steigeren, vind het eigenlijk niet zo erg (als ik er niet op zit). Hij heeft nog nooit naar me toe gesteigerd en als hij ziet dat ik er me niet druk om maak stopt het ook gewoon en het gebeurt steeds minder.
Hij is pas vijf, ik denk dat ik binnen een jaar of drie ook overal met hem kan, dan wil ik op trektocht met hem .

[Jopie]

Dat is wel een interessante vraag.
Het paard waar ik over schreef heeft/had namelijk ook een achterstand. Haar moeder is overleden toen ze ongeveer een maand was en is dus door mensen verder opgevoed en heeft ongveer haar hele eerste jaar op stal gestaan. Daarna kwam ze in de wei, maar dat was achter een grote schuur waar zelden iets gebeurde. Ze was al bang voor ritselende boomblaadjes
Zij was al wat ouder toen ik begon met wandelen en buitenrijden (7 a 8 jaar). Maar bij haar was de omschakeling lopen/rijden extreem moeilijk.

Heb nu nog een jong paard die ik momenteel aan het inrijden ben. Ik ben nog niet met haar naar buiten geweest, maar ben heel benieuwd hoe dat straks gaat.

[anroomy]

Ik voel me in deze weer een rijk mens dat ik getuige heb mogen zijn van het inrijden van 4 drie jarigen met allemaal een ander karakter.
Deze paarden hadden geen achterstand en zijn altijd in een kudde en buiten geweest. Een goede start dus. Maar bij het inrijden komen de verschillende karakters toch wel erg goed tot uiting.

De man die het heeft gedaan heeft veel ervaring met parelli en is bij verschillende native cowboys geweest. Hij leid paarden dus op vanuit het idee dat het betrouwbare ranch paarden moeten worden die dus eigenlijk nergens bang van zijn.
In 6 weken heeft hij het voor elkaar gekregen dat al deze 4 paarden in de bak makkelijk te rijden zijn, licht op de hulpen al vragen ze nog wel duidelijkheid van de ruiter natuurlijk en reageren ze nog niet licht op suggestie, ze kunnen allemaal voor en achterop lopen in het bos, ze kunnen door water, struiken, over greppels, plastic en alles wat je al niet kan tegenkomen onderweg. Ze zijn niet meer bang van auto's enz....

Ik was echt stomverbaasd dat dit in een periode van 6 weken te bereiken was zonder de paarden uit te wonen.
Ik denk dat het vooral te maken heeft met de instelling van de ruiter. Deze cowboy was en is niks te veel of te moeilijk.
Hij gaat niks uit de weg en heeft een heel goed inschattings vermogen over wat het betreffende paard wel of niet aankan.

Nu ga ik deze paarden vooral in het bos verder rijden deze zomer en zullen we zien wat een andere ruiter voor invloed heeft op hun gedrag. Ik ben namelijk niet zo angstvrij. Ben ook niet snel bang maar ook geen deardevil.
Ik weet wel dat ik zelf niet zo snel meer een jong paard zal inrijden. Vooral omdat ik nu gezien heb hoe je een jong paard in een korte tijd heel zelfverzekerd kan maken.
Soms is te lang wachten met bepaalde dingen in mijn ogen namelijk schadelijker dan het gelijk doen (mits je het goed doet natuurlijk!)
Zo heb ik met mijn paard 8 jaar gewacht om met een bit te gaan rijden omdat ik bang was dat ik het niet zou kunnen. Deze 3 jarige paarden hebben al een bit in gehad en zijn nu al beter gewend aan het bit dan mijn paard. Gewoon omdat het een opsomming van nieuwe dingen was deze periode en hun aanpassingsvermogen nu optimaal was. Althans zo heb ik het gevoeld.
Nu wordt het vooral een kwestie van herhalen en een lange winter vrij. Dan pakken we ze volgend jaar weer op en zullen het hele stabiele ranch paarden zijn!

[Brenda]

Heel herkenbaar, Amon vindt het ook enger als je op zijn rug gaat zitten op vreemd terrein. Weet niet wie het schreef, maar ook ik merk als je de vreemde stukken eerst wandelt, tot vervelens aan toe dat je het daarmee beter tot goed gaat rijdend.
Net zoals het laantje bij ons, eerste keer rijdend, halverwege doodeng.
Nu rij ik het laantje fluitend, hij stapt dapper door.
Heb dus ook het gevoel, dat hij denkt dat hij de steun van mij kwijt is, dat hij het alleen moet doen, dus ik zal hem eerst het gevoel moeten geven dat hij het alleen aan kan, alvorens op zijn rug te kruipen. En dat is dus ook de plan van aanpak, alle nieuwe stukken tig keer wandelend en daarna pas rijdend.

Anna ik denk ook dat als ze het jong snel achter elkaar geleerd wordt dat dat veel beter is. Net als bij mensen hoe ouder ze worden hoe lager het opname proces is. Helaas heeft Amon het wel jong geleerd, alleen daarbij een aantal trauma's opgelopen, 2x ongeluk buiten. En dat merk je nu. Maar goed ik heb de tijd. En het werpt zijn vruchten af.

[trea]

Troy is dan al wel 7 jaar, maar is na zijn inrijden een jaar of 4 geleden, nauwelijk doorgereden. Ik zie hem als een jong, onervaren paard. Ik merk aan hem geen verschil of ik er naast loop, of erop zit. Hij kan even heftig reageren bij onverwachte, nieuwe dingen en het maakt niet uit of ik er naast sta of erop zit.

Ik ben alleen zelf een ontzettende angsthaas en ga ook alleen maar rijden als ik zeker weet dat het veilig is. Nouja.. wazig natuurlijk, want je wéét het nooit zeker. Ik bedoel daarmee dat ik hem nog niet langs de weg rijd. Ik wandel met hem naar het bos en stap daar op. Als hij schrikt wil ik graag de mogelijkheid hebben om hem met zijn angsten te helpen zonder dat ik rekening hoef te houden met overig verkeer.

Nieuwe situaties (zoals spoorrails, een kudde motoren, tractoren, wapperende vlaggetjes ed) ga ik liever eerst verkennen aan de hand. Voor mijn eigen veiligheid, maar óók omdat ik hem aan de hand beter kan begeleiden. Ik heb meer arrows aan de hand. Bovendien heb ik een beroerde zit en val er snel af bij een onverwachte beweging. Het laatste wat ik zou willen is een nieuw opgedane traumatische ervaring doordat hij mij afwerpt en zijn angsten in zijn eentje moet dealen.

[Lacuna]

Ik heb dit heel erg gehad met mn pony. Normaal gezien stap ik ook altijd af als ik een punt tegenkom waarvan ik verwacht dat hij het weleens eng zou kunnen vinden (haha, ja hij had me heel goed opgevoed)

Echter, de laatste paar maanden als we af en toe eens buitenrijden, loopt hij beter en enthousiaster als ik erop zit, dan wanneer ik ernaast loop. Als we "enge" dingen tegen komen, hoef ik slechts even mn hand op de manen te leggen, en dan gaat hij er helemaal voor. Stap ik in die situatie af, dan loopt hij keurig achter me aan, maar het voelt alsof hij dan zoiets heeft van "jeetje... vertrouw je er niet op dat ik dit bést kan?!" Hij lijkt dan gewoon beledigd.

Groetjes, Lacuna

[jasminum]

bij mij is het zo dat als ik af stap dat fleur me dan meer vertrouwd(en ik mezelf ook meer, dus daar zal het ook deels mee te maken hebben) als fleur schrikt kan ik als ik ernaast loop haar ergens makkelijker langs krijgen, en vooral beter bij me houden.

Ik heb dan zelf(bij fleur iig) de situatie beter in de hand, zodat iets voor ons beide minder eng/erg wordt heb ik het idee.