safety-comfort-play-food

**Ebby** · 06-04-08, 20:05

Wow, wat een reactie. Cool, meteen wat nadenkerigs

.

Oorspronkelijk Geplaatst door E.Zanden

"De Friendly Game", is eigenlijk een procedure tot desentisatie. ( Habituation).
Trefwoorden zijn: aproach-retreat en ritme ritme ritme.

Oorspronkelijk Geplaatst door Ebby

[Tot een paar weken geleden gebruikte ik mijn leadrope, halster en string nog gewoon, maar die heb ik allemaal af gedaan

Je vergeet te vertellen: "waarom"???

Waarom? Omdat ik merkte dat hij de leadrope eigenlijk wel eng vond, zeker als die langs hem heen sleepte en omdat hij de string ook wel eng vond. Eigenlijk is hij niet vertrouwd met het materiaal en dat begon ik eigenlijk in steeds meer signalen te zien. Waarom ik dan eerst alles wel om hem heen hing? Eigenlijk omdat ik er onbewust vanuit ga/ging dat "ieder" paard een paar basis dingetjes kan en accepteert zoals een halster en een leadrope. Daarnaast zijn zijn signalen *in eerste instantie* niet heel erg duidelijk of uitgesproken, dat ik ze in mijn enthousiasme zo voorbij ben gestreefd.

Ik heb nu alleen nog mijn stick, een handvol brokjes en mezelf. En die probeer ik nu te gebruiken om zijn safety-issues op te lossen.

Dat gaat je op deze manier langzaam lukken. Want: iedere keer dat hij écht een issue heeft, zal hij wegrennen! Als hij zich dan van jou weg verwijdert, vermindert de spanning in zijn lijfje. En daarmee wordt bij hem het idee bevestigd, dat wegrennen een goede optie is

. Dat is nou net het idee, wat je NIET wilt !

Juist, en dat is dus iets wat ik probeer te vòorkomen; dat hij wegrent of zich van me weg beweegt (want werkelijk wegrennen, zover komt het zelden). Dat is een van de bijkomstigheden van het werken at liberty; ik kan hem op geen enkele manier dwingen bij mij te blijven. Ik moet er dus voor zorgen dat ik onder de wegren grens blijf.
Daarnaast staat je paard bij een friendly game ala Parelli ook los, toch? Hoe kan je paard vertrouwd zijn met de hulpmiddelen waarmee je werkt als hij dat al niet is met de kern van dat, jezelf? Mijn stick heb ik nu wel altijd bij me, aangezien ik dat wat meer beschouw als direct verlengstuk van mezelf, en mijn leadrope en halster als wat minder directe verlengstukken.
Ik probeer hem op deze manier juist aan te moedigen te blijven staan, zonder hem daartoe te dwingen. Dat aanmoedigen bestaat eruit dat hij een bridge plus brokje krijgt als hij blijft staan, waarna ik overginds ook wegstap. Het is zowel het weghalen van de spanning (mezelf wat verwijderen) als het belonen met voedsel. Nu levert het blijven staan ook wat op; een bridge. Eerder was het vooral het bewegen wat wat opbracht; ik probeerde hem wel te blijven volgen, en weg te stappen op het moment dat hij stil stond of langzamer ging, maar dat was erg lastig. Daardoor bracht het bewegen hem haast meer op, als het stil staan.

En dit is dus N I E T een friendly Game zoals bedoeld in Parelli !
Ebby, het DOEL van de Friendly Game is je paard te overtuigen dat jij en wat je bij je hebt per definitie "ok" zijn.

Hmmm, daar heb je gelijk in. Het idee hierachter is ook eigenlijk nooit geweest om de friendly game te vervangen of te zijn, maar dat is het eigenlijk in mijn hoofd steeds meer geworden.
En ik hòop dat hij op deze manier ook merkt/leert dat ik en wat ik bij me heb ok is, maar er is wel een twijfel of ik dit op deze manier ook bereik.

Het doel is, dat *JIJ* leert adequaat met de "technieken van desentisatie" om te gaan... Dat je leert om te kijken waar de grens is, dat hij iets eng vindt... dat jij léért om nét voor die grens, met herhaling-herhaling en nog eens ritmische herhaling, iets te gaan doen. Dat jij leert om pas te stoppen, wanneer de spanning bij je paard weggevloeid is...

Stoppen pas bij spannings-wegvloei, ritme... (daarom liet ik de quote helemaal bovenaan ook staan, omdat het volgens mij meteen mooi de kern van de hele game pakt). Ritme vat ik rationeel wel, maar vind t lastig neer te zetten wanneer ik m niet aanraak. Lastige zaken, maar dat zou denk ik meer voer zijn voor een ander topic.

Dat is dan prima, maar ik kan je aanraden wél over de theorie van habituation en conditionering na te denken( tenslotte studeer je psychologie

).

Ik wil het wel proberen, maar t is wel lastige materie

. Zeker als t je eigen zaken betreft.

Ik denk dat je ( mits je dat wilt) wellicht méér aandacht aan jouw level 1 skills (m.n. attitude & Techniques) moet gaan besteden, vóór je met een pony als Pinkeltje gaat werken... Je motivatie om met voedsel te werken, was dus het ontbreken c.q. compenseren van je eigen level-1 vaardigheden ...

Ja, dat klopt. De reden voor mij om de bridge ook bij deze game te gaan gebruiken, en misschien wel als een van de belangrijkste "arrows" was dat ik het mezelf niet opgelost zie krijgen met een van de andere technieken die ik nu in huis heb. Maar daar moet wel wat genuanceerd worden, want er zit ook nog wel een gedachten-gang achter

. Zo werkte ik al met voedsel, voordat ik besloot het ook bij de friendly game in te zetten. Hij kende het dus al, het is niet dat ik met voedsel ben gaan werken puur om mijn gebrek aan vaardigheden te compenseren.
Vermoedelijk heb ik in dit opzicht te weinig arrows voor Pinkeltje. Maar toch wil ik graag met hem werken, vanuit allerlei redenen. Ik wil, in mijn leven nu, niet te veel tijd voor hem vrij maken, wat inhoud dat ik niet meer als 1 a 2 x per week bij hem ben. Ik heb dus weinig tijd, en in die weinig tijd wil ik eigenlijk òok nog dingen doen waaraan ik (&hij!) plezier beleef/leuke dingen doen. Als ik een paard zou hebben waar ik iedere dag naartoe zou gaan zou ik (denk ik) er veel minder (tot niet) problemen mee hebben om 10x achter elkaar (da's anderhalve week) in de wei te zitten, een boek te lezen, een beetje in elkaars omgeving te zijn. Als ik 1x per week ga, zijn 10x meer als twee maanden. Dan voelt het voor mij alsof ik twee maanden lang alleen maar in de wei heb gezeten en "niets heb gedaan". Daarnaast is er natuurlijk een groot tijds-verloop (er zit veel tijd tussen de ene en de andere keer). Dat in gedachte nemende, heb ik toen besloten dat ik het beter over een andere boeg kon gooien, en iets kon zoeken waarbij we beide plezier konden hebben. Daarnaast merk ik dat ik èrg graag toch dingen wil "bereiken" met hem, snelll level 2 dingen wil gaan doen. Terwijl dat nog lang niet kàn! Dat probeer ik wel los te laten, maar da's erg lastig. En die behoefte omzeil ik ook meteen door touw-loos en met een van de belangrijke technieken bridge-beloning te werken. (Dat we vervolgens toch hoofdzakelijk de level-structuur volgen is een mooie mind-trick

). Overginds heeft bij die beslissing ook meegespeeld dat Pinkeltje erg enthousiast is, en eigenlijk altijd achter me aan komt en bij me blijft.
Een ander ding is dat ik eigenlijk naar m toeging, met in gedachte at liberty en at snoepjes te werken, en toen spontaan eens bedacht dat ik op deze wijze Pinkeltje ook wel (een beetje) vertrouwd zou kunnen laten worden met aanraken (en evt hulpmiddelen). Eigenlijk is t gewoon een probeerseltje, waar zo wel steeds meer theorie bij komt kijken.
(En de kans is ook groot dat pinkeltje niet echt de pony voor mij nu zo is hoor, voor hem zou ik t niet eens weten, wel dat hij ènorm enthousiast is)
(een ander puntje; ik heb het idee dat de enige manier om aan mn level 1 skills te werken is, werken met andere paarden (andere als pinkeltje). Is dat eigenlijk wel zo, of kan ik ook appoach en retreaten op de verwarming?

)

*JUIST* bij de PNH Friendly Game MAG je paard bewegen!!! Hij hóeft aanvankelijk helemaal niet te blijven staan!
Bewegen is zíjn manier om zijn grens aan te geven!!!
Waarom zou je hem gaan: "conditioneren om stil te blijven staan", terwijl hij op dát moment eigenlijk iets eng vind???
Het doel is immers niet stilstaan. Het doel is leren accepteren van alle dingen die jij bij je hebt en daarvan mag hij best wat vinden.

Maar hoe kan je een paard leren accepteren van dingen als hij aan het bewegen is? Ik dacht dat het uiteindelijke doel van de friendly game is dat je paard ontspannen stil staat terwijl jij bezig bent met middelen, hem overal aanraakt, misschien wat rondzwiept met je string enz. Hoe kan je je paard uitleggen dat iets niet eng is, als hij aan t bewegen is? Natuurlijk mag hij bewegen, pinkeltje kan altijd weg, maar uiteindelijk wil je toch dat ie stil staat? Het doel hoeft natuurlijk niet direct bereikt te worden en kan best via omwegen, maar uiteindelijk lijkt stil staan me juist wel fijn.
Oke, ik snap dat het doel is het leren accepteren van alle dingen die je bij je hebt. En jezelf, da's ook wel fijn. Maar hoe dan? Als hij stil staat denkt ie hopelijk wat meer na, en ziet wat meer in dat het niet eng is. Oke, appoarch en retreat. Oke, ritme, oke, releas als ie ontspant. Maar dan zie ik een plaatje voor me van iemand die maanden (en met mijn ritme van komen; jaren) door de wei loopt, achter een paard aan, dichterbij, en weer verder weg, wel steeds iets meer opschietende maar zo langzaam dat ik een rollator nodig zou hebben tegen de tijd dat ik het paard aan zou kunnen raken (gelukkig dat dat dan kan, dat terugtrekken en komen gaat nu eenmaal niet zo goed met een rollator

). Nou loopt gelukkig Pinkeltje wel achter mij aan en laat ie zich wel benaderen, kan ik naast m gaan staan, wat aanhalen rondom de schoft. Maar toch, blijf ik t lastig vinden om voor me te zien hoe ik Pinkeltje dan via de middelen van apportch en retreat, ritme en pas wegstappen bij ontspanning zou kunnen laten wennen aan naast m staan. (Heb t trouwens wel geprobeerd hoor, daar niet van. Zou eigenlijk gewoon eens filmpjes moeten hebben)

**E.Zanden** · 06-04-08, 20:29

wow, wat een boekwerk

. Daar ga ik niet allemaal op reageren hoor

Ik snap je redenatie, maar ik wil het nu graag simpel houden, door op de kern van de Friendly Game te focussen. Want eerlijk is eerlijk; als men Mustangs kan "habitueren" ( en dat *is* de Friendly Game), dan is ook een Pinkel te "habitueren"

. Aan jou de taak uit te zoeken met welke aanpak. Ik pak er één stukje uit:

Oorspronkelijk Geplaatst door Ebby

Maar dan zie ik een plaatje voor me van iemand die maanden (en met mijn ritme van komen; jaren) door de wei loopt, achter een paard aan, dichterbij, en weer verder weg, wel steeds iets meer opschietende maar zo langzaam dat ik een rollator nodig zou hebben tegen de tijd dat ik het paard aan zou kunnen raken (gelukkig dat dat dan kan, dat terugtrekken en komen gaat nu eenmaal niet zo goed met een rollator ). Nou loopt gelukkig Pinkeltje wel achter mij aan en laat ie zich wel benaderen, kan ik naast m gaan staan, wat aanhalen rondom de schoft. Maar toch, blijf ik t lastig vinden om voor me te zien hoe ik Pinkeltje dan via de middelen van apportch en retreat, ritme en pas wegstappen bij ontspanning zou kunnen laten wennen aan naast m staan.

Hou je vast en .... Draai het plaatje in je hoofd om !!!

J I J stelt je voor, hoe je ACHTER Pinkel aanloopt. Maar zet hem aan de 22ft (of 45ft) en ga vóór hem uit lopen. Met hem achter jóu aan ...

. En haal de 22ft in en vier hem weer ( dus laat Pinkel dichterbij je rug komen en weer afstand nemen (speel daarmee). En blijft tijdens het lopen (en vieren en inhaalen van je 22ft) met je carrot-stick ritmisch heen en weer bewegen zoals een ruitenwisser. NIET naar hem toe, maar *van hem af*....

Hoe verrassen kan PNH zijn he?

. Liefs, Els

**marleendenarend** · 06-04-08, 20:46

Works like a charm, dat van je af zwiepen. Paardlief wordt zelfs nieuwsgierig.... wat heb je daar nou eigenlijk

**Ebby** · 06-04-08, 20:49